Κάναμε λέει πόλεμο και μου’ πες να διαλέξω χρώμα,
Κόκκινο σκέφτομαι ευθύς, Πολύ κοινότοπο μου λες γελώντας,
Διαλέγω το γαλάζιο, με ρίγες, πάντα σου ταίριαζαν οι ρίγες,
Λευκές με γαλάζιο πιο πολύ και χανόμαστε σε απέραντες θάλασσες,
Μη μιλάς τώρα, μιλάνε τα μάτια,
Μη μιλάς τώρα, μιλάει η σιωπή.
Μην περιγράφεις ότι νοιώθει το κορμί,
Μόνο κράτα τα φυλαγμένα βαθιά…
Πλημμυριστήκαμε από αγκαλιές, τόσο άγριες, τόσο παθιασμένες,
Τόσο αιχμηρές, τόσο ματωμένες,
Επικίνδυνες αγκαλιές, επικίνδυνες εξισώσεις,
Κι ότι προσπάθεια κι αν κάνουμε για δήθεν εκλεπτυσμένο έρωτα,
Πάλι στα ίδια ζωώδη ένστικτα καταλήγουμε,
Αυτά εμπιστευόμαστε καλύτερα, μ’ αυτά αισθανόμαστε καλύτερα,
Στις χαραμάδες του μυαλού, στα ατέλειωτα παθιασμένα φιλιά,
Δεν είσαι εσύ και εγώ δεν είμαι εγώ,
Είμαστε ένα τώρα, Κομμάτι της κοινής μας αλήθειας,
Ένωσης και αποτέλεσμα του ίδιου κλάσματος,
Κι ότι κι αν βάλω στον αριθμητή πάλι στην ίδια αναλογία καταλήγουμε,
Στην ίδια επικίνδυνη αναλογία…
ΥΓ.1 Τα παραπάνω γράφτηκαν κάποιες εβδομάδες πριν και τώρα βρήκα το χρόνο να τα αναρτήσω. Δεν ξέρω τι να πω για τους τελευταίους μήνες και μάλιστα σε υστερόγραφο. Θα τα μοιραστώ μαζί σας σύντομα. Απλά να αναφέρω ότι όσο άχρωμος και σκοτεινός ήταν ο τελευταίος 1 χρόνος, τόσο φωτεινοί είναι αυτοί οι τελευταίοι μήνες του έτους. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα έρχονταν κάποια στιγμή τόσα ωραία πράγματα μαζεμένα. Φυσικά και νοιώθω «ελαφρά» πιεσμένος επαγγελματικά αλλά μιας και την ερχόμενη εβδομάδα αναλαμβάνω τα καινούρια μου καθήκοντα σε νέο εργασιακό περιβάλλον, νοιώθω αν μη τι άλλο τυχερός που κυλάνε όλα τόσο καλά και γρήγορα. Θα τα πούμε όλα σύντομα. Να περνάτε και να είστε όλοι καλά!
ΥΓ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι των BT – Ferris Wheel από την ταινία “Monster” στα έκπτωτα αστέρια που μένουν δίπλα μας, τα οποία φωτίζουν και ομορφαίνουν τον δρόμο μας όταν όλα τα άλλα γύρω έχουν σβήσει. Καλό μας ταξίδι, λοιπόν…
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Μάχη Πληθυντικού Αριθμού σε Χρόνο Επιθετικό
Και ήσουν εσύ στην απέναντι όχθη και λαχταρούσες το πέλαγο,
Και ήμουν και εγώ στη θάλασσα και λαχταρούσα τη ξηρά σου,
Και ήταν τα κύματα πελώρια και μέσα σου ξεσπούσαν,
Σαν τη μοναξιά που τρώει τα ερημικά βράχια,
Και είχα ένα κόμπο στο λαιμό και τη θέληση να κινηθώ,
Μα είχα κολλήσει απόλυτα στο έδαφος σαν το σταλακτίτη,
Τόσο απόλυτα δεμένος με την εικόνα σου,
Τόσο απόλυτα δεμένος με το εγώ σου,
Τόσο αβάσταχτα υπόλογος στις πράξεις σου,
Τόσο αβάσταχτα υπόλογος στη φυγή σου,
Και σε χτυπούσα αλύπητα για να σε σώσω,
Και με χτυπούσες αλύπητα για να με πληγώσεις,
Με κάρφωσες και κύλησε αφρισμένη θάλασσα,
Σε κάρφωσα και έρεε ολάνθιστη στεριά,
Φωτιά τυλίχτηκαν τα σώματα,
Αστέρια γέμισε η βραδιά,
Ουρανό απέκτησαν τα βλέμματα,
Και γίναμε πελώριο νησί…
Υ.Γ. (Για Φανατικούς Αναγνώστες)
Ένοιωσα ως το κόκαλο τη στεριά σου,
Κρίμα που δεν κατάλαβες ποτέ πως το πέλαγο το κράτησες στα χέρια σου…
Υ.Γ.1 Αυτό το μήνα, όπως και τον επόμενο τα πράγματα θα είναι άκρως ρευστά και μεταβατικά στη ζωή μου. Για αυτό το λόγο σκέφτηκα να μην γράψω για σκέψεις και συμπεράσματα. Το μόνο καλό είναι ότι όλα παίρνουν το δρόμο τους καλώς ή κακώς και οριστικά. Άρα ανεξαρτήτως αποτελέσματος ο κύκλος κλείνει οριστικά και αμετάκλητα και το έχω τόσο πολύ ανάγκη αυτό αλλά θα τα πούμε εν καιρώ αυτά :-)
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε μένα και σε όσους αρέσει. Νατάσα Μποφίλιου – Τα Κομμένα Φτερά από το album «Εκατό Μικρές Ανάσες»
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!
Και ήμουν και εγώ στη θάλασσα και λαχταρούσα τη ξηρά σου,
Και ήταν τα κύματα πελώρια και μέσα σου ξεσπούσαν,
Σαν τη μοναξιά που τρώει τα ερημικά βράχια,
Και είχα ένα κόμπο στο λαιμό και τη θέληση να κινηθώ,
Μα είχα κολλήσει απόλυτα στο έδαφος σαν το σταλακτίτη,
Τόσο απόλυτα δεμένος με την εικόνα σου,
Τόσο απόλυτα δεμένος με το εγώ σου,
Τόσο αβάσταχτα υπόλογος στις πράξεις σου,
Τόσο αβάσταχτα υπόλογος στη φυγή σου,
Και σε χτυπούσα αλύπητα για να σε σώσω,
Και με χτυπούσες αλύπητα για να με πληγώσεις,
Με κάρφωσες και κύλησε αφρισμένη θάλασσα,
Σε κάρφωσα και έρεε ολάνθιστη στεριά,
Φωτιά τυλίχτηκαν τα σώματα,
Αστέρια γέμισε η βραδιά,
Ουρανό απέκτησαν τα βλέμματα,
Και γίναμε πελώριο νησί…
Υ.Γ. (Για Φανατικούς Αναγνώστες)
Ένοιωσα ως το κόκαλο τη στεριά σου,
Κρίμα που δεν κατάλαβες ποτέ πως το πέλαγο το κράτησες στα χέρια σου…
Υ.Γ.1 Αυτό το μήνα, όπως και τον επόμενο τα πράγματα θα είναι άκρως ρευστά και μεταβατικά στη ζωή μου. Για αυτό το λόγο σκέφτηκα να μην γράψω για σκέψεις και συμπεράσματα. Το μόνο καλό είναι ότι όλα παίρνουν το δρόμο τους καλώς ή κακώς και οριστικά. Άρα ανεξαρτήτως αποτελέσματος ο κύκλος κλείνει οριστικά και αμετάκλητα και το έχω τόσο πολύ ανάγκη αυτό αλλά θα τα πούμε εν καιρώ αυτά :-)
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε μένα και σε όσους αρέσει. Νατάσα Μποφίλιου – Τα Κομμένα Φτερά από το album «Εκατό Μικρές Ανάσες»
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Υπερφορτωμένες Αποσκευές
Τον τελευταίο καιρό δεν βλέπω όνειρα… Μόνο κενό… Είναι όλα τόσο ρευστά. Το ίδιο το μέλλον αλλάζει. Τα μικρά παραθυράκια που άλλοτε μου ανοίγονταν είναι κλειστά. Ίσως γιατί η ίδια η ουσία των πραγμάτων αλλάζει….
Δεν ξέρω γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτά που βλέπω εγώ σε μια εικόνα. Πάντα μου συζητάνε για κάποιο μέρος της. Βαρέθηκα να εξηγώ γιατί και πως. Πως είναι δυνατόν να δίνεις σημασία σε τόσο μικρά πράγματα και να μην βλέπεις την ουσία ολόκληρης της εικόνας? Έχω σταματήσει πλέον να ασχολούμαι με το «γιατί» και το «πως» θα καταλάβουν είτε πρόκειται για συγγενικά μου πρόσωπα, είτε πρόκειται για φίλους ή γνωστούς μου. Με τον καιρό θα καταλάβουν όπως κατάλαβαν και στο παρελθόν. Ο καθένας χαράζει τον δρόμο του και είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Απογαλακτιστείτε μπας και δούμε μια άσπρη μέρα... Μέχρι τώρα είμαι αρκετά ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Από τους 6 στόχους που είχα θέσει μέχρι τα 30, έχω πετύχει 3. Μένουν άλλοι 3. Οι 2 από αυτούς είναι πολύ ρευστοί οπότε ποτέ δεν μπορώ να ξέρω τα αποτελέσματα αυτών. Για τον τρίτο ότι μπορώ πραγματικά κάνω. Ίδωμεν…
Από την τελευταία φορά που σας έγραψα τίποτα σημαντικό δεν έχει συμβεί συναισθηματικά. Δεν ξέρω γιατί αλλά νοιώθω ότι έχω πάθει ανοσία σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προκαλέσει συναίσθημα. Έχω συλλογή από επαφές και τηλέφωνα… Κι όταν με καλούν πάντα κάτι έχω να κάνω και δεν μπορώ να βγω. Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το θέμα. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα. Απλά δεν θέλω να βγω άλλο ένα άσκοπο ραντεβού, άλλο ένα σπαταλημένο απόγευμα. Κι αν βγω όλο βρίσκω ελαττώματα και δικαιολογίες και περίεργες συμπεριφορές ώστε να μην επαναληφθεί η εκάστοτε συνάντηση. Προφανώς δεν γίνεται να φταίνε συνέχεια οι άλλοι και προφανώς είναι δικό μου το σφάλμα για αυτό και αποστασιοποιούμαι από όλα αυτά.
Στην φράση «Εγώ δεν κουβαλάω αποσκευές, φρόντισε να μην κουβαλάς ούτε εσύ» τι απαντάς? Πως γίνεται να μην έχεις αποσκευές? Υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι που σου τις αδειάζει? Μπορείς να εξασκηθείς να τις αδειάζεις? Εγώ μάλλον έχω πολλές. Προχτές πριν αράξει το πλοίο στη Σέριφο, έκανε στάση στην Κύθνο. «Φτάσαμε στο λιμάνι της Κύθνου» μου λέει η Νίκη, «Βγες να δούμε το λιμάνι» Μαρμάρωσα ολόκληρος μόνο με τη λέξη. Κατευθείαν τόσες εικόνες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Η Ρόδα, τα σφουγγάτα, οι περίπατοι στη θάλασσα, η έκθεση βιβλίου και τα κεραμικά, τα κλεφτά φιλιά στα στενάκια της Χώρας… και εκείνο το μεθυσμένο πρωινό που πάντα έλεγα ότι με πείραξε αλλά έλεγα ψέματα…. Τελικά δεν βγήκα να το δω. Καλύτερα έτσι…. Και όλο να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη «Πως φτάσαμε εδώ?»
Αν μάθετε πως αδειάζουν αυτές οι αποσκευές ή πως σβήνουν οι αναμνήσεις, ενημερώστε με και μένα γιατί μάλλον παιδεύομαι άδικα μιας και είναι τόσο εύκολο να τις έχεις σε τάξη και έλεγχο. Για μένα δεν είναι. Χτυπάνε απότομα το μπαούλο και ξεπετάγονται όλες μαζί. Δεν μπορώ να τις ελέγξω. Που θα πάει όμως…
Στη φράση «νοιώθεις ακόμα ότι ανήκεις κάπου αλλού? Γιατί αν ανήκεις αλλού δεν μπορείς να ανήκεις και σε μένα.» Τι απαντάς? Καταρχάς ότι δεν είσαι αγροτεμάχιο προς πώληση αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ανήκεις όμως αλλού? Φυσικά και όχι απαντάς με μια φευγαλέα αίσθηση σιγουριάς. Γιατί σε ρώτησε όμως? Μάλλον μυρίζω ακόμα ξένο. Ίσως και όχι. Τι να πω…
Αν με ρωτούσαν τι ψάχνω τελικά? Συντροφικότητα θα απαντούσα, Έρωτα και παράδειγμα του ρήματος «μοιράζομαι» και δεν μπορεί αυτό να βρεθεί εύκολα. Όταν βρίσκεται το αισθάνεσαι σαν πολλά volt να σε κτυπούν από την κορφή ως τα νύχια. Σπάνια βέβαια το βρίσκεις μέσα σε αυτό το σωρό των ανθρώπων αλλά υπάρχει. Το πώς όμως θα εξελιχθεί και τι εμπόδια θα φανερωθούν στην πορεία ποτέ δεν μπορείς να τα ξέρεις. Και εκεί έρχεται η φράση που πάντα λέω εδώ μέσα. Γεφύρωσε την απόσταση. Προσπάθησε μέχρι όπου μπορείς και ο άλλος θα καλύψει το υπόλοιπο. Κάνε όμως το βήμα….
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα μας. Το θέμα είναι γιατί να είναι κάποια πράγματα για εμάς πρόβλημα? Μήπως απλά έτσι είναι στη συγκεκριμένη στιγμή τα δεδομένα και σύντομα μπορεί να αλλάξουν? Ζήσε τη στιγμή και το ταξίδι και που θα πάει, ένας καινούριος ήλιος θα ανατείλει και για εμάς…
Υ.Γ.1 Για πολύ συγκεκριμένους λόγους πλέον οι επιβεβαιώσεις αιτημάτων φιλίας στο facebook θα είναι κλειστές. 1)Μαζευτήκαμε πολλοί (μιλάω για αυτούς που δεν γνωρίζω) σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα πάντα, 2)όσοι προέρχεστε από την παρούσα σελίδα θα ήθελα να το αναφέρετε με μήνυμα πλέον και ζητώ συγγνώμη για 2 συγκεκριμένα αιτήματα που είχα σε αναμονή. Απλά το κακό έχει παραγίνει με συγκεκριμένα άτομα έτσι αυτή η πράξη λειτουργεί ως δικλίδα ασφαλείας για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Ευχαριστώ…
Υ.Γ.2 Να απαντήσω σε μένα αλλά και σε μια άλλη ψυχή (σκληρό καρύδι αλλά πολύ ευαίσθητη κατά βάθος) ότι εσύ μπορεί να βασίζεις τις απόψεις σου στις μελέτες τρίτων, τις έρευνες και τη λογική αλλά εγώ τις βασίζω στην παρατήρηση, στην δική μου παρατήρηση και στο συναίσθημα, φοβάμαι πάλι πως έχασα το μέτρημα… Ν…
Υ.Γ.3 Υπέροχη νύχτα απόψε εδώ στη Σέριφο, το πιο πιθανό και σε όλη την Ελλάδα. Κάποιος κρέμασε για εμάς τα αστέρια στον ουρανό. Πως φωτίζουν… Χαρίστε απόψε ένα αστέρι στο άλλο σας μισό… Δώστε σε έναν αστερισμό το όνομα αυτού που αγαπάτε έτσι έστω και μακριά όταν είστε, θα είναι κατά μία έννοια κοντά… Καλό μας ξημέρωμα…
Υ.Γ.4 Αφιερωμένο το κομμάτι «And Just Like That» του «Abel Korzeniowski» από την ταινία “Α Single Man” σε όσους μας έδωσαν ή και συνεχίζουν ακόμα να μας δίνουν αναμνήσεις.
Υ.Γ.5 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!
Δεν ξέρω γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτά που βλέπω εγώ σε μια εικόνα. Πάντα μου συζητάνε για κάποιο μέρος της. Βαρέθηκα να εξηγώ γιατί και πως. Πως είναι δυνατόν να δίνεις σημασία σε τόσο μικρά πράγματα και να μην βλέπεις την ουσία ολόκληρης της εικόνας? Έχω σταματήσει πλέον να ασχολούμαι με το «γιατί» και το «πως» θα καταλάβουν είτε πρόκειται για συγγενικά μου πρόσωπα, είτε πρόκειται για φίλους ή γνωστούς μου. Με τον καιρό θα καταλάβουν όπως κατάλαβαν και στο παρελθόν. Ο καθένας χαράζει τον δρόμο του και είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Απογαλακτιστείτε μπας και δούμε μια άσπρη μέρα... Μέχρι τώρα είμαι αρκετά ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Από τους 6 στόχους που είχα θέσει μέχρι τα 30, έχω πετύχει 3. Μένουν άλλοι 3. Οι 2 από αυτούς είναι πολύ ρευστοί οπότε ποτέ δεν μπορώ να ξέρω τα αποτελέσματα αυτών. Για τον τρίτο ότι μπορώ πραγματικά κάνω. Ίδωμεν…
Από την τελευταία φορά που σας έγραψα τίποτα σημαντικό δεν έχει συμβεί συναισθηματικά. Δεν ξέρω γιατί αλλά νοιώθω ότι έχω πάθει ανοσία σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προκαλέσει συναίσθημα. Έχω συλλογή από επαφές και τηλέφωνα… Κι όταν με καλούν πάντα κάτι έχω να κάνω και δεν μπορώ να βγω. Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το θέμα. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα. Απλά δεν θέλω να βγω άλλο ένα άσκοπο ραντεβού, άλλο ένα σπαταλημένο απόγευμα. Κι αν βγω όλο βρίσκω ελαττώματα και δικαιολογίες και περίεργες συμπεριφορές ώστε να μην επαναληφθεί η εκάστοτε συνάντηση. Προφανώς δεν γίνεται να φταίνε συνέχεια οι άλλοι και προφανώς είναι δικό μου το σφάλμα για αυτό και αποστασιοποιούμαι από όλα αυτά.
Στην φράση «Εγώ δεν κουβαλάω αποσκευές, φρόντισε να μην κουβαλάς ούτε εσύ» τι απαντάς? Πως γίνεται να μην έχεις αποσκευές? Υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι που σου τις αδειάζει? Μπορείς να εξασκηθείς να τις αδειάζεις? Εγώ μάλλον έχω πολλές. Προχτές πριν αράξει το πλοίο στη Σέριφο, έκανε στάση στην Κύθνο. «Φτάσαμε στο λιμάνι της Κύθνου» μου λέει η Νίκη, «Βγες να δούμε το λιμάνι» Μαρμάρωσα ολόκληρος μόνο με τη λέξη. Κατευθείαν τόσες εικόνες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Η Ρόδα, τα σφουγγάτα, οι περίπατοι στη θάλασσα, η έκθεση βιβλίου και τα κεραμικά, τα κλεφτά φιλιά στα στενάκια της Χώρας… και εκείνο το μεθυσμένο πρωινό που πάντα έλεγα ότι με πείραξε αλλά έλεγα ψέματα…. Τελικά δεν βγήκα να το δω. Καλύτερα έτσι…. Και όλο να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη «Πως φτάσαμε εδώ?»
Αν μάθετε πως αδειάζουν αυτές οι αποσκευές ή πως σβήνουν οι αναμνήσεις, ενημερώστε με και μένα γιατί μάλλον παιδεύομαι άδικα μιας και είναι τόσο εύκολο να τις έχεις σε τάξη και έλεγχο. Για μένα δεν είναι. Χτυπάνε απότομα το μπαούλο και ξεπετάγονται όλες μαζί. Δεν μπορώ να τις ελέγξω. Που θα πάει όμως…
Στη φράση «νοιώθεις ακόμα ότι ανήκεις κάπου αλλού? Γιατί αν ανήκεις αλλού δεν μπορείς να ανήκεις και σε μένα.» Τι απαντάς? Καταρχάς ότι δεν είσαι αγροτεμάχιο προς πώληση αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ανήκεις όμως αλλού? Φυσικά και όχι απαντάς με μια φευγαλέα αίσθηση σιγουριάς. Γιατί σε ρώτησε όμως? Μάλλον μυρίζω ακόμα ξένο. Ίσως και όχι. Τι να πω…
Αν με ρωτούσαν τι ψάχνω τελικά? Συντροφικότητα θα απαντούσα, Έρωτα και παράδειγμα του ρήματος «μοιράζομαι» και δεν μπορεί αυτό να βρεθεί εύκολα. Όταν βρίσκεται το αισθάνεσαι σαν πολλά volt να σε κτυπούν από την κορφή ως τα νύχια. Σπάνια βέβαια το βρίσκεις μέσα σε αυτό το σωρό των ανθρώπων αλλά υπάρχει. Το πώς όμως θα εξελιχθεί και τι εμπόδια θα φανερωθούν στην πορεία ποτέ δεν μπορείς να τα ξέρεις. Και εκεί έρχεται η φράση που πάντα λέω εδώ μέσα. Γεφύρωσε την απόσταση. Προσπάθησε μέχρι όπου μπορείς και ο άλλος θα καλύψει το υπόλοιπο. Κάνε όμως το βήμα….
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα μας. Το θέμα είναι γιατί να είναι κάποια πράγματα για εμάς πρόβλημα? Μήπως απλά έτσι είναι στη συγκεκριμένη στιγμή τα δεδομένα και σύντομα μπορεί να αλλάξουν? Ζήσε τη στιγμή και το ταξίδι και που θα πάει, ένας καινούριος ήλιος θα ανατείλει και για εμάς…
Υ.Γ.1 Για πολύ συγκεκριμένους λόγους πλέον οι επιβεβαιώσεις αιτημάτων φιλίας στο facebook θα είναι κλειστές. 1)Μαζευτήκαμε πολλοί (μιλάω για αυτούς που δεν γνωρίζω) σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα πάντα, 2)όσοι προέρχεστε από την παρούσα σελίδα θα ήθελα να το αναφέρετε με μήνυμα πλέον και ζητώ συγγνώμη για 2 συγκεκριμένα αιτήματα που είχα σε αναμονή. Απλά το κακό έχει παραγίνει με συγκεκριμένα άτομα έτσι αυτή η πράξη λειτουργεί ως δικλίδα ασφαλείας για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Ευχαριστώ…
Υ.Γ.2 Να απαντήσω σε μένα αλλά και σε μια άλλη ψυχή (σκληρό καρύδι αλλά πολύ ευαίσθητη κατά βάθος) ότι εσύ μπορεί να βασίζεις τις απόψεις σου στις μελέτες τρίτων, τις έρευνες και τη λογική αλλά εγώ τις βασίζω στην παρατήρηση, στην δική μου παρατήρηση και στο συναίσθημα, φοβάμαι πάλι πως έχασα το μέτρημα… Ν…
Υ.Γ.3 Υπέροχη νύχτα απόψε εδώ στη Σέριφο, το πιο πιθανό και σε όλη την Ελλάδα. Κάποιος κρέμασε για εμάς τα αστέρια στον ουρανό. Πως φωτίζουν… Χαρίστε απόψε ένα αστέρι στο άλλο σας μισό… Δώστε σε έναν αστερισμό το όνομα αυτού που αγαπάτε έτσι έστω και μακριά όταν είστε, θα είναι κατά μία έννοια κοντά… Καλό μας ξημέρωμα…
Υ.Γ.4 Αφιερωμένο το κομμάτι «And Just Like That» του «Abel Korzeniowski» από την ταινία “Α Single Man” σε όσους μας έδωσαν ή και συνεχίζουν ακόμα να μας δίνουν αναμνήσεις.
Υ.Γ.5 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Ο Καταραμένος Πρίγκιπας και οι Μεγάλες Προσδοκίες Του…
Σκέψη στη σκέψη και πάνω σε μια άλλη σκέψη πέφτει και κυλάει η νύχτα. Σαν βώλοι οι σκέψεις χτυπάνε η μία την άλλη και περνάει το σκοτάδι και έρχεται το φως και εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να είσαι πάντα χαρούμενος, πάντα γελαστός γιατί έτσι σε έχει συνηθίσει ο κόσμος. Να μιλάς και να δίνεις παραστάσεις γιατί αυτά θέλει ο κόσμος. Ποιος κόσμος? Ποιοι άνθρωποι? Ποιος εσύ? Μήπως εσύ το έχεις πιο πολύ ανάγκη από αυτούς? Να βλέπεις τον εαυτό σου χαρούμενο και να παίρνεις κουράγιο ελπίζοντας πως τα πράγματα θ’ αλλάξουν? Δεν ξέρω…
Παλιότερα πίστευα πως ένα από τα χαρίσματα που μου είχαν δοθεί ήταν η μνήμη. Θεωρούσα πως ήμουν πολύ τυχερός που μπορώ και θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τη ζωή μου μέχρι τώρα. Από πολύ μωρό ακόμα, μέχρι τώρα. Μέγα σφάλμα. Τώρα βλέπω ότι μάλλον είναι κατάρα. Να θυμάσαι και την πιο μικρή λεπτομέρεια από το οτιδήποτε μπορεί να είναι φρικιαστικό μερικές φορές. Δεν μπορώ να ξεχάσω. Ευτυχισμένος τελικά δεν είναι ο άνθρωπος που θυμάται τα πάντα αλλά αυτός που δεν θυμάται τίποτα. Δεν έχει τίποτα να νοσταλγεί, τίποτα να τον προβληματίζει, τίποτα να τον στεναχωρεί και να τον θυμώνει. Έχω ξεχάσει πως ξεχνούν. Είναι σε κάποιο εγχειρίδιο γραμμένο? Μήπως μπορώ να προγραμματιστώ ξανά? Μάλλον όχι…..
Αυτό το μήνα ανακάλυψα πως πηγή της θλίψης μου τελικά είναι οι προσδοκίες που έχω για τη ζωή μου. Αυτές φταίνε για όλα. Μάλλον έβαλα πολύ ψηλά τον πήχη. Τι να πω. Ή και όχι; Και άλλοι πτυχιούχοι δουλεύουν πάνω στο αντικείμενο τους. Όχι εγώ. Φταίνε και οι επιλογές που έκανα αλλά όπως έχουν πλέον τα πράγματα στις μέρες μας, μάλλον δεν πρόκειται να μου δοθεί τώρα σύντομα ευκαιρία να αποδείξω τις δυνατότητες μου. Ρίχνοντας τις προσδοκίες σου συρρικνώνονται και τα όνειρα σου. Αυτό είναι που δεν μπορώ να αντέξω. Ότι πρέπει να συμπιέσω κι άλλο τα όνειρα μου. Ήδη θεωρώ ότι είναι μεγάλη υποχώρηση να αφήσω σε δεύτερη και Τρίτη μοίρα το τραγούδι. Τώρα και αυτό…. Μετά τι?
Παρόλα αυτά ρίχνοντας τις προσδοκίες σου αποκτάς περισσότερη ηρεμία, εσωτερική τελικά. Δεν έχεις να ανησυχείς συνέχεια για κάτι. Έρχεσαι σ’ αυτά που έχεις τώρα και σε πολύ βραχυπρόθεσμους στόχους, τους οποίους εύκολα επιτυγχάνεις. Άραγε είναι αυτό κομμάτι ευτυχίας? Νιώθεις πραγματική πληρότητα ή απλά χρυσώνεις το χάπι σου για να πέσεις πιο εύκολα στο λήθαργο σου?
Ούτε από σένα ξέρω πλέον τι ζητάω. Δεν ξέρω αν θέλω και κάτι. Θέλω τη φιλία σου, θέλω κάτι παραπάνω? Μήπως τίποτα? Δεν ξέρω. Μου βγαίνει μια κούραση από όλο αυτό. Απλά κουράστηκα. Έκανα οτιδήποτε ένας άντρας θα μπορούσε να κάνει για σε κρατήσει ξανά στα χέρια του. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχει άλλο. Πάμε παρακάτω… Μια προσπάθεια να κατακτήσω ξανά ήδη κατακτημένες κορυφές, χωρίς ουσία τελικά. Έχει νόημα? Δεν θέλω μόνο εγώ να προσπαθώ. Χάρηκα τις προάλλες όταν μου είπες να βγούμε. Τελικά το ακύρωσες την ημέρα που είχαμε κανονίσει. Δε με πείραξε. Βασικά το περίμενα. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια. Ξέρω ποιος είμαι. Δεν ξέρω αν θέλω πλέον κάτι αλλά ούτε μπόρεσα και να μάθω. Τεσπα, καλά να περνάς…
Και πάνω που είπα προσπάθεια. Πόση προσπάθεια τελικά και για ποια πράγματα? Πότε πρέπει να σταματάμε την προσπάθεια μας? Έχει όρια? Αξίζει τον κόπο αυτό για το οποίο προσπαθούμε? Μήπως φταίμε εμείς που δεν ξέρουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε? Αγνοώ….
Η Βάγια με ρώτησε αν θα έτρωγα «χθεσινό» φαγητό γιατί εκείνη λέει δεν τρώει «χθεσινά» φαγητά. Το σκέφτηκα. Σίγουρα δεν περίμενε την απάντηση! Εγώ ναι θα έτρωγα αν ήταν μια εύγεστη μακαρονάδα με μπόλικη πιπεριά, λιωμένο τυρί και σοταρισμένα κρεμμύδια θα έτρωγα όχι μια φορά αλλά πολλές φορές. Έτσι είμαι εγώ όμως…
Από εδώ και στο εξής θα ονομάζομαι «Καταραμένος Πρίγκιπας». Ακόμα θυμάμαι την πρώτη «επίσημα» δουλειά που έκανα και τον κύριο Αλέξη στις 23 Ιουλίου του 2003 στις 10.00 το πρωί όταν με είχε πρωτοδεί ως το νέο αίμα στο μαγαζί. Εσύ εδώ? Μου λέει. Θα Μαρινάρεις Κρέατα? Τι θέλει ένας μικρός πρίγκιπας σε αυτή τη δουλειά? Τράβα πάρε τα πράγματα σου και καβάλα το άλογο σου. Δεν είσαι εσύ για αυτά. Κι ο χρόνος πέρασε και φτάσαμε στα 3μισι χρόνια δουλειάς και ήμουν ο καλύτερος από όλους εκείνα τα χρόνια. Τεσπα…
Προτιμώ το επίθετο «Kαταραμένος». Έτσι δεν φταίω εγώ, δεν φταίνε οι πράξεις μου ή το κολλημένο μου μυαλό. Αλλά κάποιος άλλος. Ένα κακό ξωτικό, μια άσχημη μάγισσα που με καταράστηκαν να ζω έτσι. Μεταβιβάζεται δηλαδή το μερίδιο ευθύνης μου. Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε… Χαρούλα Μας…
Υ.Γ.1 Έχω πολύ καιρό να γράψω. Δεν ξέρω γιατί… Περίοδος ηρεμίας και περισυλλογής ο μήνας Μάιος. Κάποιες φορές και προσμονής… Απλά να πω ότι πολλά έχουν αλλάξει τις τελευταίες 2 εβδομάδες και είμαι πραγματικά χαρούμενος για αυτό! Τα παραπάνω πάντως για να είμαστε και ειλικρινείς γράφτηκαν στις 25-5-2010 Τα καλύτερα έρχονται… :-)
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι “Lift Me Up” από το ολοκαίνουριο άλμπουμ της Christina Aguilera – Bionic (Δεν χρειάζεται να μπείτε στον κόπο να το ακούσετε ολόκληρο για να βρείτε καλά κομμάτια – Δεν Υπάρχουν)
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
Ζωντανές Εικόνες
Μάταια προσπαθούσα να ακούσω τον άνεμο. Τι κι αν μιλούσε μέσα από τα φύλλα, τι κι αν μιλούσε στα πουλιά. Πάντα προτιμούσε οποιοδήποτε άλλο πλάσμα εκτός από μένα. Και σένα σου είχε πιο πολύ αδυναμία. Ίσως γιατί περιπλανιόσουν στους γαλαξίες. Ίσως γιατί δεν είχες υποστεί φθορά. Ο άλλος μου εαυτός, το άλλο μου μισό. Δεν ξέρω τι είσαι πλέον. Κάποιες φορές σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου, κάποιες άλλες όταν βυθίζομαι στο νερό. Ποτέ κατάματα, πάντα νοερά, πάντα σιωπηλά….
Προσπαθώ να βάλω σε σειρά όλα όσα έχω να σας πω όλο αυτό το διάστημα που απέχω αλλά είναι τόσα πολλά και δεν μπορώ να τα ταξινομήσω. Θα χρησιμοποιήσω λοιπόν ένα από τα μαγικά μου εργαλεία. Φαντασία…. Κοιμάμαι πάνω σε σωρούς από φύλλα και δεκάδες φωτογραφίες πέφτουν από το πουθενά….
Εικόνα Πρώτη: Ο φόβος μου για τον κύκλο που έπρεπε ήδη να είχα κλείσει και δεν τον έχω ακόμα. Τους τελευταίους μήνες έλεγα ότι θα μπορέσω να κλείσω με κέρδος – εσωτερικό τη ζωή μου, αντ’αυτού απώλειες… Επαγγελματικές, οικονομικές, συναισθηματικές. Ζημίες καταγράφω για άλλη μια φορά και ποιος θα μου τις πληρώσει… Όλα σε αυτό το σημείο είναι θέμα επιλογών. Πρώτη φορά τόσες λανθασμένες επιλογές μαζεμένες. Θα μου πεις όλοι έχουμε κάνει λάθη, ναι, αλλά εγώ δεν είχα συνηθίσει έτσι και μου ξενίζει όλο αυτό. Δεν πειράζει, όμως θα μου περάσει, ειλικρινά, όσο κι αν δυσανασχετώ με την όλη κατάσταση και στεναχωριέμαι κάτι μου λέει μέσα μου ότι «όλα θα αλλάξουν, απλά μην τα παρατήσεις». Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον για μένα και για τους ανθρώπους που αγαπώ. Πάντα….. Πάντα μέχρι την τελευταία πράξη… Πιστεύω στα Happy End. Πάντα πίστευα κι αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω…
Εικόνα Δεύτερη: Φιλίες και λυκοφιλίες… Πάντα σιχαινόμουν τις λυκοφιλίες και δεν ήταν ποτέ του στυλ μου. Θυμάμαι πόσες είχαν δει τα μάτια μου στα σχολικά μου χρόνια. Φιλίες τους τελευταίους μήνες καλές και ουσιαστικές έχουμε αρκετές. Νωρίς να τις αναφέρω αλλά πραγματικά πιστεύω σε αυτές. Το θέμα είναι ότι ήδη είχα διευρυμένο κύκλο, τώρα ξεχείλωσε αλλά ακόμα καλύτερα. Όλοι οι καλοί χωράνε. Ο καθένας έχει μια αλήθεια να αποκαλύψει. Δείξετε τον πραγματικό σας εαυτό στους άλλους και αυτοί με την σειρά τους θα κάνουν σταδιακά το ίδιο. Αρκεί να μπορείτε να μιλάτε την ίδια γλώσσα. Θα αναφέρω κάτι που άκουσα πρόσφατα «Οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε». Επιλέξτε, λοιπόν, προσεκτικά τα καινούρια σας αδέρφια.
Εικόνα Τρίτη: Χέρια… Χάδι… Φιλί… και να είναι πραγματικά. Έχω ξεχάσει τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες. Και πάνω που πήγα να τις ξαναμάθω, προσγειώθηκα απότομα. Ευτυχώς που έγινε φευγαλέα. Εύχομαι στον επόμενο κύκλο που θα ολοκληρωθεί να τις έχω μάθει πλέον πολύ καλά.
Εικόνα Τέταρτη: Καφέδες και άνθρωποι. Πολλοί περαστικοί άνθρωποι. Οι οποίοι είναι πράγματι ιδανικοί για παρατήρηση συμπεριφορών αλλά όχι για κάτι παραπάνω. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω γίνει περίεργος. Το ένα μου ξινίζει και το άλλο μου βρωμάει. Σαν κάτι συνταξιούχους που έχασαν τη μασέλα τους και ψάχνουν τα γυαλιά τους για να τη βρουν. Πολύ ψάξιμο και μάλλον χάθηκε η ουσία. Οι περισσότεροι καφέδες φοβισμένοι, ανασφαλείς, έτοιμοι για όλα. Αλλά όχι εγώ. Μοιράζεσαι που μοιράζεσαι μερικές ώρες με τον άλλον, τουλάχιστον καλλιέργησε σεβασμό και αξιοπρέπεια. Όχι άλλη φτήνια… Χορτάσαμε αρκετή…
Εικόνα Πέμπτη: Άνθρωποι που έχουν κάποιο πρότυπο στο μυαλό τους σαν τον ιδανικό σύντροφο και δεν το αλλάζουν με τίποτα. «Θέλω να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, να μένουμε κοντά οπωσδήποτε, να αισθανόμαστε ακριβώς τα ίδια πράγματα και να έχουμε ίδια ωράρια εργασίας». Και εγώ θέλω να έχει οπλές, 2 κέρατα, μουσούδα, μεγάλη γλώσσα και γούνα, πιο πολλή γούνα από τη δικιά μου. Με σάτυρο δεν έχω δοκιμάσει ποτέ…. Τι λέμε! Τι λέμε, θα τρελαθώ…. Καλό είναι να έχεις ένα ιδανικό πρότυπο στο μυαλό σου. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να βρεις αυτό ακριβώς το πράγμα για να μπορέσεις να φτιάξεις κάτι όμορφο με τον άλλον. Αποστάσεις , όπως έχω πει πολλάκις εδώ μέσα, υπάρχουν πάντα. Γεφυρώστε τις…
Εικόνα Έκτη: Άνθρωποι που όχι μόνο έχουν κλείσει άλλους ανθρώπους έξω από τις ζωές τους αλλά έχουν κλείσει απ’ έξω και τους ίδιους τους, τους εαυτούς… Έλεος, τι άλλο θα δούμε! Εν τω μεταξύ, φτάνουν σε μια ηλικία 35-40 και δεν έχουν ποτέ νοιώσει τίποτα συναισθηματικά. Κρύβονται από όλους και απ’ όλα. Δεν έχουν συνάψει ποτέ δεσμό, δεν έχουν ποτέ νιώσει κανένα συναίσθημα παρά μόνο για τη μητέρα τους. Δεν θέλουν να έχουν φίλους γιατί δεν τους χρειάζονται (μόνο 2 που τους έχουν για να βγαίνουν και να περνάνε καλά) Θεωρούν ότι οι 6 μήνες είναι μακροχρόνιος δεσμός. Τα One Week Stands πάνε και έρχονται (τι μαθαίνεις από τους καφέδες όμως, ε?) Το πιο περίεργο της υπόθεσης είναι ότι σε βγάζουν εσένα προβληματικό γιατί έχεις πολλούς φίλους και γιατί είσαι πολύ ευγενικός μαζί τους… Άσε που είναι και υπεράνω γιατί έχουν μια θέση στο δημόσιο και μόλις ξεχρέωσαν το καινούριο τους σπίτι. Τεσπα…
Εικόνα Έβδομη: Τα όνειρα που έμειναν όνειρα… Τα όνειρα που προσπαθείς να μην μείνουν όνειρα. Τα όνειρα που έμειναν μισοτελειωμένα…. Έχω πίστη στα όνειρα και τις δυνάμεις μου. Ακόμα ελπίζω…
Εικόνα Όγδοη: Εσύ… Έχει περάσει τόσος καιρός… Έχεις ξεθωριάσει στη μνήμη μου αλλά ακόμα υπάρχουν ώρες που πονάς… Με πονάς… Και πάλι σε είδα πρόσφατα μπροστά μου… Άλλη μία σύμπτωση στη σειρά… Άλλος ένας κόμπος στο στομάχι…
Ήθελα να σου μιλήσω αλλά φοβόμουν το τρέμουλο στα χέρια που μ’ έπιασε την προηγούμενη φορά. Χαίρομαι που είσαι καλά… Κατευθείαν μου ήρθαν στο μυαλό τα παλιά παιδικά παιχνίδια. Τα μικρά μαϊμουδάκια που κρατούσαν τυμπανά και πιάτα στα χέρια. Μου τα θύμισες λίγο με τις χαρωπές και ανέμελες κινήσεις σου. Πάντα μου άρεσαν τα παλιά αντικείμενα. Να προσέχεις τον εαυτό σου…
Όσα Έχουν Μείνει στη Γη, Σημάδια Από Μετεωρίτες, Μετά Από Καιρό Τα Κάλυψε Η Βλάστηση… Η πιο ωραία φράση που άκουσα σήμερα το βράδυ από τον φίλο Kώστα.
Μακάρι να είναι πυκνή και όμορφη…
Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι έχω χαθεί και ζητώ συγγνώμη αλλά ίσως αυτό να είναι καλύτερο γιατί μπορείς και ζυγίζεις καλύτερα τα πράγματα. Επίσης δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Ελπίζω πως με καταλαβαίνετε.
Υ.Γ.2 Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε κάποιους bloggers για την υποστήριξη και βοήθεια τους. Καλώς σας βρήκα…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι… Γράφτηκε από τους Burkhard Dallwitz & Philip Glass για την ταινία «The Truman Show» λέγεται A New Life! Απολαύστε το!
Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Cu Soon…
Προσπαθώ να βάλω σε σειρά όλα όσα έχω να σας πω όλο αυτό το διάστημα που απέχω αλλά είναι τόσα πολλά και δεν μπορώ να τα ταξινομήσω. Θα χρησιμοποιήσω λοιπόν ένα από τα μαγικά μου εργαλεία. Φαντασία…. Κοιμάμαι πάνω σε σωρούς από φύλλα και δεκάδες φωτογραφίες πέφτουν από το πουθενά….
Εικόνα Πρώτη: Ο φόβος μου για τον κύκλο που έπρεπε ήδη να είχα κλείσει και δεν τον έχω ακόμα. Τους τελευταίους μήνες έλεγα ότι θα μπορέσω να κλείσω με κέρδος – εσωτερικό τη ζωή μου, αντ’αυτού απώλειες… Επαγγελματικές, οικονομικές, συναισθηματικές. Ζημίες καταγράφω για άλλη μια φορά και ποιος θα μου τις πληρώσει… Όλα σε αυτό το σημείο είναι θέμα επιλογών. Πρώτη φορά τόσες λανθασμένες επιλογές μαζεμένες. Θα μου πεις όλοι έχουμε κάνει λάθη, ναι, αλλά εγώ δεν είχα συνηθίσει έτσι και μου ξενίζει όλο αυτό. Δεν πειράζει, όμως θα μου περάσει, ειλικρινά, όσο κι αν δυσανασχετώ με την όλη κατάσταση και στεναχωριέμαι κάτι μου λέει μέσα μου ότι «όλα θα αλλάξουν, απλά μην τα παρατήσεις». Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον για μένα και για τους ανθρώπους που αγαπώ. Πάντα….. Πάντα μέχρι την τελευταία πράξη… Πιστεύω στα Happy End. Πάντα πίστευα κι αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω…
Εικόνα Δεύτερη: Φιλίες και λυκοφιλίες… Πάντα σιχαινόμουν τις λυκοφιλίες και δεν ήταν ποτέ του στυλ μου. Θυμάμαι πόσες είχαν δει τα μάτια μου στα σχολικά μου χρόνια. Φιλίες τους τελευταίους μήνες καλές και ουσιαστικές έχουμε αρκετές. Νωρίς να τις αναφέρω αλλά πραγματικά πιστεύω σε αυτές. Το θέμα είναι ότι ήδη είχα διευρυμένο κύκλο, τώρα ξεχείλωσε αλλά ακόμα καλύτερα. Όλοι οι καλοί χωράνε. Ο καθένας έχει μια αλήθεια να αποκαλύψει. Δείξετε τον πραγματικό σας εαυτό στους άλλους και αυτοί με την σειρά τους θα κάνουν σταδιακά το ίδιο. Αρκεί να μπορείτε να μιλάτε την ίδια γλώσσα. Θα αναφέρω κάτι που άκουσα πρόσφατα «Οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε». Επιλέξτε, λοιπόν, προσεκτικά τα καινούρια σας αδέρφια.
Εικόνα Τρίτη: Χέρια… Χάδι… Φιλί… και να είναι πραγματικά. Έχω ξεχάσει τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες. Και πάνω που πήγα να τις ξαναμάθω, προσγειώθηκα απότομα. Ευτυχώς που έγινε φευγαλέα. Εύχομαι στον επόμενο κύκλο που θα ολοκληρωθεί να τις έχω μάθει πλέον πολύ καλά.
Εικόνα Τέταρτη: Καφέδες και άνθρωποι. Πολλοί περαστικοί άνθρωποι. Οι οποίοι είναι πράγματι ιδανικοί για παρατήρηση συμπεριφορών αλλά όχι για κάτι παραπάνω. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω γίνει περίεργος. Το ένα μου ξινίζει και το άλλο μου βρωμάει. Σαν κάτι συνταξιούχους που έχασαν τη μασέλα τους και ψάχνουν τα γυαλιά τους για να τη βρουν. Πολύ ψάξιμο και μάλλον χάθηκε η ουσία. Οι περισσότεροι καφέδες φοβισμένοι, ανασφαλείς, έτοιμοι για όλα. Αλλά όχι εγώ. Μοιράζεσαι που μοιράζεσαι μερικές ώρες με τον άλλον, τουλάχιστον καλλιέργησε σεβασμό και αξιοπρέπεια. Όχι άλλη φτήνια… Χορτάσαμε αρκετή…
Εικόνα Πέμπτη: Άνθρωποι που έχουν κάποιο πρότυπο στο μυαλό τους σαν τον ιδανικό σύντροφο και δεν το αλλάζουν με τίποτα. «Θέλω να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, να μένουμε κοντά οπωσδήποτε, να αισθανόμαστε ακριβώς τα ίδια πράγματα και να έχουμε ίδια ωράρια εργασίας». Και εγώ θέλω να έχει οπλές, 2 κέρατα, μουσούδα, μεγάλη γλώσσα και γούνα, πιο πολλή γούνα από τη δικιά μου. Με σάτυρο δεν έχω δοκιμάσει ποτέ…. Τι λέμε! Τι λέμε, θα τρελαθώ…. Καλό είναι να έχεις ένα ιδανικό πρότυπο στο μυαλό σου. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να βρεις αυτό ακριβώς το πράγμα για να μπορέσεις να φτιάξεις κάτι όμορφο με τον άλλον. Αποστάσεις , όπως έχω πει πολλάκις εδώ μέσα, υπάρχουν πάντα. Γεφυρώστε τις…
Εικόνα Έκτη: Άνθρωποι που όχι μόνο έχουν κλείσει άλλους ανθρώπους έξω από τις ζωές τους αλλά έχουν κλείσει απ’ έξω και τους ίδιους τους, τους εαυτούς… Έλεος, τι άλλο θα δούμε! Εν τω μεταξύ, φτάνουν σε μια ηλικία 35-40 και δεν έχουν ποτέ νοιώσει τίποτα συναισθηματικά. Κρύβονται από όλους και απ’ όλα. Δεν έχουν συνάψει ποτέ δεσμό, δεν έχουν ποτέ νιώσει κανένα συναίσθημα παρά μόνο για τη μητέρα τους. Δεν θέλουν να έχουν φίλους γιατί δεν τους χρειάζονται (μόνο 2 που τους έχουν για να βγαίνουν και να περνάνε καλά) Θεωρούν ότι οι 6 μήνες είναι μακροχρόνιος δεσμός. Τα One Week Stands πάνε και έρχονται (τι μαθαίνεις από τους καφέδες όμως, ε?) Το πιο περίεργο της υπόθεσης είναι ότι σε βγάζουν εσένα προβληματικό γιατί έχεις πολλούς φίλους και γιατί είσαι πολύ ευγενικός μαζί τους… Άσε που είναι και υπεράνω γιατί έχουν μια θέση στο δημόσιο και μόλις ξεχρέωσαν το καινούριο τους σπίτι. Τεσπα…
Εικόνα Έβδομη: Τα όνειρα που έμειναν όνειρα… Τα όνειρα που προσπαθείς να μην μείνουν όνειρα. Τα όνειρα που έμειναν μισοτελειωμένα…. Έχω πίστη στα όνειρα και τις δυνάμεις μου. Ακόμα ελπίζω…
Εικόνα Όγδοη: Εσύ… Έχει περάσει τόσος καιρός… Έχεις ξεθωριάσει στη μνήμη μου αλλά ακόμα υπάρχουν ώρες που πονάς… Με πονάς… Και πάλι σε είδα πρόσφατα μπροστά μου… Άλλη μία σύμπτωση στη σειρά… Άλλος ένας κόμπος στο στομάχι…
Ήθελα να σου μιλήσω αλλά φοβόμουν το τρέμουλο στα χέρια που μ’ έπιασε την προηγούμενη φορά. Χαίρομαι που είσαι καλά… Κατευθείαν μου ήρθαν στο μυαλό τα παλιά παιδικά παιχνίδια. Τα μικρά μαϊμουδάκια που κρατούσαν τυμπανά και πιάτα στα χέρια. Μου τα θύμισες λίγο με τις χαρωπές και ανέμελες κινήσεις σου. Πάντα μου άρεσαν τα παλιά αντικείμενα. Να προσέχεις τον εαυτό σου…
Όσα Έχουν Μείνει στη Γη, Σημάδια Από Μετεωρίτες, Μετά Από Καιρό Τα Κάλυψε Η Βλάστηση… Η πιο ωραία φράση που άκουσα σήμερα το βράδυ από τον φίλο Kώστα.
Μακάρι να είναι πυκνή και όμορφη…
Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι έχω χαθεί και ζητώ συγγνώμη αλλά ίσως αυτό να είναι καλύτερο γιατί μπορείς και ζυγίζεις καλύτερα τα πράγματα. Επίσης δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Ελπίζω πως με καταλαβαίνετε.
Υ.Γ.2 Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε κάποιους bloggers για την υποστήριξη και βοήθεια τους. Καλώς σας βρήκα…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι… Γράφτηκε από τους Burkhard Dallwitz & Philip Glass για την ταινία «The Truman Show» λέγεται A New Life! Απολαύστε το!
Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Cu Soon…
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Επιστολή Νο4 - 16-02-10
Ανώνυμη είπε...
gia sou mentora... vrika to blog sou gyrnontas se selides mpas kai perasw kapws thn wra mou... to skefthka paara polu gia na grapsw einai i alitheia alla telika eipa pws kapou prepei na to pw. exw enan anthrwpo konta mou, enan kathigiti, (oxi san sxesi) . sthn arxi den ton xwnepsa, meta eida oti exei polla na dwsei kai asxolitika mazi tou. kai me auton kai me to mathima tou.me voh8hse polu oxi mono sto mathima tou, pou katalikse na ginei to megalutero pathos mou kai na thelw na perasw sthn idia sxoli me auton alla kai se genikotera themata. to prwto mou problima einai pws, auton ton anthrwpo ton eixa sto gumnasio kai twra pou eimai lukeiopaido trexw sunexeia ekei. kati san katafugeio gnwsewn. auto omws dimhourgei sxolia. kai apo kathigites toy gymnasiou kai apo tous summathites mou (kuriws).. isws na ftaiw kai egw pou edwsa dikaiwmata... alla ton sevomai kai ton agapw kai den thelw na enoxleitai ex aitias mou. to allo einai pws egw twra allazw patrida... kai tha einai isws mia apo tis megaluteres mou apoleies kathws tha feugw. den thelw na xasw olo auto. isws na fainetai egwistiko gia mena... eixa mia astereuti pigi pliroforiwn kai vohtheias kai anti na xairomai pou toulaxisto upirkse stenaxwriemai giati teleiwse. den thelw omws na xasw thn epafi mou me auton ton anthrwpo... ti na kanw?????? o kakos egwismos moy me kanei na min mporw na pw oute ena euxaristw gia osa ekane. parolo pou thelw. den kserw ti na kanw pragmatika. exw xathei.
P.S. den eimai sigouri an eprepe na graftei auto to minima edw ... apla den mporousa na vrw alli sundesi gia na postarw.
P.S 2 seuxaristw gia to xrono sou kai perimenw apantisi.
-----------------------------------------------
Καλησπέρα Ανώνυμη,
Κάτι παρόμοιο μου είχε συμβεί και εμένα με μια καθηγήτρια μου στο γυμνάσιο. Δεν θα σου πω τι συνέβη στη συνέχεια μιας και δεν έχει σημασία. Θα σου πω όμως ότι τα πράγματα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ απλά. Δεν είσαι χαμένη, ξέρεις ποιο είναι το μονοπάτι σου…
Στο μονοπάτι σου θα βρεις πολλούς ανθρώπους, αρκεί εσύ να συνεχίζεις πάντα να περπατάς. Μην μένεις ποτέ στάσιμη και θα βρίσκεις πάντα ανθρώπους δίπλα σου ή απέναντι σου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει «γράψει» προφανώς μέσα σου γιατί είναι ο δικός σου μέντορας. Ξέρεις, πολλές φορές όταν είμαστε μικρότεροι σε ηλικία πάντα ψάχνουμε ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν, που θα μας φωτίσουν τα μονοπάτια μας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίνουν μερικές από τις επιλογές που έχουμε, δίνουν μια οπτική από τις πολλές που υπάρχουν. Δίνουν μια πλευρά ενός πολύπλευρου σχήματος. Εσύ σμιλεύεις το σχήμα….
Δεν γνωρίζω σε ποια ηλικία είσαι αλλά θα σου πω το εξής. Όταν θα πατάς γερά στα πόδια σου και θα έχεις κατακτήσει τις γνώσεις που θέλεις δεν θα είναι τόσο σημαντικός αυτός ο άνθρωπος για σένα. Ναι, θα είναι πάντα στις αναμνήσεις σου και στην καρδιά σου αλλά όχι ως βασική προτεραιότητα.. Οι γνώμες δηλαδή άλλων ανθρώπων σιγά – σιγά θα πάρουν την δική του θέση, ως πιο βασικές γιατί απλά τα πράγματα αλλάζουν. Το περιβάλλον γύρω σου αλλάζει, οι καταστάσεις αλλάζουν, Εσύ η ίδια…. αλλάζεις. Τα περισσότερα από αυτά γίνονται ασυναίσθητα.
Από ότι έχω καταλάβει φεύγεις από την Ελλάδα… Είναι προφανές ότι η οικογένεια σου θα το είχε ανάγκη για να το κάνει αυτό, όμως μην αγχώνεσαι και μην στεναχωριέσαι. Σίγουρα όλα γίνονται για καλό και σίγουρα είσαι από τις τυχερές μιας και θα γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους, θα δεις και άλλα μέρη, θα κάνεις πράγματα που άλλοι δεν θα τα κάνουν ποτέ. Βίρα τις άγκυρες, λοιπόν…
Όσον αφορά τα σχόλια των άλλων μπορεί τώρα να σε ενδιαφέρουν (εμένα να δεις πως με ενδιέφερε τι έλεγαν οι άλλοι για μένα) αλλά σιγά – σιγά θα δεις ότι θα σταματήσουν να σε επηρεάζουν. Φτιάξε ένα αόρατο φίλτρο γύρω σου, κράτα προσωρινά όλα τα σχόλια που ακούς, πέτα οτιδήποτε σε πληγώνει και δεν υφίσταται. Φτιάξε τα ελαττώματα σου και γίνε καλύτερη. Δεν θα πρέπει να δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις στο σχολείο σου. Εάν υπάρχει τέτοιο θέμα και το καταλαβαίνει και ο ίδιος θα μπορούσατε να μιλάτε μέσω msn ή Skype ή μέσω mail. Άσε που υπάρχουν και τα τηλέφωνα. Όπως και να έχει στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πολλοί τρόποι να επικοινωνήσεις. Από το facebook (είμαι θερμός υποστηρικτής του) μέχρι το απλό γράμμα που μας φέρνει ο ταχυδρόμος. Στο χέρι σου είναι να κρατήσεις επαφή. Οι επιστολές είναι μια καλή λύση ώστε να λύνεται πολλά φιλοσοφικά προβλήματα. Είτε με το απλό ταχυδρομείο, είτε μέσω mail. Σκεφτείτε το και τακτοποιήστε το.
