Βαθιά Μου Ανάσα!

Καλησπέρα πέρα ως πέρα…

Δεν μπορώ πραγματικά να σας πω μέσα σε λίγες γραμμές πόσα πράγματα έγιναν αυτές τις μέρες. Πολλά θα ξεχάσω, πολλά θα παραλείψω αλλά σίγουρα θα πιάσουμε και σήμερα την ουσία, πιστοί μου αναγνώστες!

Πρώτα απ’ όλα για να μην το ξεχάσω. Επαλήθευσα προ ολίγων ημερών ότι καλλιτέχνης δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι. Αυτό το πράγμα που αισθάνομαι από μικρός για την τέχνη, για τη μουσική, δεν το’ χω σίγουρα νοιώσει μόνο εγώ αλλά μπορώ να το δω όταν βλέπω έναν άλλον άνθρωπο της τέχνης. Στον τρόπο που κινείται, που εκφράζεται, στον τρόπο που μιλάει. Πρόσφατα, λοιπόν, γνώρισα έναν τέτοιο άνθρωπο. Την ακούω περίπου εδώ και μια δεκαετία, έχω όλα της τα album. Γνωρίζω πολλά κομμάτια της απ’ έξω. Την έχω δει πολλές φορές live και είναι η μοναδική, από όλο αυτό το μουσικό σινάφι που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για μένα, που δέχθηκε να μ’ ακούσει. Άκουσα πολύ καλά λόγια και την ευχαριστώ θερμά. Δεν ξέρω αν μπορεί να κάνει κάτι για μένα ή όχι αλλά να σας πω και κάτι. Δεν με αφορά και πολύ πλέον αυτό, αρκεί που ένας άνθρωπος του κύκλου που θα’ θελα να ανήκω μπόρεσε και ασχολήθηκε σοβαρά μαζί μου και μου είπε για τον αν αξίζω ή όχι. Και άσχημα λόγια να μου ’λεγε πάλι τα ίδια θα έλεγα. Με συγκίνησε η ευθύτητα της και η ειλικρίνεια της. Σίγουρα αξίζω αλλά θα κάνω ότι μπορώ ώστε να κάνω και τεχνικά την φωνή μου τέλεια. Όσο, βέβαια, μπορώ και οικονομικά αλλά θα προσπαθήσω. That’s a promise!

Έπειτα, το άλλο μείζον κάποτε ζήτημα, του κεραυνοβόλου έρωτα κ.λ.π. κ.λ.π. το αφήσαμε πίσω. Σε αυτό το θέμα, εκτός από όλους τους κολλητούς μου φίλους και συναδέλφους από τη δουλειά, με βοήθησε και η Αθηνά, μια φίλη μου και την ευχαριστώ πολύ για αυτό. Απλά να πω ότι πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και ότι από όλα αυτά που έζησα, κατάλαβα το πόσο εύκολα μπορούμε να «χάσουμε την μπάλα». Να γίνουμε ευάλωτοι και τρωτοί. Πόσο εύκολα ή δύσκολα ρισκάρουμε ως χαρακτήρες. Καταλαβαίνω πλέον γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να ρισκάρουν για μιαν αγάπη. Προφανώς για να μην πληγωθούν αλλά είναι αυτό λύση? Κι αν είναι αυτό λύση, τότε γιατί καταλήγουν στην αγκαλιά της μοναξιάς? Είναι αυτή η λύση? Σίγουρα όχι….

Σε μια συζήτηση, λοιπόν, με την Αθηνά και όχι μόνο με αυτήν :) , αναλύοντας την τρέχουσα κατάσταση (οι νέοι αναγνώστες ανατρέξτε σε παλαιότερες αναρτήσεις μου) μου λέει την ατάκα «Και τι… ασχολείσαι ακόμα?» Και απάντησα οχί αλλά…. «Γιατί? Ποιος ο λόγος να ασχολείσαι με ένα άτομο που δεν μπορεί να σου δώσει τίποτα, που δεν μπορεί να σε καταλάβει, να προσπαθήσει για σας, να λάβει αλλά και να δώσει αγάπη, να μπορέσει να διαχειριστεί βασικά όλη αυτήν την διαδικασία που βιώνουν 2 άνθρωποι.» Εγώ ανέπτυξα την θεωρία μου που έχω για τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος μπορεί και είναι ικανός για να δημιουργήσει κάτι τόσο όμορφο όπως και το αντίθετο. Κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός, ο οποίος μπορεί να καταφέρει τα πάντα, μα τα πάντα στη ζωή του. Και αν δεν μπορέσει να φτάσει εκεί που θέλει, στην κορυφή του βουνού του, τουλάχιστον δεν θα έχει μείνει στο μηδέν αλλά θα έχει ανέβει στον πρώτο λόφο. Και από εκεί η θέα, καλή είναι. Πολλή καλύτερη από τους πρόποδες. Θα έχει προσπαθήσει και αυτό είναι κάτι.

«Δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους, πρέπει να το καταλάβεις αυτό. Κάποιοι άνθρωποι απλά γεννήθηκαν για να πορεύονται με δεκανίκια στη ζωή. Σήμερα εσύ, αύριο ο άλλος, δεν μπορούν να υψώσουν ανάστημα γιατί απλά είναι πολύ σαθρά , πολύ επιφανειακά, συνήθως ανώριμα άτομα. Θες εσύ να είσαι το δεκανίκι κάποιου ατόμου που δεν αξίζει να σε έχει?» Και μάλλον είχε δίκιο. Δεν ήθελα. Και τότε όλα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Όλα τα κομμάτια του παζλ που έκανα πως τα είχα χάσει, χωμένα στη γωνιά, βγήκαν και ενώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα. Και τότε τα είδα όλα ξεκάθαρα. Νευρίασα με τον εαυτό μου, πραγματικά, όχι μόνο γιατί για πολλοστή φορά δεν άκουσα το ένστικτο μου, όχι γιατί παραγκώνισα άτομα που δεν έπρεπε αλλά για την αδύναμη ανθρώπινη μου φύση που τυφλώθηκε τόσο πολύ και δεν έβλεπε τον τοίχο που έπεφτε. Έκπληκτος για τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω για αυτό το άτομο, για τα όρια μου που τα είχα ξεπεράσει, για την κινητήρια αυτή δύναμη που λέγεται έρωτας και μας κάνει πιόνια του, για αυτήν την αδιανόητη έλξη…

Και πάλι, όμως, μετά από όλα αυτά δεν μετάνιωσα για τίποτα. Για τους παραπάνω, λοιπόν, και άλλους τόσους λόγους δεν θα πρέπει να φοβόμαστε να ρισκάρουμε στον έρωτα και την αγάπη. Γιατί απλά αυτά είναι δυο από τα πιο όμορφα και εκπληκτικά θαύματα της ζωής. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Ας μην τους κλείνουμε την πόρτα γιατί ι)έχουν μετρήσιμο χαρακτήρα και δεν είναι οι πάντες και ιι)δεν θα μας περιμένουν για πάντα. Βρείτε τους, λοιπόν, και τηρήστε αυτό που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι. The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return. Να ισχύουν, όμως, και τα δύο σκέλη…

Γιατί πολύ απλά…Υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που μας αγαπούν και αυτό γιατί απλά το αξίζουμε! Αφιερωμένο το κομμάτι σε όλους εσάς που ακόμα πιστεύετε…

Υ.Γ.1 Κι όπως λέω πάντα, τολμήστε να παίξετε «επικίνδυνα παιχνίδια», αρκεί να μην κάνουν κακό στην υγεία σας ή τη σωματική σας ακεραιότητα (Εννοείται ούτε και των άλλων ανθρώπων)

Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά. Cu Soon…

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Υ.Γ.4 Το τραγούδι της «ΑΝΑΣΑΣ»( αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία για την αντιμετώπιση Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής.)που ερμηνεύει η Ευσταθία.αποτελεί μία καλλιτεχνική δημιουργία, από τους Μάρα Δαρμουσλή, Ζέτα Δούκα, Ευσταθία, Γιάννη Ζουγανέλη, Έλενα Κουντουρά, Νίκο Κουρή, Νίνα Λοτσάρη, Μπέσσυ Μάλφα, Ιωσήφ Μαρινάκη, Όναρ, Ντορέτα Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπουτσάκη και Διονύση Τσακνή οι οποίοι έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό συμμετέχοντας στο τραγούδι της τραγουδοποιού Ευσταθίας!