Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Βαθιά Μου Ανάσα! - Συνέχεια...

Καλησπέρα Αλχημιστή, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διέθεσες και έγραψες όλα αυτά τα όμορφα πράγματα. Συμφωνώ και εγώ σε αυτά που λες αλλά θέλω να κάνω δυο διευκρινίσεις.

1)σε αυτή την μεταφορά για το βουνό, δικό μου λάθος που την έβαλα σε εκείνο το σημείο (έπρεπε να γράψω ξεχωριστά για αυτή), μιλάω και εγώ γενικά και συμφωνώ με τις αρετές που αναφέρεις και εσύ. Απλά, επειδή δεν σας την είχα αναφέρει παλιότερα, έπρεπε έστω και εμβόλιμα και λίγο σύντομα να σας την παρουσιάσω. Δεν αναφερόμουν στις ανθρώπινες σχέσεις αποκλειστικά.

2)Όσον αφορά την αγάπη, επετρεψε να πω ότι δεν έχουν ερωτευτεί όλοι (αν και κάποιοι αυτοί την αίσθηση έχουν) και ούτε έχουν αγαπήσει αληθινά. Άλλο λόγια και άλλο πράξη. Η έλξη που αναφέρεις είναι το παν. Η χημεία, το ταίριασμα. Αλλά η αγάπη από μόνη της, δεν φτάνει, Δεν είναι τελικά αρκετή. Αν και σχετικά μικρός ακόμα, ειλικρινά αυτό είναι από τα λίγα που μπορώ να σε διαβεβαιώσω. Σε ένα ζευγάρι υπάρχουν αντιθέσεις, υπάρχουν προβλήματα και είναι φυσικό. Η προσπάθεια, πνευματική ή μη είναι απαραίτητη. Θέλει υπομονή και θέληση για να γεφυρώσεις τις όποιες αποστάσεις υπάρχουν. Θέλει προσπάθεια για να σπάσεις την ρουτίνα. Να ρίξεις τον εγωισμό σου και να πας κόντρα σε κάποιες ιδέες που είχες σχηματίσει παλιότερα και τις θεωρούσες πέρα για πέρα αληθινές. Ένα από τα παραπάνω ή και όλα μαζί μπορεί να συμβούν σε μια σχέση. Βασικά θα μακρηγορήσω πάλι και δεν θέλω. Βάζω τελεία.

Τέλος, να πω για τους καλλιτέχνες και την τέχνη ότι αποτυπώνουν στο χαρτί, στον πίνακα, στην παρτιτούρα, όχι κάτι το οποίο απλά τους συνέβη αλλά κάτι το οποίο πραγματικά τους άλλαξε τη ζωή. Ήταν κινητήρια δύναμη η αγάπη για αυτούς ή κάποια άλλα συναισθήματα για να γράψουν για αυτά. Και εγώ ανάλογα το πώς βιώνω κάποια πράγματα, τι συναισθήματα έχω γράφω τραγούδια. Δεν μιλάω, βέβαια, για αυτούς που την έχουν «τσίχλα» και την πετάνε όπου δεν τους βγαίνει ο στίχος.

Υ.Γ.1 Σε ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο που διέθεσες,

Υ.Γ.2 Δυστυχώς και εγώ πίστευα ότι όλοι μπορούν να ερωτευθούν και να αγαπήσουν αλλά έπεσα έξω για αυτό και μπήκα στη διαδικασία να γράψω και πόσες παραγράφους πρόσφατα. Δεν μπορούν όλοι, δεν θέλουν όλοι, δεν μπορούν να αφεθούν όλοι. Κάποιοι το έζησαν, κάποιοι καταστράφηκαν, κάποιοι ξέχασαν (αυτό κι αν είναι αστείο!) κάποιοι Δεν Ξέρουν (Κι όμως δεν ξέρουν!). Δυστυχώς. Είναι οι συναισθηματικά ανάπηροι Αλχημιστή και σύντομα θα γράψω 5-6 πράγματα ακόμα συμπλήρωμα σε αυτά που αναφέρω παραπάνω. Η Αθηνά αυτό εννοούσε (με τα δεκανίκια) και πράγματι είναι περίπλοκη κατάσταση.

Υ.Γ.3 Επειδή όλα αυτά που λέμε έχουν κάποια έκταση, ετοίμασα μια καινούρια ανάρτηση. Σας Αφιερώνω και ένα κομμάτι από το O.s.t. της τριλογίας The Lord Of The Rings - The Return Of The King, ερμηνεύει η Annie Lennox. Cu soon!

----------------------------------------------------------------------------------------------


Ο Αλχημιστης είπε...

