Αίμα και Δάκρυα ίσον Αστέρια…

Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ. Όχι πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά… Ήμουν ακίνητος σε ένα δωμάτιο κλειστό μες το σκοτάδι. Ήσουν και εσύ εκεί και φόραγες θυμό… Προσπαθούσα να σε πλησιάσω αλλά μάταια. Όλο μου το σώμα είχε παγώσει. Έβαλα τόσο μεγάλη θέληση για να κινηθώ ξανά αλλά δεν τα κατάφερνα. Μετά από ώρα προσπάθειας έκανα κάποιες αργές κινήσεις. Εσύ σαν αστραπή πέρασες από μπροστά μου και μου χάραξες όλα μου τα άκρα, από τα πόδια μέχρι τον ώμο με δύο μικρά αιχμηρά κομμάτια γυαλιού. Όλο το δωμάτιο γέμισε μικρές και μεγάλες, αιωρούμενες σταγόνες αίματος κατακόκκινου… Μερικά δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο κοιτάζοντας σε. Άξαφνα λαμπύρισαν και άρχισαν να αιωρούνται μες την ατμόσφαιρα… Πήγαν και ενώθηκαν μαζί με τις σταγόνες αίματος. Και τότε όλες οι σταγόνες φώτισαν  μαζί. Το ταβάνι φώτιζε ως έναστρος ουρανός και ακόμα πιο πολύ. Καθόμασταν και τον χαζεύαμε ως το ξημέρωμα… Αλλά όχι αγκαλιά… Έτσι είναι ο έρωτας μωρό μου, κάποτε πονάει ως τα βάθη της καρδιάς… και ίσως και αυτό να μην είναι αρκετό…

Υ.Γ.1 Αυτό είναι ένα από τα δύο όνειρα που αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου το φετινό καλοκαίρι…

Υ.Γ.2 Κανονικά θα έπρεπε να είχα γράψει πολλές σκέψεις και να πω πολλά πράγματα αλλά αυτή τη φορά θα σιωπήσω. Δυο Παροιμίες να θυμίσω…  1) Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν… και 2) Ξεκινάνε μια σταλιά, δυναμώνουν και βαθαίνουν με τα χρόνια και δε γυρνάνε πίσω: τα ποτάμια, τα χρόνια κι οι φιλίες… Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Υ.Γ.3 Αφιερωμένο ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι στη Χρύσα, στο Γιώργο και σε όλους εσάς… - Laura Pausini – “ Un Fatto Ovvio” - Album: Primavera in anticipo (2009)

Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!

Ανακεφαλαίωση - Επέκταση Κύκλου – Μέρος Β’

25-6-2011

Σκύρος… Πως κρέμονται έτσι τα αστέρια στον ουρανό... τη Νύχτα… Θάλασσα, παφλασμός των κυμάτων… Κι αυτά τα γιασεμιά, πως ευωδιάζουν έτσι… Νιρβάνα… και Φυσικά Σκέψεις…
Ο κύκλος κλείνει για άλλη μια φορά. Σημείο αρχής πάντα ίδιο με το σημείο εκκίνησης ή μήπως όχι… Ο Πανδαμάτωρ Χρόνος Θα Δείξει… ;-)

Κανονικά θα έπρεπε να με είχε πειράξει, κανονικά θα έπρεπε να μου είχε στοιχίσει. Ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι καλά αλλά νοιώθω τόσο καλά μέσα μου αυτή τη φορά. Νοιώθω τόσο χαλαρός, τόσο ανάλαφρος... Ήρεμος... Ηρεμία ναι, είχα τόσο καιρό να νοιώσω ηρεμία μέσα μου. Να μην φοβάμαι αν με κατακρίνει κάποιος για οτιδήποτε κι αν κάνω ή πω. Να μη τσακώνομαι για μικρά καθημερινά απλά πράγματα και να τα απολαμβάνω.

