Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Η Ικανότητα Στη Μνήμη…



Σήμερα πήγα στην κηδεία του πατέρα ενός από τους καλύτερους μου φίλους. Πολλή άσχημη εμπειρία ειδικά όταν ξέρεις τον άλλον. Παρόλα αυτά όλη αυτή η διαδικασία με έκανε να εκτιμήσω και να αναθεωρήσω πολλά πράγματα…

Ποτέ δε πίστευα ότι τα μάτια μας – η όραση μας είναι πιο σημαντική από τις πέντε αισθήσεις. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Μπορούν να σου πουν πράγματα που δε μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Κι όταν υπερχειλίζεις μόνο αυτά μπορούν να εκφράσουν καλύτερα το ξέσπασμα σου. Δάκρυα… λυτρωτικά δάκρυα. Είναι ένας τρόπος για να ξεσπάσεις και να αδειάσεις όλα αυτά που έχουν συσσωρευτεί μέσα σου και που εσύ ακόμα δεν ήξερες ότι είχαν μείνει εκεί βαθιά. Μαχαίρια… ακίδες… πληγές ακόμα γεμάτες αίμα γιατί δε μπορούν να κλείσουν. Δε μπορούν να βρουν τρόπο να κλείσουν. Προσπαθούν αλλά δεν μπορούν. 

Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι να λυπούνται για την απουσία ενός ανθρώπου που μόνο χαρά και γέλιο σκορπούσε στο διάβα του και σκέφτομαι ότι τελικά η μόνη περιουσία που αφήνεις πίσω σου είναι οι στιγμές και το αποτύπωμα σου στους άλλους ανθρώπους. Η ικανότητα σου να επηρεάσεις την μνήμη των γύρω σου είναι το κλειδί για να μείνει η ανάμνηση σου σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή την διάσταση αφού εσύ έχεις φύγει. Και ύστερα σκέφτομαι πόσο κουτοί είναι κάποιοι άνθρωποι. Εάν μπορούσαν να σκεφτούν ότι η επόμενη μέρα που ξημερώνει μπορεί να είναι η τελευταία για ένα δικό τους πρόσωπο. Άραγε θα έμεναν πίσω κρυμμένοι στο θυμό τους και το μίσος τους ή θα έβγαιναν μπροστά να μοιραστούν φως και στιγμές? Όταν κάθεσαι να σκεφτείς τους λόγους για τους οποίους άνθρωποι, οικογένειες, συγγενείς, φίλοι δεν μιλάνε μεταξύ τους, σου έρχεται απλά να τρελαθείς. Πόσο μικροπρεπή και σκληρά, ανόητα και ξεροκέφαλα όντα μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι…

Τελικά υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Και τα δύο είδη μπορούν και αγαπάνε αλλά η διαφορά τους είναι ότι στο τέλος – τέλος μιας αγάπης, ενός έρωτα, μιας διαφωνίας, μιας επιλογής, ενός λάθους το πρώτο είδος συνεχίζει και αγαπάει χωρίς όρους ακόμα κι αν έχει φύγει από τη σκηνή η άλλη πλευρά. Το δεύτερο είδος απλά μισεί την άλλη πλευρά. Ή μάλλον για να είμαστε ακριβολόγοι αγαπάει να μισεί την άλλη πλευρά γιατί μόνο έτσι μπορεί να δώσει νόημα σε όλα αυτά που κάνει και να προχωρήσει. 

Ποτέ δε περίμενα ότι αυτή η χρονιά θα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Όχι μόνο για τα τόσα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά γιατί αυτή η χρονιά έρχεται να επισφραγίσει ότι όλες οι αποφάσεις που πάρθηκαν την προηγούμενη, ήταν όλες σωστές και επιβεβλημένες. Και ας ήταν υπό πίεση και ας ήταν ασφυκτικές. Και αυτό πονάει πιο πολύ…
Πολλές φορές πρέπει να κάνεις άλματα για να σώσεις την αξιοπρέπεια σου, το χαρακτήρα σου, τον εαυτό σου ή τέλος πάντων ότι έχει μείνει από αυτά.

Συνειδητοποιώ ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό που είμαστε. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτός είμαι εγώ, αυτοί είμαστε! Συγγνώμη που δεν μπορούσα να είμαι αυτός ο άλλος, ο ιδεατός, προσπάθησα πολύ αλλά έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα ζεις για να κάνεις ευτυχισμένους τους άλλους ή εσένα. Κι εγώ κουράστηκα τόσο πολύ να παίζω αυτό το παιχνίδι. Αν δεν σε θέλουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή τους είναι δικαίωμα τους αλλά το να είσαι ειλικρινής απέναντι τους και ειδικά απέναντι στον εαυτό σου δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά αδήριτη υποχρέωση.

Δεν έχω άλλο παρά το ακόλουθο κομμάτι για να κλείσω μέσα σε αυτό την ανησυχία, την πίκρα, την αγάπη, την ελπίδα, τον πόνο και το άγχος των προηγούμενων μηνών… 

Αφιερωμένο…



Album: Jamin Winans - Ink (2009-O.s.t.)

Ευτυχία είναι...