Χαιρετω φιλε Μεντορα. Οπως ελεγα και τις προαλλες με εναν φιλο οι αγαπη ειναι υπερεκτιμημενη. Απο την στιγμη που αρχιζεις να καταλαβαινεις τον εαυτο σου μεχρι το τελος της ζωης ακους συνεχεια για την σημασια της αγαπης, οτι η αγαπη ειναι το παν, ειναι η ευτυχια, αυτο που θελουμε ολοι να βρουμε, αυτο που δινει νοημα στην ζωη και στο ατομο...Οτι ειναι κατι που πραγματικα που αξιζει να το αποκτησεις και αν δεν το εχεις πρεπει να νιωθεις μιζερος....Βιβλια για την αγαπη, πινακες για την αγαπη, ολη η τεχνη στην υπηρεσια της αγαπης...Ολοι για αυτην μιλανε....Αλλα αυτο που λιγοι εχουν την στοιχειωδη εντιμοτητα για να παραδεχτουν ειναι οτι τελικα στην ζωη τους η αγαπη ειναι το μονο πραγμα για το οποιο θα παλεψουν οσο ζουν. Δεν ειναι οτι εχουν κατι ξεχωριστο...Ολοι μπορουμε να νιωσουμε ερωτα και την αγαπη....Ειναι κατι που ολοι το βιωνουμε. Και για αυτο ολοι ξερουν και μιλανε για αυτην. Δεν ειναι κατι που πρεπει να κοπιασεις πνευματικα για να το κατακτησεις. Δεν ειναι κατι που φτανεις εκει μεσα απο πνευματικο κοπο και πονο. Ειναι κατι που γινεται αυτοματα. Η ελξη ειναι κατι το ακουσιο και η αγαπη που ερχεται σαν επιστεγασμα πολλων χρονων με εναν ανθρωπο.
Ολοι μιλανε για την αγαπη αλλα κανεις δεν ξερει τι ειναι. Απλα το νιωθεις. Δεν θελει προσπαθεια απο μερος σου. Αντιθετα υπαρχουν ανθρωπινες επιδιωξεις κι αρετες που θελουν πολυ κοπο για να τις κατακτησεις.Και συνηθως ειναι μοναχικες. Δεν αφορουν κανεναν αλλον εκτος απο τον εαυτο σου. Ειναι η δημιουργια, η φιλοσοφικη σκεψη, η βελτιωση του πνευματικου σου κοσμου, η κατακτηση της γνωσης, η χαρα της ανακαλυψης, ο θαυμασμος του ομορφου και ενα σωρο αλλα πραγματα που δινουν νοημα στην ζωη ενος ανθρωπου. Και εχουν το ιδιαιτερο και πολυ σημαντικο για εμενα χαρακτηριστικο οτι ειναι μοναχικες επιδιωξεις. Εισαι εσυ και ο εαυτος σου. Εσυ και τα ορια σου. Δοκιμαζεις τα ορια σου, δαμαζεις τον εαυτο σου, ανεβαινεις βουνα οπως λες και εσυ στο κειμενο σου. Ανεβαινεις μοναχικα την ανηφορα και νιωθεις το κρυο αερακι του βουνου να σε δροσιζει. Δεν ειναι κανεις αλλος μαζι σου....Δεν θελεις κανεναν αλλον μαζι σου. Ξερεις την μοναχικοτητα της επιδιωξης και την σημασια που εχεις για εσενα...Και συνεχιζεις...να βρει την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου ευτυχια...

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Βαθιά Μου Ανάσα!

Καλησπέρα πέρα ως πέρα…


Δεν μπορώ πραγματικά να σας πω μέσα σε λίγες γραμμές πόσα πράγματα έγιναν αυτές τις μέρες. Πολλά θα ξεχάσω, πολλά θα παραλείψω αλλά σίγουρα θα πιάσουμε και σήμερα την ουσία, πιστοί μου αναγνώστες!


Πρώτα απ’ όλα για να μην το ξεχάσω. Επαλήθευσα προ ολίγων ημερών ότι καλλιτέχνης δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι. Αυτό το πράγμα που αισθάνομαι από μικρός για την τέχνη, για τη μουσική, δεν το’ χω σίγουρα νοιώσει μόνο εγώ αλλά μπορώ να το δω όταν βλέπω έναν άλλον άνθρωπο της τέχνης. Στον τρόπο που κινείται, που εκφράζεται, στον τρόπο που μιλάει. Πρόσφατα, λοιπόν, γνώρισα έναν τέτοιο άνθρωπο. Την ακούω περίπου εδώ και μια δεκαετία, έχω όλα της τα album. Γνωρίζω πολλά κομμάτια της απ’ έξω. Την έχω δει πολλές φορές live και είναι η μοναδική, από όλο αυτό το μουσικό σινάφι που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για μένα, που δέχθηκε να μ’ ακούσει. Άκουσα πολύ καλά λόγια και την ευχαριστώ θερμά. Δεν ξέρω αν μπορεί να κάνει κάτι για μένα ή όχι αλλά να σας πω και κάτι. Δεν με αφορά και πολύ πλέον αυτό, αρκεί που ένας άνθρωπος του κύκλου που θα’ θελα να ανήκω μπόρεσε και ασχολήθηκε σοβαρά μαζί μου και μου είπε για τον αν αξίζω ή όχι. Και άσχημα λόγια να μου ’λεγε πάλι τα ίδια θα έλεγα. Με συγκίνησε η ευθύτητα της και η ειλικρίνεια της. Σίγουρα αξίζω αλλά θα κάνω ότι μπορώ ώστε να κάνω και τεχνικά την φωνή μου τέλεια. Όσο, βέβαια, μπορώ και οικονομικά αλλά θα προσπαθήσω. Thats a promise!


Έπειτα, το άλλο μείζον κάποτε ζήτημα, του κεραυνοβόλου έρωτα κ.λ.π. κ.λ.π. το αφήσαμε πίσω. Σε αυτό το θέμα, εκτός από όλους τους κολλητούς μου φίλους και συναδέλφους από τη δουλειά, με βοήθησε και η Αθηνά, μια φίλη μου και την ευχαριστώ πολύ για αυτό. Απλά να πω ότι πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και ότι από όλα αυτά που έζησα, κατάλαβα το πόσο εύκολα μπορούμε να «χάσουμε την μπάλα». Να γίνουμε ευάλωτοι και τρωτοί. Πόσο εύκολα ή δύσκολα ρισκάρουμε ως χαρακτήρες. Καταλαβαίνω πλέον γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να ρισκάρουν για μιαν αγάπη. Προφανώς για να μην πληγωθούν αλλά είναι αυτό λύση? Κι αν είναι αυτό λύση, τότε γιατί καταλήγουν στην αγκαλιά της μοναξιάς? Είναι αυτή η λύση? Σίγουρα όχι….


Σε μια συζήτηση, λοιπόν, με την Αθηνά και όχι μόνο με αυτήν :) , αναλύοντας την τρέχουσα κατάσταση (οι νέοι αναγνώστες ανατρέξτε σε παλαιότερες αναρτήσεις μου) μου λέει την ατάκα «Και τι… ασχολείσαι ακόμα?» Και απάντησα οχί αλλά…. «Γιατί? Ποιος ο λόγος να ασχολείσαι με ένα άτομο που δεν μπορεί να σου δώσει τίποτα, που δεν μπορεί να σε καταλάβει, να προσπαθήσει για σας, να λάβει αλλά και να δώσει αγάπη, να μπορέσει να διαχειριστεί βασικά όλη αυτήν την διαδικασία που βιώνουν 2 άνθρωποι.» Εγώ ανέπτυξα την θεωρία μου που έχω για τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος μπορεί και είναι ικανός για να δημιουργήσει κάτι τόσο όμορφο όπως και το αντίθετο. Κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός, ο οποίος μπορεί να καταφέρει τα πάντα, μα τα πάντα στη ζωή του. Και αν δεν μπορέσει να φτάσει εκεί που θέλει, στην κορυφή του βουνού του, τουλάχιστον δεν θα έχει μείνει στο μηδέν αλλά θα έχει ανέβει στον πρώτο λόφο. Και από εκεί η θέα, καλή είναι. Πολλή καλύτερη από τους πρόποδες. Θα έχει προσπαθήσει και αυτό είναι κάτι.


«Δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους, πρέπει να το καταλάβεις αυτό. Κάποιοι άνθρωποι απλά γεννήθηκαν για να πορεύονται με δεκανίκια στη ζωή. Σήμερα εσύ, αύριο ο άλλος, δεν μπορούν να υψώσουν ανάστημα γιατί απλά είναι πολύ σαθρά , πολύ επιφανειακά, συνήθως ανώριμα άτομα. Θες εσύ να είσαι το δεκανίκι κάποιου ατόμου που δεν αξίζει να σε έχει?» Και μάλλον είχε δίκιο. Δεν ήθελα. Και τότε όλα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Όλα τα κομμάτια του παζλ που έκανα πως τα είχα χάσει, χωμένα στη γωνιά, βγήκαν και ενώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα. Και τότε τα είδα όλα ξεκάθαρα. Νευρίασα με τον εαυτό μου, πραγματικά, όχι μόνο γιατί για πολλοστή φορά δεν άκουσα το ένστικτο μου, όχι γιατί παραγκώνισα άτομα που δεν έπρεπε αλλά για την αδύναμη ανθρώπινη μου φύση που τυφλώθηκε τόσο πολύ και δεν έβλεπε τον τοίχο που έπεφτε. Έκπληκτος για τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω για αυτό το άτομο, για τα όρια μου που τα είχα ξεπεράσει, για την κινητήρια αυτή δύναμη που λέγεται έρωτας και μας κάνει πιόνια του, για αυτήν την αδιανόητη έλξη…


