Τα Φύλλα Πέφτουν,
Στις παράλληλες γραμμές των τρένων,
Στους γεμάτους λάδια δρόμους,
Στα λυπημένα βλέμματα των παιδιών,
Στην ξεραμένη μου καρδιά,
Τα Φύλλα Πέφτουν
Στις ψεύτικες υποσχέσεις των ανθρώπων,
Στο ανυπέρβλητο «Εγώ» των σκάρτων χαρακτήρων,
Στις ραγισμένες συνειδήσεις των δήθεν καλών,
Στη ζωή μου τη μονότονη,
Τα Φύλλα Πέφτουν
Στα σκυθρωπά πρόσωπα γεμάτα εγκατάλειψη,
Στις άδικα ανθισμένες καρδιές,
Στο ξερό χώμα που διψά για νερό,
Στη ξερή ψυχή μου που διψά γι’ αγάπη,
Τα Φύλλα Πέφτουν,
Στα άδεια κουτάκια και στα αποτσίγαρα των περαστικών,
Στους περαστικούς έρωτες και στους παράνομους εραστές,
Στην απληστία των ψυχών και των σωμάτων,
Τα Φύλλα Πέφτουν
Στο χαμένο λίκνο της ζωής,
Στα ξέχειλα πηγάδια των ευχών,
Στο άλλοτε καταπράσινο δάσος,
Στην ανυπόφορη έρημο της συνήθειας σου,
Τα Φύλλα Έπεσαν…
και είναι βαρύς ο χειμώνας που με τυλίγει…
Υ.Γ.1 Είναι η πρώτη φορά που αναρτώ κάτι πέρα από απλό κείμενο. Ελπίζω ότι δεν θα περάσει απαρατήρητο και ότι θα σας αρέσει,
Υ.Γ.2 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook (και μόνο φιλίας!) - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το «Μην Το Πεις Πουθενά» του Στάθη Δρογώση. Πολύ όμορφο και αληθινό κομμάτι. Πρέπει να σημειωθούν και τα άτομα που έκαναν την ενορχήστρωση γιατί είναι απλά καταπληκτική – Γ.&Χ. Μιχαηλίδης, Στ.Δρογώσης, Μ.Στρατής.
ΥΓ.4 Γιατί αφιερωμένο? Γιατί…..έτσι….. Γιατί δεν σβήνεις το παρελθόν (σου-σας) σε μια εβδομάδα… :-(
Υ.Γ.5 Μην ξεχνάτε να στέλνετε τα μικρά καθημερινά σας προβλήματα στο mentoras2009@yahoo.gr επώνυμα ή ανώνυμα, ή και ως σχόλιο στο παρόν κείμενο. Μοιραστείτε τις ανησυχίες σας και τους προβληματισμούς σας με μένα και τους υπόλοιπους αναγνώστες. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
Τα Φίδια Του Ελέους
Τις τελευταίες μέρες παραδόξως είμαι πολύ καλά, αν και μου συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθούν και εδώ. Παρατηρώ ότι τελικά μου κάνει καλό που μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου και τα βιώματα μου. Σ’ αυτές τις γραμμές αποτυπώνω όλο το σκοτάδι που με πλημμυρίζει ώρες - ώρες, έτσι μπορώ να βγω πιο εύκολα στο φως.
Τις τελευταίες μέρες, λοιπόν, έχω απογοητευθεί με τις κινήσεις κάποιων ανθρώπων. Στην αρχή δε με πείραζε και ούτε και τώρα με πειράζει αλλά όπως συνδέονται ασυναίσθητα μες την καθημερινότητα μου τα κομμάτια του συγκεκριμένου παζλ, βλέπω πράγματα τόσο αδιανόητα που μόνο αν τα γράψω θα μπορέσω να τα αφαιρέσω από τη σκέψη μου.
Δεν λυπάσαι για το άτομο που δεν είστε μαζί αλλά τελικά για τον χρόνο που ανάλωσες. Για να μην μακρηγορώ… Σου γίνεται εσένα μια εξομολόγηση από μια παλιά σου αγάπη, που πάλεψε με τον χρόνο αλλά επειδή έκανε τον κύκλο της και δεν είχαν και οι δυο πλευρές το ίδιο ενδιαφέρον έπρεπε να τελειώσει. Ακούς λοιπόν, πως έχει μετανιώσει πικρά για τα λάθη που έχει κάνει, αναλαμβάνει μετά από 4 μήνες τις ευθύνες που της αναλογούσαν, λέει πως μόνο εσύ ήσουν κάτι το ξεχωριστό στη ζωή της και σε ζητάει πίσω για μια καινούρια αρχή. Εσύ εκστασιασμένος από την βαρύτητα των λέξεων και την πίστη ότι ίσως και να είχε αλλάξει, δέχεσαι. Πειραματίζεσαι και ξεκινάς από την αρχή. Μετά από μιάμιση εβδομάδα, σε χωρίζει γιατί ήσουν πλέον πολύ τέλειος για τα μέτρα της, γιατί ήσουν καλός και δεν είχε να σου προσάψει τίποτα, επιπλέον, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι εσύ προσπάθησες αυτό το διάστημα να προχωρήσεις, όπως και το ότι έζησες έντονα συναισθήματα. Και τι κάνει? Συνάπτει σχέσεις με ένα πολύ οικείο άτομο σε σένα – πολύ γνώριμο σου άτομο! Λες, εντάξει, δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, το άτομο τελικά έχει πρόβλημα. Αλλά όσο περνούν οι μέρες συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανε ουσιαστικά στο είχε πει γελώντας προ ημερών όπως και τη συνέχεια του σχεδίου. Λες δεν είναι δυνατόν, με είχε προειδοποιήσει, γελούσε και εγώ, είχα ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη και έλεγα, αποκλείεται να σκέφτεται έτσι. Βλέποντας, λοιπόν, την εξέλιξη των πραγμάτων παρατηρείς ότι μάλλον όλο αυτό ήταν πιο πολύ ξεκαθάρισμα λογαριασμών παρά αληθινά λόγια. Και εκείνη τη στιγμή γεμίζεις ερωτηματικά. Και πότε τελικά σου έλεγε αλήθεια? Αισθάνθηκε, τελικά, κάτι αυτό τον ενάμιση χρόνο ή ήταν απλά για να περνάμε την ώρα μας. Ήταν αληθινά αυτά που μου είχε εξομολογηθεί ή ήταν απλά ο πληγωμένος εγωισμός που μιλούσε?
Δεν με νοιάζουν οι παράπλευρές απώλειες πλέον, γιατί πολύ απλά όταν εγώ έβλεπα τον τοίχο και έπεφτα πάνω του κανένας δεν με είχε αναγκάσει να το κάνω. Εγώ το έκανα πιστεύοντας ότι ίσως να άλλαζε κάτι. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους άλλους επειδή εμείς πιστεύουμε ότι ίσως και να αλλάξει κάτι. Χτυπάμε στον τοίχο, ματώνουμε, αιμορραγούμε αλλά είναι συνειδητή η επιλογή μας. Οπότε, ας μην ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους συνέχεια. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν στεναχωρήθηκα για αυτά που έχουν συμβεί, απλά λυπάμαι για τον ενάμιση χρόνο που έχασα άδικα. Ειδικά εκείνους τους τελευταίους μήνες της σχέσης που προσπαθούσα μάταια να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Τόση ενέργεια χαμένη. Έμεινα ενεός για το πόσο σκάρτο τελικά μπορεί να σου βγει ένα άτομο. Δεν το περίμενα αλλά τελικά, όπως λέει και η φίλη μου η Βάσω: «Εσύ είσαι τυχερός. Εγώ που έκανα 9 χρόνια να το καταλάβω?», και έχει δίκιο, υπάρχουν και χειρότερα. Τεσπά όπως λέω: Σκάρτες ψυχές σε ανθρώπινες μορφές βαλμένες. Προχωράμε…
Δεν είναι η «απίστευτη ωριμότητα» που με διακρίνει Κα Τ…, αλλά η απίστευτη μικρότητα κάποιων ανθρώπων. Όταν είδα ότι διαβάζετε τις αράδες μου, μόνο φτερά στα πόδια μου που δεν έβγαλα. Δεν είναι μόνο τα βιώματα μας και οι εμπειρίες μας, οι γνώσεις μας και οι αρχές μας, η ψυχική καταβολή ή η ηθική μας που μας επηρεάζουν αλλά και τα ερεθίσματα μας. Και εσείς, λοιπόν, έχετε αναθρέψει τόσες χιλιάδες ανθρώπους, τόσες δεκαετίες με τις μουσικές σας και τα συναισθήματα που απορρέουν από την ερμηνεία σας. Σας νοιώθω να μιλάτε μέσα μου κάθε φορά που σας ακούω και αυτό δεν το καταφέρνουν πολλοί καλλιτέχνες. Ένα ταπεινό ευχαριστώ από καρδιάς, λοιπόν, για ένα κομμάτι σας που το κρατάμε αρκετοί μέσα μας και μας οδηγεί.
Γιώργο, ελπίζω να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται αυτό το στάδιο. Όταν στερέψουν τα δάκρυα, τότε θα καταλάβεις πως πρέπει να αναδυθείς. Σκέψου ότι θα μπορούσατε να είστε ακόμα μαζί και να κλαις γιατί έβλεπες που καταλήγατε και να προσπαθούσες να αλλάξεις ρότα στα πράγματα αλλά να μην καταλαβαίνει. Το μόνο που έμεινε από αυτό ήταν ένα τραγούδι…
Ο «Μικρός Πρίγκηπας» κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί... Αρκετά έμαθε σήμερα, αύριο πάλι…
Υ.Γ.1 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook (και μόνο φιλίας!) - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.2 Τελικά, το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το κομμάτι «Πάντα» από τον καινούριο δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου - Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη, Απολαύστε το όπως και όλο το album…. Απλά εκπληκτικό!
Τις τελευταίες μέρες, λοιπόν, έχω απογοητευθεί με τις κινήσεις κάποιων ανθρώπων. Στην αρχή δε με πείραζε και ούτε και τώρα με πειράζει αλλά όπως συνδέονται ασυναίσθητα μες την καθημερινότητα μου τα κομμάτια του συγκεκριμένου παζλ, βλέπω πράγματα τόσο αδιανόητα που μόνο αν τα γράψω θα μπορέσω να τα αφαιρέσω από τη σκέψη μου.
Δεν λυπάσαι για το άτομο που δεν είστε μαζί αλλά τελικά για τον χρόνο που ανάλωσες. Για να μην μακρηγορώ… Σου γίνεται εσένα μια εξομολόγηση από μια παλιά σου αγάπη, που πάλεψε με τον χρόνο αλλά επειδή έκανε τον κύκλο της και δεν είχαν και οι δυο πλευρές το ίδιο ενδιαφέρον έπρεπε να τελειώσει. Ακούς λοιπόν, πως έχει μετανιώσει πικρά για τα λάθη που έχει κάνει, αναλαμβάνει μετά από 4 μήνες τις ευθύνες που της αναλογούσαν, λέει πως μόνο εσύ ήσουν κάτι το ξεχωριστό στη ζωή της και σε ζητάει πίσω για μια καινούρια αρχή. Εσύ εκστασιασμένος από την βαρύτητα των λέξεων και την πίστη ότι ίσως και να είχε αλλάξει, δέχεσαι. Πειραματίζεσαι και ξεκινάς από την αρχή. Μετά από μιάμιση εβδομάδα, σε χωρίζει γιατί ήσουν πλέον πολύ τέλειος για τα μέτρα της, γιατί ήσουν καλός και δεν είχε να σου προσάψει τίποτα, επιπλέον, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι εσύ προσπάθησες αυτό το διάστημα να προχωρήσεις, όπως και το ότι έζησες έντονα συναισθήματα. Και τι κάνει? Συνάπτει σχέσεις με ένα πολύ οικείο άτομο σε σένα – πολύ γνώριμο σου άτομο! Λες, εντάξει, δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, το άτομο τελικά έχει πρόβλημα. Αλλά όσο περνούν οι μέρες συνειδητοποιείς ότι αυτό που έκανε ουσιαστικά στο είχε πει γελώντας προ ημερών όπως και τη συνέχεια του σχεδίου. Λες δεν είναι δυνατόν, με είχε προειδοποιήσει, γελούσε και εγώ, είχα ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη και έλεγα, αποκλείεται να σκέφτεται έτσι. Βλέποντας, λοιπόν, την εξέλιξη των πραγμάτων παρατηρείς ότι μάλλον όλο αυτό ήταν πιο πολύ ξεκαθάρισμα λογαριασμών παρά αληθινά λόγια. Και εκείνη τη στιγμή γεμίζεις ερωτηματικά. Και πότε τελικά σου έλεγε αλήθεια? Αισθάνθηκε, τελικά, κάτι αυτό τον ενάμιση χρόνο ή ήταν απλά για να περνάμε την ώρα μας. Ήταν αληθινά αυτά που μου είχε εξομολογηθεί ή ήταν απλά ο πληγωμένος εγωισμός που μιλούσε?
Δεν με νοιάζουν οι παράπλευρές απώλειες πλέον, γιατί πολύ απλά όταν εγώ έβλεπα τον τοίχο και έπεφτα πάνω του κανένας δεν με είχε αναγκάσει να το κάνω. Εγώ το έκανα πιστεύοντας ότι ίσως να άλλαζε κάτι. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους άλλους επειδή εμείς πιστεύουμε ότι ίσως και να αλλάξει κάτι. Χτυπάμε στον τοίχο, ματώνουμε, αιμορραγούμε αλλά είναι συνειδητή η επιλογή μας. Οπότε, ας μην ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους συνέχεια. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν στεναχωρήθηκα για αυτά που έχουν συμβεί, απλά λυπάμαι για τον ενάμιση χρόνο που έχασα άδικα. Ειδικά εκείνους τους τελευταίους μήνες της σχέσης που προσπαθούσα μάταια να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Τόση ενέργεια χαμένη. Έμεινα ενεός για το πόσο σκάρτο τελικά μπορεί να σου βγει ένα άτομο. Δεν το περίμενα αλλά τελικά, όπως λέει και η φίλη μου η Βάσω: «Εσύ είσαι τυχερός. Εγώ που έκανα 9 χρόνια να το καταλάβω?», και έχει δίκιο, υπάρχουν και χειρότερα. Τεσπά όπως λέω: Σκάρτες ψυχές σε ανθρώπινες μορφές βαλμένες. Προχωράμε…
Δεν είναι η «απίστευτη ωριμότητα» που με διακρίνει Κα Τ…, αλλά η απίστευτη μικρότητα κάποιων ανθρώπων. Όταν είδα ότι διαβάζετε τις αράδες μου, μόνο φτερά στα πόδια μου που δεν έβγαλα. Δεν είναι μόνο τα βιώματα μας και οι εμπειρίες μας, οι γνώσεις μας και οι αρχές μας, η ψυχική καταβολή ή η ηθική μας που μας επηρεάζουν αλλά και τα ερεθίσματα μας. Και εσείς, λοιπόν, έχετε αναθρέψει τόσες χιλιάδες ανθρώπους, τόσες δεκαετίες με τις μουσικές σας και τα συναισθήματα που απορρέουν από την ερμηνεία σας. Σας νοιώθω να μιλάτε μέσα μου κάθε φορά που σας ακούω και αυτό δεν το καταφέρνουν πολλοί καλλιτέχνες. Ένα ταπεινό ευχαριστώ από καρδιάς, λοιπόν, για ένα κομμάτι σας που το κρατάμε αρκετοί μέσα μας και μας οδηγεί.
Γιώργο, ελπίζω να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται αυτό το στάδιο. Όταν στερέψουν τα δάκρυα, τότε θα καταλάβεις πως πρέπει να αναδυθείς. Σκέψου ότι θα μπορούσατε να είστε ακόμα μαζί και να κλαις γιατί έβλεπες που καταλήγατε και να προσπαθούσες να αλλάξεις ρότα στα πράγματα αλλά να μην καταλαβαίνει. Το μόνο που έμεινε από αυτό ήταν ένα τραγούδι…
Ο «Μικρός Πρίγκηπας» κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί... Αρκετά έμαθε σήμερα, αύριο πάλι…
Υ.Γ.1 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook (και μόνο φιλίας!) - Mentoras Spiridon
Υ.Γ.2 Τελικά, το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το κομμάτι «Πάντα» από τον καινούριο δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου - Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη, Απολαύστε το όπως και όλο το album…. Απλά εκπληκτικό!
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Ζωή Μου Φτιαγμένη Από Συμπτώσεις
Κανονικά θα έπρεπε να αντιδρούσα αλλιώς. Κανονικά θα έπρεπε να είχα θυμώσει. Κανονικά δεν ξέρω και εγώ τι θα έπρεπε να είχα κάνει. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν νοιώθω τίποτα. Δεν με ακουμπάει τίποτα πια. Δεν μπορώ να νοιώσω κάτι. Δεν μπορεί να με πειράξει. Το πολύ πολύ να πληγώσει ένα άτομο που πληγώθηκε μια φορά από μένα και ήδη έχω τύψεις. Ίσως τελικά μέρος της εκδίκησης είναι να πληγώνουμε και ανθρώπους που δεν φταίνε, έτσι? Δεν είναι, όμως, έτσι. Και εγώ δεν νοιώθω τίποτα. Είμαι σε άλλο επίπεδο. Αλλάζω και αναδιοργανώνομαι, αλλάζω εσωτερικά και φτιάχνω έναν καινούριο εαυτό με τα κομμάτια του παλιού μου. Δεν μπορώ να τον πλάσω λιγότερο ευαίσθητο, με λιγότερο πάθος ή λιγότερο καλλιτέχνη. Μπορώ όμως να τον φτιάξω με περισσότερη αυτό-συγκράτηση και υπομονή. Μετά από αυτά που είδα κατάλαβα πολλά πράγματα. Καλά τα έλεγε η φίλη μου η Βάσω και ο φίλος μου ο Γιώργος. Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου δεν μπορείς να τον ξέρεις ποτέ 100%, μόνο όταν χωρίσετε μπορείς να δεις τι είχες δίπλα σου. Μετά, λοιπόν, από αυτά δεν με αφορά πλέον, τι κάνει ο καθένας και η καθεμία. Απλά προσπερνώ…
Τον τελευταίο καιρό έχω μείνει άφωνος. Συμπτώσεις, συμπτώσεις, συμπτώσεις παντού. Δεν ξέρω τι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα (?), το σύμπαν (?), ο άλλος μου εαυτός? Ένα είναι το σίγουρο, δεν γίνονται τυχαία και δεν μπορώ άλλες συμπτώσεις. Στην πρώτη σύμπτωση χαίρεσαι, στη δεύτερη ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Στην πέμπτη σύμπτωση απλά μένεις άφωνος και λες «Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί». Γενικά, πάντα πίστευα ότι όλα γίνονται για συγκεκριμένους λόγους. Η ζωή μας δείχνει τα μονοπάτια, μας δείχνει λάθη μας, μας δείχνει τρόπους, μας στέλνει σημάδια. Αρκεί να μπορούμε να τα αποκωδικοποιήσουμε. Εγώ, μάταια, προσπαθώ τόσο καιρό. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, τα αφήνω και αυτά πίσω μου. Κάνω πως δεν υπάρχουν, πως δεν γίνονται αλλά συμβαίνουν και δεν το προκαλώ εγώ. Δεν με αφορούν, όμως, τον τελευταίο καιρό νοιώθω αλλιώς, νοιώθω πιο δυνατός και αισιόδοξος. Διαισθάνομαι μια αλλαγή. Μια εσωτερική ζεστασιά. Κάτι που έρχεται κ εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος να το δεχθώ με χαρά…
Και γιατί (?) σήμερα που ήμουν πλέον καλά και δεν με ενδιέφερε τίποτα από το παρελθόν, έλαβα τηλεφώνημα? Γιατί, μαμημένο μου κάρμα μ’ έχεις διαλύσει φέτος? Γιατί σύμπαν? Εγώ σε ενοχλώ? Γιατί σήμερα και όχι καμιά εβδομάδα πριν? Γιατί όταν αναγνώρισα αυτή τη φωνή ένοιωσα 100.000V να με χτυπάνε αλύπητα? Γιατί? :(……..
Η Ελένη με ρώτησε αν θέλω κάτι από το περίπτερο και εγώ της είπα μια καινούρια καρδιά. Γελάσαμε αλλά όντως φτιάχνω μια καινούρια καρδιά που θα κοιτάξω πολύ προσεκτικά πλέον που να την χαρίσω και πότε….
Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε μια ψυχή (η μοναδική μέχρι στιγμής που έχω γνωρίσει) που μπορεί να το νοιώσει και να το αποκωδικοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που το ένοιωσα εγώ. Καλό Ταξίδι…
Υ.Γ.1 Δεν με ξέρετε και δεν σας ξέρω. Ξέρω ότι πλέον είστε αρκετοί και κάποιοι-ες από εσάς καταλαβαίνετε κάποια πράγματα παραπάνω από κάποια άλλα άτομα λόγω βιωμάτων. Ευχαριστώ που είστε εκεί, λοιπόν…
Υ.Γ.2 Το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το Burial – Debroah Lurie και Danny Elfman από την ταινία 9, η οποία μου άρεσε πολύ.
Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Τον τελευταίο καιρό έχω μείνει άφωνος. Συμπτώσεις, συμπτώσεις, συμπτώσεις παντού. Δεν ξέρω τι παιχνίδια μου παίζει η μοίρα (?), το σύμπαν (?), ο άλλος μου εαυτός? Ένα είναι το σίγουρο, δεν γίνονται τυχαία και δεν μπορώ άλλες συμπτώσεις. Στην πρώτη σύμπτωση χαίρεσαι, στη δεύτερη ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Στην πέμπτη σύμπτωση απλά μένεις άφωνος και λες «Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί». Γενικά, πάντα πίστευα ότι όλα γίνονται για συγκεκριμένους λόγους. Η ζωή μας δείχνει τα μονοπάτια, μας δείχνει λάθη μας, μας δείχνει τρόπους, μας στέλνει σημάδια. Αρκεί να μπορούμε να τα αποκωδικοποιήσουμε. Εγώ, μάταια, προσπαθώ τόσο καιρό. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, τα αφήνω και αυτά πίσω μου. Κάνω πως δεν υπάρχουν, πως δεν γίνονται αλλά συμβαίνουν και δεν το προκαλώ εγώ. Δεν με αφορούν, όμως, τον τελευταίο καιρό νοιώθω αλλιώς, νοιώθω πιο δυνατός και αισιόδοξος. Διαισθάνομαι μια αλλαγή. Μια εσωτερική ζεστασιά. Κάτι που έρχεται κ εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος να το δεχθώ με χαρά…
Και γιατί (?) σήμερα που ήμουν πλέον καλά και δεν με ενδιέφερε τίποτα από το παρελθόν, έλαβα τηλεφώνημα? Γιατί, μαμημένο μου κάρμα μ’ έχεις διαλύσει φέτος? Γιατί σύμπαν? Εγώ σε ενοχλώ? Γιατί σήμερα και όχι καμιά εβδομάδα πριν? Γιατί όταν αναγνώρισα αυτή τη φωνή ένοιωσα 100.000V να με χτυπάνε αλύπητα? Γιατί? :(……..
Η Ελένη με ρώτησε αν θέλω κάτι από το περίπτερο και εγώ της είπα μια καινούρια καρδιά. Γελάσαμε αλλά όντως φτιάχνω μια καινούρια καρδιά που θα κοιτάξω πολύ προσεκτικά πλέον που να την χαρίσω και πότε….
Αφιερωμένο το ακόλουθο κομμάτι σε μια ψυχή (η μοναδική μέχρι στιγμής που έχω γνωρίσει) που μπορεί να το νοιώσει και να το αποκωδικοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που το ένοιωσα εγώ. Καλό Ταξίδι…
Υ.Γ.1 Δεν με ξέρετε και δεν σας ξέρω. Ξέρω ότι πλέον είστε αρκετοί και κάποιοι-ες από εσάς καταλαβαίνετε κάποια πράγματα παραπάνω από κάποια άλλα άτομα λόγω βιωμάτων. Ευχαριστώ που είστε εκεί, λοιπόν…
Υ.Γ.2 Το επόμενο post θα είναι πεζό και θα είναι πραγματικά ένα από τα πιο όμορφα που έχω γράψει. Stay Tuned…
Υ.Γ.3 Αφιερωμένο το Burial – Debroah Lurie και Danny Elfman από την ταινία 9, η οποία μου άρεσε πολύ.
Υ.Γ.4 Για αιτήσεις φιλίας στο Facebook - Mentoras Spiridon. Έως την επόμενη φορά που θα τα πούμε να περνάτε και να είστε όλοι καλά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)