Η Βιονική Τσίχλα

Γράφω σήμερα γιατί ο κόμπος στην καρδιά έχει σφίξει τόσο πολύ και δεν παίρνει άλλη καθυστέρηση. Μου λείπει και το τραγούδι που ’χω παρηγοριά και δεν τραγουδάω και έτσι έρχομαι εδώ…

Κάποιοι από εσάς μου ζητήσατε να γράψω για την αγάπη. Λοιπόν, δεν θα γράψω για την αγάπη. Όχι τώρα. Δεν είναι ότι φοβάμαι ή δεν ξέρω. Ευτυχώς την έχω νοιώσει πολλές φορές στη ζωή μου για αρκετούς δικούς μου ανθρώπους. Απλά είναι τόσες πολλές οι μορφές που παίρνει, τόσες πολλές οι μεταμορφώνεις της, οι εκφάνσεις της και οι κατηγορίες της που φοβάμαι ότι πέφτω στα ξαφνικά στα βαθιά γράφοντας για αυτήν. Άσε που δεν είμαι και στην κατάλληλη περίοδο. Σε κανα 2μινο βλέπουμε.

Σήμερα θα σας μιλήσω για τις τσίχλες. Άκρως αναλώσιμο προϊόν όπως και κάποιοι άνθρωποι… Η τσίχλα δεν κινείται από μόνη της στο στόμα. Περιμένει την σιαγόνα να την σπρώξει πάνω-κάτω σαν μπάλα και να την μασήσει για να βγάλει τη γεύση της. Δεν μπορεί να προσπαθήσει για οτιδήποτε λέει «Περνάει Φάση»… Και μετά τι? Πάει για πέταμα, αλλά έτσι είναι η νοοτροπία της τσίχλας, να κολλάει στο παπούτσι και να μην θέλει να ξεκολλήσει. Θυμάμαι την γιαγιά μου που μάσαγε τις μαστίχες για να χωνέψει μετά το φαγητό και πάντα επειδή ήταν φυσική μαστίχα την έκανα μπάλα κ την κράταγε και για άλλη φορά. Λοιπόν, οι τσίχλες δεν γουστάρουν τέτοιες συμπεριφορές. Θέλουν το φτύσιμο τους και το πέταμα τους αλλιώς δεν μπορούν να μείνουν. Τους αρέσει το φτύσιμο. Δυστυχώς εγώ είμαι της παλιάς σχολής και δεν μ’ αρέσει κ πολύ το φτύσιμο: ούτε να με φτύνουν, ούτε κ εγώ να φτύνω. Πρώτα απ’ όλα δεν είναι ευγενικό, δεύτερον, ας αλλάξουμε θέμα γιατί σαλιώσαμε… Μπλιαχ! Τι άλλο να ευχηθώ πια… Καλά Πατήματα!!! :(

Θυμάμαι το Γιώργο (1 από τους 4 φίλους μου με το όνομα Γιώργος – Είναι ο μεγάλος αδερφός μου που ποτέ δεν είχα και πρόσφατα στα δεύτερα άντα του έγινε μπαμπάς!) που μου έλεγε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τις αράχνες. Υφαίνουν τον ιστό τους με προσοχή γύρω από αυτές και δημιουργούν τον δικό τους χώρο στο συγκεκριμένο τόπο στον οποίο γεννήθηκαν. Μικρές θα είναι οι αποκλίσεις στο μέλλον, πάντα εκεί στις γύρω περιοχές θα κατοικούν και θα τρέφονται. Λίγες και τολμηρές είναι αυτές που αλλάζουν τις ζωές τους, παρατάνε τον ιστό τους και φεύγουν με τον άνεμο. Αρκετές από αυτές τις πετάει ο άνεμος σε χαντάκια και άλλες τις κάνει κομμάτια. Λίγες είναι αυτές που επιβιώνουν και υφαίνουν νέο ιστό σε άλλο τόπο με άλλες προοπτικές. Πόσο θα ΄θελα να τα καταφέρω και εγώ, λοιπόν. Να ξεπεράσω απόψεις και στερεότυπα και να δημιουργήσω κάτι που εγώ θέλω, όπως το θέλω, αποστασιοποιημένο από οποιαδήποτε συμφέροντα και προκαταλήψεις. Πόσο δύσκολα φαντάζουν μερικές φορές όλα… Όπως και να ’χει εμένα μ’ αρέσει να πετάω με τον άνεμο. Πρέπει να υπάρχει μέτρο, βέβαια, γιατί αλλιώς σε παίρνει και σε σηκώνει! Εμένα φέτος με φύσηξε πολύ ο αέρας και μου έσπασε 2 πόδια αλλά μου μένουν άλλα 6 και υφαίνω και χρυσό ιστό. Νephila Κomaci το είδος μου και που θα πάει θα την βρω την άκρη…

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ ειλικρινά bloggers και μη για το «παρών» που δίνουν κάθε φορά που γράφω κάτι. Μένουν ακόμα σκέψεις που δεν έχω γράψει αλλά θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Στα μελλοντικά σχέδια είναι και η αγάπη και αυτά τα χιλιοειπωμένα κομμάτια του παζλ (συμπληρωματικά και ταυτόσημα άτομα)

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το κομμάτι της Ελένης Πέτα «Τι Μου ‘Χει Λείψει» από το άλμπουμ " Ίδια Μάτια Άλλο Βλέμμα" Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος Μουσική: Κώστας Φαλκώνης

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Cu Soon…