Και πάλι, όμως, μετά από όλα αυτά δεν μετάνιωσα για τίποτα. Για τους παραπάνω, λοιπόν, και άλλους τόσους λόγους δεν θα πρέπει να φοβόμαστε να ρισκάρουμε στον έρωτα και την αγάπη. Γιατί απλά αυτά είναι δυο από τα πιο όμορφα και εκπληκτικά θαύματα της ζωής. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Ας μην τους κλείνουμε την πόρτα γιατί ι)έχουν μετρήσιμο χαρακτήρα και δεν είναι οι πάντες και ιι)δεν θα μας περιμένουν για πάντα. Βρείτε τους, λοιπόν, και τηρήστε αυτό που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι. The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return. Να ισχύουν, όμως, και τα δύο σκέλη…


Γιατί πολύ απλά…Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που μας αγαπούν και αυτό γιατί απλά το αξίζουμε! Αφιερωμένο το κομμάτι σε όλους εσάς που ακόμα πιστεύετε…


Υ.Γ.1 Κι όπως λέω πάντα, τολμήστε να παίξετε «επικίνδυνα παιχνίδια», αρκεί να μην κάνουν κακό στην υγεία σας ή τη σωματική σας ακεραιότητα (Εννοείται ούτε και των άλλων ανθρώπων)

Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά. Cu Soon…

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Υ.Γ.4 Το τραγούδι της «ΑΝΑΣΑΣ»( αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία για την αντιμετώπιση Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής.)που ερμηνεύει η Ευσταθία.αποτελεί μία καλλιτεχνική δημιουργία, από τους Μάρα Δαρμουσλή, Ζέτα Δούκα, Ευσταθία, Γιάννη Ζουγανέλη, Έλενα Κουντουρά, Νίκο Κουρή, Νίνα Λοτσάρη, Μπέσσυ Μάλφα, Ιωσήφ Μαρινάκη, Όναρ, Ντορέτα Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπουτσάκη και Διονύση Τσακνή οι οποίοι έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό συμμετέχοντας στο τραγούδι της τραγουδοποιού Ευσταθίας!


Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Λόγια Της Βροχής

Δεν είχα προγραμματίσει να γράψω απόψε αλλά μιας και βρέχει, είπα να το ρίξω μέσα μου λίγο, βρε αδερφέ, για μια πρόχειρη ενδοσκόπηση…

Λες και την περίμενα αυτή την βροχή να έρθει σήμερα από το πρωί, σαν διψασμένος στην έρημη και ξερή κοιλάδα του νου. Όταν ακούω τη βροχή, σκέφτομαι πιο καθαρά. Χάνομαι σε αυτό το απόλυτο και επιβλητικό ηχητικό μοτίβο της φύσης. Πλέκονται οι σκέψεις μου με αληθινά γεγονότα και φαντασία και ονειρεύομαι τη ζωή όπως εγώ θα’ θελα να είναι και όχι όπως έχει. Με βοηθάει να ξεφεύγω στον δικό μου κόσμο, αυτόν που είχα φτιαγμένο από παιδί αλλά πολλάκις ξεχασμένο βαθιά μέσα στη μνήμη μου………

Τελικά, σκέφτομαι, αυτά που ήθελα να’ χα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, δεν τα’ χα. Πάντα μπορούσα να τα βλέπω από μακριά αλλά πότέ να τα αγγίζω. Σαν τα μικρά παιδάκια που τους έλεγαν να μην πειράζουν το βάζο με το γλυκό αλλά αυτά κλεφτά πήγαιναν και το άδειαζαν. Εγώ, όμως, ούτε και αυτό. Γιατί αυτά που ήθελα εγώ ήταν πολύ φευγαλέα σαν την αλήθεια μου. Και αν και μπόρεσε το 1% των ανθρώπων που γνώρισα να την πιάσει δεν μπορούσε να την κρατήσει για πολύ γιατί ζεματούσε στα χέρια και έκαιγε την ψυχή. Και εσύ που την κράτησες, τι κατάλαβες? Μια αστραπή σ’ έχω, μες την βροχή. Σαν το μπουμπουνητό που ακούω τώρα για ώρα και δεν λέει να σταματήσει. Έναν κεραυνό σου ρίχνω και πάει μ’ έχασες και εσύ.

Κι αν δεν ήταν φευγαλέα αυτά που ήθελα παρά μπορούσαν να εκφραστούν, θα ήταν μια αγκαλιά και ένα φιλί. Όχι μια οποιαδήποτε αγκαλιά ή ένα οποιοδήποτε φιλί. Μόνο τα σωστά. Αυτά που αναγνωρίζει η καρδιά, το σώμα και η ψυχή αλλά κι αυτά δεν κρατάνε για πολύ γιατί τα καίει η θέληση μου για ζωή, που είναι πολύ δυνατή κι ύστερα μένω με τις στάχτες στα χέρια και τα κομμάτια όσων πρόλαβε να περισώσει η βροχή μου.

Γι’ αυτό λατρεύω τη βροχή μου και τον επιβλητικό της ήχο, γιατί με κάνει πάντα και θυμάμαι στιγμές μοναδικές αλλά όχι παντοτινές μα πάντα χαραγμένες στο δέντρο της ζωής μου. Υπάρχουν φορές που μοιάζω σαν έναν έρημο πλανήτη. Σαν λευκός νάνος που έχασε κάθε ζωή που είχε πάνω του γιατί πίστεψε πολύ σ’ όλη τη μαγεία που ζούσε και ξέφυγε πολύ από την τροχιά του με αποτέλεσμα να εκραγεί και να ερημώσει. Και αν και έρήμος όμως θα περιμένει πάντα να επιστρέψει το χαμένο του κομμάτι….

ΥΓ.1 Ή να πέσει πάνω του κανένας αστεροειδής που μεταφέρει ζωή και να του δώσει καινούρια τροχιά, ποτέ δεν ξέρεις,
ΥΓ.2 Δεν ξέρω αν πιστεύετε στην τηλεπάθεια, εγώ πάντως έχω καταλήξει ότι με κάποια άτομα ακόμα κι όταν δε μιλάω μπορώ να τα νοιώσω σε τι ψυχική κατάσταση είναι. Μπορεί να είναι κανα 2 αλλά υπάρχουν εκεί έξω.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.4 Σας αφιερώνω τα «Πρόσωπα» του Σταμάτη Σπανουδάκη από την ταινία «Νύφες» μιας και ταιριάζει στην αποψινή βραδιά. Σας καληνυχτώ και σας εύχομαι ότι «ανικανοποίητο» υπάρχει μέσα σας, να το βρείτε και να το γεμίσετε με εμπειρίες. Καλό σας βράδυ…

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Το Πέρασμα

Καλησπέρα σε όλους,


Σήμερα είμαι κομματάκι καλύτερα. Δεν ξέρω αν προέρχεται από τον θυμό που έχω αυτή η ενέργεια αλλά μάλλον είναι εν μέρει απαραίτητη. Πόσο πολύ μπορούν να σε απογοητεύσουν άραγε οι άνθρωποι? Μάλλον πολύ. Ένας άνθρωπος (?) τόσο πολύ μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.


Δεν ξέρω αν είναι παράλογο αυτό που σκέφτομαι αλλά εγώ μέχρι και ο εχθρός μου αν δεν ήταν καλά στην υγεία του και ήξερα ότι είχα και εγώ μερίδιο θα έπαιρνα τουλάχιστον ένα τηλέφωνο. Αλλά μάλλον έτσι σκέφτομαι εγώ, όπως προείπα.


Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν και για μερικούς άλλους ήσσονος σημασίας, είμαι πολύ αποφασισμένος να αφήσω οτιδήποτε δεν αξίζει πίσω μου. Δεν με πείραξε, τελικά, τόσο πολύ η γαϊδουριά και η αναισθησία που λίγο - πολύ την υποπτευόμουν, ούτε και το ότι αρρώστησα και δεν μπορώ να πάρω αέρα. Πιο πολύ με πείραξε το ότι μου πήρε το χαμόγελο μου. Πόσο το μισώ που άφησα και συνέβη αυτό. Γενικά, πάντα όπου κι αν δούλευα, με ότι κι αν καταπιανόμουν πάντα χαμογελούσα, πάντα ήμουν ευδιάθετος. Αυτό το έχω χάσει τον τελευταίο μήνα και μου’ χει λείψει πάρα πολύ. Το να φτιάχνω δηλαδή την διάθεση των άλλων αλλά και ταυτόχρονα και τη δική μου. Δεν ήταν τυχαίο που 7.00 το πρωί όλοι ήταν κακομούτσουνοι και εγώ πάντα έβαζα τη μαγιά για να ευθυμήσουμε και να πάει καλά η μέρα. Πόση από την ενέργεια μου έχασα πράγματι. Πόσο δεν άξιζε η προσπάθεια τελικά. Τεσπα,


