Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Ζωή Μου Φτιαγμένη Από Συμπτώσεις

Κανονικά θα έπρεπε να αντιδρούσα αλλιώς. Κανονικά θα έπρεπε να είχα θυμώσει. Κανονικά δεν ξέρω και εγώ τι θα έπρεπε να είχα κάνει. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν νοιώθω τίποτα. Δεν με ακουμπάει τίποτα πια. Δεν μπορώ να νοιώσω κάτι. Δεν μπορεί να με πειράξει. Το πολύ πολύ να πληγώσει ένα άτομο που πληγώθηκε μια φορά από μένα και ήδη έχω τύψεις. Ίσως τελικά μέρος της εκδίκησης είναι να πληγώνουμε και ανθρώπους που δεν φταίνε, έτσι? Δεν είναι, όμως, έτσι. Και εγώ δεν νοιώθω τίποτα. Είμαι σε άλλο επίπεδο. Αλλάζω και αναδιοργανώνομαι, αλλάζω εσωτερικά και φτιάχνω έναν καινούριο εαυτό με τα κομμάτια του παλιού μου. Δεν μπορώ να τον πλάσω λιγότερο ευαίσθητο, με λιγότερο πάθος ή λιγότερο καλλιτέχνη. Μπορώ όμως να τον φτιάξω με περισσότερη αυτό-συγκράτηση και υπομονή. Μετά από αυτά που είδα κατάλαβα πολλά πράγματα. Καλά τα έλεγε η φίλη μου η Βάσω και ο φίλος μου ο Γιώργος. Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου δεν μπορείς να τον ξέρεις ποτέ 100%, μόνο όταν χωρίσετε μπορείς να δεις τι είχες δίπλα σου. Μετά, λοιπόν, από αυτά δεν με αφορά πλέον, τι κάνει ο καθένας και η καθεμία. Απλά προσπερνώ…

Τον τελευταίο καιρό έχω μείνει άφωνος. Συμπτώσεις, συμπτώσεις, συμπτώσεις παντού. Δεν ξέρω τι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα (?), το σύμπαν (?), ο άλλος μου εαυτός? Ένα είναι το σίγουρο, δεν γίνονται τυχαία και δεν μπορώ άλλες συμπτώσεις. Στην πρώτη σύμπτωση χαίρεσαι, στη δεύτερη ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Στην πέμπτη σύμπτωση απλά μένεις άφωνος και λες «Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί». Γενικά, πάντα πίστευα ότι όλα γίνονται για συγκεκριμένους λόγους. Η ζωή μας δείχνει τα μονοπάτια, μας δείχνει λάθη μας, μας δείχνει τρόπους, μας στέλνει σημάδια. Αρκεί να μπορούμε να τα αποκωδικοποιήσουμε. Εγώ, μάταια, προσπαθώ τόσο καιρό. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, τα αφήνω και αυτά πίσω μου. Κάνω πως δεν υπάρχουν, πως δεν γίνονται αλλά συμβαίνουν και δεν το προκαλώ εγώ. Δεν με αφορούν, όμως, τον τελευταίο καιρό νοιώθω αλλιώς, νοιώθω πιο δυνατός και αισιόδοξος. Διαισθάνομαι μια αλλαγή. Μια εσωτερική ζεστασιά. Κάτι που έρχεται κ εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος να το δεχθώ με χαρά…

Και γιατί (?) σήμερα που ήμουν πλέον καλά και δεν με ενδιέφερε τίποτα από το παρελθόν, έλαβα τηλεφώνημα? Γιατί, μαμημένο μου κάρμα μ’ έχεις διαλύσει φέτος? Γιατί σύμπαν? Εγώ σε ενοχλώ? Γιατί σήμερα και όχι καμιά εβδομάδα πριν? Γιατί όταν αναγνώρισα αυτή τη φωνή ένοιωσα 100.000V να με χτυπάνε αλύπητα? Γιατί? :(……..

Η Ελένη με ρώτησε αν θέλω κάτι από το περίπτερο και εγώ της είπα μια καινούρια καρδιά. Γελάσαμε αλλά όντως φτιάχνω μια καινούρια καρδιά που θα κοιτάξω πολύ προσεκτικά πλέον που να την χαρίσω και πότε….

Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε μια ψυχή (η μοναδική μέχρι στιγμής που έχω γνωρίσει) που μπορεί να το νοιώσει και να το αποκωδικοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που το ένοιωσα εγώ. Καλό Ταξίδι…

Υ.Γ.1 Δεν με ξέρετε και δεν σας ξέρω. Ξέρω ότι πλέον είστε αρκετοί και κάποιοι-ες από εσάς καταλαβαίνετε κάποια πράγματα παραπάνω από κάποια άλλα άτομα λόγω βιωμάτων. Ευχαριστώ που είστε εκεί, λοιπόν…
Υ.Γ.2 Το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το Burial – Debroah Lurie και Danny Elfman από την ταινία 9, η οποία μου άρεσε πολύ.
Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

5 σχόλια:

  1. Δεν ξερω τι περνας εσυ, και ο καθε ανθρωπος αλλα πιστεψε με το συμπαν ειναι αδιαφορο στο ανθρωπινο δραμα (το εχω ξαναγραψει αυτο? μου αρεσει παρα πολυ να παρει :)). Ειναι ειρωνικο να νομιζουμε οτι ειμαστε το κεντρο του κοσμου...Αλλα βαθεια μας ξερουμε οτι το συμπαν θα συνεχισει να υπαρχει και χωρις εμας. Οποτε τι να κανεις...Να μην γινομαστε μοιρολατρες μαλλον...Να προκαλουμε την ζωη μας οσο πιο πολυ μπορουμε και να μην μενουμε στασιμοι σε ανθρωπους και καταστασεις. Τουλαχιστον μετα δεν θα κλαιμε οτι χασαμε τον χρονο μας με ατομα που δεν αξιζαν...Να 'σαι καλα και κουραγιο φιλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ μαζί σου Αλχημιστή, συμφωνώ περι αδιαφορίας του σύμπαντος αλλά έχουν υπάρξει φορές που λες δε μπορεί μου κάνει πλάκα ο Θεός! Λες και είμαστε μαριονέτες και μπλέκουν τα σχοινιά μας. Και ποιες μαριονέτες πλέκουν. Όχι οι οποιεσδήποτε τυχαίες μαριονέτες. Δεν ξέρω, τι να πω. Όχι άλλες προκλήσεις για μένα φέτος, δεν ξέρω από που μου'ρχονται. Συμφωνώ για τον άσκοπο χρόνο που λες απλά και αυτό είναι μια διαδικασία που πρέπει να περάσεις. Για άλλους πιο βαριά, για άλλους πιο ελαφριά. Κάθε πλήγή πονάει μέχρι να επουλωθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Έχεις τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα"
    Ν.Καζαντzάκης

    Αγαπητέ μου, συνειδητοποίησε το βάρος των λέξεων, αποκωδικοποίησέ τες και θα δεις ότι εσύ διαμορφώνεις το περιβάλλον που ζεις...

    Μία μικρή συμβουλή από ένα κορίτσι που έχει τα πινέλα και τα χρώματα και επιλέγει συνειδητά να κοιτάζει τον άδειο καμβά...Κάνε την αρχή...

    Χρύσα (για να μην λες ότι δε σε διαβάζω...χιχιχi)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τιμή μας Δεσποινίς Χρύσα που επισκεφθήκατε το ταπεινό μας blog. Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. mia kainouria kardia...poses fores den to efhithikame afto oloi mas. Kalispera agorina mou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευτυχία είναι...