Υπερφορτωμένες Αποσκευές

Τον τελευταίο καιρό δεν βλέπω όνειρα… Μόνο κενό… Είναι όλα τόσο ρευστά. Το ίδιο το μέλλον αλλάζει. Τα μικρά παραθυράκια που άλλοτε μου ανοίγονταν είναι κλειστά. Ίσως γιατί η ίδια η ουσία των πραγμάτων αλλάζει….

Δεν ξέρω γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτά που βλέπω εγώ σε μια εικόνα. Πάντα μου συζητάνε για κάποιο μέρος της. Βαρέθηκα να εξηγώ γιατί και πως. Πως είναι δυνατόν να δίνεις σημασία σε τόσο μικρά πράγματα και να μην βλέπεις την ουσία ολόκληρης της εικόνας? Έχω σταματήσει πλέον να ασχολούμαι με το «γιατί» και το «πως» θα καταλάβουν είτε πρόκειται για συγγενικά μου πρόσωπα, είτε πρόκειται για φίλους ή γνωστούς μου. Με τον καιρό θα καταλάβουν όπως κατάλαβαν και στο παρελθόν. Ο καθένας χαράζει τον δρόμο του και είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Απογαλακτιστείτε μπας και δούμε μια άσπρη μέρα... Μέχρι τώρα είμαι αρκετά ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Από τους 6 στόχους που είχα θέσει μέχρι τα 30, έχω πετύχει 3. Μένουν άλλοι 3. Οι 2 από αυτούς είναι πολύ ρευστοί οπότε ποτέ δεν μπορώ να ξέρω τα αποτελέσματα αυτών. Για τον τρίτο ότι μπορώ πραγματικά κάνω. Ίδωμεν…

Από την τελευταία φορά που σας έγραψα τίποτα σημαντικό δεν έχει συμβεί συναισθηματικά. Δεν ξέρω γιατί αλλά νοιώθω ότι έχω πάθει ανοσία σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προκαλέσει συναίσθημα. Έχω συλλογή από επαφές και τηλέφωνα… Κι όταν με καλούν πάντα κάτι έχω να κάνω και δεν μπορώ να βγω. Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το θέμα. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα. Απλά δεν θέλω να βγω άλλο ένα άσκοπο ραντεβού, άλλο ένα σπαταλημένο απόγευμα. Κι αν βγω όλο βρίσκω ελαττώματα και δικαιολογίες και περίεργες συμπεριφορές ώστε να μην επαναληφθεί η εκάστοτε συνάντηση. Προφανώς δεν γίνεται να φταίνε συνέχεια οι άλλοι και προφανώς είναι δικό μου το σφάλμα για αυτό και αποστασιοποιούμαι από όλα αυτά.

Στην φράση «Εγώ δεν κουβαλάω αποσκευές, φρόντισε να μην κουβαλάς ούτε εσύ» τι απαντάς? Πως γίνεται να μην έχεις αποσκευές? Υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι που σου τις αδειάζει? Μπορείς να εξασκηθείς να τις αδειάζεις? Εγώ μάλλον έχω πολλές. Προχτές πριν αράξει το πλοίο στη Σέριφο, έκανε στάση στην Κύθνο. «Φτάσαμε στο λιμάνι της Κύθνου» μου λέει η Νίκη, «Βγες να δούμε το λιμάνι» Μαρμάρωσα ολόκληρος μόνο με τη λέξη. Κατευθείαν τόσες εικόνες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Η Ρόδα, τα σφουγγάτα, οι περίπατοι στη θάλασσα, η έκθεση βιβλίου και τα κεραμικά, τα κλεφτά φιλιά στα στενάκια της Χώρας… και εκείνο το μεθυσμένο πρωινό που πάντα έλεγα ότι με πείραξε αλλά έλεγα ψέματα…. Τελικά δεν βγήκα να το δω. Καλύτερα έτσι…. Και όλο να στριφογυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη «Πως φτάσαμε εδώ?»

Αν μάθετε πως αδειάζουν αυτές οι αποσκευές ή πως σβήνουν οι αναμνήσεις, ενημερώστε με και μένα γιατί μάλλον παιδεύομαι άδικα μιας και είναι τόσο εύκολο να τις έχεις σε τάξη και έλεγχο. Για μένα δεν είναι. Χτυπάνε απότομα το μπαούλο και ξεπετάγονται όλες μαζί. Δεν μπορώ να τις ελέγξω. Που θα πάει όμως…

Στη φράση «νοιώθεις ακόμα ότι ανήκεις κάπου αλλού? Γιατί αν ανήκεις αλλού δεν μπορείς να ανήκεις και σε μένα.» Τι απαντάς? Καταρχάς ότι δεν είσαι αγροτεμάχιο προς πώληση αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ανήκεις όμως αλλού? Φυσικά και όχι απαντάς με μια φευγαλέα αίσθηση σιγουριάς. Γιατί σε ρώτησε όμως? Μάλλον μυρίζω ακόμα ξένο. Ίσως και όχι. Τι να πω…

Αν με ρωτούσαν τι ψάχνω τελικά? Συντροφικότητα θα απαντούσα, Έρωτα και παράδειγμα του ρήματος «μοιράζομαι» και δεν μπορεί αυτό να βρεθεί εύκολα. Όταν βρίσκεται το αισθάνεσαι σαν πολλά volt να σε κτυπούν από την κορφή ως τα νύχια. Σπάνια βέβαια το βρίσκεις μέσα σε αυτό το σωρό των ανθρώπων αλλά υπάρχει. Το πώς όμως θα εξελιχθεί και τι εμπόδια θα φανερωθούν στην πορεία ποτέ δεν μπορείς να τα ξέρεις. Και εκεί έρχεται η φράση που πάντα λέω εδώ μέσα. Γεφύρωσε την απόσταση. Προσπάθησε μέχρι όπου μπορείς και ο άλλος θα καλύψει το υπόλοιπο. Κάνε όμως το βήμα….

Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα μας. Το θέμα είναι γιατί να είναι κάποια πράγματα για εμάς πρόβλημα? Μήπως απλά έτσι είναι στη συγκεκριμένη στιγμή τα δεδομένα και σύντομα μπορεί να αλλάξουν? Ζήσε τη στιγμή και το ταξίδι και που θα πάει, ένας καινούριος ήλιος θα ανατείλει και για εμάς…

Υ.Γ.1 Για πολύ συγκεκριμένους λόγους πλέον οι επιβεβαιώσεις αιτημάτων φιλίας στο facebook θα είναι κλειστές. 1)Μαζευτήκαμε πολλοί (μιλάω για αυτούς που δεν γνωρίζω) σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα πάντα, 2)όσοι προέρχεστε από την παρούσα σελίδα θα ήθελα να το αναφέρετε με μήνυμα πλέον και ζητώ συγγνώμη για 2 συγκεκριμένα αιτήματα που είχα σε αναμονή. Απλά το κακό έχει παραγίνει με συγκεκριμένα άτομα έτσι αυτή η πράξη λειτουργεί ως δικλίδα ασφαλείας για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Ευχαριστώ…

Υ.Γ.2 Να απαντήσω σε μένα αλλά και σε μια άλλη ψυχή (σκληρό καρύδι αλλά πολύ ευαίσθητη κατά βάθος) ότι εσύ μπορεί να βασίζεις τις απόψεις σου στις μελέτες τρίτων, τις έρευνες και τη λογική αλλά εγώ τις βασίζω στην παρατήρηση, στην δική μου παρατήρηση και στο συναίσθημα, φοβάμαι πάλι πως έχασα το μέτρημα… Ν…

Υ.Γ.3 Υπέροχη νύχτα απόψε εδώ στη Σέριφο, το πιο πιθανό και σε όλη την Ελλάδα. Κάποιος κρέμασε για εμάς τα αστέρια στον ουρανό. Πως φωτίζουν… Χαρίστε απόψε ένα αστέρι στο άλλο σας μισό… Δώστε σε έναν αστερισμό το όνομα αυτού που αγαπάτε έτσι έστω και μακριά όταν είστε, θα είναι κατά μία έννοια κοντά… Καλό μας ξημέρωμα…

Υ.Γ.4 Αφιερωμένο το κομμάτι «And Just Like That» του «Abel Korzeniowski» από την ταινία “Α Single Man” σε όσους μας έδωσαν ή και συνεχίζουν ακόμα να μας δίνουν αναμνήσεις.

Υ.Γ.5 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!