Όταν θέλω να πω «ευχαριστώ» μου έρχεται πάντα ένας στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου στο μυαλό μου ο οποίος λέει…
Ζεστό το ευχαριστώ στον ουρανίσκο μου, τον ήλιο σου που μου’ δωσες στον ίσκιο μου… (συγκινήθηκα πάλι)
Κάθε φορά θα πρέπει να λέμε ευχαριστώ όταν κάποιος μας βοηθάει. Για κάθε είδους βοήθεια. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για το χρόνο που μας έχει διαθέσει. Δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας και τον σεβασμός μας προς αυτό το άτομο. Πες «ευχαριστώ», λοιπόν , από καρδιάς και ρώτα τον αν θα ήθελε να συνεχίσετε να έχετε επικοινωνία με τους τρόπους που σου ανέφερα παραπάνω. Ο καιρός θα δείξει αν θα κρατήσετε επαφή ή όχι…..
Από εμένα Καλή Τύχη και Καλή Ζωή…
Υ.Γ.1 Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι είναι στα κάτω τους αυτή την περίοδο όπως είμαι και εγώ. Σύντεκνοι κάντε κουράγιο! Που θα πάει, θα αλλάξει ο καιρός, θα δούμε και εμείς μια άσπρη μέρα…
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε σένα αλλά και όσους μπορούν να καταλάβουν… Πολύ αγαπημένο μου κομμάτι από τους Delerium και τη συλλεκτική δεύτερη έκδοση του “Poem” το οποίο κυκλοφόρησε το 2001. Inner Sanctum ερμηνεύει η Jenifer McLaren. Καλή ακρόαση…
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Cu Soon…
gia sou mentora... vrika to blog sou gyrnontas se selides mpas kai perasw kapws thn wra mou... to skefthka paara polu gia na grapsw einai i alitheia alla telika eipa pws kapou prepei na to pw. exw enan anthrwpo konta mou, enan kathigiti, (oxi san sxesi) . sthn arxi den ton xwnepsa, meta eida oti exei polla na dwsei kai asxolitika mazi tou. kai me auton kai me to mathima tou.me voh8hse polu oxi mono sto mathima tou, pou katalikse na ginei to megalutero pathos mou kai na thelw na perasw sthn idia sxoli me auton alla kai se genikotera themata. to prwto mou problima einai pws, auton ton anthrwpo ton eixa sto gumnasio kai twra pou eimai lukeiopaido trexw sunexeia ekei. kati san katafugeio gnwsewn. auto omws dimhourgei sxolia. kai apo kathigites toy gymnasiou kai apo tous summathites mou (kuriws).. isws na ftaiw kai egw pou edwsa dikaiwmata... alla ton sevomai kai ton agapw kai den thelw na enoxleitai ex aitias mou. to allo einai pws egw twra allazw patrida... kai tha einai isws mia apo tis megaluteres mou apoleies kathws tha feugw. den thelw na xasw olo auto. isws na fainetai egwistiko gia mena... eixa mia astereuti pigi pliroforiwn kai vohtheias kai anti na xairomai pou toulaxisto upirkse stenaxwriemai giati teleiwse. den thelw omws na xasw thn epafi mou me auton ton anthrwpo... ti na kanw?????? o kakos egwismos moy me kanei na min mporw na pw oute ena euxaristw gia osa ekane. parolo pou thelw. den kserw ti na kanw pragmatika. exw xathei.
P.S. den eimai sigouri an eprepe na graftei auto to minima edw ... apla den mporousa na vrw alli sundesi gia na postarw.
P.S 2 seuxaristw gia to xrono sou kai perimenw apantisi.
-----------------------------------------------
Καλησπέρα Ανώνυμη,
Κάτι παρόμοιο μου είχε συμβεί και εμένα με μια καθηγήτρια μου στο γυμνάσιο. Δεν θα σου πω τι συνέβη στη συνέχεια μιας και δεν έχει σημασία. Θα σου πω όμως ότι τα πράγματα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ απλά. Δεν είσαι χαμένη, ξέρεις ποιο είναι το μονοπάτι σου…
Στο μονοπάτι σου θα βρεις πολλούς ανθρώπους, αρκεί εσύ να συνεχίζεις πάντα να περπατάς. Μην μένεις ποτέ στάσιμη και θα βρίσκεις πάντα ανθρώπους δίπλα σου ή απέναντι σου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει «γράψει» προφανώς μέσα σου γιατί είναι ο δικός σου μέντορας. Ξέρεις, πολλές φορές όταν είμαστε μικρότεροι σε ηλικία πάντα ψάχνουμε ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν, που θα μας φωτίσουν τα μονοπάτια μας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίνουν μερικές από τις επιλογές που έχουμε, δίνουν μια οπτική από τις πολλές που υπάρχουν. Δίνουν μια πλευρά ενός πολύπλευρου σχήματος. Εσύ σμιλεύεις το σχήμα….
Δεν γνωρίζω σε ποια ηλικία είσαι αλλά θα σου πω το εξής. Όταν θα πατάς γερά στα πόδια σου και θα έχεις κατακτήσει τις γνώσεις που θέλεις δεν θα είναι τόσο σημαντικός αυτός ο άνθρωπος για σένα. Ναι, θα είναι πάντα στις αναμνήσεις σου και στην καρδιά σου αλλά όχι ως βασική προτεραιότητα.. Οι γνώμες δηλαδή άλλων ανθρώπων σιγά – σιγά θα πάρουν την δική του θέση, ως πιο βασικές γιατί απλά τα πράγματα αλλάζουν. Το περιβάλλον γύρω σου αλλάζει, οι καταστάσεις αλλάζουν, Εσύ η ίδια…. αλλάζεις. Τα περισσότερα από αυτά γίνονται ασυναίσθητα.
Από ότι έχω καταλάβει φεύγεις από την Ελλάδα… Είναι προφανές ότι η οικογένεια σου θα το είχε ανάγκη για να το κάνει αυτό, όμως μην αγχώνεσαι και μην στεναχωριέσαι. Σίγουρα όλα γίνονται για καλό και σίγουρα είσαι από τις τυχερές μιας και θα γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους, θα δεις και άλλα μέρη, θα κάνεις πράγματα που άλλοι δεν θα τα κάνουν ποτέ. Βίρα τις άγκυρες, λοιπόν…
Όσον αφορά τα σχόλια των άλλων μπορεί τώρα να σε ενδιαφέρουν (εμένα να δεις πως με ενδιέφερε τι έλεγαν οι άλλοι για μένα) αλλά σιγά – σιγά θα δεις ότι θα σταματήσουν να σε επηρεάζουν. Φτιάξε ένα αόρατο φίλτρο γύρω σου, κράτα προσωρινά όλα τα σχόλια που ακούς, πέτα οτιδήποτε σε πληγώνει και δεν υφίσταται. Φτιάξε τα ελαττώματα σου και γίνε καλύτερη. Δεν θα πρέπει να δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις στο σχολείο σου. Εάν υπάρχει τέτοιο θέμα και το καταλαβαίνει και ο ίδιος θα μπορούσατε να μιλάτε μέσω msn ή Skype ή μέσω mail. Άσε που υπάρχουν και τα τηλέφωνα. Όπως και να έχει στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πολλοί τρόποι να επικοινωνήσεις. Από το facebook (είμαι θερμός υποστηρικτής του) μέχρι το απλό γράμμα που μας φέρνει ο ταχυδρόμος. Στο χέρι σου είναι να κρατήσεις επαφή. Οι επιστολές είναι μια καλή λύση ώστε να λύνεται πολλά φιλοσοφικά προβλήματα. Είτε με το απλό ταχυδρομείο, είτε μέσω mail. Σκεφτείτε το και τακτοποιήστε το.
Όταν θέλω να πω «ευχαριστώ» μου έρχεται πάντα ένας στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου στο μυαλό μου ο οποίος λέει…
Ζεστό το ευχαριστώ στον ουρανίσκο μου, τον ήλιο σου που μου’ δωσες στον ίσκιο μου… (συγκινήθηκα πάλι)
Κάθε φορά θα πρέπει να λέμε ευχαριστώ όταν κάποιος μας βοηθάει. Για κάθε είδους βοήθεια. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για το χρόνο που μας έχει διαθέσει. Δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας και τον σεβασμός μας προς αυτό το άτομο. Πες «ευχαριστώ», λοιπόν , από καρδιάς και ρώτα τον αν θα ήθελε να συνεχίσετε να έχετε επικοινωνία με τους τρόπους που σου ανέφερα παραπάνω. Ο καιρός θα δείξει αν θα κρατήσετε επαφή ή όχι…..
Από εμένα Καλή Τύχη και Καλή Ζωή…
Υ.Γ.1 Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι είναι στα κάτω τους αυτή την περίοδο όπως είμαι και εγώ. Σύντεκνοι κάντε κουράγιο! Που θα πάει, θα αλλάξει ο καιρός, θα δούμε και εμείς μια άσπρη μέρα…
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε σένα αλλά και όσους μπορούν να καταλάβουν… Πολύ αγαπημένο μου κομμάτι από τους Delerium και τη συλλεκτική δεύτερη έκδοση του “Poem” το οποίο κυκλοφόρησε το 2001. Inner Sanctum ερμηνεύει η Jenifer McLaren. Καλή ακρόαση…
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Cu Soon…
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Επιστολή Νο3 - 11-02-10
Ανώνυμη είπε…
Loipon agapite mou Mentora apofasisa kai egw na sou grapsw auta pou me basanizan ton teleutaio ena xrono kai.... Tha sta parw apo tin arxh....
Efuga apo tin athina kai piga se ena nisi... Kai auto logo xwrismou apo antra... Dio xronia katafera kai extisa ena toixos apenanti stous antres...Den afhna kanenan na me plisiasei..na me ''aggi3ei'' sthn psixi...Eixa ena toixos gero dunato....ta themelia tou itan gera...ta eixe ftiaksei etsi h kardia mou kai to mualo mou me skopo na mhn afisei kanenan na me pligwsei ksana...
Mexri pou irthe i anoiksi tou 2008 imoun idi duo xronia katw sto nisi...
Den kserw an itan anadromos o ermhs kai o ploutwnas kai htan apenanti h afroditi me ton arh... Alla gnwrisa ton kosta... Den mporw na pw oti mou arese me thn prwti matia...auto pou lene erwtas keraunobolos.. Etuxe meta na brethoume se koinh parea kai ton gnwrisa ena bradi pou ekane mia bradini douleia. Den edwsa kai polu bash bebaia...aplws eixe ena xamogelo pou sou anoige tin kardia... Oi meres perasan grigora kai telika megali tetarti itan kai pasxa tote...23/4/08 bgikame eksw... Ksafnika eniwtha kati mikra xtupimata ston toixo mou... Htan enas mikros seismos pou kratise apo tis 23.00-07.30 kapou eksw sto nisi... Eblepa enan antrwpo pou eixe akribws tis idies antilipseis ta idia endiaferonta me emena...mas aresan akribws ta idia... Prospathisa na min enthousiastw...kratithika....sunexisa na bgainw mazi tou.... Ksafnika epiasa ton eauto mou na erwteuetai...kai na ton anazhtaei...pragma kako gia emena... Ton eixa anagkh...mesa se ena mhna olos o toixos gremistike.....eftasa se shmeio na pw tis apagoreumenes lekseis: Mou leipeis... Se thelw… Se xreiazomai...me apokorufwma Se Latreuw....bebaia akribws ta idia sunaisthimata eixe kai o kostas....hmoun erwteumenh! Agapousa! Agapisa kai pali !
Meta apo 2 mhnes sxesh mathainw oti exei allh kopela h opoia itan kai i episimi kopela tou...
Exasa thn gh katw apo ta podia mou.... Ton xwriza meta me kunhgouse....gurnousa.....olo auto egine mexri ton septembrh pou h kopela tou ta emathe ola...kai xwrisan...
Ta sunnefa sthn sxesh mas ksekinasan otan arxisan oi xwrianoi na suzitane ton xwrismo tou kosta apo tin allh thn kopela.. Den mporousame na bgainoume eksw den mporousame na kanoume tipota...xwrisame gia ligo diasthma...se auto to diasthma briskomastan alla ton eixa dei polles fores me tin kopela...
Dustuxws omws ta pragmata den einai etsi opws ta theloume...emeina egkuos...eixa mesa mou kati to opoio htan dhmiourgima enos megalou erwta...enos pathous....htan kati diko mou kai diko tou...htan to mwro mas....tou to anakoinwsa...den me stamatise me afise na kanw auto pou eprepe kai gia tous duo mas..hmoun sxedon 2 mhnwn...ston uperhxo pou ekana o giatros eide kati mesa mou pou mou to edeikse...den htan mono tou eixe kai adelfaki...dustuxws omws den tha mathw pote se poion tha emoiaze......
O kostas meta apo ligo kairo me afise...basika ton afhsa giati arxisan pali ta problimata me to xwrio...kai thn kopela...eixe tsagano omws ton krathse ton poliorkise...tote emeina monh.....exasa thn gh katw apo ta podia mou...egina rakos....eklaiga olo kathe mera...den eixa oreksi gia tipota...ton eblepa ston dromo kai eliwna... Ksanagurise... ksanafuge... ksanagurise... mexri pou tou eipa h ola i tipota kai oti exei duo ebdomades na to skeftei... Paramoni Protoxronias me pire tilefwno gia na mou
To 2009 me brike na klaiw sto krebati... Exei perasei enas xronos akoma kenh...paizw me tous antres tous koroideuw... Olous tous sugkrinw me ton kosta...o kostas pote auto...o kostas pote ekeino...o kostas pote to allo...o kostas den me filouse etsi...
Eimai sxedon 4 mhnes sthn athina...efuga giati ponousa oso ton eblepa me tin allh...kai panta ena mpoukali bokta mou ekane parea... Gnwrisa enan Thano...o opoios einai to prwto mou agori apo to dhmotiko...paidiki erwtes...bull shit... Hmaste 2 mhnes mazi kai akoma na niwsw kati...ton koroideuw kai auton...htan mexri na ton katakthsw... Mexri na katalabw oti me thelei...ton apathsa omws...me enan kathigiti mou...kai sunexizw kai eimai mazi tou.... Aplws gia na min niwthw thn monaksia tis athinas....den exw filous tous exw xasei olous...
Prin apo liges meres eida sto facebook oti erxete enas filos - gnwstos den 3erw pws na to pw...eida oti erxete ellada...menei sto ekswteriko..tou apantisa oti elpizw na ton dw gia estw enan kafe...h istoria mas paidiki mikri kai suntomi...erwtas me thn prwth matia...
Gurisame spiti...kai me pire agkalia....kai meta apo ena xrono kai arketous mhnes katalaba pws einai na kaneis pali erwta....... Oxi sex oxi agriades oxi oxi oxi.. Htan erwtas........ alla kai pali anekplirwtos... Egw edw kai autos ekei.... Einai oi prwtes 4 meres pou den exw skeftei ton kosta apo to nisi erwtika den ton exw skeftei genikws...
Skeftomai mono ton filo mou.. Ton marth paw ispania...kai ton aprili tha erthei autos edw pali.... Pws mporei na ginei auto omws? Den antexw meta apo toso kairo me ekane kapoios na noiastw kai na endiaferthw...kai autos na menei makria?? Kai oxi re paidi mou lamia?korintho patra..h estw marousi,khfissia ktl ktl alla Ispania....!
Efoson eisai o mentoras mou ti me sumbouleueis na kanw?
Na meinw me ton Thano k na exw parallhla ton filo mou apo Ispania?
Na xwrisw me ton Thano kai na exw free sxesi me ton Ispano?
H efoson apeleutherothike i psixi mou apo ton kosta apo to nisi meta apo ena xrono na xwrisw kai na min ksanamilisw ston ispano kai na pernaw kala?
Se euxaristw polu
-----------------------------------
Καλησπέρα Ανώνυμη,
Πολύ αληθινή και σε κάποια σημεία συγκινητική η ιστορία σου. Δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω να κάνεις το οτιδήποτε όμως. Πρέπει να συμβουλευτείς την καρδιά σου. Αν ήσουν κάποια γνωστή μου και μου έλεγες τα παραπάνω σε ένα καφέ θα σου απαντούσα τα εξής…..
Καταρχάς πρώτο και πιο σημαντικό. Δεν κάνουμε σχέση μόνο και μόνο για να μην αισθανόμαστε μόνοι μας. Αν αισθάνεσαι μόνος σου μπορείς να κάνεις φιλίες ή να αναθερμάνεις τις παλιές. Φλέρταρε…. Αλλά μην κάνεις σχέση. Κοροϊδεύεις τόσο τον εαυτό σου, όσο και τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Εάν δεν θέλεις να τον αφήσεις, ανέφερε του τι αισθάνεσαι, να ξέρει που βαδίζει και αυτός. Η ειλικρίνεια είναι πάντα προτιμότερη από το ψέμα (σχεδόν)…. Κι ας πονά…. Μην έχεις το άλλο άτομο στο σκοτάδι.
Η απόσταση Αθήνα – Ισπανία πράγματι είναι μεγάλη. Δεν ξέρω και δεν θα μπορούσα ποτέ να ξέρω αν θα μπορούσες να κάνεις κάτι εξ αποστάσεως. Αφού θα πάς για μερικές μέρες, δες την καθημερινότητα του, δες αν ακόμα σε «γεμίζει» και κατόπιν συζητήστε τι είναι ικανός να κάνει ο καθένας από τους δυο σας και βλέπετε. Κάθε σχέση απαιτεί θυσίες. Τι εννοώ θυσία? Αφιέρωση. Αφιέρωση χρόνου πρώτα από όλα, στο άλλο άτομο γιατί απλά σε κάνει και νοιώθεις πιο καλά. Γεμίζει το «μέσα σου» με συναισθήματα.
Αυτός ο Κώστας από το Νησί μπορεί για σένα να ήταν ο πρίγκιπας σου, εγώ με αυτά που διαβάζω έχω εκνευριστεί. Πως είναι δυνατόν να κάνεις παράλληλη σχέση και να μην το αναφέρεις ότι είναι η «δεύτερη» παρά μετά από 2 μήνες? Και αφού γίνονται όλα αυτά εσύ να συνεχίζεις να το παίζεις δίπορτο. Έλεος! Στο τέλος, είδες ότι τελικά έμεινε με την άλλη που προφανώς είχε πολλά περισσότερα χαρίσματα από σένα…. Λεφτά χαρίσματα… Τέτοιοι άντρες ντροπιάζουν τους άντρες σαν έννοια και όχι άλλοι άντρες. Τέσπα. Για μένα ένας άντρας φαίνεται πρώτα από όλα από τους τρόπους. Από το πώς συμπεριφέρεται σε μια γυναίκα και γενικά στους συνανθρώπους του. Πολλά μπορώ να γράψω τώρα αλλά σταματάω εδώ…
Είμαι κατά της έκτρωσης. Ακόμα χειρότερο που ήταν δίδυμα. Έχω δει έκτρωση και πραγματικά έκανα ώρα για να συνέλθω. Το έμβρυο την ώρα της έκτρωσης προσπαθεί να αποφύγει μέσα στην μήτρα το μιξεράκι που πάει να το συνθλίψει. Μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Θα έπρεπε αυτός ο κύριος να αναλάβει τις ευθύνες του και όχι να το περάσει και αυτό σε σένα. Τεσπα, τι να πω…. Αφού δεν υπήρχε άλλη λύση…
Προσπαθείς και εσύ να βρεις έναν άνθρωπο που να σε στηρίζει, να σε νοιάζεται και να σε αγαπάει. Έχεις δίκιο. Αλλά τα προβλήματα δεν λύνονται με δεκανίκια…. Προσπάθησε το με το άτομο από τη Ισπανία που σ’ αρέσει πολύ και ξεκαθάρισε τη θέση σου με τον τάρανδο…
Αυτά τα ολίγα από μένα… Ελπίζω πως σε βοήθησα…
Για οτιδήποτε θελήσεις, μπορείς να μου ξαναγράψεις. Να προσέχεις…
Υ.Γ.1 Έχω τόσα να πω και δεν σας έχω πει τίποτα…. Νοιώθω τόσο γεμάτος από θυμό και χαρά και δεν εκφράζω τίποτα…. Νοιώθω ότι κρατάω με τις ώρες την αναπνοή μου και πνίγομαι και μετά…. Τίποτα….. Τι θα γίνει? Πόση υπομονή πια? Ζέφυρε…. Κάνε κάτι…..
Υ.Γ.2 Aφιερώνω ένα αγαπημένο μου κομμάτι σε όλους εσάς από την Tania Nassibian από τον πρώτο της ομώνυμο δίσκο. Αν και την θεωρώ πολύ αξιόλογη δυστυχώς μετά από τον δεύτερο δίσκο της «Έκλειψης» τα παράτησε και ζει πλέον στην Αυστραλία. Απλά να ξέρει ότι κάποιοι εδώ στην Ελλάδα ακόμα ακούν τραγούδια της.
Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Cu Soon…
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Ερωτευμένος Εαυτός
Μιας και αυτό το διάστημα έχουν επιστρέψει οι «συμπτώσεις» στη ζωή μου βρήκα αφορμή να σκεφτώ κομμάτια του παρελθόντος. Δικά μου αλλά και άλλων φίλων μου. Ιστορίες πολλές και διάφορες αλλά παρατηρώντας κατέληξα ότι οι περισσότερες είχαν τον ίδιο παρονομαστή. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση… και «άλλοι εαυτοί» φτιαγμένοι ειδικά για συγκεκριμένα άτομα που τελικά δεν τους εκτίμησαν…
Άκουσα πρόσφατα σε μια συνέντευξη μια καλλιτέχνιδα να μιλάει για τον έρωτα. Είπε ότι οι άνθρωποι που ερωτευόμαστε έχουν κομμάτια από εμάς για αυτό και αυτή η ακαταμάχητη έλξη για αυτά. Ναι, Ίσως και να θέλουμε να ολοκληρωθούμε μέσα από κάποιους ανθρώπους. Ίσως έτσι προσθέτουμε πάνω μας τα κομμάτια που δεν έχουμε. Όπως τα σιαμαία. Έχουν τη μια πλευρά τους ενωμένη. Ίσως και οι άνθρωποι να προσπαθούν να συμπληρώσουν τα κενά του χαρακτήρα τους ή του κορμιού τους με τον έρωτα. Δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό απλόχερα στον άλλον λες και έχουν απέναντι τους το αντικείμενο λατρείας τους.
Της καταλαβαίνω αυτές τις ιστορίες. Το έκανα και εγώ αυτό κάποια στιγμή. Έφτιαξα ένα άλλο εαυτό από όλα τα καλά μου στοιχεία και τον παρουσίασα απότομα και με πομπώδες τρόπο. Δεν το καταλάβαινα έτσι κι αλλιώς το πώς άλλαζα, απλά μου άρεσε όλη αυτή η περίεργη και χαρούμενη αίσθηση που είχα. Δρας πολλές φορές σαν 5χρονο παιδί που μόλις του έχουν δώσει το πιο όμορφο παιχνίδι και κολλάς με αυτό. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε ποια είναι τα όρια και στο τέλος τα παιχνίδια γινόμαστε εμείς στα χέρια των άλλων. Γι’ αυτό προσοχή! Δεν θα προσπαθήσω να αποτρέψω κανέναν από το να το κάνει αυτό γιατί απλά δεν γίνεται. Είναι σαν να έχεις παρωπίδες. Στο χέρι σου είναι πότε θα τις βγάλεις για να δεις όλη την εικόνα. Πάντως ότι και να λέω, αξίζει να τα ζεις αυτά τα συναισθήματα κι ας πονέσεις μετά…
Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι πως οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς είμαστε περίεργοι. Μας αρέσουν τα δύσκολα, τα επικίνδυνα, αυτά που κρύβουν μέσα τους περιπέτεια και πολλά εμπόδια. Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε όταν το κατακτούμε, δεν το θέλουμε πια. Είναι αυτό που λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος. Εσένα αν σου χτυπούσαν την πόρτα ένα πρωινό και σου έλεγαν «Καλημέρα, είμαι ο έρωτας της ζωής σου, είμαι αυτό που ψάχνεις», εσύ θα δεχόσουν? Όχι βέβαια. Όλα θέλουν περιπέτεια και προϊστορία για να στεριώσουν, χρειάζονται θεμέλια και μετά περιποίηση. Χωρίς το ένα από τα δύο από κάπου θα αρχίσει να πλημμυρίζει νερά η σχέση και μετά άντε να τα αντλήσεις.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Ας παρουσιάσουμε τους εαυτούς μας όπως πραγματικά είναι κι ας μην φοβόμαστε για το πώς άραγε να του/της φανεί το οτιδήποτε που κάνουμε ή σκεπτόμαστε. Ερωτευθείτε αλλά και με τις δυο σας πλευρές σας. Όχι μόνο με την καλή. Χρειάζεται και η κακή μας πλευρά, η σκοτεινή πλευρά, η ελαττωματική γιατί έτσι θα μπορέσει να μας αγαπήσει και ο άλλος με τα ελαττώματα μας. Το «τέλειο» πολλοί θαύμασαν αλλά λίγοι τελικά έμειναν μαζί του. Όσο πιο δίκαιοι και αποστασιοποιημένοι είστε ανάμεσα στις δυο πλευρές σας, τόσο πιο προσιτοί γίνεστε. Την επόμενη φορά, μπορεί και να είμαστε πιο τυχεροί. Καλό ξημέρωμα…
Υ.Γ.1 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο σήμερα ένα αγαπημένο μου κομμάτι «La Valse Des Monstres» του Yann Tiersen από το ομώνυμο άλμπουμ σε αυτούς που συνεχίζουν να ελπίζουν…
Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά…
Άκουσα πρόσφατα σε μια συνέντευξη μια καλλιτέχνιδα να μιλάει για τον έρωτα. Είπε ότι οι άνθρωποι που ερωτευόμαστε έχουν κομμάτια από εμάς για αυτό και αυτή η ακαταμάχητη έλξη για αυτά. Ναι, Ίσως και να θέλουμε να ολοκληρωθούμε μέσα από κάποιους ανθρώπους. Ίσως έτσι προσθέτουμε πάνω μας τα κομμάτια που δεν έχουμε. Όπως τα σιαμαία. Έχουν τη μια πλευρά τους ενωμένη. Ίσως και οι άνθρωποι να προσπαθούν να συμπληρώσουν τα κενά του χαρακτήρα τους ή του κορμιού τους με τον έρωτα. Δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό απλόχερα στον άλλον λες και έχουν απέναντι τους το αντικείμενο λατρείας τους.
Της καταλαβαίνω αυτές τις ιστορίες. Το έκανα και εγώ αυτό κάποια στιγμή. Έφτιαξα ένα άλλο εαυτό από όλα τα καλά μου στοιχεία και τον παρουσίασα απότομα και με πομπώδες τρόπο. Δεν το καταλάβαινα έτσι κι αλλιώς το πώς άλλαζα, απλά μου άρεσε όλη αυτή η περίεργη και χαρούμενη αίσθηση που είχα. Δρας πολλές φορές σαν 5χρονο παιδί που μόλις του έχουν δώσει το πιο όμορφο παιχνίδι και κολλάς με αυτό. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε ποια είναι τα όρια και στο τέλος τα παιχνίδια γινόμαστε εμείς στα χέρια των άλλων. Γι’ αυτό προσοχή! Δεν θα προσπαθήσω να αποτρέψω κανέναν από το να το κάνει αυτό γιατί απλά δεν γίνεται. Είναι σαν να έχεις παρωπίδες. Στο χέρι σου είναι πότε θα τις βγάλεις για να δεις όλη την εικόνα. Πάντως ότι και να λέω, αξίζει να τα ζεις αυτά τα συναισθήματα κι ας πονέσεις μετά…
Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι πως οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς είμαστε περίεργοι. Μας αρέσουν τα δύσκολα, τα επικίνδυνα, αυτά που κρύβουν μέσα τους περιπέτεια και πολλά εμπόδια. Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε όταν το κατακτούμε, δεν το θέλουμε πια. Είναι αυτό που λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος. Εσένα αν σου χτυπούσαν την πόρτα ένα πρωινό και σου έλεγαν «Καλημέρα, είμαι ο έρωτας της ζωής σου, είμαι αυτό που ψάχνεις», εσύ θα δεχόσουν? Όχι βέβαια. Όλα θέλουν περιπέτεια και προϊστορία για να στεριώσουν, χρειάζονται θεμέλια και μετά περιποίηση. Χωρίς το ένα από τα δύο από κάπου θα αρχίσει να πλημμυρίζει νερά η σχέση και μετά άντε να τα αντλήσεις.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Ας παρουσιάσουμε τους εαυτούς μας όπως πραγματικά είναι κι ας μην φοβόμαστε για το πώς άραγε να του/της φανεί το οτιδήποτε που κάνουμε ή σκεπτόμαστε. Ερωτευθείτε αλλά και με τις δυο σας πλευρές σας. Όχι μόνο με την καλή. Χρειάζεται και η κακή μας πλευρά, η σκοτεινή πλευρά, η ελαττωματική γιατί έτσι θα μπορέσει να μας αγαπήσει και ο άλλος με τα ελαττώματα μας. Το «τέλειο» πολλοί θαύμασαν αλλά λίγοι τελικά έμειναν μαζί του. Όσο πιο δίκαιοι και αποστασιοποιημένοι είστε ανάμεσα στις δυο πλευρές σας, τόσο πιο προσιτοί γίνεστε. Την επόμενη φορά, μπορεί και να είμαστε πιο τυχεροί. Καλό ξημέρωμα…
Υ.Γ.1 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο σήμερα ένα αγαπημένο μου κομμάτι «La Valse Des Monstres» του Yann Tiersen από το ομώνυμο άλμπουμ σε αυτούς που συνεχίζουν να ελπίζουν…
Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά…
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
Μεταξύ Φθοράς και Αφθαρσίας
Απόψε ρεμβάζω και αφήνομαι σε παιχνίδια του μυαλού και διάσπαρτες εικόνες…
Κι ενώ προσπαθώ να βρω την άκρη σε οτιδήποτε με καθιστά ευάλωτο, ξαφνικά ο τοίχος αλλάζει χρώμα και σκοτεινιάζει. Μικρά έντομα περπατάνε πάνω στον άγριο τοίχο πλέον… Τα φιλιά πεταμένα σε μιαν άκρη κρυστάλλωσαν… Οι ρίζες των δέντρων βγαίνουν από το χώμα, ξεριζώνονται και σέρνονται σιγά-σιγά παίρνοντας τον δρόμο της απώλειας. Κι εσύ ωραία κοιμωμένη τι περιμένεις? Τον πρίγκιπα να’ ρθει? Δόλια …. θα κοιμάσαι για καιρό ακόμα! Ο πρίγκιπας πέτρωσε από τις κακές μάγισσες του βουνού της καταραμένης αγάπης…
Μου έπεσε παραπάνω διαλυτικό στις μπογιές μου και τα αστέρια δεν στέκονται σωστά. Τρεμοπαίζουν, στάζοντας αστερόσκονη…. Δεν ξέρω αν μου έπεσε μπόλικο διαλυτικό ή κλαίνε από μόνα τους. Ίσως που είναι μόνα, κάτι η παγωνιά του ουρανού, στεναχωριούνται κι αυτά… Οι νάνοι ξεκινούν το ταξίδι τους με τα λευκά τους αερόστατα. Οι μικροί μονόκεροι φτιάχνουν τα κουκούλια τους με τα μαγικά και ελικοειδή τους κέρατα. Τα πουλιά της αθανασίας πετάνε μακριά… Μεγάλα ασημένια, κόκκινα και χρυσά πουλιά με μεταλλικά ράμφη και δακρυσμένα μάτια αλλάζουν πλανήτη, αλλάζουν τροχιά. Αφήνουν το στέμμα τους και πορεύονται σε νέες πατρίδες πιο ελπιδοφόρες.
Μανιτάρια! Πολλά ασημένια και φωτεινά μανιτάρια αναδύονται από τα έγκατα της γης. Φως αναβλύζει από τους κορμούς τους. Μικρά πολύχρωμα μάλλινα πλάσματα ξεπετάγονται από τα καπέλα των μανιταριών και διαβρώνουν το τοπίο. Όλοι ξέρουν ότι ο ήλιος δεν θα ανατείλει ξανά. Όχι σε αυτόν τον πλανήτη. Για να βρουν νέο κόσμο πρέπει να θυσιάσουν τον παλιό. Ακρίδες, πολλές ακρίδες, μεγάλες και αιμοβόρες κατασπαράζουν τα λιγοστά φυτά και δέντρα που έχουν απομείνει….
Οι αθάνατοι πλανήτες εισχωρούν σιγά σιγά μέσα στη θάλασσα φτάνοντας στον πυρήνα του πλανήτη… Δεν είναι αρκετοί για να τον κομματιάσουν. Καταφθάνουν και άλλοι από τον ουρανό. Πέφτουν πάνω στα βουνά και τα λιώνουν…. Λάμψεις, λάβα, και πολύς καπνός σκεπάζουν τα πάντα στο πέρασμα τους…
Πολύ λυπάμαι για τον πλανήτη μου που χάθηκε, αλήθεια… Αλλά ήταν απαραίτητο για να ξαναδώ την ανατολή μου…
Υ.Γ.1 Ξέρω πως δεν σας έχω πει τα νέα των δυο τελευταίων μηνών και κάποια στιγμή πρέπει να τα αναφέρω. Όχι για τα γεγονότα αυτά καθεαυτά αλλά για τα συναισθήματα που αυτά κρύβουν. Stay Tuned!
Υ.Γ.2 Πόσο μάταια προσπαθώ να κλείσω κύκλο τους τελευταίους 7 μήνες... Όλα είναι τόσο μα τόσο ρευστά, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Μέχρι τέλος αυτού του μήνα ελπίζω πως θα κλείσει. Θα τον κλείσω εδώ ενώπιον σας. Promise…
Υ.Γ.3 Πόσο χάρηκα που γνώρισα μερικούς bloggers από κοντά. Είναι και αυτό μέσα στα νέα μου αλλά δεν μπορώ να μην το αναφέρω μιας και βρήκα την ευκαιρία! Χαιρετώ Σας! :-)
Υ.Γ.4 Αφιερωμένο το κομμάτι “Point De Suture” της Mylene Farmer από το ομώνυμο άλμπουμ και από την περιοδεία που έκανε το 2009. Απολαύστε το!
Υ.Γ.5 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)