Βράδυ Σαββάτου...

29-01-12   Ώρα 5.30 

Βράδυ Σαββάτου, Λίγο Κρασί, Ένα Μικρό Ταβερνάκι, Φίλοι και Φίλοι Φίλων. Ωραία Ατμόσφαιρα, ιστορίες από ταξίδια και μαγικούς προορισμούς. Πόσο όμορφο είναι αλήθεια να έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο. Πόσα πράγματα μπορείς να δεις και να διδαχτείς που ούτε καν τα φαντάζεσαι. Χανόμαστε σε εικόνες μαγικών προορισμών… Πολλά Ζευγάρια, 6-13-20 χρόνια μαζί. Πόσο όμορφο πρέπει να είναι αυτό το πράγμα. Εγώ Δεν ξέρω να σας πω γι’ αυτό. Δεν την κατέχω την κατηγορία…. Ρωτήστε πάντως αν ενδιαφέρεστε να μάθετε πως το καταφέρνουν… 

Ώρα 1:00 

Μπαρ, «Τα Ραγισμένα Όνειρα…» Κόσμος Πολύς. Κοιτάει δεξιά – αριστερά, στο άπειρο… Γνωστά πρόσωπα που στο πρόσωπο τους έχει χαραχτεί το ξενύχτι. Δεν έχουν βαρεθεί? Ίσως μόνο αυτό ξέρουν σκέφτομαι… Ίσως μόνο αυτό τους έχει μείνει… Δε μπορώ τον καπνό… Ζαλίζομαι… Δεν έχω και διάθεση… Έλεος, αυτός ο πονοκέφαλος!

Ώρα 3:00 Σκασμένο λάστιχο… Αυτό Μας Έλειπε… Όχι που θα έκλεινε καλά η βραδιά…. Προσωρινός αέρας σε μισοφουσκωμένο λάστιχο ίσα-ίσα να μας βγάλει μέχρι το 24ώρο Βουλκανιζατέρ στην άλλη άκρη της Αθήνας… Τι Σύμπτωσης περνάμε από το γκάζι. Εγώ και ο εαυτός μου… Παρατηρώ τους ανθρώπους να μπαινο-βγαίνουν στα μπαρ-club… Αλλαγή βάρδιας βλέπεις… Περιφέροντας τα κουρασμένα τους κορμιά ψάχνοντας για λίγη χαρά και διασκέδαση… Σώματος…? Ψυχής? Καρδιάς? Στοίχημα ότι ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θέλουν…

Ποια είναι η Καβάλας? Που τελειώνει? Ποια Είναι Η Αχιλλέως? Που Είναι Η Πτέρνα της? Ξεθωριασμένοι δρόμοι και θολά φώτα, μεθυσμένοι άνθρωποι βγαίνουν από αυτοκίνητο και χορεύουν μέχρι να ανάψει το φανάρι και ψυχές χωρίς σκεπή, χωρίς έναν άνθρωπο να τους αγκαλιάσει και να τους πει πως όλα θα πάνε καλά. Όλα τα υπάρχοντα σε ένα καρότσι. Κάνει κρύο… Δεν ξέρω που πιο πολύ… Στα Γύρω Βουνά? Στην Πόλη? Ή Στις Ψυχές των ανθρώπων?

Ώρα 4.30 Ύστερα από περιπλάνηση και αρκετή περισυλλογή φτάνω στο Βουλκανιζατέρ. Δύο Ινδοί σπεύδουν να με εξυπηρετήσουν. Καινούριο το λάστιχο σε λίγα λεπτά. Κάθε Νύχτα, Όλη Νύχτα Βρίσκονται Εκεί… Πληρωμή στο ταμείο και εγώ να αμφιβάλλω για το αν τους κολλάνε ένσημα…

Ώρα 5.00 Τα μάτια μου μισάνοιχτα. Λίγο πριν φτάσω σπίτι ακούω εκείνο το τραγούδι… «Σ’ αγαπάω Μοναξιά Μου, Γιατί Μου’ μεινες πιστή, Σας Αγαπάω Όνειρα Μου Γιατί Σβήνουμε Μαζί…» Δεν βγαίνω από τ’ αμάξι. Το αφήνω να ακουστεί ολόκληρο... Ένοιωθα ότι το όφειλα. Δεν ξέρω που. Ίσως στις επιλογές μου. Πάντα Αυτές Δεν Πληρώνουμε...? Καληνύχτα…

Υ.Γ. Το Υστερόγραφο σήμερα αναφέρει ότι δεν έχουμε πολυάριθμα υστερόγραφα... Έτσι, για να γουστάρουμε...

Μόνο Το τραγουδάκι... 
Σ'αγαπάω Μοναξιά Μου από Κωνσταντίνα - Στίχοι: Γιάννης Μπαγουλής & Μουσική: Χριστόφορος Γερμενής από το άλμπουμ "Λάθος" (2002)