Συμβουλές Μηνός Δεκεμβρίου

-Ασχοληθείτε με τους εαυτούς σας.
-Ψάξτε βαθιά μέσα σας για δικές σας κρυμμένες αλήθειες.
-Γίνετε δημιουργικοί.
-Γυμναστείτε,
-Ζωγραφίστε,
-Τραγουδήστε,
-Γράψτε,
-Διαβάστε,
-Σκεφτείτε μα, πάνω απ’ όλα …
-Νοιώστε και
-Νοιαστείτε για τους Γύρω σας.
-Νοιώστε το χάδι,
-Τη δύναμη των ματιών,
-Την ένταση της αφής και
-Των κινήσεων του σώματος.
-Όσο στεγνά και πεζά αντιμετωπίζετε τη ζωή, τόσο πεζά θα την έχετε ζήσει.
-Μην κλειδώνετε τους εαυτούς σας.
-Αφήστε τους ελεύθερους να νοιώσουν, να μοιραστούν και να δώσουν συναισθήματα.
-Η συνήθεια του καναπέ δεν είναι δημιουργική, απλά βολεύει.
-Φτιάξτε μικρούς δικούς σας παράλληλους κόσμους και ονειρευτείτε…
-Γίνεται για λίγο «παιδιά»,
-Πάρτε τηλέφωνο κάποιον που έχετε καιρό να ακούσετε και θέλετε να μάθετε νέα του,
-Χαρίστε ένα χαμόγελο σας σε έναν ξένο,
-Πείτε αυτά που αισθάνεστε στους ανθρώπους που αγαπάτε,
-Ευχαριστήστε τους με ένα φιλί και μια αγκαλιά,
-Μάθετε να αγαπάτε πριν απαιτήσετε να σας αγαπήσουν,
-Θέστε στόχους μικρούς ή μεγάλους,
-Δώστε απλόχερα ότι εισπράττετε καθημερινά από τους δικούς σας ανθρώπους και να το δείτε πως Όλα Θα Πάνε Καλύτερα…

ΥΓ.1 Εννοείται πως τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τις γιορτές. Απλά με την αλλαγή του χρόνου είναι πιο εύκολο να κάνουμε μια "άτυπη καινούρια αρχή". Πολλοί άνθρωποι την έχουμε ανάγκη που και που.
Υ.Γ.2 Αυτός ο μήνας είναι από τους πιο «γεμάτους» αυτού του χρόνου. Το ξέρω ότι οφείλω άλλα 2 άρθρα για αυτό το μήνα αλλά δυστυχώς δεν έχω προλάβει να γράψω. Σύντομα θα σας τα πω όλα αναλυτικά…
Υ.Γ.3 Επί τροχάδην να πω ότι αυτός ο μήνας μου έφερε μια δηλητηρίαση, ένα κρυολόγημα και ένα λουμπάγκο. Δυστυχώς…
Μου έφερε όμως και ένα υπέροχο πάρτι για την γιορτή-γενέθλιά μου, την ορκωμοσία μου και ένα θηλαστικό της οικογένειας των γκρινιαρόσαυρων που με αποζημιώνει για τις ατυχίες που μου έφερε όλο το 2009. Για περισσότερες λεπτομέρειες, Stay Tuned! :-)
Υ.Γ.4 Επίσης μου φέρνει το αποψινό χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν με φίλους αγαπημένους. Φαγητό, μουσική, επιτραπέζια, ανταλλαγή δώρων και πολλές ευχές. Χρόνια Πολλά Σε Όλους και Καλά Χριστούγεννα!
Υ.Γ.5 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι της Celine Dion – The Magic Of Christmas Day από το υπέροχο album These Are Special Times σε όλους εσάς που μου κρατάτε συντροφιά όλο αυτό το διάστημα και διαβάζετε τις αράδες μου… Να είστε πάντα Υγιείς και Ευτυχισμένοι!!!

«Παράταιρος»

Καλή σας εσπέρα και σήμερα…

Ο Δεκέμβρης είναι εδώ, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και εγώ πλέον έχω μια περίεργη χαρούμενη διάθεση. Τις προηγούμενες εβδομάδες έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει ή είχα καιρό πολύ να τα κάνω. Ασυναίσθητα παρατηρώ τον εαυτό μου να αποσυμπιέζει τις καθημερινές του συνήθειες και να προσθέτει καινούριες ή να φέρνει στην επιφάνεια παλιές του συνήθειες. Όλες όμορφες, όλες σε αρμονία με μένα και τον περίεργο χαρακτήρα μου. Εξερευνώ κόσμους που δεν τους ήξερα και ενίοτε τους σνόμπαρα. Δεν μπορώ να πω ότι έχω αλλάξει γνώμη μιας και αυτά που φανταζόμουν, τα είδα πλέον με σάρκα και οστά. Αλλά θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ…

Έχω αφήσει τον εαυτό μου να πλανάται σε φανταστικούς κόσμους και πελάγη άγνωστα. Ίσως έτσι και να αντιδρώ στην ψυχολογική ένταση των προηγούμενων μηνών. Παρατηρώ τη ζωγραφιά μου που βράχηκε στην καταιγίδα να ξεθωριάζει και να δυσκολεύομαι να θυμηθώ πλέον με την ίδια ένταση τα γεγονότα. Όσα συνέβησαν στο παρελθόν… αλλά δε με νοιάζει γιατί Είδα…. Μπόρεσα και είδα ότι η ζωγραφιά κολλημένη στον τοίχο είναι μόνο ένα κομμάτι του μεγάλου μου τοίχου. Χαρούμενος πλέον για τον πολύ χώρο που «Είδα» άρχισα να ζωγραφίζω… Γνωρίζω ότι δύσκολα θα μπορέσω να γεμίσω όλο τον τοίχο με ζωγραφιές αλλά θα προσπαθήσω ώστε όσα ζωγραφίσω να’ ναι μικρά αριστουργήματα. Τι πειράζουν μερικές μουντζούρες ακόμα, αρκεί η τελική εικόνα να είναι ευπαρουσίαστη… (Σε μένα πάνω απ’όλα…)

Τον περασμένο μήνα βγήκα κυριολεκτικά από το «καβούκι» μου. Να’ ναι καλά οι φίλοι μου για αυτό. Πήγα σε αρκετά μέρη. Τα συμπεράσματα μου ίδια… αλλά μ’ άρεσε που το έριξα λίγο έξω. Πολλοί άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες μέσα σε μικρούς χώρους καπνίζοντας ή μη, πιστεύοντας ότι έτσι διασκεδάζουν. Έντονη μουσική που σου τρυπάει το τύμπανο και αίσθημα έντασης περίεργης αλλά και όμορφης συνάμα. Δεν είσαι εσύ για τέτοια, λέω στον εαυτό μου, εσύ είσαι σπιτόγατος. Στην αρχή το πίστευα κιόλας. Ύστερα ενστερνίστηκα την άποψη των φίλων μου. «Βγήκες που βγήκες, τουλάχιστον προσπάθησε να διασκεδάσεις!» Το πάλεψα, δε λέω αλλά δεν μου βγήκε τελικά. Όχι έτσι. Δεν διασκεδάζω έτσι εγώ. Ένοιωσα «Παράταιρος», από άλλο παραμύθι. Κάθισα και περιεργάστηκα τους ανθρώπους εκεί. Άλλοι σε κοιτούσαν αφ’ υψηλού, άλλες επιδείκνυαν τα καινούρια τους επώνυμα ρούχα, άλλοι τα’ χαν πιει και δεν ήξεραν τι έκαναν, για να μην μιλήσω για αυτές τις έρμες τις μπάρες. Το άλλο το φοβερό με τα φιλιά στο στόμα για να δείξουν ότι κάτι έχουν. Από τα πιο σαθρά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος για να επιδειχτεί. Δεν το βρίσκω κακό… αρκεί να είναι αληθινό… Το φιλί πρέπει να έχει τη γεύση του πάθους για να είναι αληθινό. Πρέπει δύο πνεύματα να συντονίσουν τα σώματα τους για να βγει εκπληκτικό και ασυγκράτητο. Και δεν το είδα αυτό…. Τουναντίον… Φιλιά του Θεαθήναι να μου λείπουν.

Τελικά μέσα σε όλα αυτά βρήκα και 2 μαγαζιά που μου ταιριάζουν. Στο ένα μάλιστά υπάρχει πιθανότητα να τα λέμε μουσικά και από Γενάρη αλλά θα το δούμε τότε… Όπως και να έχει όλα χρειάζονται οπότε θα συνεχίσω να ανακαλύπτω μέχρι να κλειστώ πάλι στη φωλιά μου και θα κλειστώ μόνο όταν βρω την κατάλληλη παρέα… :-)…

Όπως έτυχε και είπα σε μια πρόσφατη κουβέντα που είχα. Δε μ’ αρέσουν τα παιχνίδια έτσι για να περνάει η ώρα. Προτιμώ τα επιτραπέζια με το ίδιο άτομο και σε πολλές παρτίδες. Αυτό έχει περισσότερο ενδιαφέρον… Και επειδή το έχω δει έμπρακτα αυτό, δεν το αλλάζω με τίποτα…

Υ.Γ.1 Σύντομα έρχονται και οι συμβουλές μου για το μήνα Δεκέμβριο…

Υ.Γ.2 Τα πιο μεγάλα όνειρα είναι αυτά που τα κάνουμε τη νύχτα μόνοι μας σε ένα κρύο κρεβάτι και τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα μέχρι να τα κάνουμε πραγματικότητα και να τα μοιραστούμε απλόχερα και ζεστά με δικούς μας ανθρώπους…

Υ.Γ.3 Αφιερωμένο σήμερα το κομμάτι «Prologue» του James Howard Newton από την ταινία «Lady In The Water» σε αυτούς που συνεχίζουν να ονειρεύονται…

Υ.Γ.4 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά…

Τα Φύλλα Πέφτουν...

Τα Φύλλα Πέφτουν,
Στις παράλληλες γραμμές των τρένων,
Στους γεμάτους λάδια δρόμους,
Στα λυπημένα βλέμματα των παιδιών,
Στην ξεραμένη μου καρδιά,

Τα Φύλλα Πέφτουν
Στις ψεύτικες υποσχέσεις των ανθρώπων,
Στο ανυπέρβλητο «Εγώ» των σκάρτων χαρακτήρων,
Στις ραγισμένες συνειδήσεις των δήθεν καλών,
Στη ζωή μου τη μονότονη,

Τα Φύλλα Πέφτουν
Στα σκυθρωπά πρόσωπα γεμάτα εγκατάλειψη,
Στις άδικα ανθισμένες καρδιές,
Στο ξερό χώμα που διψά για νερό,
Στη ξερή ψυχή μου που διψά γι’ αγάπη,

Τα Φύλλα Πέφτουν,
Στα άδεια κουτάκια και στα αποτσίγαρα των περαστικών,
Στους περαστικούς έρωτες και στους παράνομους εραστές,
Στην απληστία των ψυχών και των σωμάτων,

Τα Φύλλα Πέφτουν
Στο χαμένο λίκνο της ζωής,
Στα ξέχειλα πηγάδια των ευχών,
Στο άλλοτε καταπράσινο δάσος,
Στην ανυπόφορη έρημο της συνήθειας σου,

Τα Φύλλα Έπεσαν…
και είναι βαρύς ο χειμώνας που με τυλίγει…


Υ.Γ.1 Είναι η πρώτη φορά που αναρτώ κάτι πέρα από απλό κείμενο. Ελπίζω ότι δεν θα περάσει απαρατήρητο και ότι θα σας αρέσει,
Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook (και μόνο φιλίας!) - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το «Μην Το Πεις Πουθενά» του Στάθη Δρογώση. Πολύ όμορφο και αληθινό κομμάτι. Πρέπει να σημειωθούν και τα άτομα που έκαναν την ενορχήστρωση γιατί είναι απλά καταπληκτική – Γ.&Χ. Μιχαηλίδης, Στ.Δρογώσης, Μ.Στρατής.
ΥΓ.4 Γιατί αφιερωμένο? Γιατί…..έτσι….. Γιατί δεν σβήνεις το παρελθόν (σου-σας) σε μια εβδομάδα… :-(
Υ.Γ.5 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Τα Φίδια Του Ελέους

Τις τελευταίες μέρες παραδόξως είμαι πολύ καλά, αν και μου συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθούν και εδώ. Παρατηρώ ότι τελικά μου κάνει καλό που μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου και τα βιώματα μου. Σ’ αυτές τις γραμμές αποτυπώνω όλο το σκοτάδι που με πλημμυρίζει ώρες - ώρες, έτσι μπορώ να βγω πιο εύκολα στο φως.

Τις τελευταίες μέρες, λοιπόν, έχω απογοητευθεί με τις κινήσεις κάποιων ανθρώπων. Στην αρχή δε με πείραζε και ούτε και τώρα με πειράζει αλλά όπως συνδέονται ασυναίσθητα μες την καθημερινότητα μου τα κομμάτια του συγκεκριμένου παζλ, βλέπω πράγματα τόσο αδιανόητα που μόνο αν τα γράψω θα μπορέσω να τα αφαιρέσω από τη σκέψη μου.

Δεν λυπάσαι για το άτομο που δεν είστε μαζί αλλά τελικά για τον χρόνο που ανάλωσες. Για να μην μακρηγορώ… Σου γίνεται εσένα μια εξομολόγηση από μια παλιά σου αγάπη, που πάλεψε με τον χρόνο αλλά επειδή έκανε τον κύκλο της και δεν είχαν και οι δυο πλευρές το ίδιο ενδιαφέρον έπρεπε να τελειώσει. Ακούς λοιπόν, πως έχει μετανιώσει πικρά για τα λάθη που έχει κάνει, αναλαμβάνει μετά από 4 μήνες τις ευθύνες που της αναλογούσαν, λέει πως μόνο εσύ ήσουν κάτι το ξεχωριστό στη ζωή της και σε ζητάει πίσω για μια καινούρια αρχή. Εσύ εκστασιασμένος από την βαρύτητα των λέξεων και την πίστη ότι ίσως και να είχε αλλάξει, δέχεσαι. Πειραματίζεσαι και ξεκινάς από την αρχή. Μετά από μιάμιση εβδομάδα, σε χωρίζει γιατί ήσουν πλέον πολύ τέλειος για τα μέτρα της, γιατί ήσουν καλός και δεν είχε να σου προσάψει τίποτα, επιπλέον, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι εσύ προσπάθησες αυτό το διάστημα να προχωρήσεις, όπως και το ότι έζησες έντονα συναισθήματα. Και τι κάνει? Συνάπτει σχέσεις με ένα πολύ οικείο άτομο σε σένα – πολύ γνώριμο σου άτομο! Λες, εντάξει, δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, το άτομο τελικά έχει πρόβλημα. Αλλά όσο περνούν οι μέρες συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανε ουσιαστικά στο είχε πει γελώντας προ ημερών όπως και τη συνέχεια του σχεδίου. Λες δεν είναι δυνατόν, με είχε προειδοποιήσει, γελούσε και εγώ, είχα ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη και έλεγα, αποκλείεται να σκέφτεται έτσι. Βλέποντας, λοιπόν, την εξέλιξη των πραγμάτων παρατηρείς ότι μάλλον όλο αυτό ήταν πιο πολύ ξεκαθάρισμα λογαριασμών παρά αληθινά λόγια. Και εκείνη τη στιγμή γεμίζεις ερωτηματικά. Και πότε τελικά σου έλεγε αλήθεια? Αισθάνθηκε, τελικά, κάτι αυτό τον ενάμιση χρόνο ή ήταν απλά για να περνάμε την ώρα μας. Ήταν αληθινά αυτά που μου είχε εξομολογηθεί ή ήταν απλά ο πληγωμένος εγωισμός που μιλούσε?


Δεν με νοιάζουν οι παράπλευρές απώλειες πλέον, γιατί πολύ απλά όταν εγώ έβλεπα τον τοίχο και έπεφτα πάνω του κανένας δεν με είχε αναγκάσει να το κάνω. Εγώ το έκανα πιστεύοντας ότι ίσως να άλλαζε κάτι. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους άλλους επειδή εμείς πιστεύουμε ότι ίσως και να αλλάξει κάτι. Χτυπάμε στον τοίχο, ματώνουμε, αιμορραγούμε αλλά είναι συνειδητή η επιλογή μας. Οπότε, ας μην ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους συνέχεια. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν στεναχωρήθηκα για αυτά που έχουν συμβεί, απλά λυπάμαι για τον ενάμιση χρόνο που έχασα άδικα. Ειδικά εκείνους τους τελευταίους μήνες της σχέσης που προσπαθούσα μάταια να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Τόση ενέργεια χαμένη. Έμεινα ενεός για το πόσο σκάρτο τελικά μπορεί να σου βγει ένα άτομο. Δεν το περίμενα αλλά τελικά, όπως λέει και η φίλη μου η Βάσω: «Εσύ είσαι τυχερός. Εγώ που έκανα 9 χρόνια να το καταλάβω?», και έχει δίκιο, υπάρχουν και χειρότερα. Τεσπά όπως λέω: Σκάρτες ψυχές σε ανθρώπινες μορφές βαλμένες. Προχωράμε…

Δεν είναι η «απίστευτη ωριμότητα» που με διακρίνει Κα Τ…, αλλά η απίστευτη μικρότητα κάποιων ανθρώπων. Όταν είδα ότι διαβάζετε τις αράδες μου, μόνο φτερά στα πόδια μου που δεν έβγαλα. Δεν είναι μόνο τα βιώματα μας και οι εμπειρίες μας, οι γνώσεις μας και οι αρχές μας, η ψυχική καταβολή ή η ηθική μας που μας επηρεάζουν αλλά και τα ερεθίσματα μας. Και εσείς, λοιπόν, έχετε αναθρέψει τόσες χιλιάδες ανθρώπους, τόσες δεκαετίες με τις μουσικές σας και τα συναισθήματα που απορρέουν από την ερμηνεία σας. Σας νοιώθω να μιλάτε μέσα μου κάθε φορά που σας ακούω και αυτό δεν το καταφέρνουν πολλοί καλλιτέχνες. Ένα ταπεινό ευχαριστώ από καρδιάς, λοιπόν, για ένα κομμάτι σας που το κρατάμε αρκετοί μέσα μας και μας οδηγεί.

Γιώργο, ελπίζω να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται αυτό το στάδιο. Όταν στερέψουν τα δάκρυα, τότε θα καταλάβεις πως πρέπει να αναδυθείς. Σκέψου ότι θα μπορούσατε να είστε ακόμα μαζί και να κλαις γιατί έβλεπες που καταλήγατε και να προσπαθούσες να αλλάξεις ρότα στα πράγματα αλλά να μην καταλαβαίνει. Το μόνο που έμεινε από αυτό ήταν ένα τραγούδι…

Ο «Μικρός Πρίγκηπας» κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί... Αρκετά έμαθε σήμερα, αύριο πάλι…

Υ.Γ.1 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook (και μόνο φιλίας!) - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.2 Τελικά, το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το κομμάτι «Πάντα» από τον καινούριο δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου - Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη, Απολαύστε το όπως και όλο το album…. Απλά εκπληκτικό!

Ζωή Μου Φτιαγμένη Από Συμπτώσεις

Κανονικά θα έπρεπε να αντιδρούσα αλλιώς. Κανονικά θα έπρεπε να είχα θυμώσει. Κανονικά δεν ξέρω και εγώ τι θα έπρεπε να είχα κάνει. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν νοιώθω τίποτα. Δεν με ακουμπάει τίποτα πια. Δεν μπορώ να νοιώσω κάτι. Δεν μπορεί να με πειράξει. Το πολύ πολύ να πληγώσει ένα άτομο που πληγώθηκε μια φορά από μένα και ήδη έχω τύψεις. Ίσως τελικά μέρος της εκδίκησης είναι να πληγώνουμε και ανθρώπους που δεν φταίνε, έτσι? Δεν είναι, όμως, έτσι. Και εγώ δεν νοιώθω τίποτα. Είμαι σε άλλο επίπεδο. Αλλάζω και αναδιοργανώνομαι, αλλάζω εσωτερικά και φτιάχνω έναν καινούριο εαυτό με τα κομμάτια του παλιού μου. Δεν μπορώ να τον πλάσω λιγότερο ευαίσθητο, με λιγότερο πάθος ή λιγότερο καλλιτέχνη. Μπορώ όμως να τον φτιάξω με περισσότερη αυτό-συγκράτηση και υπομονή. Μετά από αυτά που είδα κατάλαβα πολλά πράγματα. Καλά τα έλεγε η φίλη μου η Βάσω και ο φίλος μου ο Γιώργος. Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου δεν μπορείς να τον ξέρεις ποτέ 100%, μόνο όταν χωρίσετε μπορείς να δεις τι είχες δίπλα σου. Μετά, λοιπόν, από αυτά δεν με αφορά πλέον, τι κάνει ο καθένας και η καθεμία. Απλά προσπερνώ…

Τον τελευταίο καιρό έχω μείνει άφωνος. Συμπτώσεις, συμπτώσεις, συμπτώσεις παντού. Δεν ξέρω τι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα (?), το σύμπαν (?), ο άλλος μου εαυτός? Ένα είναι το σίγουρο, δεν γίνονται τυχαία και δεν μπορώ άλλες συμπτώσεις. Στην πρώτη σύμπτωση χαίρεσαι, στη δεύτερη ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Στην πέμπτη σύμπτωση απλά μένεις άφωνος και λες «Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί». Γενικά, πάντα πίστευα ότι όλα γίνονται για συγκεκριμένους λόγους. Η ζωή μας δείχνει τα μονοπάτια, μας δείχνει λάθη μας, μας δείχνει τρόπους, μας στέλνει σημάδια. Αρκεί να μπορούμε να τα αποκωδικοποιήσουμε. Εγώ, μάταια, προσπαθώ τόσο καιρό. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, τα αφήνω και αυτά πίσω μου. Κάνω πως δεν υπάρχουν, πως δεν γίνονται αλλά συμβαίνουν και δεν το προκαλώ εγώ. Δεν με αφορούν, όμως, τον τελευταίο καιρό νοιώθω αλλιώς, νοιώθω πιο δυνατός και αισιόδοξος. Διαισθάνομαι μια αλλαγή. Μια εσωτερική ζεστασιά. Κάτι που έρχεται κ εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος να το δεχθώ με χαρά…

Και γιατί (?) σήμερα που ήμουν πλέον καλά και δεν με ενδιέφερε τίποτα από το παρελθόν, έλαβα τηλεφώνημα? Γιατί, μαμημένο μου κάρμα μ’ έχεις διαλύσει φέτος? Γιατί σύμπαν? Εγώ σε ενοχλώ? Γιατί σήμερα και όχι καμιά εβδομάδα πριν? Γιατί όταν αναγνώρισα αυτή τη φωνή ένοιωσα 100.000V να με χτυπάνε αλύπητα? Γιατί? :(……..

Η Ελένη με ρώτησε αν θέλω κάτι από το περίπτερο και εγώ της είπα μια καινούρια καρδιά. Γελάσαμε αλλά όντως φτιάχνω μια καινούρια καρδιά που θα κοιτάξω πολύ προσεκτικά πλέον που να την χαρίσω και πότε….

Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε μια ψυχή (η μοναδική μέχρι στιγμής που έχω γνωρίσει) που μπορεί να το νοιώσει και να το αποκωδικοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που το ένοιωσα εγώ. Καλό Ταξίδι…

Υ.Γ.1 Δεν με ξέρετε και δεν σας ξέρω. Ξέρω ότι πλέον είστε αρκετοί και κάποιοι-ες από εσάς καταλαβαίνετε κάποια πράγματα παραπάνω από κάποια άλλα άτομα λόγω βιωμάτων. Ευχαριστώ που είστε εκεί, λοιπόν…
Υ.Γ.2 Το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το Burial – Debroah Lurie και Danny Elfman από την ταινία 9, η οποία μου άρεσε πολύ.
Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Η Βιονική Τσίχλα

Γράφω σήμερα γιατί ο κόμπος στην καρδιά έχει σφίξει τόσο πολύ και δεν παίρνει άλλη καθυστέρηση. Μου λείπει και το τραγούδι που ’χω παρηγοριά και δεν τραγουδάω και έτσι έρχομαι εδώ…

Κάποιοι από εσάς μου ζητήσατε να γράψω για την αγάπη. Λοιπόν, δεν θα γράψω για την αγάπη. Όχι τώρα. Δεν είναι ότι φοβάμαι ή δεν ξέρω. Ευτυχώς την έχω νοιώσει πολλές φορές στη ζωή μου για αρκετούς δικούς μου ανθρώπους. Απλά είναι τόσες πολλές οι μορφές που παίρνει, τόσες πολλές οι μεταμορφώνεις της, οι εκφάνσεις της και οι κατηγορίες της που φοβάμαι ότι πέφτω στα ξαφνικά στα βαθιά γράφοντας για αυτήν. Άσε που δεν είμαι και στην κατάλληλη περίοδο. Σε κανα 2μινο βλέπουμε.

Σήμερα θα σας μιλήσω για τις τσίχλες. Άκρως αναλώσιμο προϊόν όπως και κάποιοι άνθρωποι… Η τσίχλα δεν κινείται από μόνη της στο στόμα. Περιμένει την σιαγόνα να την σπρώξει πάνω-κάτω σαν μπάλα και να την μασήσει για να βγάλει τη γεύση της. Δεν μπορεί να προσπαθήσει για οτιδήποτε λέει «Περνάει Φάση»… Και μετά τι? Πάει για πέταμα, αλλά έτσι είναι η νοοτροπία της τσίχλας, να κολλάει στο παπούτσι και να μην θέλει να ξεκολλήσει. Θυμάμαι την γιαγιά μου που μάσαγε τις μαστίχες για να χωνέψει μετά το φαγητό και πάντα επειδή ήταν φυσική μαστίχα την έκανα μπάλα κ την κράταγε και για άλλη φορά. Λοιπόν, οι τσίχλες δεν γουστάρουν τέτοιες συμπεριφορές. Θέλουν το φτύσιμο τους και το πέταμα τους αλλιώς δεν μπορούν να μείνουν. Τους αρέσει το φτύσιμο. Δυστυχώς εγώ είμαι της παλιάς σχολής και δεν μ’ αρέσει κ πολύ το φτύσιμο: ούτε να με φτύνουν, ούτε κ εγώ να φτύνω. Πρώτα απ’ όλα δεν είναι ευγενικό, δεύτερον, ας αλλάξουμε θέμα γιατί σαλιώσαμε… Μπλιαχ! Τι άλλο να ευχηθώ πια… Καλά Πατήματα!!! :(

Θυμάμαι το Γιώργο (1 από τους 4 φίλους μου με το όνομα Γιώργος – Είναι ο μεγάλος αδερφός μου που ποτέ δεν είχα και πρόσφατα στα δεύτερα άντα του έγινε μπαμπάς!) που μου έλεγε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τις αράχνες. Υφαίνουν τον ιστό τους με προσοχή γύρω από αυτές και δημιουργούν τον δικό τους χώρο στο συγκεκριμένο τόπο στον οποίο γεννήθηκαν. Μικρές θα είναι οι αποκλίσεις στο μέλλον, πάντα εκεί στις γύρω περιοχές θα κατοικούν και θα τρέφονται. Λίγες και τολμηρές είναι αυτές που αλλάζουν τις ζωές τους, παρατάνε τον ιστό τους και φεύγουν με τον άνεμο. Αρκετές από αυτές τις πετάει ο άνεμος σε χαντάκια και άλλες τις κάνει κομμάτια. Λίγες είναι αυτές που επιβιώνουν και υφαίνουν νέο ιστό σε άλλο τόπο με άλλες προοπτικές. Πόσο θα ΄θελα να τα καταφέρω και εγώ, λοιπόν. Να ξεπεράσω απόψεις και στερεότυπα και να δημιουργήσω κάτι που εγώ θέλω, όπως το θέλω, αποστασιοποιημένο από οποιαδήποτε συμφέροντα και προκαταλήψεις. Πόσο δύσκολα φαντάζουν μερικές φορές όλα… Όπως και να ’χει εμένα μ’ αρέσει να πετάω με τον άνεμο. Πρέπει να υπάρχει μέτρο, βέβαια, γιατί αλλιώς σε παίρνει και σε σηκώνει! Εμένα φέτος με φύσηξε πολύ ο αέρας και μου έσπασε 2 πόδια αλλά μου μένουν άλλα 6 και υφαίνω και χρυσό ιστό. Νephila Κomaci το είδος μου και που θα πάει θα την βρω την άκρη…

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ ειλικρινά bloggers και μη για το «παρών» που δίνουν κάθε φορά που γράφω κάτι. Μένουν ακόμα σκέψεις που δεν έχω γράψει αλλά θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Στα μελλοντικά σχέδια είναι και η αγάπη και αυτά τα χιλιοειπωμένα κομμάτια του παζλ (συμπληρωματικά και ταυτόσημα άτομα)

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το κομμάτι της Ελένης Πέτα «Τι Μου ‘Χει Λείψει» από το άλμπουμ " Ίδια Μάτια Άλλο Βλέμμα" Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος Μουσική: Κώστας Φαλκώνης

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Cu Soon…

Το Απέραντο Κενό

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι πέφτω όλο σε λάθη. Λες και έβαλα στοίχημα να κάνω μέσα σε 3 μήνες λάθη που δεν έχω κάνει τα προηγούμενα 24 χρόνια. Έχω ένα τεράστιο κενό μέσα μου το οποίο δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα. Μια στη ζέστη και μια στο κρύο. Τη μια στιγμή θέλω να βγω έξω να πάω μια βόλτα, σε ένα club (που είναι ζήτημα αν έχω πάει 3 φορές γιατί δε μ’ άρεσε), να ανακατευτώ με τον κόσμο και ακριβώς την ίδια στιγμή θέλω να μείνω μέσα να δω καμία ταινία με τους φίλους μου ή με τον αδερφό μου. Δεν ξέρω τι έχω, δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.


Είναι πολλά αυτά που έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες και συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να μου πάρει μια εβδομάδα ή δυο ώστε να ξεπεράσω αυτή την κατάσταση. Έπιασα τον εαυτό μου να αδρανεί. Να μην μπορεί να δώσει πράγματα, συναισθήματα, καλές στιγμές. Το θέμα είναι ότι προσπάθησα να ξαναφτιάξω από την αρχή ένα καινούριο πύργο αλλά αυτός γκρεμίστηκε γιατί έχτιζα πάνω στην άμμο. Κι όλοι ξέρουμε πως ότι και να χτίσεις πάνω στην άμμο, αργά ή γρήγορα θα το πάρει το κύμα. Την μια εβδομάδα τον έχτιζα, την άλλη γκρεμιζόταν και πάλι από την αρχή. Δεν έφταιγε ο πύργος αλλά οι πληγές μου που έχουν ανοίξει τη γη μου στη μέση και το μόνο που αναβλύζει είναι καυτή λάβα. Δεν έχουν κλείσει, ακόμα ματώνουν, ακόμα τρέχουν καυτό αίμα που καίει τα πάντα στο πέρασμα του.


Το θέμα είναι ότι δεν με βοηθάει και η εποχή να ξεχάσω. Μια το φθινόπωρο, μια που δουλεύω μόνο στη δεύτερη μου δουλειά και περιμένω την κανονική μου να ξεκινήσει. Μια που σταμάτησα να τραγουδάω λόγω της τεχνικής που μαθαίνω για να τελειοποιήσω τη φωνή μου. Μ’ έχουν βγάλει εκτός δρόμου. Φέτος έχω πάρει τόσα πολλά ρίσκα μαζεμένα, και αν, και δε έχω μετανιώσει και πάλι σκέφτομαι «μήπως ρισκάρεις πολλά?». Πίστεψα πολύ ΠΑΛΙ σε συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και έπειτα, ούτε εγώ μπόρεσα. Το θέμα είναι ότι πλήγωσα άνθρωπο. Πλήγωσα με την αδυναμία μου να σταθώ άξιος της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης που μου έδειξε, και αυτό δεν το έχω ξαναπάθει. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω από όσα νοιώθω είναι λύπή και ένα πελώριο κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα.


Ώρες – ώρες μουδιάζουν τα χέρια μου και ο λαιμός μου και μεγαλώνει ο κόμπος που έχω στο στέρνο. Εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να μην είχα μπλέξει κι άλλο άτομο στον δικό μου ανεμοστρόβιλο. Ξέρω ότι δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω αλλά άλλη «έξυπνη» ιδέα, δεν έχω. Μου τελειώσανε. Πάνε οι έξυπνες ιδέες, τώρα μόνο λάθη. Μαζεμένα, απανωτά, βιαστικά λάθη.


Γυρίζω πάλι τις σελίδες του μυαλού μου και γυρνάω σε μία από τις εικόνες που είχα περιγράψει τον Αύγουστο. Την πόρτα εκείνη, θυμάστε, που τα βράδια νόμιζα ότι άνοιγε και έμπαινε μέσα στο δωμάτιο και όλα ήταν όπως πριν. Πόσο θέλω να κλειδώσω αυτή την αναθεματισμένη πόρτα με 100 κλειδαριές και να πετάξω τα κλειδιά στη θάλασσα να μην ξανανοίξει ποτέ!


Ότι κι αν έκανα τόσο καιρό, όσο κι αν προσπάθησα να λησμονήσω εικόνες, αυτές πάντα κρύβονταν στη σκοτεινή γωνιά του δωματίου και με την πρώτη ευκαιρία, έβγαιναν να με κοροϊδέψουν και δεν μπορώ άλλη κοροϊδία. Δεν έχει νόημα να αποφεύγω να αντικρίσω το παρελθόν μου, μάλλον πρέπει να συμβιβαστώ και να πορευθώ μαζί του. Ελπίζω ο χρόνος σταδιακά να γεμίσει έστω και πλασματικά αυτό το κενό.


Υ.Γ.1 Θα έχετε παρατηρήσει ότι πάντα χρησιμοποιώ ουδέτερο γένος όταν απευθύνομαι σε πρόσωπο. Αυτό το κάνω για να μπορέσετε μέσα από το δικό μου βίωμα να μπορέσετε να ταυτίσετε ανάλογες καταστάσεις που είχατε ή να μπορέσετε να ταυτιστείτε πιο εύκολα είτε είστε άνδρας ή γυναίκα. Γράψτε μου λοιπόν, οτιδήποτε σκέπτεστε, οτιδήποτε σας ταλανίζει, ελεύθερα και χωρίς ντροπή στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο.. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το κομμάτι Sally’s Song από το album Nightmare Revisited. Το O.s.t. είναι του Danny Elfman από την ταινία The Nightmare Before Christmas. Τραγουδά η Amy Lee…

Επιστολή Νο2 - 09-10-09

ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΣΧΕΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΜΙΣΙ ΧΡΟΝΟ. ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ Μ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ.. ΟΠΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΑ.. ΟΜΩΣ...ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...ΕΙΜΑΙ ΙΣΩΣ ΠΟΛΥ ΠΙΕΣΜΕΝΗ.. ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΧΩΣ Μ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ...ΦΤΑΝΩ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ.. ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΧΩ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΘΥΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΣΥΝΕΧΩΣ...ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑΝ "ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟ" ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ...
ΤΟΥ ΤΟΝΙΖΩ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ Μ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ Η ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...ΕΧΩ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΝΑ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΣΑΝ ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ...ΑΠΛΑ ΜΕ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ ΜΕ ΥΠΟΥΛΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΥΤΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ "ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ"...ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΑΤΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ...


Καλησπέρα Ανώνυμη,

Χαίρομαι κατ’ αρχάς που έχεις βρει ένα άτομο που σε αγαπάει και το αγαπάς και εσύ εξίσου. Παρατηρώ από τις πρώτες κιόλας φράσεις σου μια ένταση και μια πίεση όπως και εσύ μου λες. Εγώ θα σου πω κάποιες περιπτώσεις γιατί δεν γνωρίζω ακριβώς την κατάσταση, και εσύ κρατάς αυτά που πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσουν.

- Δεν μου αναφέρεις πόσο συχνά συναντιέστε, ίσως και να μένετε μαζί. Γενικά σε μια σχέση που έχει διανύσει ήδη τον πρώτο χρόνο της, πολλές φορές το να βλέπουμε καθημερινά τον άνθρωπο μας ή να είμαστε συνέχεια μαζί δεν κάνει καλό. Πόσο μάλλον όταν ερχόμαστε στο σπίτι φορτωμένοι με νεύρα και άγχη της δουλειάς. Η Πίεση βγαίνει και ξεσπάει πάνω σε δικούς μας ανθρώπους μέσα από μας. Οπότε ψυχραιμία...

- Προσπάθησε και εσύ να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, να είσαι μόνη σου και να κάνεις πράγματα για σένα ώστε να σε χαλαρώνουν και να σε ηρεμούν. Έτσι, όταν θα βρίσκεστε θα είσαι πιο ήρεμη.

- Ίσως θα έπρεπε να ρυθμίσετε τους χρόνους στους οποίου συναντιέστε. Άλλωστε όπως λέει και ένα τραγούδι, «Το Πολύ Μαζί Σκοτώνει»

- Σκέψου, υποθετικά πάντα, να μην αντιμετώπιζε τα πράγματα με έναν «Οχαδερφισμό» όπως λες. Στο λέω εγγυημένα, θα είχατε γίνει μαλλιά κουβάρια! Γενικά προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες. Ίσως και να προσπαθεί να αφήσει κάποια πράγματα να περάσουν αβίαστα – απαρατήρητα ώστε να σου δείξει ότι έτσι πρέπει να κάνεις και εσύ.

- Αν είναι γενικά αναίσθητος ακόμα και σε πιο σημαντικά καθημερινά πράγματα, τότε πρέπει να το κοιτάξετε. Συζητήστε ότι σας απασχολεί. Εάν είναι πρόσφατη συνήθεια σίγουρα θα υπάρχει βαθύτερη αιτία για αυτή την συμπεριφορά. Μήπως δεν μπορεί τις φωνές και απλά περιμένει να τελειώσουν? Μήπως βαρέθηκε? Μήπως απλά σ’ αγαπάει και δεν τον νοιάζουν ότι μικρο-προστριβές υπάρχουν μεταξύ σας γιατί νοιώθει ότι είναι πλήρης μαζί σου? Δεν ξέρω τι είναι από τα παραπάνω ή τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Μια χαλαρή κουβέντα ίσως σου λύσει τις απορίες.

- Πρέπει να αξιολογήσεις τα πράγματα που σε ενοχλούν. Από ότι κατάλαβα είναι πράγματα που σε ενοχλούν στην συμπεριφορά του. Γενικά, στις σχέσεις ο ένας «ανέχεται» εντός εισαγωγικών τις παραξενιές του άλλου. Όλοι έχουμε παραξενιές και πρέπει να κοιτάμε να τις διορθώνουμε. Συζήτησε μαζί του αυτά που θέλεις να βελτιώσει αλλά ρώτα τον και εσύ, τι θα ήθελε να βελτιώσεις και ποια παραξενιά σου «ανέχεται». Κάντε κάποιες – μικρές υποχωρήσεις.


Υ.Γ.1 Εάν τα ίδια πράγματα 9 μήνες πριν δεν σε ενοχλούσαν και σε ενοχλούν τώρα κάτι τρέχει. Προσπάθησε γενικά να μην αλλάζεις τον άλλον για να τον φέρεις στα μέτρα σου. Προσπαθήσετε να γεφυρώσετε όποιες αποστάσεις σας χωρίζουν.

Υ.Γ.2 Μην κρατάτε μεγάλα πείσματα και εγωισμούς. Ο εγωισμός ροκανίζει πολλές φορές ότι όμορφο έχουμε και το σιγοτρώει. Εάν η φαγωμάρα κρατήσει για αρκετούς μήνες ακόμα, κοιτάξτε το επί της ουσίας. Το «διάλειμμα» δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Σχεδόν ποτέ…

Υ.Γ.3 Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση μπορείς να την παραθέσεις στην ανάρτηση ως σχόλιο. Καλό σου ξημέρωμα.

Υ.Γ.4 Γράψτε και εσείς οτιδήποτε σκέπτεστε και μπορεί να μας βοηθήσει στο πρόβλημα μας. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Τα Σκληρά Καρύδια

Ναι και όμως, καλά διαβάζετε. Σήμερα θα μιλήσουμε για τα καρύδια, όχι οποιαδήποτε καρύδια αλλά τα σκληρόπετσα καρύδια, αυτά με το πολύ σκληρό κέλυφος. Είναι η δεύτερη φορά που μου συνέβη αυτό αλλά μάλλον έχω ανάμεικτα – περίεργα συναισθήματα. Το συμπέρασμα μου είναι απλά ότι:

Και τα πιο σκληρά καρύδια, κάποια στιγμή σπάνε…

Σπάνε και λένε πράγματα που δεν περίμενες ποτέ να πούνε. Και τότε δεν ξέρεις τι να πεις. Βλέπεις έχεις προσπαθήσει να προχωρήσεις γιατί πλέον πίστευες ότι δεν μπορούν να αλλάξουν. Κι όμως, σε πιάνουν εξ’ απήνης. Για λιγάκι νοιώθεις μια δικαίωση και χαίρεσαι που τελικά έσπασε αλλά τι να το κάνεις που σου μένει μόνο η απουσία και ένα μεγάλο «γιατί» να πλανάται, γιατί τώρα και όχι τότε. Γιατί έπρεπε να περάσουν 3 ή 5 ή 10 μήνες για να καταλάβεις τι έκανες ή τι ήθελες τελοσπάντων. Έχει σημασία για μένα που το μαθαίνω, αλήθεια έχει, γιατί νοιώθω ότι επιβεβαιώνονται τα λόγια και οι τότε σκέψεις μου, αλλά επί της ουσίας, ότι γράφτηκε με μελανά χρώματα, δεν αλλάζει, τη στιγμή που πιστεύεις ότι τουλάχιστον τώρα και να έκανες το βήμα πάλι μετά από λίγο καιρό θα είχατε τα ίδια προβλήματα. Γιατί το καρύδι μπορεί να έσπασε αλλά κρατάει πάντα το χαρακτήρα του, οπότε… αδιέξοδο.

Αλλά και τι να τα κάνεις πλέον που σπάσανε, είναι πλέον κούφια, τα’ χει χαλάσει ο χρόνος και δεν μπορεί να αλλάξει αυτό εύκολα. Βλέπεις, όσο και να εκτιμήσεις εσύ ένα καρύδι, αν δεν σε δει σαν τον καρυοθραύστη που πάντα περίμενε, δεν μπορεί να σε εκτιμήσει και δεν μπορεί να αφεθεί στον κόσμο σου ώστε να μπορέσεις να το κρατήσεις σφιχτά και να το σπάσεις μέσα στην αγκαλιά σου ώστε να δεις το υλικό που κουβαλάει. Δύο φορές μέχρι τώρα μου έσπασαν καρύδια και πάντα υστερόχρονα. Κι αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, γιατί ο χρόνος δεν γυρνάει. Είναι ποτάμι με τρεχούμενο νερό και έχει ένταση, κυλάει έντονα σαν το αίμα στις φλέβες. Θα μπορούσες να δώσεις ευκαιρία αλλά θα έπρεπε να δεις έμπρακτα την αλλαγή. Και λίγοι άνθρωποι στις μέρες μας μπορούν να διορθώσουν πραγματικά μεγάλα τους προβλήματα γιατί πριν τα λύσουν θα πρέπει και να τα έχουν εντοπίσει. Κι αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί ότι και να πω και εγώ και εσύ και ο άλλος, πάντα αυτόν τον διάλογο τον κάνεις με τον εαυτό σου. Οπότε βρες τα μαζί του και τα ξαναλέμε. Μάθε πρώτα να αγαπάς και τα ξαναλέμε. Όπως έλεγε και ο τελευταίος δίσκος της Αλέκας Κανελλίδου και του Στέφανου Κόκκαλη αλλά αυτό θέλει χρόνο και δουλειά με τον εαυτό σου. Τεσπα,

Πολλοί θα αναρωτιέστε, καλά για το πρόσφατο καρύδι που μας έπρηξες, δεν θα πεις κουβέντα? Θα πω, πως δεν θα πω. Και αυτό θα σπάσει με τη σειρά του (μάλλον πολύ πιο αργά από τα άλλα – γιατί το διέκρινε μια καθυστέρηση στο να καταλαβαίνει με τι ανθρώπους έχει να κάνει) αλλά προφανώς δεν θα’ μαι εγώ εκεί αλλά στην καλύτερη περίπτωση κάποιος άλλος καρυοθραύστης, έστω και δεύτερης κατηγορίας. Στην χειρότερη κάποιος σκίουρος. Οι σκίουροι είναι οι χειρότεροι εχθροί για τα καρύδια. Βλέπετε είναι η αγαπημένη τους τροφή. Αυτή είναι η χειρότερη περίπτωση. Θα το σπάσουν άτσαλα και θα φάνε ότι περιέχει και ύστερα θα πετάξουν τα τσόφλια στο έδαφος, στα γρήγορα και στα πεταχτά για να πάνε για το επόμενο καρύδι. Μακάρι να βρει έναν άλλον καρυοθραύστη, αν και συνήθως επειδή κύκλος είναι και αυτό, μάλλον θα βρει ένα καλομασκαρεμένο σκίουρο ντυμένο καρυοθραύστη. Και κρίμα γιατί έχει ευαισθησίες αυτό το καρύδι που δεν τις καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε και δεν μπορεί κανείς εύκολα να τις δει. Τι να πω, όμως, όπως πάντα λέω. Όπως έστρωσε, θα κοιμηθεί και όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια.

Γνωρίζω, πλέον, τις ευθύνες μου και εγώ. Έκανα λάθη, αλλά το μεγαλύτερο ήταν ότι απλά έπεσα με τα «μούτρα» δυστυχώς. Δεν το περίμενα, ειδικά από μένα που κρατούσα γενικά ισορροπία στις σχέσεις μου με όλους τους ανθρώπους, φιλικές ή μη. Έπεσα με τα μούτρα και χωρίς να το καταλάβω δεν έδωσα και τον απαραίτητο χρόνο στο άλλο άτομο να αφεθεί και να νοιώσει πράγματα. Τρέξαμε σε διαφορετικούς χρόνους και με πειραγμένα φρένα. Τα δικά μου, τουλάχιστον, ήταν πειραγμένα.

Ας αλλάξουμε θέμα, όμως, αγαπητέ Γιώργο, καλέ μου φίλε, μάλλον είναι καιρός να το αφήσεις και εσύ το δικό σου καρύδι γιατί δεν βγάζει πουθενά και ποτέ δεν ήταν δικό σου. Το θέμα είναι ότι δεν σου έταξε ποτέ ότι θα είναι μαζί σου οπότε ποιος ο λόγος να ασχολείσαι τόσους μήνες με το ίδιο άτομο. Θα σου πω κάτι που μου είπε πρόσφατα μια γνωστή μου με παρόμοια βιώματα κατά το παρελθόν και το’ χει πιάσει το νόημα του θέματος. «Δεν μπορώ να περιμένω, απλά μου τρώει χρόνο. Με καθυστερεί από το να γνωρίσω και να ζήσω πράγματα με άλλους ανθρώπους. Περιμένοντας να αλλάξει δεν κερδίζω κάτι και είναι σχεδόν αδύνατο. Έχω φύγει, γίνομαι καπνός.» Και έχει δίκιο. Δεν ήξερα αν το άτομο που έλεγε ήταν τρομερά εγωιστής ή συναισθηματικά ανάπηρο ή δεν ξέρω και τι άλλο αλλά έχει δίκιο. Ότι δεν μεταβάλλεται σε κάτι άλλο, ότι δεν μετουσιώνεται σε κάτι πιο σπάνιο και μοναδικό, πρέπει να φεύγει από τη μέση. Άσε τον μίζερο στη μιζέρια του όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Τεσπα,

Γ’ αυτό σήμερα το βράδυ, μιας και έχουν γενέθλια οι κολλητοί μου φίλοι Νίκος και Δέσποινα (19 χρόνια φιλίας – εκπληκτικά και γεμάτα παρακαλώ, και όχι απαραίτητα με ευχάριστες στιγμές – Μόνο τα φετινά να πιάσω και του δημοτικού σίγουρα θα γράφω για κανα 2ημερό) ετοιμάσου Γιώργο. Ντύσου, βάλε κάτι πρόχειρο, πάρε την έντονη προσωπικότητα σου μαζί και ένα χαμόγελο και πάμε για να περάσουμε τέλεια! Και εγώ θα φορέσω το sexy μου χαμόγελο και κάτι σε σκούρο (μάλλον μαύρο πάλι που μ’ αρέσει και απλό- δεν έχω ιδέα από ρούχα μη νομίζετε) και θα βγω στη γη. Και ως άλλος δηλητηριώδης πρίγκιπας θα προσπαθήσω να «κεντρίσω» την λεία μου και που ξέρεις μπορεί και να βρεθούμε στον ουρανό.

Υ.Γ.1 Παιδιά, ξεπερνάμε πλέον τις 160 αναγνώσεις και αυτό δεν το περίμενα. Νιώθω ότι μοιράζομαι πράγματα μαζί σας, έστω και ανώνυμα, όχι, όμως, άσκοπα. Σας ευχαριστώ πολύ!

Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon (Επειδή αυτές τις μέρες έχω κάποια Friend Requests από άτομα που δεν ξέρω, όταν σας προσθέτω μην ντρέπεστε, μιλήστε μου, πείτε μου τι σκέφτεστε. Δεν είναι κακό.) Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Υ.Γ.4 Να μην σας αφιερώσω σήμερα κομμάτι? Πως θα πάτε να ψηφίσετε και να διασκεδάσετε χωρίς σαββατοκυριακάτικο soundtrack. Benefit – Sex Sells και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε :)…. Cu Soon…

Βαθιά Μου Ανάσα! - Συνέχεια...

Καλησπέρα Αλχημιστή, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διέθεσες και έγραψες όλα αυτά τα όμορφα πράγματα. Συμφωνώ και εγώ σε αυτά που λες αλλά θέλω να κάνω δυο διευκρινίσεις.

1)σε αυτή την μεταφορά για το βουνό, δικό μου λάθος που την έβαλα σε εκείνο το σημείο (έπρεπε να γράψω ξεχωριστά για αυτή), μιλάω και εγώ γενικά και συμφωνώ με τις αρετές που αναφέρεις και εσύ. Απλά, επειδή δεν σας την είχα αναφέρει παλιότερα, έπρεπε έστω και εμβόλιμα και λίγο σύντομα να σας την παρουσιάσω. Δεν αναφερόμουν στις ανθρώπινες σχέσεις αποκλειστικά.

2)Όσον αφορά την αγάπη, επετρεψε να πω ότι δεν έχουν ερωτευτεί όλοι (αν και κάποιοι αυτοί την αίσθηση έχουν) και ούτε έχουν αγαπήσει αληθινά. Άλλο λόγια και άλλο πράξη. Η έλξη που αναφέρεις είναι το παν. Η χημεία, το ταίριασμα. Αλλά η αγάπη από μόνη της, δεν φτάνει, Δεν είναι τελικά αρκετή. Αν και σχετικά μικρός ακόμα, ειλικρινά αυτό είναι από τα λίγα που μπορώ να σε διαβεβαιώσω. Σε ένα ζευγάρι υπάρχουν αντιθέσεις, υπάρχουν προβλήματα και είναι φυσικό. Η προσπάθεια, πνευματική ή μη είναι απαραίτητη. Θέλει υπομονή και θέληση για να γεφυρώσεις τις όποιες αποστάσεις υπάρχουν. Θέλει προσπάθεια για να σπάσεις την ρουτίνα. Να ρίξεις τον εγωισμό σου και να πας κόντρα σε κάποιες ιδέες που είχες σχηματίσει παλιότερα και τις θεωρούσες πέρα για πέρα αληθινές. Ένα από τα παραπάνω ή και όλα μαζί μπορεί να συμβούν σε μια σχέση. Βασικά θα μακρηγορήσω πάλι και δεν θέλω. Βάζω τελεία.

Τέλος, να πω για τους καλλιτέχνες και την τέχνη ότι αποτυπώνουν στο χαρτί, στον πίνακα, στην παρτιτούρα, όχι κάτι το οποίο απλά τους συνέβη αλλά κάτι το οποίο πραγματικά τους άλλαξε τη ζωή. Ήταν κινητήρια δύναμη η αγάπη για αυτούς ή κάποια άλλα συναισθήματα για να γράψουν για αυτά. Και εγώ ανάλογα το πώς βιώνω κάποια πράγματα, τι συναισθήματα έχω γράφω τραγούδια. Δεν μιλάω, βέβαια, για αυτούς που την έχουν «τσίχλα» και την πετάνε όπου δεν τους βγαίνει ο στίχος.

Υ.Γ.1 Σε ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο που διέθεσες,

Υ.Γ.2 Δυστυχώς και εγώ πίστευα ότι όλοι μπορούν να ερωτευθούν και να αγαπήσουν αλλά έπεσα έξω για αυτό και μπήκα στη διαδικασία να γράψω και πόσες παραγράφους πρόσφατα. Δεν μπορούν όλοι, δεν θέλουν όλοι, δεν μπορούν να αφεθούν όλοι. Κάποιοι το έζησαν, κάποιοι καταστράφηκαν, κάποιοι ξέχασαν (αυτό κι αν είναι αστείο!) κάποιοι Δεν Ξέρουν (Κι όμως δεν ξέρουν!). Δυστυχώς. Είναι οι συναισθηματικά ανάπηροι Αλχημιστή και σύντομα θα γράψω 5-6 πράγματα ακόμα συμπλήρωμα σε αυτά που αναφέρω παραπάνω. Η Αθηνά αυτό εννοούσε (με τα δεκανίκια) και πράγματι είναι περίπλοκη κατάσταση.

Υ.Γ.3 Επειδή όλα αυτά που λέμε έχουν κάποια έκταση, ετοίμασα μια καινούρια ανάρτηση. Σας Αφιερώνω και ένα κομμάτι από το O.s.t. της τριλογίας The Lord Of The Rings - The Return Of The King, ερμηνεύει η Annie Lennox. Cu soon!

----------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Αλχημιστης είπε...

