Η Ικανότητα Στη Μνήμη…

Σήμερα πήγα στην κηδεία του πατέρα ενός από τους καλύτερους μου φίλους. Πολλή άσχημη εμπειρία ειδικά όταν ξέρεις τον άλλον. Παρόλα αυτά όλη αυτή η διαδικασία με έκανε να εκτιμήσω και να αναθεωρήσω πολλά πράγματα…

Ποτέ δε πίστευα ότι τα μάτια μας – η όραση μας είναι πιο σημαντική από τις πέντε αισθήσεις. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Μπορούν να σου πουν πράγματα που δε μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Κι όταν υπερχειλίζεις μόνο αυτά μπορούν να εκφράσουν καλύτερα το ξέσπασμα σου. Δάκρυα… λυτρωτικά δάκρυα. Είναι ένας τρόπος για να ξεσπάσεις και να αδειάσεις όλα αυτά που έχουν συσσωρευτεί μέσα σου και που εσύ ακόμα δεν ήξερες ότι είχαν μείνει εκεί βαθιά. Μαχαίρια… ακίδες… πληγές ακόμα γεμάτες αίμα γιατί δε μπορούν να κλείσουν. Δε μπορούν να βρουν τρόπο να κλείσουν. Προσπαθούν αλλά δεν μπορούν. 

Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι να λυπούνται για την απουσία ενός ανθρώπου που μόνο χαρά και γέλιο σκορπούσε στο διάβα του και σκέφτομαι ότι τελικά η μόνη περιουσία που αφήνεις πίσω σου είναι οι στιγμές και το αποτύπωμα σου στους άλλους ανθρώπους. Η ικανότητα σου να επηρεάσεις την μνήμη των γύρω σου είναι το κλειδί για να μείνει η ανάμνηση σου σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή την διάσταση αφού εσύ έχεις φύγει. Και ύστερα σκέφτομαι πόσο κουτοί είναι κάποιοι άνθρωποι. Εάν μπορούσαν να σκεφτούν ότι η επόμενη μέρα που ξημερώνει μπορεί να είναι η τελευταία για ένα δικό τους πρόσωπο. Άραγε θα έμεναν πίσω κρυμμένοι στο θυμό τους και το μίσος τους ή θα έβγαιναν μπροστά να μοιραστούν φως και στιγμές? Όταν κάθεσαι να σκεφτείς τους λόγους για τους οποίους άνθρωποι, οικογένειες, συγγενείς, φίλοι δεν μιλάνε μεταξύ τους, σου έρχεται απλά να τρελαθείς. Πόσο μικροπρεπή και σκληρά, ανόητα και ξεροκέφαλα όντα μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι…

Τελικά υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Και τα δύο είδη μπορούν και αγαπάνε αλλά η διαφορά τους είναι ότι στο τέλος – τέλος μιας αγάπης, ενός έρωτα, μιας διαφωνίας, μιας επιλογής, ενός λάθους το πρώτο είδος συνεχίζει και αγαπάει χωρίς όρους ακόμα κι αν έχει φύγει από τη σκηνή η άλλη πλευρά. Το δεύτερο είδος απλά μισεί την άλλη πλευρά. Ή μάλλον για να είμαστε ακριβολόγοι αγαπάει να μισεί την άλλη πλευρά γιατί μόνο έτσι μπορεί να δώσει νόημα σε όλα αυτά που κάνει και να προχωρήσει. 

Ποτέ δε περίμενα ότι αυτή η χρονιά θα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Όχι μόνο για τα τόσα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά γιατί αυτή η χρονιά έρχεται να επισφραγίσει ότι όλες οι αποφάσεις που πάρθηκαν την προηγούμενη, ήταν όλες σωστές και επιβεβλημένες. Και ας ήταν υπό πίεση και ας ήταν ασφυκτικές. Και αυτό πονάει πιο πολύ…

Πολλές φορές πρέπει να κάνεις άλματα για να σώσεις την αξιοπρέπεια σου, το χαρακτήρα σου, τον εαυτό σου ή τέλος πάντων ότι έχει μείνει από αυτά.

Συνειδητοποιώ ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό που είμαστε. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτός είμαι εγώ, αυτοί είμαστε! Συγγνώμη που δεν μπορούσα να είμαι αυτός ο άλλος, ο ιδεατός, προσπάθησα πολύ αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα ζεις για να κάνεις ευτυχισμένους τους άλλους ή εσένα. Κι εγώ κουράστηκα τόσο πολύ να παίζω αυτό το παιχνίδι. Αν δεν σε θέλουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή τους είναι δικαίωμα τους αλλά το να είσαι ειλικρινής απέναντι τους και ειδικά απέναντι στον εαυτό σου δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά αδήριτη υποχρέωση.

Δεν έχω άλλο παρά το ακόλουθο κομμάτι για να κλείσω μέσα σε αυτό την ανησυχία, την πίκρα, την αγάπη, την ελπίδα, τον πόνο και το άγχος των προηγούμενων μηνών… 

Αφιερωμένο…



Album: Jamin Winans - Ink (2009-O.s.t.)

Σινιάλο Στην Ευτυχία...

Υπάρχουν αρκετές φορές τα τελευταία βράδια που κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τον εαυτό μου σε μια νησίδα, χαμένο μέσα στο πέλαγο. Τόσο μικρή που μετά βίας κάνω 10 βήματα από τη μία άκρη της στην άλλη. Παντού απέραντο σκοτάδι, μονάχα το φως των αστεριών μου δίνει την ικανότητα να διακρίνω την ορμή των κυμάτων που σκάνε στα βράχια και αυτή την ευθεία γραμμή που σχηματίζει πάντα ο ουρανός με τη θάλασσα. Ώρες – ώρες ξεσπάει καταιγίδα και τα σύννεφα κρύβουν τ’ αστέρια και δε βλέπω τίποτα. 

Σχεδόν κάθε βράδυ ότι καιρό και αν κάνει ανάβω το φανάρι μου και το υψώνω όσο πιο ψηλά μπορώ. Ελπίζω ότι κάπου κοντά, ίσως και μακριά, υπάρχει ένας άνθρωπος που θα το δει και θα υψώσει με τη σειρά το δικό του φανάρι. Είναι το δικό μου σινιάλο στην ευτυχία…

Τις πρώτες μέρες σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να έχει τα τάδε χαρακτηριστικά, να έχουμε κοινά και να με θέλει έτσι όπως είμαι. Έπειτα δεν επιθυμούσα τίποτα παρά μόνο να «φωτίζουμε» με τον ίδιο τρόπο. Σαν να μας χώρισαν στα δύο εκατοντάδες χρόνια πριν αλλά τώρα είμαστε εδώ αντικριστά.

 Μα δεν άναψε κανένα φανάρι. Είμαι ολομόναχος αρκετό καιρό σ’ αυτή την θάλασσα. Έχω γεμίσει αλμύρα και το μέσα μου κρυστάλλιασε μα δε με πειράζει. Εγώ θα περιμένω να δω το φανάρι μου να φωτίζει αντίκρυ σε ένα άλλο. Να έχουν τις ίδιες φλόγες, το ίδιο πάθος για ζωή.

Κι αν δεν ανάψει ποτέ? Αν δεν φωτίσει ποτέ η απέναντι πλευρά? …Τότε είναι καλύτερα να αφήσω να με καλύψουν τα κύματα της παλίρροιας… Μη μου πείτε για άλλο φανάρι για άλλο χέρι να με αγγίξει. Θέλω εκείνο το άγγιγμα το οικείο από πάντα σε εμένα. Αν δεν είναι αυτό, τότε δεν έχει για μένα σημασία. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Θα περιπλανιέμαι στις θάλασσες και - ποιος ξέρει - μπορεί να σε βρω εγώ….

Υ.Γ.1 Πέρα από τη διάθεση του παραπάνω κειμένου, δε ξέρω αν αυτή η χρονιά θα είναι καλή, σίγουρα όμως θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη…

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το επόμενο κομμάτι… Sigur Ross και “Festival” από το άλμπουμ ‘’127 Hours” του 2010. Να Περνάτε και Να Είστε Όλοι Καλά…

Θα Σε Ψάχνω...

Σε Ψάχνω…

Στα Στενά Σοκάκια των Νησιών,

Στα Περαστικά Βλέμματα των Ξένων,

Σε Ψάχνω…

Σ’ εκείνο Το Λυτρωτικό Αεράκι Μέρας Ζεστής,

Και Στα Όνειρα Που Ποτέ Δεν Βγήκαν Αληθινά,

Σε Ψάχνω…

Στο Γαλάζιο Τ’ ουρανού και Στο Μπλε Της Θάλασσας,

Συνεπιβάτες Σε Ταξίδι Μακρινό,

Σε Ψάχνω…

Σ’ εκείνη Την Ευτυχία Που Ποτέ Δεν Γνώρισα,

Στα Μεθυσμένα Ξενύχτια και στα Καυτά Ποτά,

Στα Πρώιμα Ναυάγια Μου… Ποτέ Δεν Ξέρεις,

Σε Ψάχνω…

Στο Ασημένιο Πέπλο Μιας Ολόφωτης Βραδιάς,

Και Στις Περαστικές Μουσικές Των Μαγαζιών,

Και Σε Βλέπω…

Και Νομίζω Πως Κρατάς Στα Χέρια Σου Αστέρια,

Και Στα Στενά Της Καρδιάς Έχεις Χώρο και Για Μένα,

Εμένα, Μόνο Εμένα και Όλα Τα Άλλα Παρελθόν,

Σφίξε Μου Το Χέρι Και Άσε Όλους Τους Φόβους Να Φύγουν Μακριά,

Θέλω Να Ακουμπήσω Το Μέτωπο Σου, Να Νοιώσω Την Καρδιά Σου,

Άσε Την Ανάσα Σου Να Συγχρονιστεί Με Τη Δικιά Μου,

Και Σε Βλέπω… Και Σε Βλέπω…

Και Απομακρύνεσαι…

Σε Βλέπω Να Απομακρύνεσαι…

Όλα Τόσο Μακρινά Και Όλα Τόσο Κοντά Μου…

Φωτογραφία Τραβηγμένη Από Πλανόδιο Φωτογράφο…

Περίπου Καλλιτεχνική… Περίπου Αφηρημένη,

Περίπου Όλα…

Ή Όλα Στο Περίπου?

Στο Περίπου και Στο Ακριβώς…

Ένα Πράγμα Να Ξέρεις…

Θα Σε Ψάχνω…

Υ.Γ.1 Πολύ Σουρεάλ Το Φετινό Καλοκαίρι... Νομίζω Πιο Πολύ Πεθαίνεις...

Υ.Γ.2 Τα Καλύτερα Έρχονται... ! ... ?

Υ.Γ.3 Η Norah Jones στο "After The Fall" από το άλμπουμ "...Little Broken Hearts" (2012). Enjoy...

Βράδυ Σαββάτου...

29-01-12   Ώρα 5.30 

Βράδυ Σαββάτου, Λίγο Κρασί, Ένα Μικρό Ταβερνάκι, Φίλοι και Φίλοι Φίλων. Ωραία Ατμόσφαιρα, ιστορίες από ταξίδια και μαγικούς προορισμούς. Πόσο όμορφο είναι αλήθεια να έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο. Πόσα πράγματα μπορείς να δεις και να διδαχτείς που ούτε καν τα φαντάζεσαι. Χανόμαστε σε εικόνες μαγικών προορισμών… Πολλά Ζευγάρια, 6-13-20 χρόνια μαζί. Πόσο όμορφο πρέπει να είναι αυτό το πράγμα. Εγώ Δεν ξέρω να σας πω γι’ αυτό. Δεν την κατέχω την κατηγορία…. Ρωτήστε πάντως αν ενδιαφέρεστε να μάθετε πως το καταφέρνουν… 

Ώρα 1:00 

Μπαρ, «Τα Ραγισμένα Όνειρα…» Κόσμος Πολύς. Κοιτάει δεξιά – αριστερά, στο άπειρο… Γνωστά πρόσωπα που στο πρόσωπο τους έχει χαραχτεί το ξενύχτι. Δεν έχουν βαρεθεί? Ίσως μόνο αυτό ξέρουν σκέφτομαι… Ίσως μόνο αυτό τους έχει μείνει… Δε μπορώ τον καπνό… Ζαλίζομαι… Δεν έχω και διάθεση… Έλεος, αυτός ο πονοκέφαλος!

Ώρα 3:00 Σκασμένο λάστιχο… Αυτό Μας Έλειπε… Όχι που θα έκλεινε καλά η βραδιά…. Προσωρινός αέρας σε μισοφουσκωμένο λάστιχο ίσα-ίσα να μας βγάλει μέχρι το 24ώρο Βουλκανιζατέρ στην άλλη άκρη της Αθήνας… Τι Σύμπτωσης περνάμε από το γκάζι. Εγώ και ο εαυτός μου… Παρατηρώ τους ανθρώπους να μπαινο-βγαίνουν στα μπαρ-club… Αλλαγή βάρδιας βλέπεις… Περιφέροντας τα κουρασμένα τους κορμιά ψάχνοντας για λίγη χαρά και διασκέδαση… Σώματος…? Ψυχής? Καρδιάς? Στοίχημα ότι ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θέλουν…

Ποια είναι η Καβάλας? Που τελειώνει? Ποια Είναι Η Αχιλλέως? Που Είναι Η Πτέρνα της? Ξεθωριασμένοι δρόμοι και θολά φώτα, μεθυσμένοι άνθρωποι βγαίνουν από αυτοκίνητο και χορεύουν μέχρι να ανάψει το φανάρι και ψυχές χωρίς σκεπή, χωρίς έναν άνθρωπο να τους αγκαλιάσει και να τους πει πως όλα θα πάνε καλά. Όλα τα υπάρχοντα σε ένα καρότσι. Κάνει κρύο… Δεν ξέρω που πιο πολύ… Στα Γύρω Βουνά? Στην Πόλη? Ή Στις Ψυχές των ανθρώπων?

Ώρα 4.30 Ύστερα από περιπλάνηση και αρκετή περισυλλογή φτάνω στο Βουλκανιζατέρ. Δύο Ινδοί σπεύδουν να με εξυπηρετήσουν. Καινούριο το λάστιχο σε λίγα λεπτά. Κάθε Νύχτα, Όλη Νύχτα Βρίσκονται Εκεί… Πληρωμή στο ταμείο και εγώ να αμφιβάλλω για το αν τους κολλάνε ένσημα…

Ώρα 5.00 Τα μάτια μου μισάνοιχτα. Λίγο πριν φτάσω σπίτι ακούω εκείνο το τραγούδι… «Σ’ αγαπάω Μοναξιά Μου, Γιατί Μου’ μεινες πιστή, Σας Αγαπάω Όνειρα Μου Γιατί Σβήνουμε Μαζί…» Δεν βγαίνω από τ’ αμάξι. Το αφήνω να ακουστεί ολόκληρο... Ένοιωθα ότι το όφειλα. Δεν ξέρω που. Ίσως στις επιλογές μου. Πάντα Αυτές Δεν Πληρώνουμε...? Καληνύχτα…

Υ.Γ. Το Υστερόγραφο σήμερα αναφέρει ότι δεν έχουμε πολυάριθμα υστερόγραφα... Έτσι, για να γουστάρουμε...

Μόνο Το τραγουδάκι... 
Σ'αγαπάω Μοναξιά Μου από Κωνσταντίνα - Στίχοι: Γιάννης Μπαγουλής & Μουσική: Χριστόφορος Γερμενής από το άλμπουμ "Λάθος" (2002)

Αίμα και Δάκρυα ίσον Αστέρια…

Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ. Όχι πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά… Ήμουν ακίνητος σε ένα δωμάτιο κλειστό μες το σκοτάδι. Ήσουν και εσύ εκεί και φόραγες θυμό… Προσπαθούσα να σε πλησιάσω αλλά μάταια. Όλο μου το σώμα είχε παγώσει. Έβαλα τόσο μεγάλη θέληση για να κινηθώ ξανά αλλά δεν τα κατάφερνα. Μετά από ώρα προσπάθειας έκανα κάποιες αργές κινήσεις. Εσύ σαν αστραπή πέρασες από μπροστά μου και μου χάραξες όλα μου τα άκρα, από τα πόδια μέχρι τον ώμο με δύο μικρά αιχμηρά κομμάτια γυαλιού. Όλο το δωμάτιο γέμισε μικρές και μεγάλες, αιωρούμενες σταγόνες αίματος κατακόκκινου… Μερικά δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο κοιτάζοντας σε. Άξαφνα λαμπύρισαν και άρχισαν να αιωρούνται μες την ατμόσφαιρα… Πήγαν και ενώθηκαν μαζί με τις σταγόνες αίματος. Και τότε όλες οι σταγόνες φώτισαν  μαζί. Το ταβάνι φώτιζε ως έναστρος ουρανός και ακόμα πιο πολύ. Καθόμασταν και τον χαζεύαμε ως το ξημέρωμα… Αλλά όχι αγκαλιά… Έτσι είναι ο έρωτας μωρό μου, κάποτε πονάει ως τα βάθη της καρδιάς… και ίσως και αυτό να μην είναι αρκετό…

Υ.Γ.1 Αυτό είναι ένα από τα δύο όνειρα που αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου το φετινό καλοκαίρι…

Υ.Γ.2 Κανονικά θα έπρεπε να είχα γράψει πολλές σκέψεις και να πω πολλά πράγματα αλλά αυτή τη φορά θα σιωπήσω. Δυο Παροιμίες να θυμίσω…  1) Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν… και 2) Ξεκινάνε μια σταλιά, δυναμώνουν και βαθαίνουν με τα χρόνια και δε γυρνάνε πίσω: τα ποτάμια, τα χρόνια κι οι φιλίες… Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Υ.Γ.3 Αφιερωμένο ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι στη Χρύσα, στο Γιώργο και σε όλους εσάς… - Laura Pausini – “ Un Fatto Ovvio” - Album: Primavera in anticipo (2009)

Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!