Έχει δίκιο ο λαός που λέει ότι τα πολλά γέλια και οι χαρές βγαίνουν ξινά στο τέλος. Λες και παίζουμε σε κάποια φαρσοκωμωδία και οι μόνοι που δεν ξέρουμε το σενάριο είμαστε εμείς. Τραγική ειρωνεία πράγματι.


Ας το ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, σκούριασε το λυχνάρι του αλλαντίν, ο παπουτσωμένος γάτος έχασε τις μπότες του, η σταχτοπούτα έγινε η ίδια κολοκύθα, η ωραία κοιμωμένη πέθανε στον ύπνο της περιμένοντας τον αγαπημένο της και ο μελαγχολικός πρίγκιπας έμεινε για πάντα βάτραχος. Τι να κάνουμε, κάποια παραμύθια δεν έχουν αίσιο τέλος. Ίσως γιατί απλά οι ήρωες τους δεν προσπάθησαν αρκετά και τώρα τιμωρούνται γι ‘ αυτήν τους την ραθυμία. Δε με πειράζει εμένα προσωπικά όμως γιατί όπως έχω ξαναπεί, έχω ήσυχη την συνείδηση μου. Θα πιάσω, λοιπόν, το ξωτικό και θα το χώσω στην υγρή σπηλιά του και δεν θα το ξανακοιτάξω ποτέ ξανά. Κι ας έχει κινητό και σταθερό. Το υπόσχομαι…


Πάντα πίστευα ότι κάθε μέρα που περνάει είναι μια μικρή ζωή. Πρέπει να της δίνουμε σημασία και να κάνουμε πράγματα για να θυμόμαστε αυτή τη μέρα. Την κάθε μέρα! Γιατί? Γιατί έτσι, γιατί ζώντας έντονα και με τόλμη, έχεις πράγματα να θυμάσαι, έχεις στιγμές, μοναδικές που κανείς δεν μπορεί να στις πάρει και θα ζουν πάντα μέσα σου. Ενώ, αν ζεις μονότονά? Τίποτα, blank, κενό. Το απόλυτο κενό. Το Τίποτα ισούται και με τίποτα μέσα σου. Άδραξε, λοιπόν, τη μέρα. Κάνε πράγματα για σένα και για αυτούς που νοιάζεσαι και σε νοιάζονται. Μοιράσου και δώσε αγάπη για να πάρεις αγάπη αλλά όχι ως αντάλλαγμα αλλά ως προσφορά. Θα δεις ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, αρκεί να αξίζει τον κόπο. Ενστικτωδώς θα το δεις κι αυτό.



Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν νομίζω ότι έχασα και πολλά από την έκβαση των πραγμάτων. Μάλλον έχασε. Όχι μόνο επειδή είμαι κελεπούρι :), όχι να το παινευτώ αλλά ξέρω ότι δύσκολα βρίσκεις άτομα που να ξέρουν να μοιράζονται, να δίνουν και να παίρνουν, να σου φτιάχνουν τη διάθεση, να σου δίνουν νέα διάσταση στα πράγματα, να εκφράζουν ειλικρινά ότι νοιώθουν γιατί ακόμα και η ειλικρίνεια είναι πολύ υπερτιμημένη στις μέρες μας κλπ κλπ. Μπορεί αυτό το τρίμηνο να μην έμαθα και τίποτα το τρομερό όσον αφορά τις περίπλοκες σχέσεις των ανθρώπων αλλά βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και έζησα στιγμές και κρατάω αυτές στη μνήμη μου. Θέλω, όμως, ευθύς αμέσως να μεταφερθούν στη σοφίτα του μυαλού μου (σας είχα μιλήσει παλιότερα για αυτήν) και να καταχωνιαστούν εκεί μέσα κάτω από μπόλικη χαρτούρα ώστε να τις βρω μετά από χρόνια…


Θα πάρω, λοιπόν, τον εαυτό μου, την βραχνή μου δυστυχώς τη φωνή και το άσθμα μου και θα πάω στην ακρόαση που έχω. Θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ και θα προσπαθήσω να τραγουδήσω όσο καλύτερα μπορώ. Και που ξέρεις, μπορεί και να σταθώ τυχερός.


