Η Βιονική Τσίχλα

Γράφω σήμερα γιατί ο κόμπος στην καρδιά έχει σφίξει τόσο πολύ και δεν παίρνει άλλη καθυστέρηση. Μου λείπει και το τραγούδι που ’χω παρηγοριά και δεν τραγουδάω και έτσι έρχομαι εδώ…

Κάποιοι από εσάς μου ζητήσατε να γράψω για την αγάπη. Λοιπόν, δεν θα γράψω για την αγάπη. Όχι τώρα. Δεν είναι ότι φοβάμαι ή δεν ξέρω. Ευτυχώς την έχω νοιώσει πολλές φορές στη ζωή μου για αρκετούς δικούς μου ανθρώπους. Απλά είναι τόσες πολλές οι μορφές που παίρνει, τόσες πολλές οι μεταμορφώνεις της, οι εκφάνσεις της και οι κατηγορίες της που φοβάμαι ότι πέφτω στα ξαφνικά στα βαθιά γράφοντας για αυτήν. Άσε που δεν είμαι και στην κατάλληλη περίοδο. Σε κανα 2μινο βλέπουμε.

Σήμερα θα σας μιλήσω για τις τσίχλες. Άκρως αναλώσιμο προϊόν όπως και κάποιοι άνθρωποι… Η τσίχλα δεν κινείται από μόνη της στο στόμα. Περιμένει την σιαγόνα να την σπρώξει πάνω-κάτω σαν μπάλα και να την μασήσει για να βγάλει τη γεύση της. Δεν μπορεί να προσπαθήσει για οτιδήποτε λέει «Περνάει Φάση»… Και μετά τι? Πάει για πέταμα, αλλά έτσι είναι η νοοτροπία της τσίχλας, να κολλάει στο παπούτσι και να μην θέλει να ξεκολλήσει. Θυμάμαι την γιαγιά μου που μάσαγε τις μαστίχες για να χωνέψει μετά το φαγητό και πάντα επειδή ήταν φυσική μαστίχα την έκανα μπάλα κ την κράταγε και για άλλη φορά. Λοιπόν, οι τσίχλες δεν γουστάρουν τέτοιες συμπεριφορές. Θέλουν το φτύσιμο τους και το πέταμα τους αλλιώς δεν μπορούν να μείνουν. Τους αρέσει το φτύσιμο. Δυστυχώς εγώ είμαι της παλιάς σχολής και δεν μ’ αρέσει κ πολύ το φτύσιμο: ούτε να με φτύνουν, ούτε κ εγώ να φτύνω. Πρώτα απ’ όλα δεν είναι ευγενικό, δεύτερον, ας αλλάξουμε θέμα γιατί σαλιώσαμε… Μπλιαχ! Τι άλλο να ευχηθώ πια… Καλά Πατήματα!!! :(

Θυμάμαι το Γιώργο (1 από τους 4 φίλους μου με το όνομα Γιώργος – Είναι ο μεγάλος αδερφός μου που ποτέ δεν είχα και πρόσφατα στα δεύτερα άντα του έγινε μπαμπάς!) που μου έλεγε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τις αράχνες. Υφαίνουν τον ιστό τους με προσοχή γύρω από αυτές και δημιουργούν τον δικό τους χώρο στο συγκεκριμένο τόπο στον οποίο γεννήθηκαν. Μικρές θα είναι οι αποκλίσεις στο μέλλον, πάντα εκεί στις γύρω περιοχές θα κατοικούν και θα τρέφονται. Λίγες και τολμηρές είναι αυτές που αλλάζουν τις ζωές τους, παρατάνε τον ιστό τους και φεύγουν με τον άνεμο. Αρκετές από αυτές τις πετάει ο άνεμος σε χαντάκια και άλλες τις κάνει κομμάτια. Λίγες είναι αυτές που επιβιώνουν και υφαίνουν νέο ιστό σε άλλο τόπο με άλλες προοπτικές. Πόσο θα ΄θελα να τα καταφέρω και εγώ, λοιπόν. Να ξεπεράσω απόψεις και στερεότυπα και να δημιουργήσω κάτι που εγώ θέλω, όπως το θέλω, αποστασιοποιημένο από οποιαδήποτε συμφέροντα και προκαταλήψεις. Πόσο δύσκολα φαντάζουν μερικές φορές όλα… Όπως και να ’χει εμένα μ’ αρέσει να πετάω με τον άνεμο. Πρέπει να υπάρχει μέτρο, βέβαια, γιατί αλλιώς σε παίρνει και σε σηκώνει! Εμένα φέτος με φύσηξε πολύ ο αέρας και μου έσπασε 2 πόδια αλλά μου μένουν άλλα 6 και υφαίνω και χρυσό ιστό. Νephila Κomaci το είδος μου και που θα πάει θα την βρω την άκρη…

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ ειλικρινά bloggers και μη για το «παρών» που δίνουν κάθε φορά που γράφω κάτι. Μένουν ακόμα σκέψεις που δεν έχω γράψει αλλά θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Στα μελλοντικά σχέδια είναι και η αγάπη και αυτά τα χιλιοειπωμένα κομμάτια του παζλ (συμπληρωματικά και ταυτόσημα άτομα)

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το κομμάτι της Ελένης Πέτα «Τι Μου ‘Χει Λείψει» από το άλμπουμ " Ίδια Μάτια Άλλο Βλέμμα" Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος Μουσική: Κώστας Φαλκώνης

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Cu Soon…

Το Απέραντο Κενό

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι πέφτω όλο σε λάθη. Λες και έβαλα στοίχημα να κάνω μέσα σε 3 μήνες λάθη που δεν έχω κάνει τα προηγούμενα 24 χρόνια. Έχω ένα τεράστιο κενό μέσα μου το οποίο δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα. Μια στη ζέστη και μια στο κρύο. Τη μια στιγμή θέλω να βγω έξω να πάω μια βόλτα, σε ένα club (που είναι ζήτημα αν έχω πάει 3 φορές γιατί δε μ’ άρεσε), να ανακατευτώ με τον κόσμο και ακριβώς την ίδια στιγμή θέλω να μείνω μέσα να δω καμία ταινία με τους φίλους μου ή με τον αδερφό μου. Δεν ξέρω τι έχω, δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.


Είναι πολλά αυτά που έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες και συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να μου πάρει μια εβδομάδα ή δυο ώστε να ξεπεράσω αυτή την κατάσταση. Έπιασα τον εαυτό μου να αδρανεί. Να μην μπορεί να δώσει πράγματα, συναισθήματα, καλές στιγμές. Το θέμα είναι ότι προσπάθησα να ξαναφτιάξω από την αρχή ένα καινούριο πύργο αλλά αυτός γκρεμίστηκε γιατί έχτιζα πάνω στην άμμο. Κι όλοι ξέρουμε πως ότι και να χτίσεις πάνω στην άμμο, αργά ή γρήγορα θα το πάρει το κύμα. Την μια εβδομάδα τον έχτιζα, την άλλη γκρεμιζόταν και πάλι από την αρχή. Δεν έφταιγε ο πύργος αλλά οι πληγές μου που έχουν ανοίξει τη γη μου στη μέση και το μόνο που αναβλύζει είναι καυτή λάβα. Δεν έχουν κλείσει, ακόμα ματώνουν, ακόμα τρέχουν καυτό αίμα που καίει τα πάντα στο πέρασμα του.


Το θέμα είναι ότι δεν με βοηθάει και η εποχή να ξεχάσω. Μια το φθινόπωρο, μια που δουλεύω μόνο στη δεύτερη μου δουλειά και περιμένω την κανονική μου να ξεκινήσει. Μια που σταμάτησα να τραγουδάω λόγω της τεχνικής που μαθαίνω για να τελειοποιήσω τη φωνή μου. Μ’ έχουν βγάλει εκτός δρόμου. Φέτος έχω πάρει τόσα πολλά ρίσκα μαζεμένα, και αν, και δε έχω μετανιώσει και πάλι σκέφτομαι «μήπως ρισκάρεις πολλά?». Πίστεψα πολύ ΠΑΛΙ σε συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και έπειτα, ούτε εγώ μπόρεσα. Το θέμα είναι ότι πλήγωσα άνθρωπο. Πλήγωσα με την αδυναμία μου να σταθώ άξιος της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης που μου έδειξε, και αυτό δεν το έχω ξαναπάθει. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω από όσα νοιώθω είναι λύπή και ένα πελώριο κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα.


Ώρες – ώρες μουδιάζουν τα χέρια μου και ο λαιμός μου και μεγαλώνει ο κόμπος που έχω στο στέρνο. Εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να μην είχα μπλέξει κι άλλο άτομο στον δικό μου ανεμοστρόβιλο. Ξέρω ότι δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω αλλά άλλη «έξυπνη» ιδέα, δεν έχω. Μου τελειώσανε. Πάνε οι έξυπνες ιδέες, τώρα μόνο λάθη. Μαζεμένα, απανωτά, βιαστικά λάθη.


Γυρίζω πάλι τις σελίδες του μυαλού μου και γυρνάω σε μία από τις εικόνες που είχα περιγράψει τον Αύγουστο. Την πόρτα εκείνη, θυμάστε, που τα βράδια νόμιζα ότι άνοιγε και έμπαινε μέσα στο δωμάτιο και όλα ήταν όπως πριν. Πόσο θέλω να κλειδώσω αυτή την αναθεματισμένη πόρτα με 100 κλειδαριές και να πετάξω τα κλειδιά στη θάλασσα να μην ξανανοίξει ποτέ!


Ότι κι αν έκανα τόσο καιρό, όσο κι αν προσπάθησα να λησμονήσω εικόνες, αυτές πάντα κρύβονταν στη σκοτεινή γωνιά του δωματίου και με την πρώτη ευκαιρία, έβγαιναν να με κοροϊδέψουν και δεν μπορώ άλλη κοροϊδία. Δεν έχει νόημα να αποφεύγω να αντικρίσω το παρελθόν μου, μάλλον πρέπει να συμβιβαστώ και να πορευθώ μαζί του. Ελπίζω ο χρόνος σταδιακά να γεμίσει έστω και πλασματικά αυτό το κενό.


Υ.Γ.1 Θα έχετε παρατηρήσει ότι πάντα χρησιμοποιώ ουδέτερο γένος όταν απευθύνομαι σε πρόσωπο. Αυτό το κάνω για να μπορέσετε μέσα από το δικό μου βίωμα να μπορέσετε να ταυτίσετε ανάλογες καταστάσεις που είχατε ή να μπορέσετε να ταυτιστείτε πιο εύκολα είτε είστε άνδρας ή γυναίκα. Γράψτε μου λοιπόν, οτιδήποτε σκέπτεστε, οτιδήποτε σας ταλανίζει, ελεύθερα και χωρίς ντροπή στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο.. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το κομμάτι Sally’s Song από το album Nightmare Revisited. Το O.s.t. είναι του Danny Elfman από την ταινία The Nightmare Before Christmas. Τραγουδά η Amy Lee…

Επιστολή Νο2 - 09-10-09

ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΣΧΕΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΜΙΣΙ ΧΡΟΝΟ. ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ Μ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ.. ΟΠΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΑ.. ΟΜΩΣ...ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...ΕΙΜΑΙ ΙΣΩΣ ΠΟΛΥ ΠΙΕΣΜΕΝΗ.. ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΧΩΣ Μ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ...ΦΤΑΝΩ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ.. ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΧΩ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΘΥΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΣΥΝΕΧΩΣ...ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑΝ "ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟ" ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ...
ΤΟΥ ΤΟΝΙΖΩ ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ Μ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ Η ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...ΕΧΩ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΝΑ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΣΑΝ ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ...ΑΠΛΑ ΜΕ ΦΟΥΝΤΩΝΕΙ ΜΕ ΥΠΟΥΛΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΥΤΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ "ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ"...ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΑΤΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ...


Καλησπέρα Ανώνυμη,

Χαίρομαι κατ’ αρχάς που έχεις βρει ένα άτομο που σε αγαπάει και το αγαπάς και εσύ εξίσου. Παρατηρώ από τις πρώτες κιόλας φράσεις σου μια ένταση και μια πίεση όπως και εσύ μου λες. Εγώ θα σου πω κάποιες περιπτώσεις γιατί δεν γνωρίζω ακριβώς την κατάσταση, και εσύ κρατάς αυτά που πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσουν.

- Δεν μου αναφέρεις πόσο συχνά συναντιέστε, ίσως και να μένετε μαζί. Γενικά σε μια σχέση που έχει διανύσει ήδη τον πρώτο χρόνο της, πολλές φορές το να βλέπουμε καθημερινά τον άνθρωπο μας ή να είμαστε συνέχεια μαζί δεν κάνει καλό. Πόσο μάλλον όταν ερχόμαστε στο σπίτι φορτωμένοι με νεύρα και άγχη της δουλειάς. Η Πίεση βγαίνει και ξεσπάει πάνω σε δικούς μας ανθρώπους μέσα από μας. Οπότε ψυχραιμία...

- Προσπάθησε και εσύ να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, να είσαι μόνη σου και να κάνεις πράγματα για σένα ώστε να σε χαλαρώνουν και να σε ηρεμούν. Έτσι, όταν θα βρίσκεστε θα είσαι πιο ήρεμη.

- Ίσως θα έπρεπε να ρυθμίσετε τους χρόνους στους οποίου συναντιέστε. Άλλωστε όπως λέει και ένα τραγούδι, «Το Πολύ Μαζί Σκοτώνει»

- Σκέψου, υποθετικά πάντα, να μην αντιμετώπιζε τα πράγματα με έναν «Οχαδερφισμό» όπως λες. Στο λέω εγγυημένα, θα είχατε γίνει μαλλιά κουβάρια! Γενικά προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες. Ίσως και να προσπαθεί να αφήσει κάποια πράγματα να περάσουν αβίαστα – απαρατήρητα ώστε να σου δείξει ότι έτσι πρέπει να κάνεις και εσύ.

- Αν είναι γενικά αναίσθητος ακόμα και σε πιο σημαντικά καθημερινά πράγματα, τότε πρέπει να το κοιτάξετε. Συζητήστε ότι σας απασχολεί. Εάν είναι πρόσφατη συνήθεια σίγουρα θα υπάρχει βαθύτερη αιτία για αυτή την συμπεριφορά. Μήπως δεν μπορεί τις φωνές και απλά περιμένει να τελειώσουν? Μήπως βαρέθηκε? Μήπως απλά σ’ αγαπάει και δεν τον νοιάζουν ότι μικρο-προστριβές υπάρχουν μεταξύ σας γιατί νοιώθει ότι είναι πλήρης μαζί σου? Δεν ξέρω τι είναι από τα παραπάνω ή τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Μια χαλαρή κουβέντα ίσως σου λύσει τις απορίες.

- Πρέπει να αξιολογήσεις τα πράγματα που σε ενοχλούν. Από ότι κατάλαβα είναι πράγματα που σε ενοχλούν στην συμπεριφορά του. Γενικά, στις σχέσεις ο ένας «ανέχεται» εντός εισαγωγικών τις παραξενιές του άλλου. Όλοι έχουμε παραξενιές και πρέπει να κοιτάμε να τις διορθώνουμε. Συζήτησε μαζί του αυτά που θέλεις να βελτιώσει αλλά ρώτα τον και εσύ, τι θα ήθελε να βελτιώσεις και ποια παραξενιά σου «ανέχεται». Κάντε κάποιες – μικρές υποχωρήσεις.


Υ.Γ.1 Εάν τα ίδια πράγματα 9 μήνες πριν δεν σε ενοχλούσαν και σε ενοχλούν τώρα κάτι τρέχει. Προσπάθησε γενικά να μην αλλάζεις τον άλλον για να τον φέρεις στα μέτρα σου. Προσπαθήσετε να γεφυρώσετε όποιες αποστάσεις σας χωρίζουν.

Υ.Γ.2 Μην κρατάτε μεγάλα πείσματα και εγωισμούς. Ο εγωισμός ροκανίζει πολλές φορές ότι όμορφο έχουμε και το σιγοτρώει. Εάν η φαγωμάρα κρατήσει για αρκετούς μήνες ακόμα, κοιτάξτε το επί της ουσίας. Το «διάλειμμα» δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Σχεδόν ποτέ…

Υ.Γ.3 Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση μπορείς να την παραθέσεις στην ανάρτηση ως σχόλιο. Καλό σου ξημέρωμα.

Υ.Γ.4 Γράψτε και εσείς οτιδήποτε σκέπτεστε και μπορεί να μας βοηθήσει στο πρόβλημα μας. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Τα Σκληρά Καρύδια

Ναι και όμως, καλά διαβάζετε. Σήμερα θα μιλήσουμε για τα καρύδια, όχι οποιαδήποτε καρύδια αλλά τα σκληρόπετσα καρύδια, αυτά με το πολύ σκληρό κέλυφος. Είναι η δεύτερη φορά που μου συνέβη αυτό αλλά μάλλον έχω ανάμεικτα – περίεργα συναισθήματα. Το συμπέρασμα μου είναι απλά ότι:

Και τα πιο σκληρά καρύδια, κάποια στιγμή σπάνε…

Σπάνε και λένε πράγματα που δεν περίμενες ποτέ να πούνε. Και τότε δεν ξέρεις τι να πεις. Βλέπεις έχεις προσπαθήσει να προχωρήσεις γιατί πλέον πίστευες ότι δεν μπορούν να αλλάξουν. Κι όμως, σε πιάνουν εξ’ απήνης. Για λιγάκι νοιώθεις μια δικαίωση και χαίρεσαι που τελικά έσπασε αλλά τι να το κάνεις που σου μένει μόνο η απουσία και ένα μεγάλο «γιατί» να πλανάται, γιατί τώρα και όχι τότε. Γιατί έπρεπε να περάσουν 3 ή 5 ή 10 μήνες για να καταλάβεις τι έκανες ή τι ήθελες τελοσπάντων. Έχει σημασία για μένα που το μαθαίνω, αλήθεια έχει, γιατί νοιώθω ότι επιβεβαιώνονται τα λόγια και οι τότε σκέψεις μου, αλλά επί της ουσίας, ότι γράφτηκε με μελανά χρώματα, δεν αλλάζει, τη στιγμή που πιστεύεις ότι τουλάχιστον τώρα και να έκανες το βήμα πάλι μετά από λίγο καιρό θα είχατε τα ίδια προβλήματα. Γιατί το καρύδι μπορεί να έσπασε αλλά κρατάει πάντα το χαρακτήρα του, οπότε… αδιέξοδο.

Αλλά και τι να τα κάνεις πλέον που σπάσανε, είναι πλέον κούφια, τα’ χει χαλάσει ο χρόνος και δεν μπορεί να αλλάξει αυτό εύκολα. Βλέπεις, όσο και να εκτιμήσεις εσύ ένα καρύδι, αν δεν σε δει σαν τον καρυοθραύστη που πάντα περίμενε, δεν μπορεί να σε εκτιμήσει και δεν μπορεί να αφεθεί στον κόσμο σου ώστε να μπορέσεις να το κρατήσεις σφιχτά και να το σπάσεις μέσα στην αγκαλιά σου ώστε να δεις το υλικό που κουβαλάει. Δύο φορές μέχρι τώρα μου έσπασαν καρύδια και πάντα υστερόχρονα. Κι αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, γιατί ο χρόνος δεν γυρνάει. Είναι ποτάμι με τρεχούμενο νερό και έχει ένταση, κυλάει έντονα σαν το αίμα στις φλέβες. Θα μπορούσες να δώσεις ευκαιρία αλλά θα έπρεπε να δεις έμπρακτα την αλλαγή. Και λίγοι άνθρωποι στις μέρες μας μπορούν να διορθώσουν πραγματικά μεγάλα τους προβλήματα γιατί πριν τα λύσουν θα πρέπει και να τα έχουν εντοπίσει. Κι αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί ότι και να πω και εγώ και εσύ και ο άλλος, πάντα αυτόν τον διάλογο τον κάνεις με τον εαυτό σου. Οπότε βρες τα μαζί του και τα ξαναλέμε. Μάθε πρώτα να αγαπάς και τα ξαναλέμε. Όπως έλεγε και ο τελευταίος δίσκος της Αλέκας Κανελλίδου και του Στέφανου Κόκκαλη αλλά αυτό θέλει χρόνο και δουλειά με τον εαυτό σου. Τεσπα,

Πολλοί θα αναρωτιέστε, καλά για το πρόσφατο καρύδι που μας έπρηξες, δεν θα πεις κουβέντα? Θα πω, πως δεν θα πω. Και αυτό θα σπάσει με τη σειρά του (μάλλον πολύ πιο αργά από τα άλλα – γιατί το διέκρινε μια καθυστέρηση στο να καταλαβαίνει με τι ανθρώπους έχει να κάνει) αλλά προφανώς δεν θα’ μαι εγώ εκεί αλλά στην καλύτερη περίπτωση κάποιος άλλος καρυοθραύστης, έστω και δεύτερης κατηγορίας. Στην χειρότερη κάποιος σκίουρος. Οι σκίουροι είναι οι χειρότεροι εχθροί για τα καρύδια. Βλέπετε είναι η αγαπημένη τους τροφή. Αυτή είναι η χειρότερη περίπτωση. Θα το σπάσουν άτσαλα και θα φάνε ότι περιέχει και ύστερα θα πετάξουν τα τσόφλια στο έδαφος, στα γρήγορα και στα πεταχτά για να πάνε για το επόμενο καρύδι. Μακάρι να βρει έναν άλλον καρυοθραύστη, αν και συνήθως επειδή κύκλος είναι και αυτό, μάλλον θα βρει ένα καλομασκαρεμένο σκίουρο ντυμένο καρυοθραύστη. Και κρίμα γιατί έχει ευαισθησίες αυτό το καρύδι που δεν τις καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε και δεν μπορεί κανείς εύκολα να τις δει. Τι να πω, όμως, όπως πάντα λέω. Όπως έστρωσε, θα κοιμηθεί και όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια.

Γνωρίζω, πλέον, τις ευθύνες μου και εγώ. Έκανα λάθη, αλλά το μεγαλύτερο ήταν ότι απλά έπεσα με τα «μούτρα» δυστυχώς. Δεν το περίμενα, ειδικά από μένα που κρατούσα γενικά ισορροπία στις σχέσεις μου με όλους τους ανθρώπους, φιλικές ή μη. Έπεσα με τα μούτρα και χωρίς να το καταλάβω δεν έδωσα και τον απαραίτητο χρόνο στο άλλο άτομο να αφεθεί και να νοιώσει πράγματα. Τρέξαμε σε διαφορετικούς χρόνους και με πειραγμένα φρένα. Τα δικά μου, τουλάχιστον, ήταν πειραγμένα.

Ας αλλάξουμε θέμα, όμως, αγαπητέ Γιώργο, καλέ μου φίλε, μάλλον είναι καιρός να το αφήσεις και εσύ το δικό σου καρύδι γιατί δεν βγάζει πουθενά και ποτέ δεν ήταν δικό σου. Το θέμα είναι ότι δεν σου έταξε ποτέ ότι θα είναι μαζί σου οπότε ποιος ο λόγος να ασχολείσαι τόσους μήνες με το ίδιο άτομο. Θα σου πω κάτι που μου είπε πρόσφατα μια γνωστή μου με παρόμοια βιώματα κατά το παρελθόν και το’ χει πιάσει το νόημα του θέματος. «Δεν μπορώ να περιμένω, απλά μου τρώει χρόνο. Με καθυστερεί από το να γνωρίσω και να ζήσω πράγματα με άλλους ανθρώπους. Περιμένοντας να αλλάξει δεν κερδίζω κάτι και είναι σχεδόν αδύνατο. Έχω φύγει, γίνομαι καπνός.» Και έχει δίκιο. Δεν ήξερα αν το άτομο που έλεγε ήταν τρομερά εγωιστής ή συναισθηματικά ανάπηρο ή δεν ξέρω και τι άλλο αλλά έχει δίκιο. Ότι δεν μεταβάλλεται σε κάτι άλλο, ότι δεν μετουσιώνεται σε κάτι πιο σπάνιο και μοναδικό, πρέπει να φεύγει από τη μέση. Άσε τον μίζερο στη μιζέρια του όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Τεσπα,

Γ’ αυτό σήμερα το βράδυ, μιας και έχουν γενέθλια οι κολλητοί μου φίλοι Νίκος και Δέσποινα (19 χρόνια φιλίας – εκπληκτικά και γεμάτα παρακαλώ, και όχι απαραίτητα με ευχάριστες στιγμές – Μόνο τα φετινά να πιάσω και του δημοτικού σίγουρα θα γράφω για κανα 2ημερό) ετοιμάσου Γιώργο. Ντύσου, βάλε κάτι πρόχειρο, πάρε την έντονη προσωπικότητα σου μαζί και ένα χαμόγελο και πάμε για να περάσουμε τέλεια! Και εγώ θα φορέσω το sexy μου χαμόγελο και κάτι σε σκούρο (μάλλον μαύρο πάλι που μ’ αρέσει και απλό- δεν έχω ιδέα από ρούχα μη νομίζετε) και θα βγω στη γη. Και ως άλλος δηλητηριώδης πρίγκιπας θα προσπαθήσω να «κεντρίσω» την λεία μου και που ξέρεις μπορεί και να βρεθούμε στον ουρανό.

Υ.Γ.1 Παιδιά, ξεπερνάμε πλέον τις 160 αναγνώσεις και αυτό δεν το περίμενα. Νιώθω ότι μοιράζομαι πράγματα μαζί σας, έστω και ανώνυμα, όχι, όμως, άσκοπα. Σας ευχαριστώ πολύ!

Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon (Επειδή αυτές τις μέρες έχω κάποια Friend Requests από άτομα που δεν ξέρω, όταν σας προσθέτω μην ντρέπεστε, μιλήστε μου, πείτε μου τι σκέφτεστε. Δεν είναι κακό.) Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.

Υ.Γ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Υ.Γ.4 Να μην σας αφιερώσω σήμερα κομμάτι? Πως θα πάτε να ψηφίσετε και να διασκεδάσετε χωρίς σαββατοκυριακάτικο soundtrack. Benefit – Sex Sells και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε :)…. Cu Soon…