Καλησπέρα, λοιπόν, και απόψε εδώ πιστός στο ραντεβού μου μιας και είχα πει ότι θα γράψω μία από αυτές τις μέρες. Συνήθως δεν δημοσιεύω αυτά που γράφω, τα θεωρώ πολύ προσωπικά για να τα διαβάζουν οι «πολλοί» αλλά όπως μου είπε μια πολλή καλή μου, πρώην, συνάδελφος, είναι ωραίο να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με άλλους ανθρώπους και στην τελική για να μην κοροϊδευόμαστε, έλεγε ότι θα μου κάνει καλό όλο αυτό.
Γενικά, το είχα πάντα αυτό, οτιδήποτε έγραφα στο χαρτί, μετά το περνούσα σε ένα άλλο μέρος του μυαλού μου κάτι σαν σοφίτα που έχουν τα παλιά σπίτια. Ένας μικρός χώρος όπου στριμωγμένα προσπαθούσαν να χωρέσουν όλα όσα ήθελα να ξεχάσω (και ήταν πολλά αυτά, πιστέψτε με). Αυτό προσπαθώ να κάνω και απόψε να στείλω σ’ εκείνη τη σοφίτα ότι δεν χωράει πλέον στον πίνακα μου. Να σβήσω ότι είναι πλέον θολό και απόμακρο. Κάποιες φορές, ακόμα και σήμερα τραβάω από εκεί κάποια βιώματα και τα ξαναμετράω να δω αν τα έχω μετρήσει σωστά. Αλλά, όπως πάντα λέω, κουκιά είναι οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές για να τις ζυγίσεις? Να δεις αν είναι λίγο ή πολύ? Γίνεται? Και που να δείτε τις σχέσεις, εκεί κι αν χάνεται το ζύγι. Σαν το ποδήλατο στην κατηφόρα. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις στα μαλακά σε κάνα θάμνο ή σε κάνα τοίχο. Τον τοίχο τον γνώρισα πολύ καλά. Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση τον τελευταίο καιρό. Αν και πήρε τη θέση του κενού πριν λίγες εβδομάδες. Τεσπα,
Από που να ξεκινήσω και τι να πώ. Σύμπαν ολόκληρο το μυαλό και προσπαθώ να το εκφράσω. Εκφράζεται? Θα σας πω, λοιπόν, τι διαπίστωσα αυτό το διάστημα. Τελικά συμπεράσματα πριν κλείσω αυτόν τον κύκλο – αυτήν την περίοδο της ζωής μου, πάνω κάτω έμεινε λιγότερο από μήνας και ελπίζω όλα να τακτοποιηθούν.
Κατ’ αρχάς άλλαξε ριζικά η άποψη μου περί μοναξιάς των ανθρώπων. Παλιότερα πίστευα ότι ήταν κατάληξη, φυσική απόρροια κάποιων επιλογών μας. Γενικά, λυπόμουν όταν έβλεπα πολύ μοναχικά άτομα, αποξενωμένα από τον κόσμο. Πιστεύω ότι υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω. Την βλέπω καθημερινά. τη βιώνω. Και δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι, είναι άνθρωποι απ’ όλες τις ηλικιακές ομάδες. Το βλέπεις στα μάτια τους, στον τρόπο που κινούνται, που θέλουν να σου μιλήσουν και σε περιεργάζονται να δεις αν τους καταλαβαίνεις. Παρόλα αυτά συνειδητοποίησα ότι η μοναξιά είναι επιλογή. Είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τελικά όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή. Κάποια άνθρωποι την παίρνουν αγκαλιά και πορεύονται μαζί της. Πίνουν τον καφές τους μαζί της, τρώνε μαζί της, ξεχνιούνται μαζί της κλπ κλπ. Μετά από ένα σημείο δεν τους κάνει αίσθηση, ούτε και σκέφτονται αν είναι φυσιολογικό. Και μετά περνάει ο καιρός, περνούν και τα χρόνια και γίνεται κάτι το τόσο φυσιολογικό. Δεν είναι όμως, γιατί απλά δεν μοιράζεσαι