Υ.Γ.1 Έχω σταματήσει πλέον να σας μετράω, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας αλλά, ρε παιδιά, μοιραστείτε και καμιά σκέψη σας μαζί μου. Εγώ σας λέω τι σκέφτομαι. Μη μ’ αφήνετε στο σκοτάδι και μη βαριέστε να γράψετε 2 κουβέντες.
Υ.Γ.2 Ευχαριστώ πολύ τους συναδέλφους μου από τη δουλειά για την στήριξη τους. Ειλικρινά ευχαριστώ.
Υ.Γ.3 Γιώργο, πάνω στην ερώτηση σου να σου απαντήσω, ότι απλά, δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το άτομο να μετανιώσει και να δει καθαρά κάποια πράγματα και να γυρίσει για τους απλούς λόγους:
1)Έβλεπε πάντα το δέντρο και όχι το δάσος και δεν σου κάνω πλάκα,
2)Είχε έναν εγωισμό από εδώ μέχρι την Λάρισα,
3)Δεν ήθελε να μπει στην διαδικασία να προσπαθήσει να γεφυρώσει τα 1-2 θέματα που μπορεί να προέκυπταν,
4)Δεν αλλάζει και δεν θέλει ποτέ να αναθεωρεί τις αποφάσεις που παίρνει γιατί μπερδεύεται…
Άρα, πιο πιθανό είναι να γίνει η συντέλεια του κόσμου το 2012 παρά αυτό που λες. Τελεία και παύλα. Παρόλα αυτά εύχομαι να ‘ναι πάντα καλά εκεί που είναι και να ζει όσο πιο «όμορφα» μπορεί,
ΥΓ.4 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.5 Για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ θα σας μιλήσω την επόμενη φορά. Ελπίζω, δηλαδή, αν και δεν το ’χω σίγουρο…
ΥΓ.6 Να μην σας αφιερώσω κάποιο κομμάτι σήμερα? Όχι δεν θα σας αφιερώσω. Δείτε ένα φιλμ μικρού μήκους του Tomek Baginski που πήρε Όσκαρ το 2003 ως το καλύτερο φιλμ μικρού μήκους, Animated, Katedra (2002), λατρεύω το soundtrack, παραθέτω και το link.
ΥΓ.7 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά. Cu Soon…

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Μαθήματα Κηπουρικής Για Καλούς Κηπουρούς

Καλησπέρα και σήμερα,

Καταρχάς με συγχωρείτε για αυτό το μικρό κενό από το προηγούμενο post αλλά κάποια προβλήματα υγείας μας κρατάνε μακριά. Βλέπω ότι με τον καιρό αυξάνεστε ραγδαία και δεν θέλω να γράφω 2 λέξεις αλλά κάθε φορά θέλω να σας παρουσιάζω μια ολοκληρωμένη κατάσταση.

Δεν θα πλατειάσω σήμερα μιας και μόνο κακό στην υγεία μου θα κάνω. Απλά να πω ότι ακόμα και σε αυτό το σημείο δεν έχω μετανιώσει για ότι έχω κάνει και έχω νοιώσει μέχρι τώρα. Μακάρι όπως ένοιωσα εγώ να μπορέσει κάποια στιγμή να νοιώσει όλος ο κόσμος έστω και μια φορά στη ζωή του. Αυτή την αναπάντεχη ευτυχία που σε πλημμυρίζει 24 ώρες το 24ωρο. Αυτή η εξωφρενική χαρά που όλοι νομίζουν ότι δεν μπορεί, δεν είναι φυσιολογικό κάτι παίρνεις και συμπεριφέρεσαι έτσι, αυτή η αίσθηση πληρότητας. Εκείνο το διάστημα ήταν πραγματικά «δώρο θεού» για εκείνη τη φάση της ζωής μου αλλά όπως λέει κι ο λαός, τα ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν…. Και μετά πρέπει να μαζέψεις ότι έχει απομείνει και να πας παρακάτω αλλά πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό? Δεν είναι, καθόλου…

Οι φίλοι μου λένε ότι άτομα τα οποία μας στεναχωρούν δεν θα πρέπει να είναι πλέον στη ζωή μας. Τους δασκάλεψα καλά αλλά και πάλι φαντάζει βουνό όλο αυτό. Πρέπει να αφαιρεθούν με χειρουργικές λύσεις συμπληρώνω εγώ, γρήγορα και ξαφνικά γιατί έτσι κι αλλιώς ο πόνος θα είναι μεγάλος. Δεν μπορείς αλλιώς, με ένα απλό «γεια» ή με μια υποτιθέμενη φιλιά και ένα νεύμα όλα μπορεί να ξαναφουντώσουν, το πιο πιθανό μονόπλευρα όμως και αυτό δυσκολεύει πολύ την ανάρρωση. Σε αυτή την περίπτωση, μοιάζεις πολύ με τους ναρκομανείς. Εξαρτημένοι αυτοί από τη δόση τους, εξαρτημένος και εσύ από ένα άτομο, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, δυο σπινθηροβόλα μάτια και αυτό είναι πολύ επώδυνο. Μέσες λύσεις, οπότε δεν πιάνουν, ριζικές λύσεις και μόνο.

Άκουσα πρόσφατα από κάποιους να λένε στην τηλεόραση ότι ο έρωτας δεν είναι ούτε φυσική, ούτε χημεία, είναι άγριος από την φύση του και δεν έχει μέτρα και σταθμά. Συμφωνώ σε αυτό και συμπληρώνω, είναι ένα άγριο φυτό, μοναδικό και παράταιρο που ή το αφήνεις και φουντώνει κι άλλο, ή το ξεριζώνεις από τη ρίζα για να μην απλωθεί και σου χαλάσει τον κήπο. Πόσο θα’ θελα να’ χε απλωθεί αμοιβαία αλλά μου το πετσόκοψε και απλώθηκε στην δική μου πλευρά. Δεν πειράζει όμως, σιγά -σιγά θα βρω κάποιο δηλητήριο και θα το κόψω και εγώ για να μην ματώνει άλλο.

Ξέρετε τι γίνεται, δεν είναι εύκολο. Απλά περνάς τη μέρα σου γεμάτος με έγνοιες. Από τη μία η δουλειά, το σπίτι, οι φίλοι σε κάνουν και ξεχνιέσαι και λες κοντά στο βράδυ, «Μια χαρά είμαι, δεν νοιώθω τίποτα πλέον». Έλα όμως που λανθάνεις, γιατί καθώς ξαπλώνεις κάτι σε περιτριγυρίζει, κάτι σε βασανίζει και σε στεναχωρεί. Κοιμάσαι και κάπου στα ξημερώματα ξυπνάς με έναν κόμπο στο λαιμό και έναν πόνο στο στήθος. Το ποτήρι όμως με το νερό δεν κάνει και πολλά γιατί σου λείπει η δόση σου. Και κάνεις άστατο ύπνο μέχρι τις 7.30 – 8.00 και λαγο-κοιμάσαι και σηκώνεσαι με ένα βάρος από το κρεβάτι. Και πάλι πας δουλειά και ξεχνιέσαι κλπ κλπ και όλο αυτό γίνεται ένας αέναος κύκλος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μέσα σε μνήμες και λόγια και γιατί και πως κλπ κλπ.

Δεν θα αναφέρω άλλα, γιατί δεν μπορώ να αναφέρω, ως εδώ αντέχω. Να πω επίσης ότι δεν γίνεται δικά μου άτομα να στεναχωριούνται να μένα, τη στιγμή που είχα μάθει να στεναχωριέμαι εγώ για αυτούς. Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, να ανακάμψουμε, όχι για μένα αλλά πιο πολύ για αυτούς. Απλά να πω ότι παρατηρώ ότι για όλους μας σχεδόν αυτή η περίοδος είναι πολλή μεταβατική. Που θα πάει πάντα μετά από τόσο σκοτάδι στη ψυχή, έρχεται το φως αναπάντεχα να μας φωτίσει. Ας κάνουμε τελικά λίγη προσπάθεια ακόμα και όσο αντέξουμε… που θα πάει…

ΥΓ.1 Ευχαριστώ πάρα πολύ τα 70 και πλέον άτομα που διάβασαν το τελευταίο άρθρο. Ήταν για μένα κάτι όμορφο και αναπάντεχο που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο. Μακάρι να βρω τέτοια ανταπόκριση και όταν θα ξεκινούν τα μουσικά θέματα για μένα αλλά θα τα συζητήσουμε εν καιρώ αυτά.
ΥΓ.2 Βασούλα μου, φιλενάδα μου τόσα χρόνια αν μου ξανακλάψεις για μένα θα σου κόψω και την καλημέρα, στο λέω και στο υπογράφω με βουλοκέρι. Καταιγίδα είναι και θα περάσει. Αντέχω εγώ, αφού με ξέρεις.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.4 Για όσους αναρωτήθηκαν την προηγούμενη φορά, δεν λέω ψέμματα, δεν είμαι ούτε 30, ούτε 40, ούτε 50 αλλά σχεδόν 25. Για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ θα σας μιλήσω την επόμενη φορά.
ΥΓ.5 Αφιερωμένο το With Every Heartbeat - Robyn with Kleerup. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Cu Soon…

Ευτυχία είναι...