Ερωτευμένος Εαυτός

Μιας και αυτό το διάστημα έχουν επιστρέψει οι «συμπτώσεις» στη ζωή μου βρήκα αφορμή να σκεφτώ κομμάτια του παρελθόντος. Δικά μου αλλά και άλλων φίλων μου. Ιστορίες πολλές και διάφορες αλλά παρατηρώντας κατέληξα ότι οι περισσότερες είχαν τον ίδιο παρονομαστή. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση… και «άλλοι εαυτοί» φτιαγμένοι ειδικά για συγκεκριμένα άτομα που τελικά δεν τους εκτίμησαν…

Άκουσα πρόσφατα σε μια συνέντευξη μια καλλιτέχνιδα να μιλάει για τον έρωτα. Είπε ότι οι άνθρωποι που ερωτευόμαστε έχουν κομμάτια από εμάς για αυτό και αυτή η ακαταμάχητη έλξη για αυτά. Ναι, Ίσως και να θέλουμε να ολοκληρωθούμε μέσα από κάποιους ανθρώπους. Ίσως έτσι προσθέτουμε πάνω μας τα κομμάτια που δεν έχουμε. Όπως τα σιαμαία. Έχουν τη μια πλευρά τους ενωμένη. Ίσως και οι άνθρωποι να προσπαθούν να συμπληρώσουν τα κενά του χαρακτήρα τους ή του κορμιού τους με τον έρωτα. Δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό απλόχερα στον άλλον λες και έχουν απέναντι τους το αντικείμενο λατρείας τους.

Της καταλαβαίνω αυτές τις ιστορίες. Το έκανα και εγώ αυτό κάποια στιγμή. Έφτιαξα ένα άλλο εαυτό από όλα τα καλά μου στοιχεία και τον παρουσίασα απότομα και με πομπώδες τρόπο. Δεν το καταλάβαινα έτσι κι αλλιώς το πώς άλλαζα, απλά μου άρεσε όλη αυτή η περίεργη και χαρούμενη αίσθηση που είχα. Δρας πολλές φορές σαν 5χρονο παιδί που μόλις του έχουν δώσει το πιο όμορφο παιχνίδι και κολλάς με αυτό. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε ποια είναι τα όρια και στο τέλος τα παιχνίδια γινόμαστε εμείς στα χέρια των άλλων. Γι’ αυτό προσοχή! Δεν θα προσπαθήσω να αποτρέψω κανέναν από το να το κάνει αυτό γιατί απλά δεν γίνεται. Είναι σαν να έχεις παρωπίδες. Στο χέρι σου είναι πότε θα τις βγάλεις για να δεις όλη την εικόνα. Πάντως ότι και να λέω, αξίζει να τα ζεις αυτά τα συναισθήματα κι ας πονέσεις μετά…

Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι πως οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς είμαστε περίεργοι. Μας αρέσουν τα δύσκολα, τα επικίνδυνα, αυτά που κρύβουν μέσα τους περιπέτεια και πολλά εμπόδια. Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε όταν το κατακτούμε, δεν το θέλουμε πια. Είναι αυτό που λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος. Εσένα αν σου χτυπούσαν την πόρτα ένα πρωινό και σου έλεγαν «Καλημέρα, είμαι ο έρωτας της ζωής σου, είμαι αυτό που ψάχνεις», εσύ θα δεχόσουν? Όχι βέβαια. Όλα θέλουν περιπέτεια και προϊστορία για να στεριώσουν, χρειάζονται θεμέλια και μετά περιποίηση. Χωρίς το ένα από τα δύο από κάπου θα αρχίσει να πλημμυρίζει νερά η σχέση και μετά άντε να τα αντλήσεις.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Ας παρουσιάσουμε τους εαυτούς μας όπως πραγματικά είναι κι ας μην φοβόμαστε για το πώς άραγε να του/της φανεί το οτιδήποτε που κάνουμε ή σκεπτόμαστε. Ερωτευθείτε αλλά και με τις δυο σας πλευρές σας. Όχι μόνο με την καλή. Χρειάζεται και η κακή μας πλευρά, η σκοτεινή πλευρά, η ελαττωματική γιατί έτσι θα μπορέσει να μας αγαπήσει και ο άλλος με τα ελαττώματα μας. Το «τέλειο» πολλοί θαύμασαν αλλά λίγοι τελικά έμειναν μαζί του. Όσο πιο δίκαιοι και αποστασιοποιημένοι είστε ανάμεσα στις δυο πλευρές σας, τόσο πιο προσιτοί γίνεστε. Την επόμενη φορά, μπορεί και να είμαστε πιο τυχεροί. Καλό ξημέρωμα…

Υ.Γ.1 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο σήμερα ένα αγαπημένο μου κομμάτι «La Valse Des Monstres» του Yann Tiersen από το ομώνυμο άλμπουμ σε αυτούς που συνεχίζουν να ελπίζουν…
Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά…