Το Κυπαρίσσι Έγινε Θάμνος κι Άλλα Μαγικά…

Καλημέρα και σήμερα,

Και σήμερα γράφω για σας, για μένα (και για την φουκαριάρα τη μάνα μου!) και όχι μόνο, έτσι κουβέντα να γίνεται και για να πάμε ένα βήμα παρακάτω.

Το βήμα ήδη το σκέφτηκα και το έκανα αλλά πρέπει και να σας το αναλύσω λίγο. Να μην το μάθετε και εσείς αγαπημένα μου ιστόπαιδα?

Λοιπόν, δεν έγινε και κάτι ιδιαίτερο απλά εγώ αν και ένοιωθα σαφώς πιο καλά, έπρεπε να πάρω τις απαντήσεις που χρειαζόμουν για να τ’ αφήσω όλα πίσω. Θα μου πεις γιατί δεν είχες πάρει απαντήσεις? Και εγώ θα σου πω ναι, βέβαια αλλά απαντήσεις του στυλ δεν θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και άλλα τέτοια σε μένα δεν πιάνουν. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρεις τον άλλον τι τον κάνει ευτυχισμένο και αν θέλεις μπορείς να ασχοληθείς και να μάθεις. Τεσπα, είχαμε μια μίνι συζήτηση μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα και ανακεφαλαιώνοντας τα πιο καίρια σημεία τριβής και λέγοντας ευθέως ότι αυτά που έλεγε ουσιαστικά ήταν λόγια του αέρα και δεν είχα ξεκάθαρες απαντήσεις (κάτι που λατρεύω) μπήκε στη διαδικασία να εξηγήσει και να παραδεχτεί κάποια πράγματα τα οποία μέχρι τώρα δεν τα έλεγε αλλά εγώ ήθελα τόσο πολύ να τα ακούσω να τα λέει. Όχι από αυταρέσκεια ή αλαζονεία αλλά για να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Να παραδεχτούμε αλήθειες και ψέματα, να μάθω και εγώ ότι γνωρίζει τις αδυναμίες που είχε και εγώ δεν ήμουν τρελός που τις ανέφερα. Να έχω την συνείδηση μου ήσυχη, γνωρίζοντας ότι, ότι ήταν θεμιτό το είχα κάνει. Συνοψίζοντας και για να μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες άδικα…

Σήμερα έμαθα ότι: 1)Η θεωρία περι μονηρών ειδών που είχα δημιουργήσει πριν καιρό ήταν πέρα για πέρα αληθινή, Ποια είναι αυτή? Σε γενικές γραμμές είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι όμως, πορεύονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνοι στην ζωή. Η μοναξιά, κύριο συστατικό της ζωής τους, δεν την αλλάζουν για οποιοδήποτε άνθρωπο θελήσει να σταθεί δίπλα τους. Οποιοδήποτε? Όχι, θα την άλλαζαν μόνο για το άτομο που δεν ξέρουν ακριβώς πως είναι αλλά και να το βρουν είναι σίγουρο ότι δεν θα αναγκαστούν να μεταβάλλουν τη ζωή τους ιδιαίτερα γιατί δεν θα έχουν καμία απόκλιση, ιδιαίτερα ιδεολογικά.
2)Πραγματικά όσο περνούν τα χρόνια δεν το περίμενα ότι θα συναντούσα όλο και μεγαλύτερα τείχη εγωισμού. Πραγματικά αδιαπέραστα, όμως. Δε λέω και γω έχω αλλά αν χρειαστεί και αξίζει μπορώ να τα γκρεμίσω.
3)Αυτή η φοβερή ατάκα ότι ενθουσιάζομαι ή ερωτεύομαι αλλά τελικώς μετά από καιρό καταλαβαίνω ότι έκανα λάθος για μένα δε στέκει (αν κάνω λάθος διορθώστε με πάνω σε αυτό) Πιστεύω γενικά, ότι είναι θεμιτό και να ενθουσιαστείς και να ερωτευθείς και να ενδώσεις στην επιθυμία σου να ζήσεις πράγματα με έναν άνθρωπο. Αλλά αυτό δεν κρατάει για πάντα. Ο έρωτας γενικά, και ειδικά όταν φανερώνεται σε μεγάλες δόσεις στην αρχή, εξασθενεί, φθίνει, γιατί βιώνεις καθημερινά τον άλλον, τον ζεις, φθείρεται η σχέση όπως κάθε τι που έχει απέναντι του το χρόνο. Και αν εσύ δεν προνοήσεις για αυτή την φθορά, εύκολα θ’ αρχίσει η αποσάθρωση. Αν δεν κοιτάξεις τον έρωτα να τον κάνεις αγάπη και το «εσύ» να το φέρεις στο «εμείς» ώστε να μοιράζεσαι πράγματα τότε μην αρχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί βαρέθηκες ή βαρέθηκε ή βαρεθήκατε έτσι ξαφνικά. Σκάβεται δυστυχώς καιρό πριν, τα θεμέλια αυτού που προσπαθήσατε να φτιάξετε.