Και τώρα τι? Φτου κι απ’την αρχή δηλαδή... Ξανά στο μηδέν... Στον ίδιο παρονομαστή… Υπό άλλες συνθήκες ένοιωθα λες και έκανα αγώνα δρόμου. Σαν να αγωνιζόμουν σε κάποιο άθλημα, ίσως φορές - φορές και απελπιστικά διαθέσιμος. Τουλάχιστον αυτό φαινόταν προς τα έξω αλλά όχι αυτή τη φορά. Δεν με νοιάζει τι θα συμβεί. Δεν μπορείς συνέχεια να παίζεις για πρωτάθλημα και μάλιστα σε όλους τους τομείς. Πρέπει κάποτε να ξαποσταίνεις. Έτσι κάπως είμαι αυτή την περίοδο. Ότι είναι να έρθει, θα ‘ρθεί. Έχε απλά τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά. Άνοιξε τις κεραίες σου και την καρδιά σου… ;-)

Με τον καιρό έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Τα πιο όμορφα, τα πιο διασκεδαστικά, τα πιο πολύτιμα αγαθά μας δίδονται πάντα δωρεάν. Ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε. Εάν είναι και αυτά πληρωμένα στη ζωή μας κάτι τρέχει… Ανακαλύψτε τα και ζήστε τα…

Ο Γιώργος μου ζήτησε τις κούκλες του Μάπετ Σόου «Statler & Waldorf» για μια παιδική παράσταση. Δεν τις έχω. Δεν τις είχα πάρει άλλωστε για μένα. Από τα λίγα πράγματα που δεν έχω μέσα σε αυτό το μαυσωλείο που ονομάζω σπίτι. Τι κουτός που ήμουν όταν τις αγόραζα. Όχι για την αγορά αυτή καθεαυτή αλλά για αυτά που πίστευα ότι συμβόλιζαν. Ίσως και να θέλει πολλά περισσότερα πράγματα για να δέσει μια σχέση από υποσχέσεις. Μήπως τήρηση των υποσχέσεων ας πούμε? Τεσπα…

Το σπίτι μου… Το σπίτι μαυσωλείο… Τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές φιγούρες, τόσα πολλά αγαλματίδια. Τόσες πολλές εικόνες. Υπάρχουν μέρες που με περικυκλώνουν… Ίσως γιατί πολλά από αυτά μου ζωντανεύουν αναμνήσεις… Όλα τόσο διαφορετικά μα τόσο οικεία…

Είναι θέμα ηλικίας το αιώνιο ζήτημα «τα έχω καλά με τον εαυτό μου?» και εάν όχι «πως μπορώ να τα βρω? Τι με εμποδίζει?» Δεν μπορώ να σας απαντήσω ολοκληρωμένα γιατί σίγουρα αυτό το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό. Σίγουρα πάντως δεν μας φταίνε οι άλλοι. Βλέπουμε, λοιπόν, τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω, τι είναι αυτό που μας ενοχλεί, τι είναι αυτό που μας κωλύει και το αφήνουμε πίσω μας… Τις περισσότερες φορές είναι άλυτα θέματα που υπάρχουν με τον εαυτό μας. Εγώ κι ο άλλος , εγώ κι ο κολλητός, εγώ και η δουλειά. Όλα θέλουν το χρόνο τους και ιδιαίτερα στον συναισθηματικό τομέα. .. Όταν απομυθοποιούνται τα πρόσωπα που μας απασχολούσαν τότε επέρχεται κάθαρσης… Θυμηθείτε ότι ποτέ κανένας δεν μπορεί να σας μειώνει συνεχώς. Αν συμβαίνει αυτό , εσείς έχετε δώσει το δικαίωμα. Έχετε αφήσει εκείνον τον ικανό χώρο για να μπορεί ο άλλος να σας αμφισβητεί. Να ακούτε αλλά να εξετάζετε πάντα προσεκτικά το κάθε επιχείρημα ξεχωριστά. Πολλοί άνθρωποι, πολλές φορές βγάζουν τις ανασφάλειες τους πάνω μας. Υπάρχει όριο στο κατά πόσο κάνουμε τον αερόσακο τους. Όσο αντέχουμε? όσο δεν υποφέρουμε? Εμείς καθορίζουμε το «πόσο» και το «πότε». Προχωράμε λοιπόν…

Όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα και ειδικά σε επίπεδο σχέσεων. Κάποιοι ηρεμούν, κάποιοι ωριμάζουν και κάποιοι απλά αδρανούν ψάχνοντας το τέλειο. Εγώ θα έλεγα ότι όσο μεγαλώνω ηρεμώ. Με ότι συνεπάγεται αυτό. Σίγουρα όμως δεν θέλω να καταλήξω να’ μαι μόνος μου 2 και 3 και 5 χρόνια και να λέω μετά «Τι ατυχία, δεν βρέθηκε κάποια περίπτωση άξια να είναι μαζί μου» Αυτή η κυριολεκτικά «μαστίχα» του ότι δεν έχει βρεθεί κάτι αντάξιο των προσδοκιών μας ή ότι δεν υπάρχει τίποτα της προκοπής ή ότι όλοι βράζουν σε ένα καζάνι και εγώ δεν θα μπω σε αυτό το παιχνίδι είναι τόσο κουτά. Μήπως υπάρχει και μια πιθανότητα ένας άνθρωπος που έχει μείνει 2, 4 ή και 6 χρόνια μόνος του απλά να έχει κλειστεί στον εαυτό του? Ειδικά όταν περνάμε πλέον το όριο των δεύτερων ή και τρίτων «–άντα». Δεν αλλάζουν έτσι απλά οι συνήθειες τόσων χρόνων ειδικά όταν θα πρέπει να μοιραστείς την καθημερινότητα σου με έναν καινούργιο άνθρωπο. Δεν θυσιάζεις έτσι απλά την εξασφαλισμένη σου ρουτίνα για να μπεις σε κάτι εντελώς εκτός από τα καθιερωμένες σου κινήσεις . Άρα καταλήγουμε και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα. Δεν ευθύνονται οι άλλοι για την δική μας συναισθηματική απομόνωση. Πρέπει να είμαστε σε θέση όπως φτιάχνουμε αυτό το αόρατο κουκούλι γύρω μας για να προστατευτούμε από οποιαδήποτε κακοτοπιά, έτσι να είμαστε σε θέση να το σπάσουμε όταν και όπου αυτό χρειάζεται. Αλλιώς αργά ή γρήγορα απλά ασφυκτιούμε μέσα σε αυτό. Το αν αξίζει ή όχι ποτέ κανένας δεν το ξέρει… Πάρτε το ρίσκο… Δεν γίνεται όλοι να μην είναι σωστοί απέναντι μας ή ιδανικοί… Κάπου κάνουμε και εμείς λάθος… Και μην ακούσω ότι το σεξ της μιας βραδιάς μπορεί να καλύψει αυτή την ανάγκη… Σε καμία περίπτωση…

Η Βάσω έδωσε όρκο ότι θέλει να παντρευτεί στο εκκλησάκι που είναι κοντά στο λιμάνι. Πόσο κοντά η πόσο μακριά είναι αυτό θα δείξει…

Νοιώθω τόσο τυχερός με την δουλειά μου. Τόσο καλά. Όμορφα. Άλλες εποχές σκεφτόμουν την μέρα που ξημέρωνε και πόσο βαρετά ή δύσκολα και επίπονα θα πέρναγε η ώρα. Τώρα υπάρχουν μέρες που ανυπομονώ. Μ’ αρέσει! Τι λείπει? Η μουσική… Και που θα πάει… Κάτι ετοιμάζω… ;-)

ΥΓ.1 Ότι και να πείτε έχετε δίκιο…. Σταμάτησα απότομα να σας γράφω, το ομολογώ. Από εδώ και στο εξής θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο συνεπής γίνεται. Υπόσχεση!

ΥΓ.2 Αφιερωμένο ένα πολύ ιδιαίτερο και αγαπημένο μου κομμάτι σε όλους εσάς… - The Irrepressibles – “In This Shirt” - Album: Mirror Mirror (2010)

Υ.Γ.3 Για αιτήσεις φιλίας (και μόνον φιλίας) στο Facebook - Mentoras Spiridon. Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά!