Το Πέρασμα

Καλησπέρα σε όλους,


Σήμερα είμαι κομματάκι καλύτερα. Δεν ξέρω αν προέρχεται από τον θυμό που έχω αυτή η ενέργεια αλλά μάλλον είναι εν μέρει απαραίτητη. Πόσο πολύ μπορούν να σε απογοητεύσουν άραγε οι άνθρωποι? Μάλλον πολύ. Ένας άνθρωπος (?) τόσο πολύ μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.


Δεν ξέρω αν είναι παράλογο αυτό που σκέφτομαι αλλά εγώ μέχρι και ο εχθρός μου αν δεν ήταν καλά στην υγεία του και ήξερα ότι είχα και εγώ μερίδιο θα έπαιρνα τουλάχιστον ένα τηλέφωνο. Αλλά μάλλον έτσι σκέφτομαι εγώ, όπως προείπα.


Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν και για μερικούς άλλους ήσσονος σημασίας, είμαι πολύ αποφασισμένος να αφήσω οτιδήποτε δεν αξίζει πίσω μου. Δεν με πείραξε, τελικά, τόσο πολύ η γαϊδουριά και η αναισθησία που λίγο - πολύ την υποπτευόμουν, ούτε και το ότι αρρώστησα και δεν μπορώ να πάρω αέρα. Πιο πολύ με πείραξε το ότι μου πήρε το χαμόγελο μου. Πόσο το μισώ που άφησα και συνέβη αυτό. Γενικά, πάντα όπου κι αν δούλευα, με ότι κι αν καταπιανόμουν πάντα χαμογελούσα, πάντα ήμουν ευδιάθετος. Αυτό το έχω χάσει τον τελευταίο μήνα και μου’ χει λείψει πάρα πολύ. Το να φτιάχνω δηλαδή την διάθεση των άλλων αλλά και ταυτόχρονα και τη δική μου. Δεν ήταν τυχαίο που 7.00 το πρωί όλοι ήταν κακομούτσουνοι και εγώ πάντα έβαζα τη μαγιά για να ευθυμήσουμε και να πάει καλά η μέρα. Πόση από την ενέργεια μου έχασα πράγματι. Πόσο δεν άξιζε η προσπάθεια τελικά. Τεσπα,


Έχει δίκιο ο λαός που λέει ότι τα πολλά γέλια και οι χαρές βγαίνουν ξινά στο τέλος. Λες και παίζουμε σε κάποια φαρσοκωμωδία και οι μόνοι που δεν ξέρουμε το σενάριο είμαστε εμείς. Τραγική ειρωνεία πράγματι.


Ας το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, σκούριασε το λυχνάρι του αλλαντίν, ο παπουτσωμένος γάτος έχασε τις μπότες του, η σταχτοπούτα έγινε η ίδια κολοκύθα, η ωραία κοιμωμένη πέθανε στον ύπνο της περιμένοντας τον αγαπημένο της και ο μελαγχολικός πρίγκιπας έμεινε για πάντα βάτραχος. Τι να κάνουμε, κάποια παραμύθια δεν έχουν αίσιο τέλος. Ίσως γιατί απλά οι ήρωες τους δεν προσπάθησαν αρκετά και τώρα τιμωρούνται γι ‘ αυτήν τους την ραθυμία. Δε με πειράζει εμένα προσωπικά όμως γιατί όπως έχω ξαναπεί, έχω ήσυχη την συνείδηση μου. Θα πιάσω, λοιπόν, το ξωτικό και θα το χώσω στην υγρή σπηλιά του και δεν θα το ξανακοιτάξω ποτέ ξανά. Κι ας έχει κινητό και σταθερό. Το υπόσχομαι…


Πάντα πίστευα ότι κάθε μέρα που περνάει είναι μια μικρή ζωή. Πρέπει να της δίνουμε σημασία και να κάνουμε πράγματα για να θυμόμαστε αυτή τη μέρα. Την κάθε μέρα! Γιατί? Γιατί έτσι, γιατί ζώντας έντονα και με τόλμη, έχεις πράγματα να θυμάσαι, έχεις στιγμές, μοναδικές που κανείς δεν μπορεί να στις πάρει και θα ζουν πάντα μέσα σου. Ενώ, αν ζεις μονότονά? Τίποτα, blank, κενό. Το απόλυτο κενό. Το Τίποτα ισούται και με τίποτα μέσα σου. Άδραξε, λοιπόν, τη μέρα. Κάνε πράγματα για σένα και για αυτούς που νοιάζεσαι και σε νοιάζονται. Μοιράσου και δώσε αγάπη για να πάρεις αγάπη αλλά όχι ως αντάλλαγμα αλλά ως προσφορά. Θα δεις ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, αρκεί να αξίζει τον κόπο. Ενστικτωδώς θα το δεις κι αυτό.



Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν νομίζω ότι έχασα και πολλά από την έκβαση των πραγμάτων. Μάλλον έχασε. Όχι μόνο επειδή είμαι κελεπούρι :), όχι να το παινευτώ αλλά ξέρω ότι δύσκολα βρίσκεις άτομα που να ξέρουν να μοιράζονται, να δίνουν και να παίρνουν, να σου φτιάχνουν τη διάθεση, να σου δίνουν νέα διάσταση στα πράγματα, να εκφράζουν ειλικρινά ότι νοιώθουν γιατί ακόμα και η ειλικρίνεια είναι πολύ υπερτιμημένη στις μέρες μας κλπ κλπ. Μπορεί αυτό το τρίμηνο να μην έμαθα και τίποτα το τρομερό όσον αφορά τις περίπλοκες σχέσεις των ανθρώπων αλλά βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και έζησα στιγμές και κρατάω αυτές στη μνήμη μου. Θέλω, όμως, ευθύς αμέσως να μεταφερθούν στη σοφίτα του μυαλού μου (σας είχα μιλήσει παλιότερα για αυτήν) και να καταχωνιαστούν εκεί μέσα κάτω από μπόλικη χαρτούρα ώστε να τις βρω μετά από χρόνια…


Θα πάρω, λοιπόν, τον εαυτό μου, την βραχνή μου δυστυχώς τη φωνή και το άσθμα μου και θα πάω στην ακρόαση που έχω. Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ και θα προσπαθήσω να τραγουδήσω όσο καλύτερα μπορώ. Και που ξέρεις, μπορεί και να σταθώ τυχερός.


Υ.Γ.1 Έχω σταματήσει πλέον να σας μετράω, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας αλλά, ρε παιδιά, μοιραστείτε και καμιά σκέψη σας μαζί μου. Εγώ σας λέω τι σκέφτομαι. Μη μ’ αφήνετε στο σκοτάδι και μη βαριέστε να γράψετε 2 κουβέντες.
Υ.Γ.2 Ευχαριστώ πολύ τους συναδέλφους μου από τη δουλειά για την στήριξη τους. Ειλικρινά ευχαριστώ.
Υ.Γ.3 Γιώργο, πάνω στην ερώτηση σου να σου απαντήσω, ότι απλά, δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το άτομο να μετανιώσει και να δει καθαρά κάποια πράγματα και να γυρίσει για τους απλούς λόγους:
1)Έβλεπε πάντα το δέντρο και όχι το δάσος και δεν σου κάνω πλάκα,
2)Είχε έναν εγωισμό από εδώ μέχρι την Λάρισα,
3)Δεν ήθελε να μπει στην διαδικασία να προσπαθήσει να γεφυρώσει τα 1-2 θέματα που μπορεί να προέκυπταν,
4)Δεν αλλάζει και δεν θέλει ποτέ να αναθεωρεί τις αποφάσεις που παίρνει γιατί μπερδεύεται…
Άρα, πιο πιθανό είναι να γίνει η συντέλεια του κόσμου το 2012 παρά αυτό που λες. Τελεία και παύλα. Παρόλα αυτά εύχομαι να ‘ναι πάντα καλά εκεί που είναι και να ζει όσο πιο «όμορφα» μπορεί,
ΥΓ.4 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.5 Για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ θα σας μιλήσω την επόμενη φορά. Ελπίζω, δηλαδή, αν και δεν το ’χω σίγουρο…
ΥΓ.6 Να μην σας αφιερώσω κάποιο κομμάτι σήμερα? Όχι δεν θα σας αφιερώσω. Δείτε ένα φιλμ μικρού μήκους του Tomek Baginski που πήρε Όσκαρ το 2003 ως το καλύτερο φιλμ μικρού μήκους, Animated, Katedra (2002), λατρεύω το soundtrack, παραθέτω και το link.
ΥΓ.7 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά. Cu Soon…