Τεσπα, εν ολίγοις εκείνη την ώρα νόμιζα ότι είχαμε γίνει cartoon. Αρχικά λέει εγώ ήμουν μικρός και μαζεμένος και εκείνη πανύψηλη και πελώρια, αλλά μ’ αυτά που άκουγα σιγά-σιγά κόνταινε και ψήλωνα εγώ. Στο τέλος εγώ έγινα κυπαρίσσι και αυτή ένας μικρός και μαζεμένος θάμνος σε έναν πράσινο καμβά. Ξαφνικά ανέβηκε η διάθεση μου, όχι για το ότι έγινε θάμνος αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι εγώ πράγματι είχα κάνει ότι μπορούσα για να ισοσταθμίσουμε τα ύψη μας ενώ εκείνη προσπαθούσε να διυλίσει τον κώνωπα την ίδια στιγμή που κατάπινα την κάμηλο όπως μας λέγανε και στο λύκειο. Επειδή, όμως, η ζωή είναι μεγάλη καμήλα όπως έλεγε η γιαγιά μου και τα θυμάται αυτά γι’ αυτό και ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω νοιώσει μόνος. Γιατί έχω πάρει παρά - πάρα πολλή αγάπη από πολύ κόσμο, διαφόρων μορφών και ειδών αγάπη και νοιώθω πραγματικά γεμάτος δεν με ένοιαζε πλέον, που αν και το περίμενα εξ ‘αρχής πως ήταν θάμνος έλεγα δεν μπορεί θ’ αλλάξει, αλλά τίποτα. Μου ‘μεινε θάμνος. Το πολύ ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι δεν ήταν άρρωστος ο θάμνος μου γιατί αυτό με έκαιγε πιο πολύ. Ήταν, όπως και είναι καλά και θέλω να είναι πάντα καλά.

ΥΓ.1 Όπως έλεγα και στον στρατό, όλα βαίνουν καλώς!!!
ΥΓ.2 Ευχαριστώ πολύ που μέσα σε μιάμιση μέρα ουσιαστικά διάβασαν το προηγούμενο άρθρο 26 άτομα χωρίς καν να φτάσουμε 5ημερο.
ΥΓ.3 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ4 Την επόμενη φορά θα σας μιλήσω για τους ανθρώπους και τα κομμάτια του παζλ. Stay Tuned… Μέχρι τότε να περνάτε όλοι καλά… Cu Soon…

Κι ο Πάτος Έχει Θέα…

Καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα μιας και έχει πάει 3:05 και εγώ ξεκινάω αυτό το άρθρο.

Ύστερα από όλα αυτά που έγιναν σήμερα και καθώς προσπάθησα να συνοψίσω τα πιο σημαντικά πράγματα της ημέρας συνειδητοποίησα ότι έπιασα και ‘γω πάτο συναισθηματικά μια φορά σαν άνθρωπος. Και σας πληροφορώ ότι «Ναι, ο πάτος έχει θέα».

Ύστερα από την αναλυτική περιγραφή των πινάκων μου την προηγούμενη φορά θα σας εξηγήσω, συνοπτικά αυτή τη φορά, τι εννοώ με τα παραπάνω.

Έτυχε, μια από αυτές τις μέρες να συμπληρώσω μια φόρμα για ασφάλεια ζωής την οποία μου την παρέχει η εταιρεία μου. Ένα από τα ερωτήματα ήταν, σε περίπτωση θανάτου που θα πήγαινε η αποζημίωση από τον θάνατο μου. Τρομαχτικό μόνο και στην ιδέα, το καταλαβαίνω. Λοιπόν, έβαλα την οικογένεια μου και τους κολλητούς μου φίλους. Και εκείνη τη στιγμή αστραπιαία πέρασε και η ιδέα ενός άλλου ατόμου. Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Έτσι αν και δεν είχαμε μιλήσει καιρό, σκέφτηκα να πάρω ένα τηλέφωνο απλά για να δω τι κάνει. Λάθος!

Λάθος γιατί απλά γέμισα με τόσα πολλά συναισθήματα εκείνη την στιγμή και ξεφούρνισα ότι είχα να πω και το κρατούσα κρυφό για πολύ καιρό από εκείνή. Εγωισμός το λένε το μικρόβιο που δε μ’ άφηνε να τα πω αλλά στην τελική είναι απαραίτητος γιατί προστατεύει την αξιοπρέπεια μας και τα θέλω μας και όχι μόνο. Ε, χάθηκε εντελώς για περίπου 50 λεπτά. Μετά από την κρίση συνειδητοποίησα τα όσα είχα πει. Δεν μου χε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα και ‘γω λίγο με τον εαυτό μου. Ούτε τον ορό της αλήθειας να με είχαν ποτίσει.

Αισθάνθηκα ότι είχα πιάσει λίγο πάτο. Τι λίγο δηλαδή… Μετά από 8 ώρες δουλειάς και σκεπτόμενος πιο καθαρά κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι θέμα βλακείας. Ήταν απαραίτητο. Απαραίτητο για μένα γιατί είχα κάποια πράγματα να πω τα οποία υπό άλλες συνθήκες πότε δεν θα μάθαινε και ήθελα να τα ξέρει. Ήταν απαραίτητο γιατί ένοιωσα φοβερή ανακούφιση όταν τα είπα. Ήταν απαραίτητο γιατί ήθελα να δω τις αντιδράσεις της, αν και τις ήξερα τελικά και έπεσα και σ’ αυτές μέσα. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω καιρό τώρα για μένα τελικά και αφού ένοιωθα ότι είχα αφήσει κάτι στη μέση, ήθελα να το ολοκληρώσω, έστω και έτσι.

Τα αποτελέσματα μην τα ρωτάτε, είναι συγκεκριμένα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Απλά γνώρισα από κοντά το πόσο καθηλωτική και αποχαυνωτική μπορεί να γίνει η μοναξιά και το βόλεμα, η αδράνεια. Εγώ είμαι της άποψης όπως έχω ξαναπεί ότι όλα θέλουν δουλειά και προσπάθεια και σε 10 πράγματα να ταιριάξεις θέλει δουλειά για τ’ άλλα δυο – τρία που μένουν για να γεφυρώσεις τις αποστάσεις. Γίνεται να ανθίσει κάτι χωρίς νερό και το κατάλληλο λίπασμα? Πάντα αν λείψει κάτι από τα δυο δεν θα καρποφορήσει το δέντρο. Είναι ζωντανός οργανισμός η σχέση, ο αόρατος δεσμός που συνδέει δυο ανθρώπους. Θα μου πείτε, γιατί ρε φίλε τα αγριολούλουδα και τα αγκάθια φυτρώνουν στα καλά καθούμενα και δεν θέλουν τίποτα από τα δύο πάρα περιστασιακές ψιχάλες για να μεγαλώσουν? Γιατί πολύ απλά είναι άγρια από τη φύση τους απομονωμένα από τα άλλα φυτά και δεν καρποφορούν, ούτε ανθίζουν, μένουν πάντα στάσιμα και στο τέλος ξεραίνονται. Ε, άντε περιστασιακά να πετάξουν και άλλους σπόρους για να φυτρώσουν και άλλα αγκάθια. Τι να τα κάνεις όμως τα αγκάθια? Τρώγονται? Τεσπα…

Τι έμαθα σήμερα? Ότι τελικά δεν πειράζει αν τύχει στην ζωή μας και τσαλακωθούμε. Αρκεί να μην γίνεται συχνό φαινόμενο και αρκεί να αξίζει τον κόπο και για μένα άξιζε. Παίρνεις ανάσα. Άλλωστε γ’ αυτό είναι τα αισθήματα για να τα δείχνουμε. Και Ναι, ο Πάτος έχει θέα γιατί είναι και αυτός μιας μορφής λύτρωση και μπορείς να κλείσεις το μάτι σε κάτι που σε ταλάνιζε και να πεις, ότι είχα να σου πω το είπα. Είχα το σθένος και να μην πω και τι άλλο να σου μιλήσω. Και αυτό έχει σημασία. Εσύ θα το έκανες? Τεσπά…

ΥΓ.1 Νομίζω ότι ήμουν πιο λακωνικός αυτή τη φορά
ΥΓ.2 Ευχαριστώ πολύ αυτά τα 31 άτομα που διάβασαν το προηγούμενο άρθρο μου και στους περισσότερους άρεσε απ’ ότι κατάλαβα.
ΥΓ.3 Ευχαριστώ τους φίλους μου και όχι μόνο αυτούς :) που με ανέχονται αυτή την περίοδο μιας και είμαι ίσως και στην πιο μεταβατική μου περίοδο ever.
ΥΓ.4 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες.
ΥΓ.5 Καλά να περνάτε και αν τσαλακωθείτε δεν πειράζει, κάνει καλό και όπως έλεγα και παλιά υπάρχει η stirella.
ΥΓ.6 Αφιερωμένο το Wrong – από Depeche Mode. Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Cu Soon…

Ανακεφαλαίωση - Επέκταση Κύκλου – Μέρος Α

Καλησπέρα, λοιπόν, και απόψε εδώ πιστός στο ραντεβού μου μιας και είχα πει ότι θα γράψω μία από αυτές τις μέρες. Συνήθως δεν δημοσιεύω αυτά που γράφω, τα θεωρώ πολύ προσωπικά για να τα διαβάζουν οι «πολλοί» αλλά όπως μου είπε μια πολλή καλή μου, πρώην, συνάδελφος, είναι ωραίο να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με άλλους ανθρώπους και στην τελική για να μην κοροϊδευόμαστε, έλεγε ότι θα μου κάνει καλό όλο αυτό.

Γενικά, το είχα πάντα αυτό, οτιδήποτε έγραφα στο χαρτί, μετά το περνούσα σε ένα άλλο μέρος του μυαλού μου κάτι σαν σοφίτα που έχουν τα παλιά σπίτια. Ένας μικρός χώρος όπου στριμωγμένα προσπαθούσαν να χωρέσουν όλα όσα ήθελα να ξεχάσω (και ήταν πολλά αυτά, πιστέψτε με). Αυτό προσπαθώ να κάνω και απόψε να στείλω σ’ εκείνη τη σοφίτα ότι δεν χωράει πλέον στον πίνακα μου. Να σβήσω ότι είναι πλέον θολό και απόμακρο. Κάποιες φορές, ακόμα και σήμερα τραβάω από εκεί κάποια βιώματα και τα ξαναμετράω να δω αν τα έχω μετρήσει σωστά. Αλλά, όπως πάντα λέω, κουκιά είναι οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές για να τις ζυγίσεις? Να δεις αν είναι λίγο ή πολύ? Γίνεται? Και που να δείτε τις σχέσεις, εκεί κι αν χάνεται το ζύγι. Σαν το ποδήλατο στην κατηφόρα. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα πέσεις στα μαλακά σε κάνα θάμνο ή σε κάνα τοίχο. Τον τοίχο τον γνώρισα πολύ καλά. Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση τον τελευταίο καιρό. Αν και πήρε τη θέση του κενού πριν λίγες εβδομάδες. Τεσπα,

Από που να ξεκινήσω και τι να πώ. Σύμπαν ολόκληρο το μυαλό και προσπαθώ να το εκφράσω. Εκφράζεται? Θα σας πω, λοιπόν, τι διαπίστωσα αυτό το διάστημα. Τελικά συμπεράσματα πριν κλείσω αυτόν τον κύκλο – αυτήν την περίοδο της ζωής μου, πάνω κάτω έμεινε λιγότερο από μήνας και ελπίζω όλα να τακτοποιηθούν.

Κατ’ αρχάς άλλαξε ριζικά η άποψη μου περί μοναξιάς των ανθρώπων. Παλιότερα πίστευα ότι ήταν κατάληξη, φυσική απόρροια κάποιων επιλογών μας. Γενικά, λυπόμουν όταν έβλεπα πολύ μοναχικά άτομα, αποξενωμένα από τον κόσμο. Πιστεύω ότι υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω. Την βλέπω καθημερινά. τη βιώνω. Και δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι, είναι άνθρωποι απ’ όλες τις ηλικιακές ομάδες. Το βλέπεις στα μάτια τους, στον τρόπο που κινούνται, που θέλουν να σου μιλήσουν και σε περιεργάζονται να δεις αν τους καταλαβαίνεις. Παρόλα αυτά συνειδητοποίησα ότι η μοναξιά είναι επιλογή. Είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τελικά όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή. Κάποια άνθρωποι την παίρνουν αγκαλιά και πορεύονται μαζί της. Πίνουν τον καφές τους μαζί της, τρώνε μαζί της, ξεχνιούνται μαζί της κλπ κλπ. Μετά από ένα σημείο δεν τους κάνει αίσθηση, ούτε και σκέφτονται αν είναι φυσιολογικό. Και μετά περνάει ο καιρός, περνούν και τα χρόνια και γίνεται κάτι το τόσο φυσιολογικό. Δεν είναι όμως, γιατί απλά δεν μοιράζεσαι πράγματα. Και είναι δύσκολο και να επανέλθεις γιατί ο «βολεμένος» πλέον εαυτός σου δεν αφήνει και πολλά πλέον περιθώρια να χωρέσει κανένας άλλος στον χώρο σου. Δεν μπορείς να νοιώσεις ολοκληρωτικά γιατί αυτό το μικρό διαβολάκι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, σου κάνει καθημερινή πλήση εγκεφάλου. Πόσο το μισώ αυτό το διαβολάκι… Τεσπα, κάποια στιγμή έρχεται ο καιρός που θες να ερωτευθείς και να νοιώσεις πράγματα σε ψυχοσωματικό επίπεδο αλλά εκεί που τα νοιώθεις τόσο έντονα, τα μπλοκάρει όλα το μυαλό και το μικρό διαβολάκι που λέγαμε. Η λογική και η ιδεολογία του καθενός πάνω απ’ όλα. Πάνω και από αυτά που ένοιωσες για ένα άτομο. Έτσι, το γκρεμίζεις το γιοφύρι και μένεις στην μια άκρη. All alone…

Μην ακούσω κανέναν να παραπονιέται για την μοναξιά του…. Αν την νοιώθεις βαρίδι, κοίταξε να την βγάλεις από πάνω σου. Προσπάθησε να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Είσαι παχύς? Χάσε βάρος. Είσαι πεισματάρα? Βάλε χαλινάρι στο πέισμα σου. Είσαι εγωιστής? Μαζέψου. Είσαι νευρική? Δες την θετική πλευρά της ζωής, κοψε τους καφέδες και αν δεν δεις αποτέλεσμα ρίξ’ το στα χάπια….(πλάκα κάνω, τα ναρκωτικά δεν είναι λύση). Γενικά, άλλαξε οτιδήποτε σε κάνει βαρετό, αντιπαθή ή αδιάφορο στους άλλους. Αν σου λέει το ίδιο πράγμα πολύς κόσμος δεν είναι τυχαίο. Κάνε μια ενδοσκόπηση. Τι δεν κάνω σωστά? Τι φταίει που τελικά δεν έχω βρει μια πολύ καλή φίλη-ο ή την αδελφή ψυχή μου. Φταίει που πολλοί άνθρωποι γενικά δεν νερώνουν το κρασί τους. Όταν δυο άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν δεν γίνεται σε όλα τα πράγματα να είναι ή στο μαύρο ή στο άσπρο. Σε κάποια πρέπει να τείνουν προς το γκρι για να γεφυρώσουν τις αποστάσεις. Γιατί όσο κι αν ακούγεται αστείο από αυτές τις μικρές πινελιές ξεκινάει η μεγάλη μουντζούρα του πίνακα που λέγαμε και μετά γίνεται αφηρημένη τέχνη που κάποιος τρελός ζωγράφος έτυχε να φτιάξει σε στιγμή μέθης. Γι’ αυτό και ο πίνακας μετά πουλιέται σε τιμή ευκαιρίας. Γιατί δυστυχώς ο επόμενος αγοραστής σαν εκτιμητής τέχνης θα δει κάποιες όμορφες ξεφτισμένες πινελιές που κάποτε ήταν ένα σχέδιο ολάκερο και ζωντανό. Και εσύ θα προσπαθήσεις ξανά να ενώσεις τα κομμάτια σου και να πορευθείς. Και αν έχεις ερωτευθεί? Χοχο-υ, καλά κρασά. Μάλλον οι φίλοι θα σε σώσουν εκτός αν βρεις καινούριο καμβά. Πολύ σπάνιο βέβαια, αλλά ευτυχώς η τύχη χαμογελάει στους τολμηρούς. Σας το λέω εγώ…

Συμπέρασμα? Ότι δεν σας αρέσει, απλά αλλάξτε το και όλα θα πάνε καλά… Αργά ή γρήγορα όλα παίρνουν το δρόμο τους…

Ένα άλλο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι ότι είμαι τελικά απόλυτος στο να μην αφήνω τις υποθέσεις μου μισοτελειωμένες. Πάντα το είχα αυτό αλλά τελικά βλέπω ότι όταν μπλέκονται συναισθήματα είναι ακόμα πιο δύσκολο…

Όπως προανέφερα γενικά πιστεύω σε περιόδους στη ζωή, παραγωγικές ή μη, υπάρχουν εκεί για να μας θυμίζουν στόχους, έρωτες, προσπάθειες, φιλίες, σχέσεις κλπ κλπ. Έχω δει και φιλία και σχέση να τελειώνουν τόσο σε μένα, όσο και σε γνωστούς μου, γιατί απλά στέρεψε το πηγάδι, τέλειωσε η ουσία πως το λένε, έκανε τον κύκλο του ότι κι αν ήταν αυτό και μετά απλά η διάθεση για να ηρεμήσεις να αναδιοργανωθείς και να ριχτείς στα βαθιά για πιο έντονα συναισθήματα. Γιατί απλά ένοιωθες ότι αναλώνεσαι ρε παιδί μου, ένοιωθες παράταιρος, ξένος, ξένο σώμα δίπλα σε ένα άλλο. Σε αυτό φταίνε και οι μουντζούρες που λέγαμε, φταίει και το ότι όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Γι’ αυτό ας μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας γιατί και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Καλύτερα σε αυτήν την περίπτωση, λοιπόν, να φτιάξουμε καινούριο πίνακα, με πιο καλά υλικά και με περισσότερο χώρο για να γίνει «ο πίνακας της ζωής μας»

Με αυτά και μ’ αυτά δεν μίλησα για τον μισοτελειωμένο πίνακα, τον πιο θλιβερό απ’ όλους. Είναι ο πίνακας που για αστάθμητους παράγοντες έμεινε μισοτελειωμένος. Π.χ. έπιασε βροχή και εσύ ζωγράφιζες στο πάρκο. Μετά πέρασε η μπόρα και εσύ έμεινες με τις λιωμένες μπογιές και τον καημό που δεν έφτιαξες τίποτα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις πιο πολύ με τον εαυτό σου ή με τον/την βοηθό σου που δεν σου έδωσε ένα χέρι βοηθείας. Έτσι, ένοιωσα και εγώ, ότι άφησα κάτι όμορφο μισοτελειωμένο και έρημο στη βροχή. Δεν το είδα ποτέ ολοκληρωμένο για να το κρίνω και δεν θα το δω… Και δεν κλαίω για τίποτα άλλο παρά για τα υλικά που ήταν πρώτης ποιότητας – και ο χαρακτήρας, και το βλέμμα με τα αμυγδαλωτά μάτια και το αθώο πρόσωπο που ήταν λες και είχε βγει από την Ωραία Κοιμωμένη της Disney. Τεσπα…

Και εκεί που νοιώθεις ότι κλείστηκες μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι σαν τα μικρά παλιά, στενά ασανσέρ και δεν μπορείς να πάρεις αέρα, να στη χαραμάδα στριμώχνεται η ζωή, εκεί σε περιμένει και σου κλείνει το μάτι πονηρά να την ακολουθήσεις. Η Ζωή δεν χώρεσε μόνη της εκεί. Εσύ της έδωσες το έναυσμα, της έδωσες δράση για να σου δώσει αντίδραση. Και λες δεν πειράζει, χαλάλι τα υλικά, εμείς να είμαστε καλά…

Έγραψα, αγαπητή μου Σίλβα, αυτά που ήθελα να γράψω. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να σβηστεί από μέσα μου το υλικό. Να μπει όλο στη σοφίτα. Να μην περιμένω, ασυνείδητα να ανοίξει η πόρτα τα βράδια. Για να φύγουν αυτές οι σκιές τη νύχτα που όλο με κάνουν και σκάω για το αν θα μπορούσα να βρω άλλο τρόπο να φτιάξω τα πράγματα. Άλλα, θα μπορούσα ποτέ μόνος μου να τα φτιάξω? Δε Νομίζω… Πάντα κάτι θα έλειπε…

Υ.Γ.: Οτιδήποτε θέλετε να συμπληρώσετε, μπορείτε να το γράψετε ως σχόλιο – τι σκέπτεστε, αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε. Όλα τα σχόλια καλοδεχούμενα.

Υ.Γ.2: Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμους σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Cu Soon…

Επιστροφή...

Καλησπέρα,

Επιστρέφω μετά από καιρό σε αυτή η σελίδα, σκεπτόμενος ότι δεν χρειάζεται τελικά να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο γράμμα σας για να δημοσιεύσω κάτι αλλά πως καθημερινά ή σποραδικά θα μπορούσα και να εκθέσω κάποια πράγματα που σκέφτομαι ώστε να γίνεται μέσα & από αυτές τις σκέψεις κάποια κουβέντα ή να είναι αυτές οι λέξεις η αρχή για μια καινούρια αναζήτηση.

Επιπλέον, καλώς ή κακώς το ιστολόγιο είναι και ένας τρόπος ψυχανάλυσης με άλλα άτομα μαζί, ανώνυμα ή μη όπου μπορεί να σου δοθεί και μια άλλη οπτική στο θέμα. Στις σκέψεις μου, βέβαια, που θα παραθέσω, χρειάζεται και η άποψη σας αλλά δεν γράφω ουσιαστικά γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία π.χ. θα μπορούσα να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα. Γράφω γιατί ήδη έχω φτάσει σε κάποια συμπεράσματα. Κάποια είναι λίγο αναπάντεχα, κάποια αναμενόμενα και κάποια αφορούν τελικά γενικές αλήθειες που όλο μας ξεφεύγουν αλλά όλο και κάπου εκεί γύρω τριγυρνούσαν και περίμεναν να τις δούμε αλλά που εμείς. Στην πλειοψηφία τους πάντως θα αφορούν τους ανθρώπους. Η μεγάλη ευλογία και συνάμα η μεγάλη κατάρα αυτού του κόσμου.

Πλάκα στην πλάκα όμως, τα αντίθετα κρατάνε τις ισορροπίες σ’ αυτόν τον κόσμο. Καλό – κακό, ηρεμία – εκνευρισμός (Βίσση – Βανδή – άσχετο! :) και βλακώδες) . Η δυο εκ διαμέτρου αντίθετες όψεις του ανθρώπου – Να δημιουργεί και να καταστρέφει. Και ειδικά το δεύτερο γίνεται πολύ πιο εύκολα έχω παρατηρήσει. Τεσπα…

Σύντομα, λοιπόν, θα τα λέμε πιο συχνά αλλά και εσείς μην κάθεστε άπραγοι. Γράψτε οτιδήποτε σας αφορά, πρόβλημα ή μη, προσωπικό ή μη και στείλτε το για δημοσίευση στο mentoras2009@yahoo.gr ή ως comment. CU soon…