Ο Καταραμένος Πρίγκιπας και οι Μεγάλες Προσδοκίες Του…

Σκέψη στη σκέψη και πάνω σε μια άλλη σκέψη πέφτει και κυλάει η νύχτα. Σαν βώλοι οι σκέψεις χτυπάνε η μία την άλλη και περνάει το σκοτάδι και έρχεται το φως και εσύ πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να είσαι πάντα χαρούμενος, πάντα γελαστός γιατί έτσι σε έχει συνηθίσει ο κόσμος. Να μιλάς και να δίνεις παραστάσεις γιατί αυτά θέλει ο κόσμος. Ποιος κόσμος? Ποιοι άνθρωποι? Ποιος εσύ? Μήπως εσύ το έχεις πιο πολύ ανάγκη από αυτούς? Να βλέπεις τον εαυτό σου χαρούμενο και να παίρνεις κουράγιο ελπίζοντας πως τα πράγματα θ’ αλλάξουν? Δεν ξέρω…

Παλιότερα πίστευα πως ένα από τα χαρίσματα που μου είχαν δοθεί ήταν η μνήμη. Θεωρούσα πως ήμουν πολύ τυχερός που μπορώ και θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τη ζωή μου μέχρι τώρα. Από πολύ μωρό ακόμα, μέχρι τώρα. Μέγα σφάλμα. Τώρα βλέπω ότι μάλλον είναι κατάρα. Να θυμάσαι και την πιο μικρή λεπτομέρεια από το οτιδήποτε μπορεί να είναι φρικιαστικό μερικές φορές. Δεν μπορώ να ξεχάσω. Ευτυχισμένος τελικά δεν είναι ο άνθρωπος που θυμάται τα πάντα αλλά αυτός που δεν θυμάται τίποτα. Δεν έχει τίποτα να νοσταλγεί, τίποτα να τον προβληματίζει, τίποτα να τον στεναχωρεί και να τον θυμώνει. Έχω ξεχάσει πως ξεχνούν. Είναι σε κάποιο εγχειρίδιο γραμμένο? Μήπως μπορώ να προγραμματιστώ ξανά? Μάλλον όχι…..

Αυτό το μήνα ανακάλυψα πως πηγή της θλίψης μου τελικά είναι οι προσδοκίες που έχω για τη ζωή μου. Αυτές φταίνε για όλα. Μάλλον έβαλα πολύ ψηλά τον πήχη. Τι να πω. Ή και όχι; Και άλλοι πτυχιούχοι δουλεύουν πάνω στο αντικείμενο τους. Όχι εγώ. Φταίνε και οι επιλογές που έκανα αλλά όπως έχουν πλέον τα πράγματα στις μέρες μας, μάλλον δεν πρόκειται να μου δοθεί τώρα σύντομα ευκαιρία να αποδείξω τις δυνατότητες μου. Ρίχνοντας τις προσδοκίες σου συρρικνώνονται και τα όνειρα σου. Αυτό είναι που δεν μπορώ να αντέξω. Ότι πρέπει να συμπιέσω κι άλλο τα όνειρα μου. Ήδη θεωρώ ότι είναι μεγάλη υποχώρηση να αφήσω σε δεύτερη και Τρίτη μοίρα το τραγούδι. Τώρα και αυτό…. Μετά τι?

Παρόλα αυτά ρίχνοντας τις προσδοκίες σου αποκτάς περισσότερη ηρεμία, εσωτερική τελικά. Δεν έχεις να ανησυχείς συνέχεια για κάτι. Έρχεσαι σ’ αυτά που έχεις τώρα και σε πολύ βραχυπρόθεσμους στόχους, τους οποίους εύκολα επιτυγχάνεις. Άραγε είναι αυτό κομμάτι ευτυχίας? Νιώθεις πραγματική πληρότητα ή απλά χρυσώνεις το χάπι σου για να πέσεις πιο εύκολα στο λήθαργο σου?

