Υπάρχουν αρκετές φορές τα τελευταία βράδια που κλείνω τα
μάτια μου και βλέπω τον εαυτό μου σε μια νησίδα, χαμένο μέσα στο πέλαγο. Τόσο
μικρή που μετά βίας κάνω 10 βήματα από τη μία άκρη της στην άλλη. Παντού
απέραντο σκοτάδι, μονάχα το φως των αστεριών μου δίνει την ικανότητα να
διακρίνω την ορμή των κυμάτων που σκάνε στα βράχια και αυτή την ευθεία γραμμή
που σχηματίζει πάντα ο ουρανός με τη θάλασσα. Ώρες – ώρες ξεσπάει καταιγίδα και
τα σύννεφα κρύβουν τ’ αστέρια και δε βλέπω τίποτα.
Σχεδόν κάθε βράδυ ότι καιρό και αν κάνει ανάβω το φανάρι μου
και το υψώνω όσο πιο ψηλά μπορώ. Ελπίζω ότι κάπου κοντά, ίσως και μακριά,
υπάρχει ένας άνθρωπος που θα το δει και θα υψώσει με τη σειρά το δικό του
φανάρι. Είναι το δικό μου σινιάλο στην ευτυχία…
Τις πρώτες μέρες σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να έχει τα τάδε
χαρακτηριστικά, να έχουμε κοινά και να με θέλει έτσι όπως είμαι. Έπειτα δεν επιθυμούσα
τίποτα παρά μόνο να «φωτίζουμε» με τον ίδιο τρόπο. Σαν να μας χώρισαν στα δύο
εκατοντάδες χρόνια πριν αλλά τώρα είμαστε εδώ αντικριστά.
Μα δεν άναψε κανένα
φανάρι. Είμαι ολομόναχος αρκετό καιρό σ’ αυτή την θάλασσα. Έχω γεμίσει αλμύρα
και το μέσα μου κρυστάλλιασε μα δε με πειράζει. Εγώ θα περιμένω να δω το φανάρι
μου να φωτίζει αντίκρυ σε ένα άλλο. Να έχουν τις ίδιες φλόγες, το ίδιο πάθος
για ζωή.
Κι αν δεν ανάψει ποτέ? Αν δεν φωτίσει ποτέ η απέναντι
πλευρά? …Τότε είναι καλύτερα να αφήσω να με καλύψουν τα κύματα της παλίρροιας…
Μη μου πείτε για άλλο φανάρι για άλλο χέρι να με αγγίξει. Θέλω εκείνο το
άγγιγμα το οικείο από πάντα σε εμένα. Αν δεν είναι αυτό, τότε δεν έχει για μένα
σημασία. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Θα περιπλανιέμαι στις θάλασσες και - ποιος ξέρει
- μπορεί να σε βρω εγώ….
Υ.Γ.1 Πέρα από τη διάθεση του παραπάνω κειμένου, δε ξέρω αν
αυτή η χρονιά θα είναι καλή, σίγουρα όμως θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη…
Υ.Γ.2 Αφιερωμένο το επόμενο κομμάτι… Sigur Ross και
“Festival” από το άλμπουμ
‘’127 Hours” του 2010. Να
Περνάτε και Να Είστε Όλοι Καλά…
