Μαθήματα Κηπουρικής Για Καλούς Κηπουρούς

Καλησπέρα και σήμερα,

Καταρχάς με συγχωρείτε για αυτό το μικρό κενό από το προηγούμενο post αλλά κάποια προβλήματα υγείας μας κρατάνε μακριά. Βλέπω ότι με τον καιρό αυξάνεστε ραγδαία και δεν θέλω να γράφω 2 λέξεις αλλά κάθε φορά θέλω να σας παρουσιάζω μια ολοκληρωμένη κατάσταση.

Δεν θα πλατειάσω σήμερα μιας και μόνο κακό στην υγεία μου θα κάνω. Απλά να πω ότι ακόμα και σε αυτό το σημείο δεν έχω μετανιώσει για ότι έχω κάνει και έχω νοιώσει μέχρι τώρα. Μακάρι όπως ένοιωσα εγώ να μπορέσει κάποια στιγμή να νοιώσει όλος ο κόσμος έστω και μια φορά στη ζωή του. Αυτή την αναπάντεχη ευτυχία που σε πλημμυρίζει 24 ώρες το 24ωρο. Αυτή η εξωφρενική χαρά που όλοι νομίζουν ότι δεν μπορεί, δεν είναι φυσιολογικό κάτι παίρνεις και συμπεριφέρεσαι έτσι, αυτή η αίσθηση πληρότητας. Εκείνο το διάστημα ήταν πραγματικά «δώρο θεού» για εκείνη τη φάση της ζωής μου αλλά όπως λέει κι ο λαός, τα ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν…. Και μετά πρέπει να μαζέψεις ότι έχει απομείνει και να πας παρακάτω αλλά πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό? Δεν είναι, καθόλου…

Οι φίλοι μου λένε ότι άτομα τα οποία μας στεναχωρούν δεν θα πρέπει να είναι πλέον στη ζωή μας. Τους δασκάλεψα καλά αλλά και πάλι φαντάζει βουνό όλο αυτό. Πρέπει να αφαιρεθούν με χειρουργικές λύσεις συμπληρώνω εγώ, γρήγορα και ξαφνικά γιατί έτσι κι αλλιώς ο πόνος θα είναι μεγάλος. Δεν μπορείς αλλιώς, με ένα απλό «γεια» ή με μια υποτιθέμενη φιλιά και ένα νεύμα όλα μπορεί να ξαναφουντώσουν, το πιο πιθανό μονόπλευρα όμως και αυτό δυσκολεύει πολύ την ανάρρωση. Σε αυτή την περίπτωση, μοιάζεις πολύ με τους ναρκομανείς. Εξαρτημένοι αυτοί από τη δόση τους, εξαρτημένος και εσύ από ένα άτομο, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, δυο σπινθηροβόλα μάτια και αυτό είναι πολύ επώδυνο. Μέσες λύσεις, οπότε δεν πιάνουν, ριζικές λύσεις και μόνο.

Άκουσα πρόσφατα από κάποιους να λένε στην τηλεόραση ότι ο έρωτας δεν είναι ούτε φυσική, ούτε χημεία, είναι άγριος από την φύση του και δεν έχει μέτρα και σταθμά. Συμφωνώ σε αυτό και συμπληρώνω, είναι ένα άγριο φυτό, μοναδικό και παράταιρο που ή το αφήνεις και φουντώνει κι άλλο, ή το ξεριζώνεις από τη ρίζα για να μην απλωθεί και σου χαλάσει τον κήπο. Πόσο θα’ θελα να’ χε απλωθεί αμοιβαία αλλά μου το πετσόκοψε και απλώθηκε στην δική μου πλευρά. Δεν πειράζει όμως, σιγά -σιγά θα βρω κάποιο δηλητήριο και θα το κόψω και εγώ για να μην ματώνει άλλο.

Ξέρετε τι γίνεται, δεν είναι εύκολο. Απλά περνάς τη μέρα σου γεμάτος με έγνοιες. Από τη μία η δουλειά, το σπίτι, οι φίλοι σε κάνουν και ξεχνιέσαι και λες κοντά στο βράδυ, «Μια χαρά είμαι, δεν νοιώθω τίποτα πλέον». Έλα όμως που λανθάνεις, γιατί καθώς ξαπλώνεις κάτι σε περιτριγυρίζει, κάτι σε βασανίζει και σε στεναχωρεί. Κοιμάσαι και κάπου στα ξημερώματα ξυπνάς με έναν κόμπο στο λαιμό και έναν πόνο στο στήθος. Το ποτήρι όμως με το νερό δεν κάνει και πολλά γιατί σου λείπει η δόση σου. Και κάνεις άστατο ύπνο μέχρι τις 7.30 – 8.00 και λαγο-κοιμάσαι και σηκώνεσαι με ένα βάρος από το κρεβάτι. Και πάλι πας δουλειά και ξεχνιέσαι κλπ κλπ και όλο αυτό γίνεται ένας αέναος κύκλος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μέσα σε μνήμες και λόγια και γιατί και πως κλπ κλπ.

Δεν θα αναφέρω άλλα, γιατί δεν μπορώ να αναφέρω, ως εδώ αντέχω. Να πω επίσης ότι δεν γίνεται δικά μου άτομα να στεναχωριούνται να μένα, τη στιγμή που είχα μάθει να στεναχωριέμαι εγώ για αυτούς. Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, να ανακάμψουμε, όχι για μένα αλλά πιο πολύ για αυτούς. Απλά να πω ότι παρατηρώ ότι για όλους μας σχεδόν αυτή η περίοδος είναι πολλή μεταβατική. Που θα πάει πάντα μετά από τόσο σκοτάδι στη ψυχή, έρχεται το φως αναπάντεχα να μας φωτίσει. Ας κάνουμε τελικά λίγη προσπάθεια ακόμα και όσο αντέξουμε… που θα πάει…

ΥΓ.1 Ευχαριστώ πάρα πολύ τα 70 και πλέον άτομα που διάβασαν το τελευταίο άρθρο. Ήταν για μένα κάτι όμορφο και αναπάντεχο που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο. Μακάρι να βρω τέτοια ανταπόκριση και όταν θα ξεκινούν τα μουσικά θέματα για μένα αλλά θα τα συζητήσουμε εν καιρώ αυτά.
ΥΓ.2 Βασούλα μου, φιλενάδα μου τόσα χρόνια αν μου ξανακλάψεις για μένα θα σου κόψω και την καλημέρα, στο λέω και στο υπογράφω με βουλοκέρι. Καταιγίδα είναι και θα περάσει. Αντέχω εγώ, αφού με ξέρεις.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.4 Για όσους αναρωτήθηκαν την προηγούμενη φορά, δεν λέω ψέμματα, δεν είμαι ούτε 30, ούτε 40, ούτε 50 αλλά σχεδόν 25. Για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ θα σας μιλήσω την επόμενη φορά.
ΥΓ.5 Αφιερωμένο το With Every Heartbeat - Robyn with Kleerup. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Cu Soon…