πράγματα. Και είναι δύσκολο και να επανέλθεις γιατί ο «βολεμένος» πλέον εαυτός σου δεν αφήνει και πολλά πλέον περιθώρια να χωρέσει κανένας άλλος στον χώρο σου. Δεν μπορείς να νοιώσεις ολοκληρωτικά γιατί αυτό το μικρό διαβολάκι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, σου κάνει καθημερινή πλήση εγκεφάλου. Πόσο το μισώ αυτό το διαβολάκι… Τεσπα, κάποια στιγμή έρχεται ο καιρός που θες να ερωτευθείς και να νοιώσεις πράγματα σε ψυχοσωματικό επίπεδο αλλά εκεί που τα νοιώθεις τόσο έντονα, τα μπλοκάρει όλα το μυαλό και το μικρό διαβολάκι που λέγαμε. Η λογική και η ιδεολογία του καθενός πάνω απ’ όλα. Πάνω και από αυτά που ένοιωσες για ένα άτομο. Έτσι, το γκρεμίζεις το γιοφύρι και μένεις στην μια άκρη. All alone…
Μην ακούσω κανέναν να παραπονιέται για την μοναξιά του…. Αν την νοιώθεις βαρίδι, κοίταξε να την βγάλεις από πάνω σου. Προσπάθησε να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Είσαι παχύς? Χάσε βάρος. Είσαι πεισματάρα? Βάλε χαλινάρι στο πέισμα σου. Είσαι εγωιστής? Μαζέψου. Είσαι νευρική? Δες την θετική πλευρά της ζωής, κοψε τους καφέδες και αν δεν δεις αποτέλεσμα ρίξ’ το στα χάπια….(πλάκα κάνω, τα ναρκωτικά δεν είναι λύση). Γενικά, άλλαξε οτιδήποτε σε κάνει βαρετό, αντιπαθή ή αδιάφορο στους άλλους. Αν σου λέει το ίδιο πράγμα πολύς κόσμος δεν είναι τυχαίο. Κάνε μια ενδοσκόπηση. Τι δεν κάνω σωστά? Τι φταίει που τελικά δεν έχω βρει μια πολύ καλή φίλη-ο ή την αδελφή ψυχή μου. Φταίει που πολλοί άνθρωποι γενικά δεν νερώνουν το κρασί τους. Όταν δυο άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν δεν γίνεται σε όλα τα πράγματα να είναι ή στο μαύρο ή στο άσπρο. Σε κάποια πρέπει να τείνουν προς το γκρι για να γεφυρώσουν τις αποστάσεις. Γιατί όσο κι αν ακούγεται αστείο από αυτές τις μικρές πινελιές ξεκινάει η μεγάλη μουντζούρα του πίνακα που λέγαμε και μετά γίνεται αφηρημένη τέχνη που κάποιος τρελός ζωγράφος έτυχε να φτιάξει σε στιγμή μέθης. Γι’ αυτό και ο πίνακας μετά πουλιέται σε τιμή ευκαιρίας. Γιατί δυστυχώς ο επόμενος αγοραστής σαν εκτιμητής τέχνης θα δει κάποιες όμορφες ξεφτισμένες πινελιές που κάποτε ήταν ένα σχέδιο ολάκερο και ζωντανό. Και εσύ θα προσπαθήσεις ξανά να ενώσεις τα κομμάτια σου και να πορευθείς. Και αν έχεις ερωτευθεί? Χοχο-υ, καλά κρασά. Μάλλον οι φίλοι θα σε σώσουν εκτός αν βρεις καινούριο καμβά. Πολύ σπάνιο βέβαια, αλλά ευτυχώς η τύχη χαμογελάει στους τολμηρούς. Σας το λέω εγώ…
Συμπέρασμα? Ότι δεν σας αρέσει, απλά αλλάξτε το και όλα θα πάνε καλά… Αργά ή γρήγορα όλα παίρνουν το δρόμο τους…
Ένα άλλο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι ότι είμαι τελικά απόλυτος στο να μην αφήνω τις υποθέσεις μου μισοτελειωμένες. Πάντα το είχα αυτό αλλά τελικά βλέπω ότι όταν μπλέκονται συναισθήματα είναι ακόμα πιο δύσκολο…