Ούτε από σένα ξέρω πλέον τι ζητάω. Δεν ξέρω αν θέλω και κάτι. Θέλω τη φιλία σου, θέλω κάτι παραπάνω? Μήπως τίποτα? Δεν ξέρω. Μου βγαίνει μια κούραση από όλο αυτό. Απλά κουράστηκα. Έκανα οτιδήποτε ένας άντρας θα μπορούσε να κάνει για σε κρατήσει ξανά στα χέρια του. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχει άλλο. Πάμε παρακάτω… Μια προσπάθεια να κατακτήσω ξανά ήδη κατακτημένες κορυφές, χωρίς ουσία τελικά. Έχει νόημα? Δεν θέλω μόνο εγώ να προσπαθώ. Χάρηκα τις προάλλες όταν μου είπες να βγούμε. Τελικά το ακύρωσες την ημέρα που είχαμε κανονίσει. Δε με πείραξε. Βασικά το περίμενα. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια. Ξέρω ποιος είμαι. Δεν ξέρω αν θέλω πλέον κάτι αλλά ούτε μπόρεσα και να μάθω. Τεσπα, καλά να περνάς…

Και πάνω που είπα προσπάθεια. Πόση προσπάθεια τελικά και για ποια πράγματα? Πότε πρέπει να σταματάμε την προσπάθεια μας? Έχει όρια? Αξίζει τον κόπο αυτό για το οποίο προσπαθούμε? Μήπως φταίμε εμείς που δεν ξέρουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε? Αγνοώ….

Η Βάγια με ρώτησε αν θα έτρωγα «χθεσινό» φαγητό γιατί εκείνη λέει δεν τρώει «χθεσινά» φαγητά. Το σκέφτηκα. Σίγουρα δεν περίμενε την απάντηση! Εγώ ναι θα έτρωγα αν ήταν μια εύγεστη μακαρονάδα με μπόλικη πιπεριά, λιωμένο τυρί και σοταρισμένα κρεμμύδια θα έτρωγα όχι μια φορά αλλά πολλές φορές. Έτσι είμαι εγώ όμως…

Από εδώ και στο εξής θα ονομάζομαι «Καταραμένος Πρίγκιπας». Ακόμα θυμάμαι την πρώτη «επίσημα» δουλειά που έκανα και τον κύριο Αλέξη στις 23 Ιουλίου του 2003 στις 10.00 το πρωί όταν με είχε πρωτοδεί ως το νέο αίμα στο μαγαζί. Εσύ εδώ? Μου λέει. Θα Μαρινάρεις Κρέατα? Τι θέλει ένας μικρός πρίγκιπας σε αυτή τη δουλειά? Τράβα πάρε τα πράγματα σου και καβάλα το άλογο σου. Δεν είσαι εσύ για αυτά. Κι ο χρόνος πέρασε και φτάσαμε στα 3μισι χρόνια δουλειάς και ήμουν ο καλύτερος από όλους εκείνα τα χρόνια. Τεσπα…

Προτιμώ το επίθετο «Kαταραμένος». Έτσι δεν φταίω εγώ, δεν φταίνε οι πράξεις μου ή το κολλημένο μου μυαλό. Αλλά κάποιος άλλος. Ένα κακό ξωτικό, μια άσχημη μάγισσα που με καταράστηκαν να ζω έτσι. Μεταβιβάζεται δηλαδή το μερίδιο ευθύνης μου. Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε… Χαρούλα Μας…

Υ.Γ.1 Έχω πολύ καιρό να γράψω. Δεν ξέρω γιατί… Περίοδος ηρεμίας και περισυλλογής ο μήνας Μάιος. Κάποιες φορές και προσμονής… Απλά να πω ότι πολλά έχουν αλλάξει τις τελευταίες 2 εβδομάδες και είμαι πραγματικά χαρούμενος για αυτό! Τα παραπάνω πάντως για να είμαστε και ειλικρινείς γράφτηκαν στις 25-5-2010 Τα καλύτερα έρχονται… :-)

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι “Lift Me Up” από το ολοκαίνουριο άλμπουμ της Christina Aguilera – Bionic (Δεν χρειάζεται να μπείτε στον κόπο να το ακούσετε ολόκληρο για να βρείτε καλά κομμάτια – Δεν Υπάρχουν)

Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.