Χαιρετω φιλε Μεντορα. Οπως ελεγα και τις προαλλες με εναν φιλο οι αγαπη ειναι υπερεκτιμημενη. Απο την στιγμη που αρχιζεις να καταλαβαινεις τον εαυτο σου μεχρι το τελος της ζωης ακους συνεχεια για την σημασια της αγαπης, οτι η αγαπη ειναι το παν, ειναι η ευτυχια, αυτο που θελουμε ολοι να βρουμε, αυτο που δινει νοημα στην ζωη και στο ατομο...Οτι ειναι κατι που πραγματικα που αξιζει να το αποκτησεις και αν δεν το εχεις πρεπει να νιωθεις μιζερος....Βιβλια για την αγαπη, πινακες για την αγαπη, ολη η τεχνη στην υπηρεσια της αγαπης...Ολοι για αυτην μιλανε....Αλλα αυτο που λιγοι εχουν την στοιχειωδη εντιμοτητα για να παραδεχτουν ειναι οτι τελικα στην ζωη τους η αγαπη ειναι το μονο πραγμα για το οποιο θα παλεψουν οσο ζουν. Δεν ειναι οτι εχουν κατι ξεχωριστο...Ολοι μπορουμε να νιωσουμε ερωτα και την αγαπη....Ειναι κατι που ολοι το βιωνουμε. Και για αυτο ολοι ξερουν και μιλανε για αυτην. Δεν ειναι κατι που πρεπει να κοπιασεις πνευματικα για να το κατακτησεις. Δεν ειναι κατι που φτανεις εκει μεσα απο πνευματικο κοπο και πονο. Ειναι κατι που γινεται αυτοματα. Η ελξη ειναι κατι το ακουσιο και η αγαπη που ερχεται σαν επιστεγασμα πολλων χρονων με εναν ανθρωπο.
Ολοι μιλανε για την αγαπη αλλα κανεις δεν ξερει τι ειναι. Απλα το νιωθεις. Δεν θελει προσπαθεια απο μερος σου. Αντιθετα υπαρχουν ανθρωπινες επιδιωξεις κι αρετες που θελουν πολυ κοπο για να τις κατακτησεις.Και συνηθως ειναι μοναχικες. Δεν αφορουν κανεναν αλλον εκτος απο τον εαυτο σου. Ειναι η δημιουργια, η φιλοσοφικη σκεψη, η βελτιωση του πνευματικου σου κοσμου, η κατακτηση της γνωσης, η χαρα της ανακαλυψης, ο θαυμασμος του ομορφου και ενα σωρο αλλα πραγματα που δινουν νοημα στην ζωη ενος ανθρωπου. Και εχουν το ιδιαιτερο και πολυ σημαντικο για εμενα χαρακτηριστικο οτι ειναι μοναχικες επιδιωξεις. Εισαι εσυ και ο εαυτος σου. Εσυ και τα ορια σου. Δοκιμαζεις τα ορια σου, δαμαζεις τον εαυτο σου, ανεβαινεις βουνα οπως λες και εσυ στο κειμενο σου. Ανεβαινεις μοναχικα την ανηφορα και νιωθεις το κρυο αερακι του βουνου να σε δροσιζει. Δεν ειναι κανεις αλλος μαζι σου....Δεν θελεις κανεναν αλλον μαζι σου. Ξερεις την μοναχικοτητα της επιδιωξης και την σημασια που εχεις για εσενα...Και συνεχιζεις...να βρει την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου ευτυχια...

26 Σεπτέμβριος 2009 3:02 πμ

Βαθιά Μου Ανάσα!

Καλησπέρα πέρα ως πέρα…

Δεν μπορώ πραγματικά να σας πω μέσα σε λίγες γραμμές πόσα πράγματα έγιναν αυτές τις μέρες. Πολλά θα ξεχάσω, πολλά θα παραλείψω αλλά σίγουρα θα πιάσουμε και σήμερα την ουσία, πιστοί μου αναγνώστες!

Πρώτα απ’ όλα για να μην το ξεχάσω. Επαλήθευσα προ ολίγων ημερών ότι καλλιτέχνης δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι. Αυτό το πράγμα που αισθάνομαι από μικρός για την τέχνη, για τη μουσική, δεν το’ χω σίγουρα νοιώσει μόνο εγώ αλλά μπορώ να το δω όταν βλέπω έναν άλλον άνθρωπο της τέχνης. Στον τρόπο που κινείται, που εκφράζεται, στον τρόπο που μιλάει. Πρόσφατα, λοιπόν, γνώρισα έναν τέτοιο άνθρωπο. Την ακούω περίπου εδώ και μια δεκαετία, έχω όλα της τα album. Γνωρίζω πολλά κομμάτια της απ’ έξω. Την έχω δει πολλές φορές live και είναι η μοναδική, από όλο αυτό το μουσικό σινάφι που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για μένα, που δέχθηκε να μ’ ακούσει. Άκουσα πολύ καλά λόγια και την ευχαριστώ θερμά. Δεν ξέρω αν μπορεί να κάνει κάτι για μένα ή όχι αλλά να σας πω και κάτι. Δεν με αφορά και πολύ πλέον αυτό, αρκεί που ένας άνθρωπος του κύκλου που θα’ θελα να ανήκω μπόρεσε και ασχολήθηκε σοβαρά μαζί μου και μου είπε για τον αν αξίζω ή όχι. Και άσχημα λόγια να μου ’λεγε πάλι τα ίδια θα έλεγα. Με συγκίνησε η ευθύτητα της και η ειλικρίνεια της. Σίγουρα αξίζω αλλά θα κάνω ότι μπορώ ώστε να κάνω και τεχνικά την φωνή μου τέλεια. Όσο, βέβαια, μπορώ και οικονομικά αλλά θα προσπαθήσω. That’s a promise!

Έπειτα, το άλλο μείζον κάποτε ζήτημα, του κεραυνοβόλου έρωτα κ.λ.π. κ.λ.π. το αφήσαμε πίσω. Σε αυτό το θέμα, εκτός από όλους τους κολλητούς μου φίλους και συναδέλφους από τη δουλειά, με βοήθησε και η Αθηνά, μια φίλη μου και την ευχαριστώ πολύ για αυτό. Απλά να πω ότι πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και ότι από όλα αυτά που έζησα, κατάλαβα το πόσο εύκολα μπορούμε να «χάσουμε την μπάλα». Να γίνουμε ευάλωτοι και τρωτοί. Πόσο εύκολα ή δύσκολα ρισκάρουμε ως χαρακτήρες. Καταλαβαίνω πλέον γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να ρισκάρουν για μιαν αγάπη. Προφανώς για να μην πληγωθούν αλλά είναι αυτό λύση? Κι αν είναι αυτό λύση, τότε γιατί καταλήγουν στην αγκαλιά της μοναξιάς? Είναι αυτή η λύση? Σίγουρα όχι….

Σε μια συζήτηση, λοιπόν, με την Αθηνά και όχι μόνο με αυτήν :) , αναλύοντας την τρέχουσα κατάσταση (οι νέοι αναγνώστες ανατρέξτε σε παλαιότερες αναρτήσεις μου) μου λέει την ατάκα «Και τι… ασχολείσαι ακόμα?» Και απάντησα οχί αλλά…. «Γιατί? Ποιος ο λόγος να ασχολείσαι με ένα άτομο που δεν μπορεί να σου δώσει τίποτα, που δεν μπορεί να σε καταλάβει, να προσπαθήσει για σας, να λάβει αλλά και να δώσει αγάπη, να μπορέσει να διαχειριστεί βασικά όλη αυτήν την διαδικασία που βιώνουν 2 άνθρωποι.» Εγώ ανέπτυξα την θεωρία μου που έχω για τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος μπορεί και είναι ικανός για να δημιουργήσει κάτι τόσο όμορφο όπως και το αντίθετο. Κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός, ο οποίος μπορεί να καταφέρει τα πάντα, μα τα πάντα στη ζωή του. Και αν δεν μπορέσει να φτάσει εκεί που θέλει, στην κορυφή του βουνού του, τουλάχιστον δεν θα έχει μείνει στο μηδέν αλλά θα έχει ανέβει στον πρώτο λόφο. Και από εκεί η θέα, καλή είναι. Πολλή καλύτερη από τους πρόποδες. Θα έχει προσπαθήσει και αυτό είναι κάτι.

«Δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους, πρέπει να το καταλάβεις αυτό. Κάποιοι άνθρωποι απλά γεννήθηκαν για να πορεύονται με δεκανίκια στη ζωή. Σήμερα εσύ, αύριο ο άλλος, δεν μπορούν να υψώσουν ανάστημα γιατί απλά είναι πολύ σαθρά , πολύ επιφανειακά, συνήθως ανώριμα άτομα. Θες εσύ να είσαι το δεκανίκι κάποιου ατόμου που δεν αξίζει να σε έχει?» Και μάλλον είχε δίκιο. Δεν ήθελα. Και τότε όλα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Όλα τα κομμάτια του παζλ που έκανα πως τα είχα χάσει, χωμένα στη γωνιά, βγήκαν και ενώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα. Και τότε τα είδα όλα ξεκάθαρα. Νευρίασα με τον εαυτό μου, πραγματικά, όχι μόνο γιατί για πολλοστή φορά δεν άκουσα το ένστικτο μου, όχι γιατί παραγκώνισα άτομα που δεν έπρεπε αλλά για την αδύναμη ανθρώπινη μου φύση που τυφλώθηκε τόσο πολύ και δεν έβλεπε τον τοίχο που έπεφτε. Έκπληκτος για τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω για αυτό το άτομο, για τα όρια μου που τα είχα ξεπεράσει, για την κινητήρια αυτή δύναμη που λέγεται έρωτας και μας κάνει πιόνια του, για αυτήν την αδιανόητη έλξη…

Και πάλι, όμως, μετά από όλα αυτά δεν μετάνιωσα για τίποτα. Για τους παραπάνω, λοιπόν, και άλλους τόσους λόγους δεν θα πρέπει να φοβόμαστε να ρισκάρουμε στον έρωτα και την αγάπη. Γιατί απλά αυτά είναι δυο από τα πιο όμορφα και εκπληκτικά θαύματα της ζωής. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Ας μην τους κλείνουμε την πόρτα γιατί ι)έχουν μετρήσιμο χαρακτήρα και δεν είναι οι πάντες και ιι)δεν θα μας περιμένουν για πάντα. Βρείτε τους, λοιπόν, και τηρήστε αυτό που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι. The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return. Να ισχύουν, όμως, και τα δύο σκέλη…

Γιατί πολύ απλά…Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που μας αγαπούν και αυτό γιατί απλά το αξίζουμε! Αφιερωμένο το κομμάτι σε όλους εσάς που ακόμα πιστεύετε…

Υ.Γ.1 Κι όπως λέω πάντα, τολμήστε να παίξετε «επικίνδυνα παιχνίδια», αρκεί να μην κάνουν κακό στην υγεία σας ή τη σωματική σας ακεραιότητα (Εννοείται ούτε και των άλλων ανθρώπων)

Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά. Cu Soon…

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Υ.Γ.4 Το τραγούδι της «ΑΝΑΣΑΣ»( αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία για την αντιμετώπιση Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής.)που ερμηνεύει η Ευσταθία.αποτελεί μία καλλιτεχνική δημιουργία, από τους Μάρα Δαρμουσλή, Ζέτα Δούκα, Ευσταθία, Γιάννη Ζουγανέλη, Έλενα Κουντουρά, Νίκο Κουρή, Νίνα Λοτσάρη, Μπέσσυ Μάλφα, Ιωσήφ Μαρινάκη, Όναρ, Ντορέτα Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπουτσάκη και Διονύση Τσακνή οι οποίοι έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό συμμετέχοντας στο τραγούδι της τραγουδοποιού Ευσταθίας!

Λόγια Της Βροχής

Δεν είχα προγραμματίσει να γράψω απόψε αλλά μιας και βρέχει, είπα να το ρίξω μέσα μου λίγο, βρε αδερφέ, για μια πρόχειρη ενδοσκόπηση…

Λες και την περίμενα αυτή την βροχή να έρθει σήμερα από το πρωί, σαν διψασμένος στην έρημη και ξερή κοιλάδα του νου. Όταν ακούω τη βροχή, σκέφτομαι πιο καθαρά. Χάνομαι σε αυτό το απόλυτο και επιβλητικό ηχητικό μοτίβο της φύσης. Πλέκονται οι σκέψεις μου με αληθινά γεγονότα και φαντασία και ονειρεύομαι τη ζωή όπως εγώ θα’ θελα να είναι και όχι όπως έχει. Με βοηθάει να ξεφεύγω στον δικό μου κόσμο, αυτόν που είχα φτιαγμένο από παιδί αλλά πολλάκις ξεχασμένο βαθιά μέσα στη μνήμη μου………

Τελικά, σκέφτομαι, αυτά που ήθελα να’ χα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, δεν τα’ χα. Πάντα μπορούσα να τα βλέπω από μακριά αλλά πότέ να τα αγγίζω. Σαν τα μικρά παιδάκια που τους έλεγαν να μην πειράζουν το βάζο με το γλυκό αλλά αυτά κλεφτά πήγαιναν και το άδειαζαν. Εγώ, όμως, ούτε και αυτό. Γιατί αυτά που ήθελα εγώ ήταν πολύ φευγαλέα σαν την αλήθεια μου. Και αν και μπόρεσε το 1% των ανθρώπων που γνώρισα να την πιάσει δεν μπορούσε να την κρατήσει για πολύ γιατί ζεματούσε στα χέρια και έκαιγε την ψυχή. Και εσύ που την κράτησες, τι κατάλαβες? Μια αστραπή σ’ έχω, μες την βροχή. Σαν το μπουμπουνητό που ακούω τώρα για ώρα και δεν λέει να σταματήσει. Έναν κεραυνό σου ρίχνω και πάει μ’ έχασες και εσύ.

Κι αν δεν ήταν φευγαλέα αυτά που ήθελα παρά μπορούσαν να εκφραστούν, θα ήταν μια αγκαλιά και ένα φιλί. Όχι μια οποιαδήποτε αγκαλιά ή ένα οποιοδήποτε φιλί. Μόνο τα σωστά. Αυτά που αναγνωρίζει η καρδιά, το σώμα και η ψυχή αλλά κι αυτά δεν κρατάνε για πολύ γιατί τα καίει η θέληση μου για ζωή, που είναι πολύ δυνατή κι ύστερα μένω με τις στάχτες στα χέρια και τα κομμάτια όσων πρόλαβε να περισώσει η βροχή μου.

Γι’ αυτό λατρεύω τη βροχή μου και τον επιβλητικό της ήχο, γιατί με κάνει πάντα και θυμάμαι στιγμές μοναδικές αλλά όχι παντοτινές μα πάντα χαραγμένες στο δέντρο της ζωής μου. Υπάρχουν φορές που μοιάζω σαν έναν έρημο πλανήτη. Σαν λευκός νάνος που έχασε κάθε ζωή που είχε πάνω του γιατί πίστεψε πολύ σ’ όλη τη μαγεία που ζούσε και ξέφυγε πολύ από την τροχιά του με αποτέλεσμα να εκραγεί και να ερημώσει. Και αν και έρήμος όμως θα περιμένει πάντα να επιστρέψει το χαμένο του κομμάτι….

ΥΓ.1 Ή να πέσει πάνω του κανένας αστεροειδής που μεταφέρει ζωή και να του δώσει καινούρια τροχιά, ποτέ δεν ξέρεις,
ΥΓ.2 Δεν ξέρω αν πιστεύετε στην τηλεπάθεια, εγώ πάντως έχω καταλήξει ότι με κάποια άτομα ακόμα κι όταν δε μιλάω μπορώ να τα νοιώσω σε τι ψυχική κατάσταση είναι. Μπορεί να είναι κανα 2 αλλά υπάρχουν εκεί έξω.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.4 Σας αφιερώνω τα «Πρόσωπα» του Σταμάτη Σπανουδάκη από την ταινία «Νύφες» μιας και ταιριάζει στην αποψινή βραδιά. Σας καληνυχτώ και σας εύχομαι ότι «ανικανοποίητο» υπάρχει μέσα σας, να το βρείτε και να το γεμίσετε με εμπειρίες. Καλό σας βράδυ…

Το Πέρασμα

Καλησπέρα σε όλους,


Σήμερα είμαι κομματάκι καλύτερα. Δεν ξέρω αν προέρχεται από τον θυμό που έχω αυτή η ενέργεια αλλά μάλλον είναι εν μέρει απαραίτητη. Πόσο πολύ μπορούν να σε απογοητεύσουν άραγε οι άνθρωποι? Μάλλον πολύ. Ένας άνθρωπος (?) τόσο πολύ μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.


Δεν ξέρω αν είναι παράλογο αυτό που σκέφτομαι αλλά εγώ μέχρι και ο εχθρός μου αν δεν ήταν καλά στην υγεία του και ήξερα ότι είχα και εγώ μερίδιο θα έπαιρνα τουλάχιστον ένα τηλέφωνο. Αλλά μάλλον έτσι σκέφτομαι εγώ, όπως προείπα.


Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν και για μερικούς άλλους ήσσονος σημασίας, είμαι πολύ αποφασισμένος να αφήσω οτιδήποτε δεν αξίζει πίσω μου. Δεν με πείραξε, τελικά, τόσο πολύ η γαϊδουριά και η αναισθησία που λίγο - πολύ την υποπτευόμουν, ούτε και το ότι αρρώστησα και δεν μπορώ να πάρω αέρα. Πιο πολύ με πείραξε το ότι μου πήρε το χαμόγελο μου. Πόσο το μισώ που άφησα και συνέβη αυτό. Γενικά, πάντα όπου κι αν δούλευα, με ότι κι αν καταπιανόμουν πάντα χαμογελούσα, πάντα ήμουν ευδιάθετος. Αυτό το έχω χάσει τον τελευταίο μήνα και μου’ χει λείψει πάρα πολύ. Το να φτιάχνω δηλαδή την διάθεση των άλλων αλλά και ταυτόχρονα και τη δική μου. Δεν ήταν τυχαίο που 7.00 το πρωί όλοι ήταν κακομούτσουνοι και εγώ πάντα έβαζα τη μαγιά για να ευθυμήσουμε και να πάει καλά η μέρα. Πόση από την ενέργεια μου έχασα πράγματι. Πόσο δεν άξιζε η προσπάθεια τελικά. Τεσπα,


Έχει δίκιο ο λαός που λέει ότι τα πολλά γέλια και οι χαρές βγαίνουν ξινά στο τέλος. Λες και παίζουμε σε κάποια φαρσοκωμωδία και οι μόνοι που δεν ξέρουμε το σενάριο είμαστε εμείς. Τραγική ειρωνεία πράγματι.


Ας το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, σκούριασε το λυχνάρι του αλλαντίν, ο παπουτσωμένος γάτος έχασε τις μπότες του, η σταχτοπούτα έγινε η ίδια κολοκύθα, η ωραία κοιμωμένη πέθανε στον ύπνο της περιμένοντας τον αγαπημένο της και ο μελαγχολικός πρίγκιπας έμεινε για πάντα βάτραχος. Τι να κάνουμε, κάποια παραμύθια δεν έχουν αίσιο τέλος. Ίσως γιατί απλά οι ήρωες τους δεν προσπάθησαν αρκετά και τώρα τιμωρούνται γι ‘ αυτήν τους την ραθυμία. Δε με πειράζει εμένα προσωπικά όμως γιατί όπως έχω ξαναπεί, έχω ήσυχη την συνείδηση μου. Θα πιάσω, λοιπόν, το ξωτικό και θα το χώσω στην υγρή σπηλιά του και δεν θα το ξανακοιτάξω ποτέ ξανά. Κι ας έχει κινητό και σταθερό. Το υπόσχομαι…


Πάντα πίστευα ότι κάθε μέρα που περνάει είναι μια μικρή ζωή. Πρέπει να της δίνουμε σημασία και να κάνουμε πράγματα για να θυμόμαστε αυτή τη μέρα. Την κάθε μέρα! Γιατί? Γιατί έτσι, γιατί ζώντας έντονα και με τόλμη, έχεις πράγματα να θυμάσαι, έχεις στιγμές, μοναδικές που κανείς δεν μπορεί να στις πάρει και θα ζουν πάντα μέσα σου. Ενώ, αν ζεις μονότονά? Τίποτα, blank, κενό. Το απόλυτο κενό. Το Τίποτα ισούται και με τίποτα μέσα σου. Άδραξε, λοιπόν, τη μέρα. Κάνε πράγματα για σένα και για αυτούς που νοιάζεσαι και σε νοιάζονται. Μοιράσου και δώσε αγάπη για να πάρεις αγάπη αλλά όχι ως αντάλλαγμα αλλά ως προσφορά. Θα δεις ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, αρκεί να αξίζει τον κόπο. Ενστικτωδώς θα το δεις κι αυτό.



Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν νομίζω ότι έχασα και πολλά από την έκβαση των πραγμάτων. Μάλλον έχασε. Όχι μόνο επειδή είμαι κελεπούρι :), όχι να το παινευτώ αλλά ξέρω ότι δύσκολα βρίσκεις άτομα που να ξέρουν να μοιράζονται, να δίνουν και να παίρνουν, να σου φτιάχνουν τη διάθεση, να σου δίνουν νέα διάσταση στα πράγματα, να εκφράζουν ειλικρινά ότι νοιώθουν γιατί ακόμα και η ειλικρίνεια είναι πολύ υπερτιμημένη στις μέρες μας κλπ κλπ. Μπορεί αυτό το τρίμηνο να μην έμαθα και τίποτα το τρομερό όσον αφορά τις περίπλοκες σχέσεις των ανθρώπων αλλά βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και έζησα στιγμές και κρατάω αυτές στη μνήμη μου. Θέλω, όμως, ευθύς αμέσως να μεταφερθούν στη σοφίτα του μυαλού μου (σας είχα μιλήσει παλιότερα για αυτήν) και να καταχωνιαστούν εκεί μέσα κάτω από μπόλικη χαρτούρα ώστε να τις βρω μετά από χρόνια…


Θα πάρω, λοιπόν, τον εαυτό μου, την βραχνή μου δυστυχώς τη φωνή και το άσθμα μου και θα πάω στην ακρόαση που έχω. Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ και θα προσπαθήσω να τραγουδήσω όσο καλύτερα μπορώ. Και που ξέρεις, μπορεί και να σταθώ τυχερός.


Υ.Γ.1 Έχω σταματήσει πλέον να σας μετράω, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας αλλά, ρε παιδιά, μοιραστείτε και καμιά σκέψη σας μαζί μου. Εγώ σας λέω τι σκέφτομαι. Μη μ’ αφήνετε στο σκοτάδι και μη βαριέστε να γράψετε 2 κουβέντες.
Υ.Γ.2 Ευχαριστώ πολύ τους συναδέλφους μου από τη δουλειά για την στήριξη τους. Ειλικρινά ευχαριστώ.
Υ.Γ.3 Γιώργο, πάνω στην ερώτηση σου να σου απαντήσω, ότι απλά, δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το άτομο να μετανιώσει και να δει καθαρά κάποια πράγματα και να γυρίσει για τους απλούς λόγους:
1)Έβλεπε πάντα το δέντρο και όχι το δάσος και δεν σου κάνω πλάκα,
2)Είχε έναν εγωισμό από εδώ μέχρι την Λάρισα,
3)Δεν ήθελε να μπει στην διαδικασία να προσπαθήσει να γεφυρώσει τα 1-2 θέματα που μπορεί να προέκυπταν,
4)Δεν αλλάζει και δεν θέλει ποτέ να αναθεωρεί τις αποφάσεις που παίρνει γιατί μπερδεύεται…
Άρα, πιο πιθανό είναι να γίνει η συντέλεια του κόσμου το 2012 παρά αυτό που λες. Τελεία και παύλα. Παρόλα αυτά εύχομαι να ‘ναι πάντα καλά εκεί που είναι και να ζει όσο πιο «όμορφα» μπορεί,
ΥΓ.4 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.5 Για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ θα σας μιλήσω την επόμενη φορά. Ελπίζω, δηλαδή, αν και δεν το ’χω σίγουρο…
ΥΓ.6 Να μην σας αφιερώσω κάποιο κομμάτι σήμερα? Όχι δεν θα σας αφιερώσω. Δείτε ένα φιλμ μικρού μήκους του Tomek Baginski που πήρε Όσκαρ το 2003 ως το καλύτερο φιλμ μικρού μήκους, Animated, Katedra (2002), λατρεύω το soundtrack, παραθέτω και το link.
ΥΓ.7 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά. Cu Soon…

Μαθήματα Κηπουρικής Για Καλούς Κηπουρούς

Καλησπέρα και σήμερα,

Καταρχάς με συγχωρείτε για αυτό το μικρό κενό από το προηγούμενο post αλλά κάποια προβλήματα υγείας μας κρατάνε μακριά. Βλέπω ότι με τον καιρό αυξάνεστε ραγδαία και δεν θέλω να γράφω 2 λέξεις αλλά κάθε φορά θέλω να σας παρουσιάζω μια ολοκληρωμένη κατάσταση.

Δεν θα πλατειάσω σήμερα μιας και μόνο κακό στην υγεία μου θα κάνω. Απλά να πω ότι ακόμα και σε αυτό το σημείο δεν έχω μετανιώσει για ότι έχω κάνει και έχω νοιώσει μέχρι τώρα. Μακάρι όπως ένοιωσα εγώ να μπορέσει κάποια στιγμή να νοιώσει όλος ο κόσμος έστω και μια φορά στη ζωή του. Αυτή την αναπάντεχη ευτυχία που σε πλημμυρίζει 24 ώρες το 24ωρο. Αυτή η εξωφρενική χαρά που όλοι νομίζουν ότι δεν μπορεί, δεν είναι φυσιολογικό κάτι παίρνεις και συμπεριφέρεσαι έτσι, αυτή η αίσθηση πληρότητας. Εκείνο το διάστημα ήταν πραγματικά «δώρο θεού» για εκείνη τη φάση της ζωής μου αλλά όπως λέει κι ο λαός, τα ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν…. Και μετά πρέπει να μαζέψεις ότι έχει απομείνει και να πας παρακάτω αλλά πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό? Δεν είναι, καθόλου…

Οι φίλοι μου λένε ότι άτομα τα οποία μας στεναχωρούν δεν θα πρέπει να είναι πλέον στη ζωή μας. Τους δασκάλεψα καλά αλλά και πάλι φαντάζει βουνό όλο αυτό. Πρέπει να αφαιρεθούν με χειρουργικές λύσεις συμπληρώνω εγώ, γρήγορα και ξαφνικά γιατί έτσι κι αλλιώς ο πόνος θα είναι μεγάλος. Δεν μπορείς αλλιώς, με ένα απλό «γεια» ή με μια υποτιθέμενη φιλιά και ένα νεύμα όλα μπορεί να ξαναφουντώσουν, το πιο πιθανό μονόπλευρα όμως και αυτό δυσκολεύει πολύ την ανάρρωση. Σε αυτή την περίπτωση, μοιάζεις πολύ με τους ναρκομανείς. Εξαρτημένοι αυτοί από τη δόση τους, εξαρτημένος και εσύ από ένα άτομο, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, δυο σπινθηροβόλα μάτια και αυτό είναι πολύ επώδυνο. Μέσες λύσεις, οπότε δεν πιάνουν, ριζικές λύσεις και μόνο.

Άκουσα πρόσφατα από κάποιους να λένε στην τηλεόραση ότι ο έρωτας δεν είναι ούτε φυσική, ούτε χημεία, είναι άγριος από την φύση του και δεν έχει μέτρα και σταθμά. Συμφωνώ σε αυτό και συμπληρώνω, είναι ένα άγριο φυτό, μοναδικό και παράταιρο που ή το αφήνεις και φουντώνει κι άλλο, ή το ξεριζώνεις από τη ρίζα για να μην απλωθεί και σου χαλάσει τον κήπο. Πόσο θα’ θελα να’ χε απλωθεί αμοιβαία αλλά μου το πετσόκοψε και απλώθηκε στην δική μου πλευρά. Δεν πειράζει όμως, σιγά -σιγά θα βρω κάποιο δηλητήριο και θα το κόψω και εγώ για να μην ματώνει άλλο.

Ξέρετε τι γίνεται, δεν είναι εύκολο. Απλά περνάς τη μέρα σου γεμάτος με έγνοιες. Από τη μία η δουλειά, το σπίτι, οι φίλοι σε κάνουν και ξεχνιέσαι και λες κοντά στο βράδυ, «Μια χαρά είμαι, δεν νοιώθω τίποτα πλέον». Έλα όμως που λανθάνεις, γιατί καθώς ξαπλώνεις κάτι σε περιτριγυρίζει, κάτι σε βασανίζει και σε στεναχωρεί. Κοιμάσαι και κάπου στα ξημερώματα ξυπνάς με έναν κόμπο στο λαιμό και έναν πόνο στο στήθος. Το ποτήρι όμως με το νερό δεν κάνει και πολλά γιατί σου λείπει η δόση σου. Και κάνεις άστατο ύπνο μέχρι τις 7.30 – 8.00 και λαγο-κοιμάσαι και σηκώνεσαι με ένα βάρος από το κρεβάτι. Και πάλι πας δουλειά και ξεχνιέσαι κλπ κλπ και όλο αυτό γίνεται ένας αέναος κύκλος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μέσα σε μνήμες και λόγια και γιατί και πως κλπ κλπ.

Δεν θα αναφέρω άλλα, γιατί δεν μπορώ να αναφέρω, ως εδώ αντέχω. Να πω επίσης ότι δεν γίνεται δικά μου άτομα να στεναχωριούνται να μένα, τη στιγμή που είχα μάθει να στεναχωριέμαι εγώ για αυτούς. Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, να ανακάμψουμε, όχι για μένα αλλά πιο πολύ για αυτούς. Απλά να πω ότι παρατηρώ ότι για όλους μας σχεδόν αυτή η περίοδος είναι πολλή μεταβατική. Που θα πάει πάντα μετά από τόσο σκοτάδι στη ψυχή, έρχεται το φως αναπάντεχα να μας φωτίσει. Ας κάνουμε τελικά λίγη προσπάθεια ακόμα και όσο αντέξουμε… που θα πάει…

ΥΓ.1 Ευχαριστώ πάρα πολύ τα 70 και πλέον άτομα που διάβασαν το τελευταίο άρθρο. Ήταν για μένα κάτι όμορφο και αναπάντεχο που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο. Μακάρι να βρω τέτοια ανταπόκριση και όταν θα ξεκινούν τα μουσικά θέματα για μένα αλλά θα τα συζητήσουμε εν καιρώ αυτά.
ΥΓ.2 Βασούλα μου, φιλενάδα μου τόσα χρόνια αν μου ξανακλάψεις για μένα θα σου κόψω και την καλημέρα, στο λέω και στο υπογράφω με βουλοκέρι. Καταιγίδα είναι και θα περάσει. Αντέχω εγώ, αφού με ξέρεις.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.4 Για όσους αναρωτήθηκαν την προηγούμενη φορά, δεν λέω ψέμματα, δεν είμαι ούτε 30, ούτε 40, ούτε 50 αλλά σχεδόν 25. Για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ θα σας μιλήσω την επόμενη φορά.
ΥΓ.5 Αφιερωμένο το With Every Heartbeat - Robyn with Kleerup. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Cu Soon…

Το Κυπαρίσσι Έγινε Θάμνος κι Άλλα Μαγικά…

Καλημέρα και σήμερα,

Και σήμερα γράφω για σας, για μένα (και για την φουκαριάρα τη μάνα μου!) και όχι μόνο, έτσι κουβέντα να γίνεται και για να πάμε ένα βήμα παρακάτω.

Το βήμα ήδη το σκέφτηκα και το έκανα αλλά πρέπει και να σας το αναλύσω λίγο. Να μην το μάθετε και εσείς αγαπημένα μου ιστόπαιδα?

Λοιπόν, δεν έγινε και κάτι ιδιαίτερο απλά εγώ αν και ένοιωθα σαφώς πιο καλά, έπρεπε να πάρω τις απαντήσεις που χρειαζόμουν για να τ’ αφήσω όλα πίσω. Θα μου πεις γιατί δεν είχες πάρει απαντήσεις? Και εγώ θα σου πω ναι, βέβαια αλλά απαντήσεις του στυλ δεν θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και άλλα τέτοια σε μένα δεν πιάνουν. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρεις τον άλλον τι τον κάνει ευτυχισμένο και αν θέλεις μπορείς να ασχοληθείς και να μάθεις. Τεσπα, είχαμε μια μίνι συζήτηση μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα και ανακεφαλαιώνοντας τα πιο καίρια σημεία τριβής και λέγοντας ευθέως ότι αυτά που έλεγε ουσιαστικά ήταν λόγια του αέρα και δεν είχα ξεκάθαρες απαντήσεις (κάτι που λατρεύω) μπήκε στη διαδικασία να εξηγήσει και να παραδεχτεί κάποια πράγματα τα οποία μέχρι τώρα δεν τα έλεγε αλλά εγώ ήθελα τόσο πολύ να τα ακούσω να τα λέει. Όχι από αυταρέσκεια ή αλαζονεία αλλά για να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Να παραδεχτούμε αλήθειες και ψέματα, να μάθω και εγώ ότι γνωρίζει τις αδυναμίες που είχε και εγώ δεν ήμουν τρελός που τις ανέφερα. Να έχω την συνείδηση μου ήσυχη, γνωρίζοντας ότι, ότι ήταν θεμιτό το είχα κάνει. Συνοψίζοντας και για να μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες άδικα…

Σήμερα έμαθα ότι: 1)Η θεωρία περι μονηρών ειδών που είχα δημιουργήσει πριν καιρό ήταν πέρα για πέρα αληθινή, Ποια είναι αυτή? Σε γενικές γραμμές είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι όμως, πορεύονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνοι στην ζωή. Η μοναξιά, κύριο συστατικό της ζωής τους, δεν την αλλάζουν για οποιοδήποτε άνθρωπο θελήσει να σταθεί δίπλα τους. Οποιοδήποτε? Όχι, θα την άλλαζαν μόνο για το άτομο που δεν ξέρουν ακριβώς πως είναι αλλά και να το βρουν είναι σίγουρο ότι δεν θα αναγκαστούν να μεταβάλλουν τη ζωή τους ιδιαίτερα γιατί δεν θα έχουν καμία απόκλιση, ιδιαίτερα ιδεολογικά.
2)Πραγματικά όσο περνούν τα χρόνια δεν το περίμενα ότι θα συναντούσα όλο και μεγαλύτερα τείχη εγωισμού. Πραγματικά αδιαπέραστα, όμως. Δε λέω και γω έχω αλλά αν χρειαστεί και αξίζει μπορώ να τα γκρεμίσω.
3)Αυτή η φοβερή ατάκα ότι ενθουσιάζομαι ή ερωτεύομαι αλλά τελικώς μετά από καιρό καταλαβαίνω ότι έκανα λάθος για μένα δε στέκει (αν κάνω λάθος διορθώστε με πάνω σε αυτό) Πιστεύω γενικά, ότι είναι θεμιτό και να ενθουσιαστείς και να ερωτευθείς και να ενδώσεις στην επιθυμία σου να ζήσεις πράγματα με έναν άνθρωπο. Αλλά αυτό δεν κρατάει για πάντα. Ο έρωτας γενικά, και ειδικά όταν φανερώνεται σε μεγάλες δόσεις στην αρχή, εξασθενεί, φθίνει, γιατί βιώνεις καθημερινά τον άλλον, τον ζεις, φθείρεται η σχέση όπως κάθε τι που έχει απέναντι του το χρόνο. Και αν εσύ δεν προνοήσεις για αυτή την φθορά, εύκολα θ’ αρχίσει η αποσάθρωση. Αν δεν κοιτάξεις τον έρωτα να τον κάνεις αγάπη και το «εσύ» να το φέρεις στο «εμείς» ώστε να μοιράζεσαι πράγματα τότε μην αρχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί βαρέθηκες ή βαρέθηκε ή βαρεθήκατε έτσι ξαφνικά. Σκάβεται δυστυχώς καιρό πριν, τα θεμέλια αυτού που προσπαθήσατε να φτιάξετε.

Τεσπα, εν ολίγοις εκείνη την ώρα νόμιζα ότι είχαμε γίνει cartoon. Αρχικά λέει εγώ ήμουν μικρός και μαζεμένος και εκείνη πανύψηλη και πελώρια, αλλά μ’ αυτά που άκουγα σιγά-σιγά κόνταινε και ψήλωνα εγώ. Στο τέλος εγώ έγινα κυπαρίσσι και αυτή ένας μικρός και μαζεμένος θάμνος σε έναν πράσινο καμβά. Ξαφνικά ανέβηκε η διάθεση μου, όχι για το ότι έγινε θάμνος αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι εγώ πράγματι είχα κάνει ότι μπορούσα για να ισοσταθμίσουμε τα ύψη μας ενώ εκείνη προσπαθούσε να διυλίσει τον κώνωπα την ίδια στιγμή που κατάπινα την κάμηλο όπως μας λέγανε και στο λύκειο. Επειδή, όμως, η ζωή είναι μεγάλη καμήλα όπως έλεγε η γιαγιά μου και τα θυμάται αυτά γι’ αυτό και ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω νοιώσει μόνος. Γιατί έχω πάρει παρά - πάρα πολλή αγάπη από πολύ κόσμο, διαφόρων μορφών και ειδών αγάπη και νοιώθω πραγματικά γεμάτος δεν με ένοιαζε πλέον, που αν και το περίμενα εξ ‘αρχής πως ήταν θάμνος έλεγα δεν μπορεί θ’ αλλάξει, αλλά τίποτα. Μου ‘μεινε θάμνος. Το πολύ ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι δεν ήταν άρρωστος ο θάμνος μου γιατί αυτό με έκαιγε πιο πολύ. Ήταν, όπως και είναι καλά και θέλω να είναι πάντα καλά.

ΥΓ.1 Όπως έλεγα και στον στρατό, όλα βαίνουν καλώς!!!
ΥΓ.2 Ευχαριστώ πολύ που μέσα σε μιάμιση μέρα ουσιαστικά διάβασαν το προηγούμενο άρθρο 26 άτομα χωρίς καν να φτάσουμε 5ημερο.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ4 Την επόμενη φορά θα σας μιλήσω για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ. Stay Tuned… Μέχρι τότε να περνάτε όλοι καλά… Cu Soon…

Κι ο Πάτος Έχει Θέα…

Καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα μιας και έχει πάει 3:05 και εγώ ξεκινάω αυτό το άρθρο.

Ύστερα από όλα αυτά που έγιναν σήμερα και καθώς προσπάθησα να συνοψίσω τα πιο σημαντικά πράγματα της ημέρας συνειδητοποίησα ότι έπιασα και ‘γω πάτο συναισθηματικά μια φορά σαν άνθρωπος. Και σας πληροφορώ ότι «Ναι, ο πάτος έχει θέα».

Ύστερα από την αναλυτική περιγραφή των πινάκων μου την προηγούμενη φορά θα σας εξηγήσω, συνοπτικά αυτή τη φορά, τι εννοώ με τα παραπάνω.

Έτυχε, μια από αυτές τις μέρες να συμπληρώσω μια φόρμα για ασφάλεια ζωής την οποία μου την παρέχει η εταιρεία μου. Ένα από τα ερωτήματα ήταν, σε περίπτωση θανάτου που θα πήγαινε η αποζημίωση από τον θάνατο μου. Τρομαχτικό μόνο και στην ιδέα, το καταλαβαίνω. Λοιπόν, έβαλα την οικογένεια μου και τους κολλητούς μου φίλους. Και εκείνη τη στιγμή αστραπιαία πέρασε και η ιδέα ενός άλλου ατόμου. Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Έτσι αν και δεν είχαμε μιλήσει καιρό, σκέφτηκα να πάρω ένα τηλέφωνο απλά για να δω τι κάνει. Λάθος!

Λάθος γιατί απλά γέμισα με τόσα πολλά συναισθήματα εκείνη την στιγμή και ξεφούρνισα ότι είχα να πω και το κρατούσα κρυφό για πολύ καιρό από εκείνή. Εγωισμός το λένε το μικρόβιο που δε μ’ άφηνε να τα πω αλλά στην τελική είναι απαραίτητος γιατί προστατεύει την αξιοπρέπεια μας και τα θέλω μας και όχι μόνο. Ε, χάθηκε εντελώς για περίπου 50 λεπτά. Μετά από την κρίση συνειδητοποίησα τα όσα είχα πει. Δεν μου χε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα και ‘γω λίγο με τον εαυτό μου. Ούτε τον ορό της αλήθειας να με είχαν ποτίσει.

Αισθάνθηκα ότι είχα πιάσει λίγο πάτο. Τι λίγο δηλαδή… Μετά από 8 ώρες δουλειάς και σκεπτόμενος πιο καθαρά κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι θέμα βλακείας. Ήταν απαραίτητο. Απαραίτητο για μένα γιατί είχα κάποια πράγματα να πω τα οποία υπό άλλες συνθήκες πότε δεν θα μάθαινε και ήθελα να τα ξέρει. Ήταν απαραίτητο γιατί ένοιωσα φοβερή ανακούφιση όταν τα είπα. Ήταν απαραίτητο γιατί ήθελα να δω τις αντιδράσεις της, αν και τις ήξερα τελικά και έπεσα και σ’ αυτές μέσα. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω καιρό τώρα για μένα τελικά και αφού ένοιωθα ότι είχα αφήσει κάτι στη μέση, ήθελα να το ολοκληρώσω, έστω και έτσι.

Τα αποτελέσματα μην τα ρωτάτε, είναι συγκεκριμένα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Απλά γνώρισα από κοντά το πόσο καθηλωτική και αποχαυνωτική μπορεί να γίνει η μοναξιά και το βόλεμα, η αδράνεια. Εγώ είμαι της άποψης όπως έχω ξαναπεί ότι όλα θέλουν δουλειά και προσπάθεια και σε 10 πράγματα να ταιριάξεις θέλει δουλειά για τ’ άλλα δυο – τρία που μένουν για να γεφυρώσεις τις αποστάσεις. Γίνεται να ανθίσει κάτι χωρίς νερό και το κατάλληλο λίπασμα? Πάντα αν λείψει κάτι από τα δυο δεν θα καρποφορήσει το δέντρο. Είναι ζωντανός οργανισμός η σχέση, ο αόρατος δεσμός που συνδέει δυο ανθρώπους. Θα μου πείτε, γιατί ρε φίλε τα αγριολούλουδα και τα αγκάθια φυτρώνουν στα καλά καθούμενα και δεν θέλουν τίποτα από τα δύο πάρα περιστασιακές ψιχάλες για να μεγαλώσουν? Γιατί πολύ απλά είναι άγρια από τη φύση τους απομονωμένα από τα άλλα φυτά και δεν καρποφορούν, ούτε ανθίζουν, μένουν πάντα στάσιμα και στο τέλος ξεραίνονται. Ε, άντε περιστασιακά να πετάξουν και άλλους σπόρους για να φυτρώσουν και άλλα αγκάθια. Τι να τα κάνεις όμως τα αγκάθια? Τρώγονται? Τεσπα…

Τι έμαθα σήμερα? Ότι τελικά δεν πειράζει αν τύχει στην ζωή μας και τσαλακωθούμε. Αρκεί να μην γίνεται συχνό φαινόμενο και αρκεί να αξίζει τον κόπο και για μένα άξιζε. Παίρνεις ανάσα. Άλλωστε γ’ αυτό είναι τα αισθήματα για να τα δείχνουμε. Και Ναι, ο Πάτος έχει θέα γιατί είναι και αυτός μιας μορφής λύτρωση και μπορείς να κλείσεις το μάτι σε κάτι που σε ταλάνιζε και να πεις, ότι είχα να σου πω το είπα. Είχα το σθένος και να μην πω και τι άλλο να σου μιλήσω. Και αυτό έχει σημασία. Εσύ θα το έκανες? Τεσπά…

ΥΓ.1 Νομίζω ότι ήμουν πιο λακωνικός αυτή τη φορά
ΥΓ.2 Ευχαριστώ πολύ αυτά τα 31 άτομα που διάβασαν το προηγούμενο άρθρο μου και στους περισσότερους άρεσε απ’ ότι κατάλαβα.
ΥΓ.3 Ευχαριστώ τους φίλους μου και όχι μόνο αυτούς :) που με ανέχονται αυτή την περίοδο μιας και είμαι ίσως και στην πιο μεταβατική μου περίοδο ever.
ΥΓ.4 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.5 Καλά να περνάτε και αν τσαλακωθείτε δεν πειράζει, κάνει καλό και όπως έλεγα και παλιά υπάρχει η stirella.
ΥΓ.6 Αφιερωμένο το Wrong – από Depeche Mode. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Cu Soon…

Ανακεφαλαίωση - Επέκταση Κύκλου – Μέρος Α

Καλησπέρα, λοιπόν, και απόψε εδώ πιστός στο ραντεβού μου μιας και είχα πει ότι θα γράψω μία από αυτές τις μέρες. Συνήθως δεν δημοσιεύω αυτά που γράφω, τα θεωρώ πολύ προσωπικά για να τα διαβάζουν οι «πολλοί» αλλά όπως μου είπε μια πολλή καλή μου, πρώην, συνάδελφος, είναι ωραίο να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με άλλους ανθρώπους και στην τελική για να μην κοροϊδευόμαστε, έλεγε ότι θα μου κάνει καλό όλο αυτό.

Γενικά, το είχα πάντα αυτό, οτιδήποτε έγραφα στο χαρτί, μετά το περνούσα σε ένα άλλο μέρος του μυαλού μου κάτι σαν σοφίτα που έχουν τα παλιά σπίτια. Ένας μικρός χώρος όπου στριμωγμένα προσπαθούσαν να χωρέσουν όλα όσα ήθελα να ξεχάσω (και ήταν πολλά αυτά, πιστέψτε με). Αυτό προσπαθώ να κάνω και απόψε να στείλω σ’ εκείνη τη σοφίτα ότι δεν χωράει πλέον στον πίνακα μου. Να σβήσω ότι είναι πλέον θολό και απόμακρο. Κάποιες φορές, ακόμα και σήμερα τραβάω από εκεί κάποια βιώματα και τα ξαναμετράω να δω αν τα έχω μετρήσει σωστά. Αλλά, όπως πάντα λέω, κουκιά είναι οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές για να τις ζυγίσεις? Να δεις αν είναι λίγο ή πολύ? Γίνεται? Και που να δείτε τις σχέσεις, εκεί κι αν χάνεται το ζύγι. Σαν το ποδήλατο στην κατηφόρα. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις στα μαλακά σε κάνα θάμνο ή σε κάνα τοίχο. Τον τοίχο τον γνώρισα πολύ καλά. Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση τον τελευταίο καιρό. Αν και πήρε τη θέση του κενού πριν λίγες εβδομάδες. Τεσπα,

Από που να ξεκινήσω και τι να πώ. Σύμπαν ολόκληρο το μυαλό και προσπαθώ να το εκφράσω. Εκφράζεται? Θα σας πω, λοιπόν, τι διαπίστωσα αυτό το διάστημα. Τελικά συμπεράσματα πριν κλείσω αυτόν τον κύκλο – αυτήν την περίοδο της ζωής μου, πάνω κάτω έμεινε λιγότερο από μήνας και ελπίζω όλα να τακτοποιηθούν.

Κατ’ αρχάς άλλαξε ριζικά η άποψη μου περί μοναξιάς των ανθρώπων. Παλιότερα πίστευα ότι ήταν κατάληξη, φυσική απόρροια κάποιων επιλογών μας. Γενικά, λυπόμουν όταν έβλεπα πολύ μοναχικά άτομα, αποξενωμένα από τον κόσμο. Πιστεύω ότι υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω. Την βλέπω καθημερινά. τη βιώνω. Και δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι, είναι άνθρωποι απ’ όλες τις ηλικιακές ομάδες. Το βλέπεις στα μάτια τους, στον τρόπο που κινούνται, που θέλουν να σου μιλήσουν και σε περιεργάζονται να δεις αν τους καταλαβαίνεις. Παρόλα αυτά συνειδητοποίησα ότι η μοναξιά είναι επιλογή. Είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τελικά όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή. Κάποια άνθρωποι την παίρνουν αγκαλιά και πορεύονται μαζί της. Πίνουν τον καφές τους μαζί της, τρώνε μαζί της, ξεχνιούνται μαζί της κλπ κλπ. Μετά από ένα σημείο δεν τους κάνει αίσθηση, ούτε και σκέφτονται αν είναι φυσιολογικό. Και μετά περνάει ο καιρός, περνούν και τα χρόνια και γίνεται κάτι το τόσο φυσιολογικό. Δεν είναι όμως, γιατί απλά δεν μοιράζεσαι πράγματα. Και είναι δύσκολο και να επανέλθεις γιατί ο «βολεμένος» πλέον εαυτός σου δεν αφήνει και πολλά πλέον περιθώρια να χωρέσει κανένας άλλος στον χώρο σου. Δεν μπορείς να νοιώσεις ολοκληρωτικά γιατί αυτό το μικρό διαβολάκι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, σου κάνει καθημερινή πλήση εγκεφάλου. Πόσο το μισώ αυτό το διαβολάκι… Τεσπα, κάποια στιγμή έρχεται ο καιρός που θες να ερωτευθείς και να νοιώσεις πράγματα σε ψυχοσωματικό επίπεδο αλλά εκεί που τα νοιώθεις τόσο έντονα, τα μπλοκάρει όλα το μυαλό και το μικρό διαβολάκι που λέγαμε. Η λογική και η ιδεολογία του καθενός πάνω απ’ όλα. Πάνω και από αυτά που ένοιωσες για ένα άτομο. Έτσι, το γκρεμίζεις το γιοφύρι και μένεις στην μια άκρη. All alone…

Μην ακούσω κανέναν να παραπονιέται για την μοναξιά του…. Αν την νοιώθεις βαρίδι, κοίταξε να την βγάλεις από πάνω σου. Προσπάθησε να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Είσαι παχύς? Χάσε βάρος. Είσαι πεισματάρα? Βάλε χαλινάρι στο πέισμα σου. Είσαι εγωιστής? Μαζέψου. Είσαι νευρική? Δες την θετική πλευρά της ζωής, κοψε τους καφέδες και αν δεν δεις αποτέλεσμα ρίξ’ το στα χάπια….(πλάκα κάνω, τα ναρκωτικά δεν είναι λύση). Γενικά, άλλαξε οτιδήποτε σε κάνει βαρετό, αντιπαθή ή αδιάφορο στους άλλους. Αν σου λέει το ίδιο πράγμα πολύς κόσμος δεν είναι τυχαίο. Κάνε μια ενδοσκόπηση. Τι δεν κάνω σωστά? Τι φταίει που τελικά δεν έχω βρει μια πολύ καλή φίλη-ο ή την αδελφή ψυχή μου. Φταίει που πολλοί άνθρωποι γενικά δεν νερώνουν το κρασί τους. Όταν δυο άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν δεν γίνεται σε όλα τα πράγματα να είναι ή στο μαύρο ή στο άσπρο. Σε κάποια πρέπει να τείνουν προς το γκρι για να γεφυρώσουν τις αποστάσεις. Γιατί όσο κι αν ακούγεται αστείο από αυτές τις μικρές πινελιές ξεκινάει η μεγάλη μουντζούρα του πίνακα που λέγαμε και μετά γίνεται αφηρημένη τέχνη που κάποιος τρελός ζωγράφος έτυχε να φτιάξει σε στιγμή μέθης. Γι’ αυτό και ο πίνακας μετά πουλιέται σε τιμή ευκαιρίας. Γιατί δυστυχώς ο επόμενος αγοραστής σαν εκτιμητής τέχνης θα δει κάποιες όμορφες ξεφτισμένες πινελιές που κάποτε ήταν ένα σχέδιο ολάκερο και ζωντανό. Και εσύ θα προσπαθήσεις ξανά να ενώσεις τα κομμάτια σου και να πορευθείς. Και αν έχεις ερωτευθεί? Χοχο-υ, καλά κρασά. Μάλλον οι φίλοι θα σε σώσουν εκτός αν βρεις καινούριο καμβά. Πολύ σπάνιο βέβαια, αλλά ευτυχώς η τύχη χαμογελάει στους τολμηρούς. Σας το λέω εγώ…

Συμπέρασμα? Ότι δεν σας αρέσει, απλά αλλάξτε το και όλα θα πάνε καλά… Αργά ή γρήγορα όλα παίρνουν το δρόμο τους…

Ένα άλλο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι ότι είμαι τελικά απόλυτος στο να μην αφήνω τις υποθέσεις μου μισοτελειωμένες. Πάντα το είχα αυτό αλλά τελικά βλέπω ότι όταν μπλέκονται συναισθήματα είναι ακόμα πιο δύσκολο…

Όπως προανέφερα γενικά πιστεύω σε περιόδους στη ζωή, παραγωγικές ή μη, υπάρχουν εκεί για να μας θυμίζουν στόχους, έρωτες, προσπάθειες, φιλίες, σχέσεις κλπ κλπ. Έχω δει και φιλία και σχέση να τελειώνουν τόσο σε μένα, όσο και σε γνωστούς μου, γιατί απλά στέρεψε το πηγάδι, τέλειωσε η ουσία πως το λένε, έκανε τον κύκλο του ότι κι αν ήταν αυτό και μετά απλά η διάθεση για να ηρεμήσεις να αναδιοργανωθείς και να ριχτείς στα βαθιά για πιο έντονα συναισθήματα. Γιατί απλά ένοιωθες ότι αναλώνεσαι ρε παιδί μου, ένοιωθες παράταιρος, ξένος, ξένο σώμα δίπλα σε ένα άλλο. Σε αυτό φταίνε και οι μουντζούρες που λέγαμε, φταίει και το ότι όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Γι’ αυτό ας μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας γιατί και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Καλύτερα σε αυτήν την περίπτωση, λοιπόν, να φτιάξουμε καινούριο πίνακα, με πιο καλά υλικά και με περισσότερο χώρο για να γίνει «ο πίνακας της ζωής μας»

Με αυτά και μ’ αυτά δεν μίλησα για τον μισοτελειωμένο πίνακα, τον πιο θλιβερό απ’ όλους. Είναι ο πίνακας που για αστάθμητους παράγοντες έμεινε μισοτελειωμένος. Π.χ. έπιασε βροχή και εσύ ζωγράφιζες στο πάρκο. Μετά πέρασε η μπόρα και εσύ έμεινες με τις λιωμένες μπογιές και τον καημό που δεν έφτιαξες τίποτα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις πιο πολύ με τον εαυτό σου ή με τον/την βοηθό σου που δεν σου έδωσε ένα χέρι βοηθείας. Έτσι, ένοιωσα και εγώ, ότι άφησα κάτι όμορφο μισοτελειωμένο και έρημο στη βροχή. Δεν το είδα ποτέ ολοκληρωμένο για να το κρίνω και δεν θα το δω… Και δεν κλαίω για τίποτα άλλο παρά για τα υλικά που ήταν πρώτης ποιότητας – και ο χαρακτήρας, και το βλέμμα με τα αμυγδαλωτά μάτια και το αθώο πρόσωπο που ήταν λες και είχε βγει από την Ωραία Κοιμωμένη της Disney. Τεσπα…

Και εκεί που νοιώθεις ότι κλείστηκες μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι σαν τα μικρά παλιά, στενά ασανσέρ και δεν μπορείς να πάρεις αέρα, να στη χαραμάδα στριμώχνεται η ζωή, εκεί σε περιμένει και σου κλείνει το μάτι πονηρά να την ακολουθήσεις. Η Ζωή δεν χώρεσε μόνη της εκεί. Εσύ της έδωσες το έναυσμα, της έδωσες δράση για να σου δώσει αντίδραση. Και λες δεν πειράζει, χαλάλι τα υλικά, εμείς να είμαστε καλά…

Έγραψα, αγαπητή μου Σίλβα, αυτά που ήθελα να γράψω. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να σβηστεί από μέσα μου το υλικό. Να μπει όλο στη σοφίτα. Να μην περιμένω, ασυνείδητα να ανοίξει η πόρτα τα βράδια. Για να φύγουν αυτές οι σκιές τη νύχτα που όλο με κάνουν και σκάω για το αν θα μπορούσα να βρω άλλο τρόπο να φτιάξω τα πράγματα. Άλλα, θα μπορούσα ποτέ μόνος μου να τα φτιάξω? Δε Νομίζω… Πάντα κάτι θα έλειπε…

Υ.Γ.: Οτιδήποτε θέλετε να συμπληρώσετε, μπορείτε να το γράψετε ως σχόλιο – τι σκέπτεστε, αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε. Όλα τα σχόλια καλοδεχούμενα.

Υ.Γ.2: Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμους σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Cu Soon…