Όπως προανέφερα γενικά πιστεύω σε περιόδους στη ζωή, παραγωγικές ή μη, υπάρχουν εκεί για να μας θυμίζουν στόχους, έρωτες, προσπάθειες, φιλίες, σχέσεις κλπ κλπ. Έχω δει και φιλία και σχέση να τελειώνουν τόσο σε μένα, όσο και σε γνωστούς μου, γιατί απλά στέρεψε το πηγάδι, τέλειωσε η ουσία πως το λένε, έκανε τον κύκλο του ότι κι αν ήταν αυτό και μετά απλά η διάθεση για να ηρεμήσεις να αναδιοργανωθείς και να ριχτείς στα βαθιά για πιο έντονα συναισθήματα. Γιατί απλά ένοιωθες ότι αναλώνεσαι ρε παιδί μου, ένοιωθες παράταιρος, ξένος, ξένο σώμα δίπλα σε ένα άλλο. Σε αυτό φταίνε και οι μουντζούρες που λέγαμε, φταίει και το ότι όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Γι’ αυτό ας μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας γιατί και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Καλύτερα σε αυτήν την περίπτωση, λοιπόν, να φτιάξουμε καινούριο πίνακα, με πιο καλά υλικά και με περισσότερο χώρο για να γίνει «ο πίνακας της ζωής μας»
Με αυτά και μ’ αυτά δεν μίλησα για τον μισοτελειωμένο πίνακα, τον πιο θλιβερό απ’ όλους. Είναι ο πίνακας που για αστάθμητους παράγοντες έμεινε μισοτελειωμένος. Π.χ. έπιασε βροχή και εσύ ζωγράφιζες στο πάρκο. Μετά πέρασε η μπόρα και εσύ έμεινες με τις λιωμένες μπογιές και τον καημό που δεν έφτιαξες τίποτα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις πιο πολύ με τον εαυτό σου ή με τον/την βοηθό σου που δεν σου έδωσε ένα χέρι βοηθείας. Έτσι, ένοιωσα και εγώ, ότι άφησα κάτι όμορφο μισοτελειωμένο και έρημο στη βροχή. Δεν το είδα ποτέ ολοκληρωμένο για να το κρίνω και δεν θα το δω… Και δεν κλαίω για τίποτα άλλο παρά για τα υλικά που ήταν πρώτης ποιότητας – και ο χαρακτήρας, και το βλέμμα με τα αμυγδαλωτά μάτια και το αθώο πρόσωπο που ήταν λες και είχε βγει από την Ωραία Κοιμωμένη της Disney. Τεσπα…
Και εκεί που νοιώθεις ότι κλείστηκες μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι σαν τα μικρά παλιά, στενά ασανσέρ και δεν μπορείς να πάρεις αέρα, να στη χαραμάδα στριμώχνεται η ζωή, εκεί σε περιμένει και σου κλείνει το μάτι πονηρά να την ακολουθήσεις. Η Ζωή δεν χώρεσε μόνη της εκεί. Εσύ της έδωσες το έναυσμα, της έδωσες δράση για να σου δώσει αντίδραση. Και λες δεν πειράζει, χαλάλι τα υλικά, εμείς να είμαστε καλά…
Έγραψα, αγαπητή μου Σίλβα, αυτά που ήθελα να γράψω. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να σβηστεί από μέσα μου το υλικό. Να μπει όλο στη σοφίτα. Να μην περιμένω, ασυνείδητα να ανοίξει η πόρτα τα βράδια. Για να φύγουν αυτές οι σκιές τη νύχτα που όλο με κάνουν και σκάω για το αν θα μπορούσα να βρω άλλο τρόπο να φτιάξω τα πράγματα. Άλλα, θα μπορούσα ποτέ μόνος μου να τα φτιάξω? Δε Νομίζω… Πάντα κάτι θα έλειπε…
Υ.Γ.: Οτιδήποτε θέλετε να συμπληρώσετε, μπορείτε να το γράψετε ως σχόλιο – τι σκέπτεστε, αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε. Όλα τα σχόλια καλοδεχούμενα.
Υ.Γ.2: Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμους σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Cu Soon…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου